อิน​ซาน​นิ่งเงียบ​ไป​ครู่​ ก่อน​จะหลุด​ยิ้ม​ออกมา​แล้ว​กล่าวว่า​ “เขา​หมายความ​เช่นนี้​ หรือว่า​ขี้เกียจ​จะสนใจ​เจ้า? อีก​อย่าง​ เจ้ารู้​หรือว่า​ข้า​เป็น​ใคร​?”

เจ้าล่า​เยวี่ย​กล่าว​ “ข้า​เดา​เอา​”

นาง​เฉลียวฉลาด​ถึงเพียงนี้​ หลัง​ตกตะลึง​อยู่​ครู่​ก็​รีบ​รักษา​ใจแห่ง​เต๋า​ ไม่นาน​ก็​เข้าใกล้​ความจริง​

อิน​ซาน​กล่าวว่า​ “มิเสียที​ที่​เป็น​คน​ที่​ชอบ​กิน​หม้อไฟ​ เช่นนั้น​ทำไม​ตอน​ที่อยู่​เมือ​งอ​วิ๋น​จี๋ ผัก​ที่อยู่​ใน​หม้อ​ถูก​ต้ม​จน​จะเปื่อย​แล้ว​ เจ้าก็​ยัง​ไม่ยอมให้​ข้า​ได้​กิน​สัก​คำ​?”

นี่​เท่ากับ​ว่า​เขา​ยอมรับ​แล้ว​ว่า​ตัวเอง​เป็น​ใคร​

ทั้งๆ ที่​คาดเดา​ได้​แล้ว​ว่า​เขา​เป็น​ใคร​ อีก​ทั้ง​ยัง​ได้รับ​การ​ยืนยัน​แล้ว​ แต่​เจ้าล่า​เยวี่ย​ก็​ยัง​นิ่งเงียบ​อยู่​ครู่ใหญ่​

แม้จะผ่าน​มาหลาย​ปี​แล้ว​ แต่​นาง​ไม่มีทาง​ลืม​ชื่อ​นั้น​

อิน​ซาน​

หรือ​ก็​คือ​นักพรต​ไท่​ผิง​

“หาก​คิด​ตาม​ช่วงเวลา​ที่​เข้า​สำนัก​ ข้า​ควรจะ​เรียน​ท่าน​ว่า​ปรมาจารย์​ ตอนนี้​ควรจะ​เรียก​ท่าน​ว่า​อาจารย์​ลุง​…”

เจ้าล่า​เยวี่ย​มองดู​สมณะหนุ่ม​ที่นั่ง​พิง​อยู่​บน​กิ่งไม้​ นิ่งเงียบ​อยู่​ครู่​ก่อน​จะกล่าวว่า​ “วันนี้​คงจะ​ต้อง​ทำ​เรื่อง​ที่​ผิด​ทำนองคลองธรรม​เสียแล้ว​”

“ไม่เป็นไร​ เพราะ​อย่างไร​เสีย​พวก​เจ้าก็​ทำ​เรื่อง​แบบนี้​มาหลายครั้ง​แล้ว​”

อิน​ซาน​ยิ้ม​เล็กน้อย​กล่าวว่า​ “เพียงแต่​เจ้าแน่ใจ​หรือว่า​จะสามารถ​รั้ง​ข้า​เอาไว้​ได้​? เจ้าถ่วงเวลา​นาน​ขนาด​นี้​ ฮ่องเต้​น้อย​ก็​ยัง​ไม่มา เจ้าไม่คิด​ว่า​มัน​แปลก​หรือ​?”

นับตั้งแต่​ที่​จิ๋งจิ่ว​โยน​นาง​ไป​ยัง​ทาง​ตำหนัก​เฉิงฮว๋า​ จนกระทั่ง​ปรมาจารย์​สำนัก​เสวียน​อิน​ฟาด​ฝ่ามือ​ลงมือ​ ฮ่องเต้​พลัน​ปรากฏตัว​ขึ้น​ จัว​หรู​ซุ่ย​เงยหน้า​ กระบี่​เล่ม​หนึ่ง​มาจาก​ชิงซาน.​…เกิด​เรื่องราว​ขึ้น​มากมาย​ แต่​ความจริง​แล้ว​ใช้เวลา​เพียงแค่​ไม่กี่​อึดใจ​

เจ้าล่า​เยวี่ย​ไม่รู้​ว่า​ฮ่องเต้​เสด็จ​มายัง​วัด​กั่วเฉิง​ แต่​นาง​เชื่อ​ว่า​จิ๋งจิ่วจะ​ต้อง​มีแผนการ​แอบซ่อน​เอาไว้​แน่​ ในเวลานี้​ถูก​อิน​ซาน​มองออก​ สีหน้า​จึงอด​เปลี่ยนแปลง​ขึ้น​มาเล็กน้อย​ไม่ได้​

หรือว่า​จิ๋งจิ่วจะ​เกิดเรื่อง​?

เมื่อ​มองดู​อิน​ซาน​ที่อยู่​บน​ต้นไม้​ นาง​เกิด​ความรู้สึก​ไร้​หน​ทางขึ้น​มา จากนั้น​ก็​กลายเป็น​ความรู้สึก​เสียใจ​อย่าง​รุนแรง​

เมื่อ​หลาย​ปีก่อน​ตนเอง​ไม่ควร​ฟังจิ๋งจิ่ว​เลย​ บรรลุ​สภาวะ​ไป​เสีย​ก็​สิ้นเรื่อง​ อย่าง​น้อย​ในเวลานี้​ก็​คงจะ​ไล่ตาม​อีก​ฝ่าย​ทัน​

หลังจากนี้​ควร​ทำ​อย่างไร​? ตัวเอง​สู้ไม่ได้​ แล้ว​ก็ตาม​ปรมาจารย์​ไม่ทัน​ หรือว่า​จะยอมแพ้​ กลับ​ไป​วัด​กั่วเฉิง​ดู​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น​ จากนั้น​กลับ​ไป​เก็บตัว​ที่​ยอดเขา​เสินม่อ​ บรรลุ​สภาวะ​คเนจร​ระดับ​กลาง​ก่อน​แล้ว​ค่อย​ว่า​กัน​?

……

……

ใน​สงบ​จิ้งหยวน​ได้​กลายเป็น​ซากปรักหักพัง​ มีเพียง​เจดีย์​องค์​เล็ก​ที่​ยังอยู่​ใน​สภาพเดิม​ไม่มีอะไร​เสียหาย​ จัว​หรู​ซุ่ย​ที่​สลบไสล​เป็น​เหมือน​หมี​มือ​สั้น​ๆ กอด​เจดีย์​เอาไว้​แน่น​ นอนหลับ​อย่าง​สบาย​

สมณะต้า​ฉางนั่ง​รักษา​อาการ​บาดเจ็บ​อยู่​ตรง​มุมหนึ่ง​ของ​ซากปรักหักพัง​ สมณะตู้​ไห่​คารวะ​ฮ่องเต้​

ฮ่องเต้​พยักหน้า​ทักทาย​ จากนั้น​เริ่ม​หลับตา​ปรับ​ลมปราณ​ การปะทะ​ฝ่ามือ​กับ​ปรมาจารย์​สำนัก​เสวียน​อิน​ทำให้​เขา​ได้รับบาดเจ็บ​เล็กน้อย​เหมือนกัน​

สมณะตู้​ไห่​เดิน​มาตรงหน้า​จิ๋งจิ่ว​ กล่าว​อย่าง​ทอดถอนใจ​ว่า​ “คิดไม่ถึง​ว่า​มาร​ชั่ว​สอง​คน​นั้น​จะแอบ​อยู่​ใน​วัด​มานาน​ขนาด​นี้​ ช่างน่าขายหน้า​จริงๆ​”

จิ๋งจิ่ว​กล่าว​ “ก่อนหน้านี้​ข้า​ก็​ไม่แน่ใจ​ว่า​เป็น​เขา​”

ใน​อดีต​อิน​ซาน​เคย​เป็น​เจ้าอาวาส​วัด​กั่วเฉิง​มาหลาย​ปี​ หาก​เขา​ต้อง​การแอบ​ซ่อนตัว​อยู่​ที่นี่​ย่อม​ยาก​จะถูก​คน​พบเห็น​ได้​ ดังนั้น​จิ๋งจิ่ว​จึงมิได้​กล่าวโทษ​อะไร​สมณะตู้​ไห่​ เพียงแต่​คิดไม่ถึง​ว่า​คน​ที่​ตาม​อิน​ซาน​มาแอบ​ซ่อนตัว​อยู่​ใน​วัด​กั่วเฉิง​จะเป็น​ปรมาจารย์​สำนัก​เสวียน​อิน​ หาก​มิเป็น​เพราะ​สมณะตู้​ไห่​เตือน​ล่วงหน้า​ เขา​เอง​ก็​ยาก​จะที่​หา​ตำแหน่ง​ของ​ปรมาจารย์​สำนัก​เสวียน​อิน​ที่อยู่​ใน​กลุ่ม​สมณะที่​กำลัง​ทำพิธี​อยู่​ด้านนอก​สงบ​จิ้งหยวน​ได้​

สมณะตู้​ไห่​สีหน้า​คร่ำเคร่ง​ กล่าวว่า​ “ผู้​นั้น​ล่ะ​?”

จิ๋งจิ่ว​มอง​ไป​ทาง​ฮ่องเต้​ที่​กำลัง​ปรับ​ลมปราณ​ ใน​ใจคิด​ว่า​ขอ​เพียง​ศิษย์​พี่​ถูกล่า​เยวี่ย​ถ่วงเวลา​เอาไว้​ วันนี้​เขา​ก็​น่าจะ​ไม่รอด​

เมื่อ​รับรู้​ได้​ถึงสายตา​ของ​เขา​ ฮ่องเต้​ก็​ลืมตา​ขึ้น​มา พยักหน้า​เพื่อ​บอ​กว่า​ตนเอง​ไม่เป็นอะไร​ ก่อน​จะเตรียม​ออก​ไป​จากวัด​กั่วเฉิง​

สมณะตู้​ไห่​รู้​ว่า​ฮ่องเต้​จะตาม​ไป​ฆ่านักพรต​ไท่​ผิง​ จึงกล่าว​อย่าง​ลังเล​เล็กน้อย​ “เจ้าอาวาส​กับ​ผู้อาวุโส​แห่ง​ตำหนัก​แสงธรรม​กำลัง​ออก​มาจาก​การ​เก็บตัว​ ขอ​ฝ่าบาท​ทรง​รอ​ประเดี๋ยว​พ่ะย่ะค่ะ​”

ฟังดู​แล้ว​ความคิด​ของ​เขา​ก็​ไม่ถือว่า​ผิด​เช่นกัน​ เพราะ​คน​ผู้​นั้น​คือ​คน​ที่​น่ากลัว​ที่สุด​ใน​โลก​แห่ง​การ​บำเพ็ญพรต​ใน​ช่วงเวลา​หนึ่ง​พันปี​ที่ผ่านมา​ ต่อให้​ตอนนี้​สภาวะ​ของ​เขา​ยัง​ไม่ฟื้นตัว​เต็มที่​ แต่​การ​จะให้​ฮ่องเต้​เสด็จ​ไป​เพียง​คนเดียว​ก็​ยัง​ไม่ค่อย​ปลอดภัย​สัก​เท่าไร​

แต่​ฮ่องเต้​กลับ​มิสนใจ​ เท้า​ทั้งสอง​ข้าง​ลอย​ห่าง​จาก​พื้น​ ปีก​เพลิง​อัน​ร้อนแรง​พุ่ง​ออกมา​ ก่อน​จะลอย​ขึ้นไป​บน​ท้องฟ้า​ เตรียม​จะบิน​ออก​ไป​

สมณะตู้​ไห่​ถอนใจ​ออกมา​เบา​ๆ ที​หนึ่ง​ รู้​ว่า​ถึงเวลา​แล้ว​

ฮ่องเต้​บิน​ขึ้นไป​บน​ท้องฟ้า​ เปลวเพลิง​สีทอง​ที่อยู่​ใต้​ดวงตา​ลุกโชน​ขึ้น​มา ก้ม​มองดู​พื้นดิน​ กวาดตา​มองตาม​ร่องรอย​ที่​กระบี่​มิคำนึง​ทิ้ง​เอาไว้​ ทอดตา​มองออก​ไป​ไกล​

เขา​เชื่อ​ใน​การ​วิเคราะห์​และ​สายตา​ของ​จิ๋งจิ่ว​ ต่อให้​นักพรต​ไท่​ผิง​จะร้ายกาจ​แค่​ไหน​ก็​ไม่มีทาง​ที่จะ​สลัด​เจ้าล่า​เยวี่ย​หลุด​ใน​ชั่ว​ระยะเวลา​สั้น​ๆ ได้​

ทันใดนั้น​ภายในใจ​เขา​พลัน​เกิด​ความรู้สึก​แปลก​ๆ ขึ้น​มา จึงหมุนตัว​กลับ​ไป​มอง​ทาง​วัด​กั่วเฉิง​ทันที​

ภายใน​วัด​กั่วเฉิง​เงียบสงัด​

พูด​ให้​ถูก​คือ​ภายใน​สวน​จิ้งหยวน​เงียบสงัด​

สมณะที่มา​ดับไฟ​ยัง​ไม่สามารถ​เข้าไป​ใกล้​ตำหนัก​เหล่านั้น​ได้​

ไม่มีใคร​ไป​แจ้งผู้อาวุโส​แห่ง​ตำหนัก​แสดง​ธรรม​เลย​ เชื่อ​ว่า​ทาง​เจ้าอาวาส​เอง​ก็​คง​ไม่มีใคร​ไป​แจ้งเช่นนี้​เหมือนกัน​

สมณะตู้​ไห่​มอง​จิ๋งจิ่ว​อย่าง​เงียบๆ​

จิ๋งจิ่ว​มอง​เขา​อย่าง​เงียบๆ​

ทั้งสอง​สบตา​กัน​อยู่​ครู่​

จิ่งจิ่ว​เข้าใจ​แล้ว​ ที่แท้​สมณะตู้​ไห่​ต่างหาก​ที่​เป็น​คน​ที่​ศิษย์​พี่​เลือก​ผู้​นั้น​

ตัวเลือก​นี้​ดี​เป็นอย่างมาก​ เรียก​ได้​ว่า​สมบูรณ์แบบ​

สมณะตู้​ไห่​อาศัย​อยู่​ใน​วัด​กั่วเฉิง​มาตั้งแต่​เด็ก​ ยิ่งไปกว่านั้น​ตอนที่​เกิดเรื่อง​ขึ้น​ใน​สวน​จิ้งหยวน​เมื่อ​ใน​อดีต​ เขา​ยัง​เป็น​แค่​เณร​ตัว​น้อย​ๆ มิได้​มีความเกี่ยวข้อง​ใดๆ​ กับ​สมณะเหล่านั้น​ในเวลานั้น​

หลาย​ปี​มานี้​เขา​เป็นตัวแทน​วัด​กั่วเฉิง​เดินทาง​ไป​ทั่ว​ทั้ง​แผ่นดิน​ ใน​เมือง​เจาเก​อ​ ชิงซาน​ เขา​อวิ๋นเมิ่ง​ล้วนแต่​สามารถ​พบเห็น​เขา​ได้​ แต่​สถานที่​ที่​เขา​ปรากฏตัว​มาก​ที่สุด​ก็​คือ​เมือง​ไป๋​เฉิง ติดตาม​เทพ​ดาบ​ออก​ไป​ต่อสู้​ใน​ที่ราบ​หิมะ​เป็นเวลา​หลาย​ปี​ ถึงขนาด​ทำ​ให้การ​บำเพ็ญ​เพียร​ของ​ตน​ล่าช้า​ บารมี​สูงส่ง

ยิ่งไปกว่านั้น​เขา​ยัง​เป็น​คน​ที่​ฉาน​จึเชื่อใจ​มาก​ที่สุด​

ใคร​จะไป​คิด​บ้าง​ว่าการ​ที่​สมณะตู้​ไห่​ช่วย​ชี้ตำแหน่ง​ของ​ปรมาจารย์​สำนัก​เสวียน​อิน​ให้​แก่​เขา​ ก็​เพื่อ​จะใช้ปรมาจารย์​สำนัก​เสวียน​อิน​เป็น​เหยื่อ​ล่อ​ ล่อ​ให้​จิ๋งจิ่ว​เผย​ไพ่ตาย​สอง​ใบ​สุดท้าย​ออกมา​ — ฮ่องเต้​และ​ข่าย​พลัง​กระบี่​ชิงซาน​

ขณะเดียวกัน​ สมณะตู้​ไห่​ยัง​ได้รับ​ความ​เชื่อใจ​จาก​เขา​ มายืน​อยู่​ตรงหน้า​เขา​ เตรียมพร้อม​ที่จะ​โจมตี​ครั้งสุดท้าย​

ฝ่ามือ​พุทธิปัญญา​

เมื่อ​ได้กลิ่น​ไม้จันทน์​จางๆ จาก​ใน​เศษซากปรักหักพัง​ จิ๋งจิ่ว​ก็​รู้​ว่า​สมณะตู้​ไห่​เตรียม​จะใช้วิธี​สละ​ชีพ​

ถูกต้อง​ นอกจาก​สุดยอด​อิทธิฤทธิ์​ของ​สำนัก​ฌาน​อย่าง​วิธี​สละ​ชีพ​เช่นนี้​แล้ว​ ก็​แทบจะ​ไม่มีวิชา​ไหน​ที่​สามารถ​สังหาร​จิ๋งจิ่ว​ให้​ตาย​ได้​

ต่อให้​เป็น​ปรมาจารย์​สำนัก​เสวียน​อิน​ก็​ยาก​ที่จะ​สังหาร​เขา​ตาย​ได้​ใน​การ​โจมตี​เพียง​ครั้ง​เดียว​

ตัว​จิ๋งจิ่ว​ทราบ​ใน​จุด​นี้​ดี​

ตอนนี้​ดูเหมือนว่า​อิน​ซาน​เอง​ก็​รู้ดี​เช่นกัน​

สายตา​ของ​สมณะตู่​ไห่​เยือกเย็น​

เขา​ไม่กังวล​ว่า​จิ๋งจิ่วจะ​ใช้วิชา​การเคลื่อนไหว​ที่​แปลกประหลาด​นั้น​หนี​ไป​ เพราะ​ทันทีที่​ฝ่ามือ​พุทธิปัญญา​ถูก​ใช้ออกมา​ ใต้​หล้า​ก็​จะอยู่​ใน​กำมือ​

ไม่ว่า​เจ้าจะหนี​ไป​ที่ใด​ก็​ไม่มีทาง​หนี​ฝ่ามือ​นี้​ได้​

จิ๋งจิ่ว​เอง​ก็​เยือกเย็น​ เพราะ​เขา​รู้​ว่า​ตัวเอง​หนี​ไม่พ้น​ อย่างนั้น​ในเวลานี้​ต่อให้​แหกปาก​ร้อง​หรือว่า​เผย​สีหน้าที่​ดู​หวาดกลัว​ออกมา​มัน​ก็​ไม่มีประโยชน์​

สอง​มือ​ของ​สมณะตู้​ไห่​ประกบ​กัน​ คล้าย​กำลัง​คารวะ​เขา​อยู่​

ฟ้าดิน​บรรจบ​

ใน​ช่วงเวลา​สุดท้ายนี้​ จิ๋งจิ่ว​ได้​ทิ้ง​กระบี่​คม​จักรวาล​แล้ว​ยก​มือขวา​ของ​ตัวเอง​ขึ้น​มา

นั่น​คือ​คม​กระบี่​ของ​เขา​

เขา​อยาก​จะลองดู​ว่าด้วย​พลัง​ของ​ตัวเอง​ จะสามารถ​ทำลาย​ฟ้าดิน​ที่​บรรจบ​กัน​นี้​ได้​หรือไม่​

ในเวลานี้​เอง​ มือซ้าย​ของ​เขา​พลัน​สั่น​ขึ้น​มา

จิต​เซียน​ที่​ถูก​เขา​ทำลาย​จน​เหลือ​เพียง​น้อย​นิด​คล้าย​รับรู้​ได้​ถึงช่วงเวลา​วิกฤติ​ของ​เขา​ในเวลานี้​ เริ่ม​พยายาม​จะหนี​ออกมา​ด้านนอก​ให้ได้​!

……