บทที่ 155 สุนัขยักษ์สีดำ ผู้บรรลุสังสารวัฏ!

ช่างเก่งกาจยิ่ง

มิน่าแปลกใจเลยที่หลิงอินจะสงบนิ่งและไม่เร่งรีบ นี่เพราะหลิงอินมั่นใจในตัวเองมาก!

เซี่ยเหยียนพลันรู้สึกหดหู่ใจมากยิ่งกว่าเดิม

แม่นางผู้นี้นับว่าเก่งมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้อีกฝ่ายจะทำไม่ได้ แต่นั่นเป็นเพราะนางไม่เคยสัมผัสการยิงธนูมาก่อน

ไม่สิ หลิงอินเพิ่งเริ่มเรียนรู้การยิงธนู แต่ตอนนี้นางกลับเชี่ยวชาญวิธีและทักษะการยิงธนูแล้ว!

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หลิงอินแข็งแกร่งกว่านางมากจริง ๆ!

ต้องรู้ว่าจนถึงตอนนี้ วิธีและทักษะของนางยังเชี่ยวชาญไม่เท่าหลิงอินเลย

ดูนางยามนี้สิ ยังยิงต้นไม้ใหญ่ให้หักครึ่งไม่ได้เลย…

แน่นอนว่านี่แค่กรณีที่นางยังไม่ได้ใช้พลังวิญญาณของนางเท่านั้น

หากใช้พลังวิญญาณ นางย่อมสามารถยิงต้นไม้ใหญ่ให้โค่นล้มลงได้ด้วยการขยับนิ้วอย่างสบาย ๆ

‘มิแปลกใจที่ท่านเซียนกล่าวว่านางเรียนรู้ได้ไวยิ่งนัก…’

ในใจเซี่ยเหยียนพลันรู้สึกอึดอัดขึ้นมา

เดิมทีนางต้องการใช้ความแข็งแกร่งของนางในการยิงธนูเพื่อข่มหลิงอิน

ผู้ใดจะรู้ว่าต่อหน้าหลิงอิน ความแข็งแกร่งของนางกลับใช้ไม่ได้…

ครั้งนี้นางก็พ่ายแพ้อีกแล้ว

“ข้าใช้ได้หรือไม่?”

หลิงอินถามเซี่ยเหยียนด้วยรอยยิ้ม

นางเคยเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในสมัยโบราณ ดังนั้นพรสวรรค์ของนางจึงย่อมน่าทึ่งยิ่ง

มิฉะนั้นนางจะไม่สามารถฝึกฝนจนไปถึงตำแหน่งสูงสุดได้

ในสมัยโบราณ แม้ว่าสภาพแวดล้อมของฟ้าดินจะดีมาก แต่การบ่มเพาะให้ไปถึงตำแหน่งสูงสุดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ฝึกตนคนหนึ่งในบรรดานับสิบล้านคนจะบรรลุได้

แม้ว่าเซี่ยเหยียนจะฝึกยิงธนูมานานกว่านาง

แต่มันก็ยังแย่กว่านางมากนัก มิหนำซ้ำความสามารถของอีกฝ่ายก็ไม่น่าทึ่งเท่านาง

การที่นางสามารถเอาชนะเซี่ยเหยียนได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุด

“มันยิ่งกว่าดี…”

เซี่ยเหยียนกล่าวอย่างอิจฉา

คนที่อยู่รอบกายท่านเซียนไม่มีใครที่เรียบง่ายเลย!

แม้จะเป็นมนุษย์ธรรมดาก็ตาม อีกฝ่ายก็ยังน่าเหลือเชื่อเพียงนี้ นี่นับว่าน่าทึ่งมาก!

“เช่นนั้นก็ดี”

หลิงอินยิ้มและพูดว่า “เจ้าสอนยิงธนูให้ข้า ประเดี๋ยวข้าสอนเจ้าเล่นฉิน ไม่ต้องห่วง ข้าเป็นคนอดทน ตราบใดที่เจ้าชอบเล่นฉิน ข้าจะสอนเจ้าทุกวัน”

จี้ใจกันสุด ๆ!

หลังจากได้ยินสิ่งที่หลิงอินพูด เซี่ยเหยียนก็แทบจะร้องไห้ออกมา

นางเล่นฉินไม่ได้จริง ๆ ไม่ว่าจะเล่นอย่างไร นางก็เล่นไม่ได้…

“ตกลง…”

เด็กสาวตอบอย่างบูดบึ้ง ใบหน้าดูไม่มีความสุขยิ่งนัก และเพราะเซี่ยเหยียนรู้สึกหดหู่ใจ นางจึงหมดซึ่งความตื่นเต้นอีกต่อไป…

ตื่นเต้นอันใดกัน…

นางแพ้ยับเยิน ซ้ำยังถูกบดขยี้จนมิอาจบดขยี้ได้มากกว่านี้แล้ว…

ฮือ ๆ นางอยากจะร้องไห้จริง ๆ!

‘ยังเด็กนัก…อ่อนหัดเกินไปด้วย!’

หลิงอินกล่าวในใจของตนเอง

แล้วนางก็ยิ้มพลางเอ่ยว่า “พวกเราไปหาคุณชายกันเถอะ”

“อือ…”

เซี่ยเหยียนตอบอย่างอ่อนแรง ตอนนี้นางไม่มีแรงเหลือเลย ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ในการล่าสัตว์

“หือ!?”

ชั่วขณะนี้เอง คิ้วของหลิงอินพลันขมวดแน่นทันที ก่อนที่ดวงตาของนางจะจับจ้องไปยังด้านหน้าเขม็ง!

“มีอะไรผิดปกติหรือ?”

เมื่อเห็นหลิงอินมีท่าทีแปลกไปเล็กน้อย เซี่ยเหยียนจึงถามขึ้นอย่างสงสัย

นางหันไปยังทิศทางของการจ้องมองของหลิงอิน

ทว่าข้างหน้านั่น… ไม่มีอะไรเลย!

หลิงอินไม่ได้ตอบ แต่สีหน้าของนางค่อย ๆ เคร่งขรึมขึ้น

นางรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจะปรากฏต่อหน้านาง!

ส่วนมันจะคืออะไรนั้นนางก็ไม่รู้ มันเป็นเพียงสัญชาตญาณของนาง สัญชาตญาณส่วนลึกของนาง!

โฮก!

ทันใดนั้นเอง ข้างหน้าพลันมีเสียงคำรามราง ๆ ดังขึ้น ก่อนอากาศจะเริ่มบิดเบี้ยว

หลังจากนั้นไม่นาน สุนัขยักษ์ที่ปกคลุมไปด้วยขนสีดำและมีเขี้ยวที่แหลมคมก็พุ่งออกมาจากช่องว่างที่บิดเบี้ยว

มันดูแข็งแกร่งพอ ๆ กับลูกวัว ม่านตาสีดำสนิทสองดวงที่ลุกไหม้ราวกับเปลวเพลิงนิลกาฬ ซึ่งทันทีที่มันปรากฏตัว ก็จ้องมองมาที่หลิงอินไม่วางตา

“ผู้บรรลุสังสารวัฏ…”

มันคำรามเสียงต่ำด้วยภาษาโบราณ เซี่ยเหยียนที่ได้ยินก็รู้สึกสับสนไม่น้อย ซ้ำยังไม่เข้าใจความหมายนั้นด้วย

หลิงอินตัวสั่นเทา เพราะนางเข้าใจความหมายของประโยคนี้!

ภาษาที่สุนัขยักษ์สีดำพูดนั้นเก่าแก่ยิ่งกว่าภาษาโบราณและเป็นภาษายุคก่อนสมัยโบราณเสียอีก!

หลิงอินเป็นตัวตนสูงสุดในโบราณกาล ซึ่งนางสนใจในยุคก่อนสมัยโบราณมาก นางจึงได้ทำการเรียนรู้ภาษาต่าง ๆ ในยุคดังกล่าว

ด้วยเหตุนี้นางจึงสามารถเข้าใจภาษายุคก่อนโบราณได้

ผู้บรรลุสังสารวัฏ!

หัวใจของนางจมดิ่งลง เห็นได้ชัดว่าสุนัขยักษ์สีดำตัวนี้พุ่งเป้ามาหานาง!

นางประสบความสำเร็จในการตัดวงจรของสังสารวัฏและสามารถกลับชาติมาเกิดได้ เมื่อสุนัขยักษ์สีดำออกมา มันก็จ้องมองมาที่นางและถึงกับอ้าปากพูดว่า ‘ผู้บรรลุสังสารวัฏ’ หากไม่ได้มาเพื่อนางแล้วจะเป็นใครไปได้อีก!

สุนัขยักษ์สีดำตรงหน้านี้เต็มไปด้วยวิญญาณชั่วร้าย เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้มาดี ซึ่งตัวนางก็มีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ

“ผู้บรรลุสังสารวัฏ… กลับไปกับข้า เจ้าไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกนี้!”

สุนัขยักษ์สีดำคำรามพลางเดินเข้าไปหาหลิงอินทีละก้าว

“สัตว์ประหลาดนี่มาจากที่ใดกัน จงไสหัวไปเสีย!”

เซี่ยเหยียนเห็นสุนัขยักษ์สีดำกำลังเดินเข้ามาหาหลิงอิน นางจึงรุดไปหาหลิงอิน และกันหลิงอินไว้ข้างหลังนาง

แม้ว่านางจะปะทะนี่นั่นกับอีกฝ่าย แต่นางก็จิตใจดีและหาได้มีเจตนาชั่วร้าย

เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลิงอิน เซี่ยเหยียนจึงเข้ามายืนขวางหน้าหลิงอินทันที

นางขึ้นลูกธนูและดึงสายคันศร ซึ่งพลังวิญญาณในร่างกายของนางก็เปิดใช้งานอย่างเต็มที่ โดยลูกศรชี้ตรงไปที่สุนัขยักษ์

สุนัขยักษ์หยุดลง ก่อนที่ดวงตาสีดำคู่นั้นจะจับจ้องไปที่คันศรขนาดใหญ่ในมือของเซี่ยเหยียน

“คันศรจักรพรรดิ…?”

มันพึมพำและรู้สึกถึงกลิ่นอายของจักรพรรดิจากคันศรขนาดใหญ่ในมือของเซี่ยเหยียน

“ไม่มีประโยชน์…”

มันไม่ได้ชะงักไปนานนักและยังคงเดินหน้าต่อไป

ขอบเขตของเซี่ยเหยียนต่ำเกินไป แม้ว่านางจะมีธนูจักรพรรดิ แต่นางก็มิอาจคุกคามมันได้

“ไปให้พ้น ไม่เช่นนั้นข้าจะยิงนะ!”

เซี่ยเหยียนตะโกนเสียงดัง

นางไม่เข้าใจสิ่งที่สุนัขยักษ์พูดเลย แต่นางรู้สึกได้ว่ามันไม่ได้มาดี

สุนัขยักษ์ไม่แสดงสีหน้า และยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่หยุด

“เจ้า!”

เซี่ยเหยียนไม่มีทางเลือก นางไม่กล้าปล่อยให้สุนัขยักษ์สีดำเข้ามาใกล้ ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงปล่อยสายธนูแล้วยิงไปที่สุนัขยักษ์สีดำ!

ฟ้าว!

ลูกธนูพุ่งออกไป พลางระเบิดออกด้วยแสงที่ลุกโชนอย่างนับไม่ถ้วน ลูกธนูที่เซี่ยเหยียนยิงออกไปด้วยพลังจิตวิญญาณทั้งหมดของนางนั้นทรงพลังยิ่ง!

ในอดีตนางอาศัยลูกศรนี้เพื่อประนีประนอมกับยอดฝีมือนิกายเจ็ดดาราที่น่ากลัว โดยที่ไม่กล้าแม้แต่จะต่อต้านเลย

พลังที่บรรจุอยู่ในลูกศรนี้ ผู้ใดจะจินตนาการได้ว่ามันน่ากลัวและทรงพลังเพียงใด!

ทว่าเมื่อลูกธนูโดนสุนัขยักษ์สีดำ มันกลับไม่ได้ทำให้ขนของสุนัขยักษ์สีดำเสียหายแม้แต่เส้นเดียว!

“อันใดกัน!”

การแสดงออกของเซี่ยเหยียนเปลี่ยนไปอย่างมาก นางไม่เคยคิดว่าสุนัขยักษ์สีดำจะน่ากลัวขนาดนี้!

นางไม่เชื่อในความชั่วร้าย จึงรีบยิงอีกครั้ง

โฮก!

สุนัขยักษ์สีดำคำราม ก่อเกิดพายุใหญ่ ลูกธนูพลันปลิวหายไป!

หลังจากพายุพัดผ่าน เซี่ยเหยียนและหลิงอินพลันถูกพัดพาไปในทันที!

ช่องว่างนั้นใหญ่เกินไปจริง ๆ!

“ออกไปจากที่นี่เสีย!”

เซี่ยเหยียนตะโกนเสียงดัง แม้ว่านางจะรู้ว่าตนไม่ใช่คู่ต่อสู้กับสุนัขยักษ์สีดำ นางก็ยังคงรุดไปหาสุนัขสีดำยักษ์อีกครั้งเพื่อหยุดมัน

หลิงอินเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา นางจะมีพลังที่จะหยุดสุนัขยักษ์สีดำได้อย่างไร?

นางปล่อยให้สุนัขยักษ์นี่ผ่านไปไม่ได้!

มิฉะนั้น หลิงอินอาจถูกสุนัขยักษ์กิน!

แต่นางสู้ไม่ได้เลย

หมอกสีดำที่กระเพื่อมจากร่างของสุนัขดำยักษ์เป็นระลอก ๆ น่ากลัวและน่าตกใจอย่างยิ่ง ซึ่งมันปิดกั้นการโจมตีทั้งหมดของนางไปโดยสิ้นเชิง การโจมตีนางไม่สามารถเข้าใกล้สุนัขยักษ์ได้เลย!

นางยิงธนูครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความร้อนรน

แต่ลูกธนูเหล่านี้ตกลงข้างหมอกดำอย่างไร้เรี่ยวแรง โดยไม่ได้สร้างผลกระทบใด ๆ เลย