บทที่ 514 คุณชายให้โอกาสแล้ว มัจฉาสัตมายา เจ้าต้องขอบคุณคุณชาย!

มัจฉาสัตมายาอธิบายอย่างละเอียด ในอาณาจักรอวี้ซวีมีเต่าชราอยู่ตัวหนึ่งจริง ๆ มีชีวิตอยู่มาอย่างยาวนานนับไม่ถ้วน ถูกขนานนามว่าซากดึกดำบรรพ์ผู้มีชีวิตในอาณาจักรอวี้ซวี ไม่ว่าอยู่ในเผ่าไหน เมื่ออยู่ต่อหน้าเต่าชราตัวนี้ ก็เป็นได้เพียงเด็กรุ่นหลังเท่านั้น นับถือเต่าชราตัวนี้อยู่เต็มเปี่ยม

“มีวัสดุหินด้วย ในอาณาจักรอวี้ซวีมีหินมหัศจรรย์อยู่ก้อนหนึ่ง ได้รับการขนานนามว่าเป็นหินแห่งวาสนาฟ้าดิน ลำพังเศษหินที่ปลิวหล่นลงมายังล้ำค่ายิ่งกว่าทองคำจักรพรรดิเสียอีก! ไม่มีผู้ใดทราบที่มาของมัน รู้เพียงว่าจู่ ๆ มันก็จุติลงจากฟากฟ้า สร้างความจลาจลครั้งใหญ่ในอาณาจักรอวี้ซวี ยอดฝีมือทุกคนเข้าร่วมศึกชิงนี้หมด สุดท้ายหินมหัศจรรย์ก้อนนี้ตกเป็นของแคว้นโบราณชางเยว่”

มัจฉาสัตมายากล่าวว่านำหินมหัศจรรย์ก้อนนี้กลับมาให้คุณชายสลักเป็นเขามอได้

มันเล่าว่าหินมหัศจรรย์ก้อนนี้เป็นของแคว้นโบราณชางเยว่ ทว่าแคว้นโบราณชางเยว่ไม่อาจทำอะไรกับหินมหัศจรรย์ก้อนนี้ได้แม้แต่น้อย ไม่ว่าใช้วิธีใดก็ไม่อาจสั่นคลอนหินมหัศจรรย์ก้อนนี้ได้

ทว่า หินมหัศจรรย์ก้อนนี้มีเศษหินร่วงหล่นลงมาเองเป็นบางเวลา และแคว้นโบราณชางเยว่สะสมเศษหินเหล่านี้ จนสร้างอาวุธเทียนตี้ออกมาได้ชิ้นหนึ่ง พลานุภาพสยดสยอง เรียกได้ว่าเป็นอาวุธอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรอวี้ซวี ทรงพลังเหนือศาสตราทั้งปวง!

ลั่วสุ่ยตาเป็นประกายขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งรู้สึกว่าเต่าชราและหินมหัศจรรย์ที่เสี่ยวชีเล่าให้ฟังเหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง

“ข้าตัดสินใจใช้พวกมัน!”

หญิงสาวตาเป็นประกาย ตื่นเต้นเหลือคณา เต่าชราและหินมหัศจรรย์ตรงกับสิ่งที่นางคิดไว้ในใจ

แต่ไม่นานนัก นางก็หงอยลง ราวกับถูกราดน้ำเย็นลงหัว

นางยิ้มเฝื่อนพลางเอ่ย “ไอ้ดีมันก็ดี แต่จะไปอย่างไรเล่า”

แม้ว่าขอบเขตพลังของนางในตอนนี้สูงส่งอย่างยิ่ง กระนั้นหากตรงไปที่อาณาจักรอวี้ซวีทั้งอย่างนี้ นางก็ไม่รู้จะถึงเมื่อใด เพราะตนก็มิได้ทรงพลังถึงขั้นไปยังอีกอาณาจักรหนึ่งด้วยการตั้งจิตเพียงครั้งเดียวได้

“เรื่องนี้…เป็นปัญหาอยู่!”

มัจฉาสัตมายากระอักกระอ่วนนิดหน่อย มันคิดแต่เพียงว่าเต่าชราและหินมหัศจรรย์ที่อาณาจักรอวี้ซวีเหมาะสมอย่างยิ่ง แต่ลืมคำนึงถึงเรื่องที่พี่ลั่วสุ่ยจะไปอาณาจักรอวี้ซวีอย่างไร

การเดินทางไปอาณาจักรอวี้ซวีมิใช่เรื่องเล็ก ยากจะไปถึงได้ในเวลานั้น ๆ

ซ้ำยังต้องเดินทางไปกลับตั้งสองรอบ จากการประเมินของมัน อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาถึงร้อยปี…

เวลาร้อยปี นานเกินไป!

“สวัสดี พี่ลั่วสุ่ย พบเจอปัญหาหรือ”

เวลานั้นเอง กระจกโบราณบานหนึ่งลอยเข้ามาอยู่ข้างลั่วสุ่ย หรือก็คือ ‘แท็บเล็ต’ ที่หลี่จิ่วเต้าพูดถึง

“เจ้าก็หล่อเลี้ยง ‘ญาณ’ ออกมาได้แล้วหรือ”

ลั่วสุ่ยตะลึงนิดหน่อยด้วยความคิดไม่ถึง

ทว่าไม่นานก็สงบใจได้ ปราศจากความตะลึงอีกต่อไป คุณชายหยิบกระจกโบราณขึ้นมาเล่นบ่อย ๆ การที่กระจกโบราณบานนี้หล่อเลี้ยง ‘ญาณ’ ออกมาได้มิใช่เรื่องแปลกเลยสักนิด

“ใช่แล้ว ๆ! ด้วยความกรุณาจากคุณชาย ข้าหล่อเลี้ยงญาณออกมาได้แล้ว!”

กระจกโบราณตอบ

แต่เดิมอย่าว่าแต่มีญาณเลย มันได้รับความเสียหายมาอย่างหนัก เกิดปัญหาในทุก ๆ ด้าน

ทว่าเมื่อได้มาอยู่ในมือคุณชาย ปัญหาเหล่านี้ของมันไม่เพียงแต่มลายหายไป ซ้ำมันยังได้รับการยกระดับ มีญาณถือกำเนิดขึ้น

มันเอ่ยต่อ “พี่ลั่วสุ่ยต้องการไปที่อาณาจักรอวี้ซวีหรือ ข้าช่วยพี่ลั่วสุ่ยได้!”

มันได้ยินบทสนทนาระหว่างลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายา ถึงได้เหินมาที่นี่

มันเคารพนับถือลั่วสุ่ยเป็นอย่างยิ่ง เรียกขานลั่วสุ่ยว่า ‘พี่’ ในใจของมัน เป็นเฉกเช่นเดียวกับยอดศาสตราชิ้นอื่น เข้าใจว่าลั่วสุ่ยเป็นผู้หญิงของคุณชาย เป็นนายหญิงของลานเล็กแห่งนี้

แม้ว่าลั่วสุ่ยพยายามปฏิเสธสุดกำลังว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนางกับคุณชาย กระนั้นมันยังนับถือลั่วสุ่ยเป็นอย่างมาก นี่อย่างไร บัดนี้มันรีบเข้ามาประจบสอพลอลั่วสุ่ย

ฮิฮิ ต่อให้ระหว่างลั่วสุ่ยกับคุณชายไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้นจริง แต่ลั่วสุ่ยสามารถนอนร่วมเตียงกับคุณชายได้ ความสัมพันธ์ที่มีกับคุณชายมีหรือจะแย่?

เป็นไปได้อย่างไร!

“ใช้ได้นี่!”

ลั่วสุ่ยตาลุกวาวขึ้นมาในบัดดล

นางเคยเห็นคุณชายหยิบกระจกโบราณบานนี้ขึ้นมาเล่น รู้ว่ากระจกโบราณมีสรรพคุณอย่างไร ไม่ว่าที่ใดในอาณาจักรทั้งปวงที่ดำรงอยู่ในจักวาลนี้ กระจกโบราณสามารถสะท้อนให้เห็นในทันที

หากมีกระจกโบราณคอยช่วย เรื่องที่นางจะไปอาณาจักรอวี้ซวีย่อมไม่เป็นปัญหา ไปถึงได้ในเสี้ยววินาที!

“ได้ ข้าจะไปอาณาจักรอวี้ซวีพรุ่งนี้เลย” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบิกบาน

“พี่สาว ถ้าท่านไปถึงอาณาจักรอวี้ซวีแล้ว ช่วยไปเยี่ยมเยียนบ้านข้าด้วยได้หรือไม่ ฝากบอกท่านพ่อท่านแม่ของข้าทีว่า ข้าในตอนนี้สุขสบายยิ่ง ให้พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า”

มัจฉาสัตมายาบอกกับลั่วสุ่ย

บอกตามตรง มันอยากกลับอาณาจักรอวี้ซวีไปกับพี่ลั่วสุ่ยมาก อยากกลับไปเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่ของมัน

ทว่ามันพำนักในลานเล็กมานาน รู้ดีกว่าหากไม่ได้รับอนุญาตจากคุณชาย มันก็ไม่สามารถออกไปเป็นเวลานานโดยพลการได้

แม้มีกระจกโบราณคอยช่วย การเดินทางไปกลับมิใช่ปัญหา ใช้เวลาไม่นานเท่าใด

ทว่าหากต้องการนำกลับมาทั้งเต่าชราและหินมหัศจรรย์ ย่อมใช้เวลาไม่น้อย วันสองวันยังใช่ว่าจะลุล่วง

เมื่อไม่ได้รับอนุญาตจากคุณชาย แล้วจู่ ๆ หายไปนานเพียงนั้น จะอธิบายกับคุณชายอย่างไรเล่า

มันมิกล้าทำเช่นนั้น

“อืม ข้านึกว่าเจ้าจะขอให้ข้าพาเจ้าไปอาณาจักรอวี้ซวีด้วย”

ลั่วสุ่ยเอ่ย “เจ้าทำเช่นนี้ถูกต้องแล้ว ยามนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของเจ้า เจ้าจำต้องระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา อย่าเผลอทำผิดเป็นอันขาด!”

“ข้าเข้าใจแล้วพี่ลั่วสุ่ย!” มัจฉาสัตมายาตอบ รู้ว่าอีกฝ่ายหวังดีต่อมัน

มันเพิ่งได้คุณชายเปลี่ยนแปลงชะตากรรมให้ จะลืมตัวเพราะเหตุนี้ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังมิได้เด็ดขาด หากเป็นเช่นนั้น จุดจบปลามังกรเมื่อก่อนหน้าจักกลายเป็นจุดจบของมัน

“ดี เจ้าตระหนักได้เช่นนี้ข้าก็วางใจ”

ลั่วสุ่ยพยักหน้า “ข้าจะไปเยี่ยมบ้านเจ้าให้ และนำคำพูดของเจ้าไปบอก วางใจเถิด ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานเจ้าต้องมีโอกาสกลับไปแน่!”

“อืม!”

มัจฉาสัตมายามิได้ห่อเหี่ยวเพราะไม่สามารถตามลั่วสุ่ยกลับไปที่อาณาจักรอวี้ซวีในครั้งนี้ มันในตอนนี้ค่อย ๆ เป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น ภายหน้าหากมันอยากกลับบ้านคงเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

จากนั้น ลั่วสุ่ยกลับไปนอนในห้อง กระจกโบราณก็เหินกลับไป

วันรุ่งขึ้น คุณชายออกจากลานแต่เช้า

คุณชายกล่าวว่าเมื่อเช้ายามออกไปออกกำลังกายนอกบ้าน ได้พบคนหายาจำนวนหนึ่ง บอกว่าพวกเขาค้นพบสมุนไพรล้ำค่าชนิดหนึ่ง คุณชายจึงเอ่ยว่าจะไปหาสมุนไพร

“สถานที่ที่มีสมุนไพรอยู่ไกลนิดหน่อย ไปครั้งนี้คงอีกหลายวันกว่าจะได้กลับ หากเจ้ากลับมาแล้วไม่เจอข้า มิต้องร้อนใจไป”

หลี่จิ่วเต้าเอ่ยกับลั่วสุ่ยยิ้ม ๆ “ข้าทำอาหารเช้าไว้แล้ว เจ้ากินข้าวเช้าเสร็จค่อยไปตามหาวัสดุหินและเต่าชราเถิด”

พูดจบ หลี่จิ่วเต้าสะพายอุปกรณ์หายาขึ้นหลัง ออกจากลานเล็ก

‘คุณชายเป็นคนดีจริง ๆ ท่านคิดจะให้มัจฉาสัตมายาตามข้าไปที่อาณาจักรอวี้ซวีด้วย ให้มัจฉาสัตมายาได้สมดั่งใจหวัง!’

ลั่วสุ่ยเอ่ยในใจ

ลำพังปุถุชนหายาจำนวนหนึ่ง จะไปเจอสมุนไพรล้ำค่าได้อย่างไรเล่า

ต้องออกจากบ้านหลายวัน คุณชายให้โอกาสมัจฉาสัตมายาเห็น ๆ ให้มันได้กลับบ้านพร้อมนาง

“ต้องรู้จักขอบคุณคุณชาย เข้าใจหรือไม่”

ลั่วสุ่ยมาอยู่ข้างบ่อ เอ่ยกับมัจฉาสัตมายา

“เข้าใจ เข้าใจ!”

มัจฉาสัตมายาพยักหน้ารัว ซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง “คุณชายนี่ดีจริง ๆ!”

จะมิให้มันซาบซึ้งได้อย่างไร

แม้ว่าเมื่อคืนมันมิได้เศร้าสลดมาก กระนั้นมันออกจากบ้านมาตั้งนาน ย่อมคิดถึงบ้านเป็นธรรมดา

บอกตามตรง มันอยากกลับไปเยี่ยมเยียนที่บ้านมาก!

คุณชายบอกว่าจะออกไปหาสมุนไพร แต่มันรู้ดีว่านี่เป็นเพียงข้ออ้างของคุณชายเท่านั้น คุณชายทำเพื่อให้มันสามารถเดินทางไปอาณาจักรอวี้ซวีกับพี่ลั่วสุ่ย จะได้กลับไปที่บ้าน

มันซึ้งใจในคุณชายจริง ๆ!

“เอาล่ะ เราออกเดินทางกันเถิด เวลาที่คุณชายให้ไว้มีจำกัด พวกเราต้องกลับมาก่อนคุณชายกลับมา” ลั่วสุ่ยเอ่ย

เวลาหลายวันที่ว่าคือเวลาที่คุณชายให้ นางตระหนักถึงข้อนี้ดี

จากนั้นกระจกโบราณลอยเข้ามา ดูดลั่วสุ่ยและมัจฉาสัตมายาเข้าไปในกระจก

“พี่สาว พวกท่านอยากกลับมาเมื่อใดให้เรียกข้า ข้าคอยจับตาดูสถานการณ์ด้านพวกพี่สาวอยู่ตลอด!”

กระจกโบราณบอกกับลั่วสุ่ย