บทที่ 259 เหล่าเด็ก ๆ ร่ำเรียนกลับมากันแล้ว มาให้ท่านเซียนชมความสามารถเร็ว!

กาลเวลาผ่านไปพริบตาเดียวก็ผ่านไปถึงสองเดือนแล้ว

ข้างนอกเป็นโลกเหมันต์ ทุกสรรพสิ่งเหี่ยวเฉา ทว่าลานบ้านเล็ก ๆ ของหลี่จิ่วเต้ากลับยังอบอุ่นราวกับวสันตฤดูไร้ร่องเหี่ยวเฉาแม้แต่น้อย

ดอกไม้นานาพรรณบานสะพรั่งเต็มลานบ้าน กลีบเบ่งบานสวยสดงดงาม ไร้แววโรยราราวกับเบ่งบานอยู่ในวสันตฤดู

ลานด้านข้างอุดมไปด้วยผักนานาพันธุ์กำลังงอกเงย สีเขียวขจีในเหมันตฤดูมองแล้วงดงามจับตาเป็นพิเศษ

“หน้าหนาวนี้ก็หนาวเหมือนเคย!”

หลี่จิ่วเต้าตื่นแต่เช้ามายืดเส้นยืดสาย ชีวิตของเขาในตอนนี้สุขสบายกว่าที่คาดเอาไว้มาก เทียบกับตอนอยู่ที่ดาวเคราะห์สีฟ้ายังผ่อนคลายกว่า

การได้ทานผักคุณภาพดีปลอดสารพิษ ดีต่อสุขภาพ มีคุณค่าทางโภชนาการสูง ดื่มสุราธัญพืชบริสุทธิ์หมักเอง ได้วาดภาพ ดีดฉิน ชมดอกไม้ ทุก ๆ วันมีชีวิตสงบสุขราวกับเทพเซียน

“คุณชาย!”

“พวกเรากลับมาแล้ว!”

เสียงร้องตะโกนโวยวายของพวกเด็ก ๆ ดังขึ้น หลี่จิ่วเต้าเห็นเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาในลานบ้าน เป็นพวกอ้ายฉานนั่นเอง

“สวัสดีเจ้าค่ะคุณชาย!”

อันหลานเสวี่ยเองก็มาด้วย นางอยู่ในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์งดงามราวกับภาพวาด ผนวกกับรูปร่างสง่างาม ช่างคล้ายกับเทพธิดาจำแลงกายมาจริง ๆ

หลี่จิ่วเต้ากล่าวในใจ อย่าว่าแต่ในโลกแห่งการฝึกตน มีสตรีงดงามไม่น้อย สิ่งสำคัญที่สุดเห็นจะเป็นหน้าสดไร้การแต่งแต้ม

เขาพยักหน้าให้อันหลานเสวี่ย จากนั้นก็มองพวกอ้ายฉาน พลางกล่าวติดตลกด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ แข็งแกร่งกว่าคุณชายแล้ว ตอนนี้แต่ละคนเข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกตน กลายเป็นผู้ฝึกตนตัวน้อย ต่อไปในอนาคตคุณชายคงต้องพึ่งพาพวกเจ้าแล้ว”

แข็งแกร่ง?

พึ่งพา?

ท่านเซียนช่างเล่นมุกตลกเก่งเสียจริง ๆ!

อันหลานเสวี่ยครุ่นคิดในใจว่า ท่านเซียนนั้นปฏิบัติต่อพวกอ้ายฉานดีมาก ไม่วางมาดแม้แต่น้อย เป็นกันเองสนิทสนมอย่างยิ่ง

“ที่ไหนกัน คุณชายร้ายกาจที่สุด!”

“ไม่จริง ๆ ในใจของพวกเรา ไม่มีผู้ใดเทียบคุณชายได้!”

พวกอ้ายฉานพากันกล่าวอย่างจริงจังทีละคน

ในระยะเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขาได้รับการฝึกตนในพรรคจื่อเสีย ขอบเขตของพวกเขาก็พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ขอบเขตของพวกเขาสูงกว่าปรมาจารย์หลายคนในสำนักฝั่งแดนบูรพาทิศแล้ว

เป็นเพราะท่านเซียนประทานพรให้ นิมิตลงมาจากสวรรค์อวยพรเส้นทางเต๋าวิถีบ่มเพาะจึงราบรื่นยิ่งกว่าผู้ใด

พวกเขายังรู้จักตัวตนของหลี่จิ่วเต้า และรู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่เป็นถึงท่านเซียน!

อันหลานเสวี่ยเล่าทุกอย่างให้พวกเขาฟัง บอกสาเหตุที่พวกเขามีความสามารถท้าทายสวรรค์เป็นเพราะท่านเซียนประทานพรให้

หลังพวกเขารู้ก็ต่างพากันดีใจเป็นอย่างยิ่ง พวกเขากล่าวว่าคุณชายไม่ใช่คนธรรมดา ไม่เช่นนั้นเขาจะเล่านิทานยอดเยี่ยมอย่างสถาปนาเทวดากับไซอิ๋วได้อย่างไร

สถาปนาเทวดากับไซอิ๋ว มีเทพเซียนปรากฏตัวขึ้นมากมาย มนุษย์ธรรมดาจะรู้อย่างชัดเจนได้อย่างไรกัน

ตอนพวกเราฟังก็รู้สึกว่าคุณชายต้องทรงพลังมาก ไม่เหมือนคนธรรมดา

พวกเขาเฉลียวฉลาด ฟังอันหลานเสวี่ยเล่าถึงฐานะตัวตนของท่านเซียน พวกเขาก็เข้าใจด้วยว่า ท่านเซียนกำลังท่องโลกมนุษย์ในฐานะปุถุชนอยู่

ต่อมาอันหลานเสวี่ยก็ยืนยันเรื่องนี้อีกครั้ง บอกกับพวกเขาว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามห้ามเปิดเผยตัวตนของคุณชายเด็ดขาด

พวกเขาทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วย

คุณชายใจดีกับพวกเขามาก ช่วยให้พวกเขาเข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกตน แล้วพวกเขาจะไปทำให้ท่านเซียนโกรธได้อย่างไร?

พวกเขาย่อมไม่ทำโดยเด็ดขาด

อย่ากล่าวว่าคุณชายเป็นเซียน ถึงคุณชายจะไม่ใช่เซียน พวกเขาก็จะไม่ทำให้คุณชายโกรธ

คุณชายดีต่อพวกเขามาก ซ้ำยังรู้สึกสนิทสนมยิ่ง ในใจของพวกเขา คุณชายเปรียบเสมือนบิดามารดาก็ไม่เกินจริง!

“ดี ๆๆ”

หลี่จิ่วเต้ายิ้มด้วยความพึงพอใจ ปลื้มอกปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง

พวกอ้ายฉานเข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกตนก็หาได้เปลี่ยนไป ไม่เสียทีที่รักดูแลพวกอ้ายฉานมาเป็นอย่างดี

คนส่วนมากมักชอบหมิ่นที่ต่ำหวังที่สูง แบ่งผู้ฝึกตนกับปุถุชนราวกับเป็นสองโลก

ผู้ฝึกตนอยู่สูงเหนือปุถุชน

หลายคนหลังจากที่เข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกตน จิตใจของพวกเขาก็เปลี่ยนไป ดูหมิ่นเหยียดหยามปุถุชน มักคิดว่าตนเองอยู่เหนือกว่า

เห็นพวกอ้ายฉานไม่เป็นเช่นนั้น เขาก็ดีใจมาก

“มานี่มา ให้ข้าดูหน่อยว่าพวกเจ้าได้เรียนวิชาอะไรกันมาบ้าง”

หลี่จิ่วเต้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ได้เลยขอรับ!”

“ข้าก่อน!”

“ไม่ ให้ข้าทำก่อน!”

พวกอ้ายฉานรีบพากันแย่งอยากจะอวดคุณชาย

“โม่เจิ้ง ทีละคน”

หลี่จิ่วเต้ายิ้มเลือกเด็กคนหนึ่งออกมา

เป็นเด็กรูปร่างผอมบางนามเซวียเหวินลี่ บิดามารดาของเขาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก เขาอาศัยอยู่กับปู่ย่า

กับเซวียเหวินลี่ หลี่จิ่วเต้ามีความประทับใจในตัวเด็กคนนี้มาก

แม้จะอายุน้อย แต่มีความรับผิดชอบสูง

ตอนเด็กคนอื่นอายุได้หกหรือเจ็ดขวบ พวกเขาทำได้เพียงเล่นโคลน แต่เซวียเหวินลี่กลับเป็นบุรุษตัวน้อย สามารถทำอาหาร ทำงานและแบ่งเบาภาระของครอบครัวได้

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงชอบเซวียเหวินลี่มาก เด็กคนนี้เมื่อเขาโตขึ้นจะต้องกลายเป็นใหญ่ที่ดีในภายภาคหน้าอย่างแน่นอน

ตอนนี้เซวียเหวินลี่เข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกตนแล้ว เขายิ่งมองเซวียเหวินลี่ดีขึ้นไปอีก

“ขอรับคุณชาย!”

เซวียเหวินลี่ดีใจมาก เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เผลอเอียงศีรษะครุ่นคิดว่าจะแสดงวิชาที่ร่ำเรียนมาให้คุณชายชมอย่างไรดี

“ใช่แล้ว!”

ดวงตาเล็ก ๆ ของเขาเปล่งประกาย พลันเด็กชายยื่นดัชนีออกมา จากนั้นเปลวไฟก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

ก่อนที่เปลวเพลิงจะลุกโชนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นลูกไฟ!

เขาสะบัดดัชนีกลางอากาศ ใช้ดัชนีติดไฟร่างแบบ

แท้จริงแล้วเขากำลังวาดภาพเปลวเพลิง ใช้ดัชนีที่ติดไฟควบแน่นรวมกันเป็นดอกกุหลาบเพลิง

ชั้นของเปลวไฟนั้นแตกต่างกัน กลีบดอกกุหลาบที่ซับซ้อนกันนั้นราวกับมีชีวิต เรียกได้ว่าเป็นภาพงดงามจับตา

หากคนนอกได้เห็นฉากนี้จะต้องตะลึงอ้าปากค้างอย่างแน่นอน

การใช้ไฟทำเช่นนี้ มีผู้ฝึกตนน้อยนิดที่สามารถทำได้

ทว่าเซวียเหวินลี่กลับทำออกมาได้ ใช้เปลวไฟทำเป็นดอกกุหลาบทับซ้อนกันหลายชั้น มีความลึกหนาต่างกันอย่างชัดเจน นี่หาใช่เรื่องง่ายจะทำได้!

กล่าวตามจริง เคล็ดวิชาดัชนีเพลิงของเซวียเหวินลี่ เกรงว่าบ่มเพาะเต๋าแห่งไฟเป็นเวลานานก็ยากจะทำได้ การควบคุมเปลวไฟเป็นเรื่องละเอียดอ่อนจำต้องรอบคอบ!

“ไม่เลว ๆ เก่งมาก แต่ดอกกุหลาบยังไม่สมบูรณ์ เดี๋ยวไว้ตอนเย็นคุณชายจะสอนเจ้าวาดภาพ ให้เจ้าวาดกุหลาบออกมาได้ดียิ่งขึ้น”

หลี่จิ่วเต้าพยักหน้าเล็กน้อย

“ขอบคุณขอรับคุณชาย!”

เซวียเหวินลี่ดับเปลวไฟที่กำลังลุกโชนและถอยกลับไปอย่างมีความสุข

“เซวียเหวินควบคุมไฟให้ดูแล้ว ข้าจะควบคุมน้ำให้คุณชายชม”

เด็กคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ได้ ให้คุณชายดูหน่อย”

หลี่จิ่วเต้ามองเด็กน้อยผู้นั้น กับเด็กคนนี้เขาก็ประทับใจไม่แพ้กัน

เด็กคนนี้มีชื่อว่าชุยช่าน ชื่นชอบวาดภาพเป็นอย่างยิ่ง ครอบครัวของเขายากจน จนไม่สามารถซื้อกระดาษกับพู่กันได้ ดังนั้นชุยช่านจึงมักจะใช้กิ่งไม้เล็ก ๆ วาดบนพื้น

ครั้งก่อนเขาพาพวกเด็ก ๆ ไปชมทิวทัศน์ที่เขาลี่ ก็มีเด็กสามคนถือกระดานวาดภาพเตรียมไปวาดภาพด้วย

หนึ่งในนั้นคือชุยช่านนั่นเอง

ตอนนั้นชุยช่านไม่มีกระดานวาดภาพ

เขาจึงมอบกระดานวาดภาพให้กับชุยช่าน รวมถึงกระดาษและพู่กันก็มอบให้ด้วยเช่นกัน

“ขอรับคุณชาย!”

ชุยช่านวางแผนไว้แล้วว่าเขาจะแสดงอะไร