บทที่ 458 ความโชคดีของมัจฉาสัตมายาหมดลงแล้วหรือ? รอบนี้ต้องจบเห่แล้ว!

“คุณชาย พวกเรามาแล้ว!”

อ้ายฉานและเด็กคนอื่น ๆ วิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาในลานเล็กของหลี่จิ่วเต้า

เวลานี้ หลี่จิ่วเต้ากำลังวาดภาพ

ภาพที่เขาวาดเป็นภาพสิ่งปลูกสร้างและทัศนียภาพ ภายในภาพเต็มไปด้วยเมฆหมอก ทิวทัศน์งดงาม สิ่งปลูกสร้างทั้งหลายล้วนเปี่ยมด้วยกลิ่นอายโบราณ ดูคล้ายวังประทับเทพเซียน วิจิตรตระการตา

นี่เป็นสถานที่หนึ่งที่เขาเห็นจาก ‘แท็บเล็ต’ โลกในมือ เขารู้สึกว่ายอดเยี่ยม จึงวาดออกมา

“มาแล้วหรือ!”

เมื่อหลี่จิ่วเต้าเห็นพวกอ้ายฉาน จึงเอ่ยขึ้น “พวกเจ้ารอข้าสักเดี๋ยว ข้าใกล้จะวาดภาพนี้เสร็จแล้ว”

“ได้เลยคุณชาย!”

พวกอ้ายฉานพยักหน้าอย่างรู้ความ รอท่านเซียนวาดภาพอยู่ที่ด้านหนึ่งเงียบ ๆ

อีกด้าน อย่าให้พูดเลยว่าต้าเต๋อตกตะลึงปานใด

ที่นี่…ที่นี่เป็นแดนเซียนหรืออย่างไร?

สวรรค์!

ภาพวาดอักษรในร้าน ทุกสิ่งทุกอย่างในลานเล็ก อย่าให้เอ่ยเลยว่าสูงส่งวิเศษเพียงใด

เขาเคยประจักษ์ถึงฝีมือและความสามารถของท่านเซียนมาแล้ว รู้ว่าท่านเซียนสุดยอดขนาดไหน

ทว่าหลังจากเขาได้มาเยือนลานเล็ก ถึงรู้ว่าแดนเซียนที่แท้จริงเป็นเช่นไร!

ที่นี่ต่างหากคือแดนเซียนอย่างแท้จริง!

ภายในลานมีจังหวะแห่งเต๋าสูงส่งไหลเวียนอยู่เต็มเปี่ยม ทุกลมหายใจล้วนอุดมสมบูรณ์ด้วยขุมปราณชีวิตมหาศาล ของทุกชิ้นในลานล้วนเป็นวัตถุสะท้านโลกาอันน่าทึ่ง ขนานนามที่นี่ว่าแดนเซียนไม่ถือว่าเกินไปเลยสักนิด!

เมื่ออยู่ที่นี่ ต่อให้ไม่ฝึกฝนก็ยังได้รับประโยชน์อย่างยิ่งใหญ่!

ท่านเซียนน่าเหลือเชื่อถึงขีดสุด!

“เสร็จแล้ว!”

หลี่จิ่วเต้าจรดพู่กันครั้งสุดท้าย ก่อนจะวางพู่กันลง

“คุณชายวาดได้เลิศล้ำยิ่ง!”

“ทิวทัศน์ที่นี่วิจิตรสุด ๆ ไปเลย!”

พวกอ้ายฉานส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

“งดงามหรือ คุณชายก็คิดเหมือนกัน”

หลี่จิ่วเต้าคลี่ยิ้ม “ทิวทัศน์งดงามมีอยู่เต็มใต้หล้า บัดนี้พวกเจ้าทุกคนคือผู้ฝึกตนตัวน้อย เดินทางท่องเที่ยวไปตามที่ต่าง ๆ ดูก็ได้ จะเอาแต่ฝึกฝนทั้งวี่ทั้งวันไม่ไหว เช่นนั้นไม่ดีต่อการพัฒนาศักยภาพของพวกเจ้าเองด้วย รู้จักปรับสมดุลระหว่างหน้าที่และการพักผ่อนจึงจะเป็นการดีที่สุด”

“อืม!”

“คุณชายพูดถูก!”

พวกอ้ายฉานพยักหน้า จดจำวาจาของคุณชายไว้ในใจ

อันหลานเสวี่ยเองก็เช่นกัน

บัดนี้นางได้รู้แล้วว่าทุกถ้อยคำของท่านเซียนล้วนแฝงความนัยลึกซึ้ง มิได้ธรรมดาอย่างที่คิด ทุกประโยคล้วนต้องตั้งใจรับฟัง ตั้งใจวิเคราะห์

ท่องเที่ยวไปตามที่ต่าง ๆ หรือ?

ท่านเซียนหมายความว่าให้พวกอ้ายฉานออกเดินทางเพื่อเคี่ยวกรำตนเองหรือ?

อันหลานเสวี่ยคิดในใจ

ก็จริง… ขอบเขตพลังของพวกอ้ายฉานพัฒนาอย่างก้าวกระโดด ทว่าประสบการณ์ต่อสู้ยังขาดแคลนอยู่มาก มิได้ผ่านการขัดเกลาเท่าไร สมควรต้องออกเดินทางเพื่อเคี่ยวกรำตนเอง!

ภาพนี้…

ท่านเซียนต้องการให้พวกอ้ายฉานไปฝึกฝนตนเองในสถานที่บนภาพวาดหรือ

อันหลานเสวี่ยคิดในใจอีกครั้ง รู้สึกเป็นไปได้สูงว่าท่านเซียนต้องการให้พวกอ้ายฉานออกเดินทางไปขัดเกลาตนเองตามสถานที่ในภาพ

มิฉะนั้นไยท่านเซียนต้องกล่าวถึงเรื่องออกเดินทางฝึกฝนหลังวาดภาพนี้เสร็จด้วยเล่า!

นางดูออกแต่แรกแล้วว่า สถานที่ในภาพนั้นไม่ธรรมดา เป็นสถานที่สูงส่ง

หากพวกอ้ายฉานได้ออกเดินทางไปฝึกฝนที่นี่ ย่อมต้องได้รับผลประโยชน์มหาศาล

“สวัสดีคุณชาย!”

เวลานั้น ต้าเต๋อเดินเข้ามา กล่าวทักทายท่านเซียน

“เอ๋ เณรน้อยเองก็มาด้วยหรือ”

หลี่จิ่วเต้าเพิ่งสังเกตเห็นต้าเต๋อ

เมื่อครู่เขามัวยุ่งอยู่กับการวาดภาพ ไม่ทันได้สังเกตรอบ ๆ ไม่ทันรู้ตัวว่าต้าเต๋อก็มาด้วย

“เจ้ามาได้พอดี มาตามกลิ่นสิท่า”

ชายหนุ่มหัวเราะ “ข้าทำเค้กไว้ไม่น้อย พร้อมทั้งโยเกิร์ตมากมาย เจ้าลองชิมดูได้”

“ขอบคุณคุณชาย!”

อย่าให้พูดเลยว่าต้าเต๋อดีใจและตื้นตันเพียงใด

คราวก่อนบนเขาหยงหมิง เขาเคยกินเนื้อตุ๋นฝีมือท่านเซียน รสชาตินั้นอย่าให้ต้องพรรณาว่าเลิศล้ำปานใด

“เจ้ามานี่คุณชายดีใจยิ่ง วันนี้เราสองคนมาดื่มกันสักจอกสองจอก”

หลี่จิ่วเต้าจำได้ว่าต้าเต๋อชอบดื่มเหล้า จึงเอ่ยออกไป

“ได้เลย!”

ต้าเต๋อตอบยิ้ม ๆ

“คุณชาย ปลาเหล่านี้เลี้ยงไว้เพื่อกินหรือ”

เขาถามท่านเซียน

พร้อมจับปลาขึ้นมาตัวหนึ่งอย่างไม่คิดมาก

เมื่อครั้งเพิ่งเข้ามาในลาน เขาก็สังเกตเห็นปลาเหล่านี้

พับผ่าสิ สายเลือดของปลาเหล่านี้น่าทึ่งกันทั้งนั้น หากนำมาย่างกินหรือตุ๋นกิน ต้องโอชะอย่างแน่นอน!

ปลาตัวที่เขาจับขึ้นมา มีเกล็ดเจ็ดสีสีสันเจิดจ้า สวยสดเหลือคณา

“!!!”

เมื่อถูกต้าเต๋อจับไว้ในมือ หัวใจดวงน้อย ๆ ของมัจฉาสัตมายาแทบหลุดออกมา

แม่เจ้า!

เหตุไฉนถึงโชคร้ายอย่างนี้นะตัวเรา!

มันหลบอยู่มุมในสุดของโอ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หัว แล้วเหตุใดถึงยังโดนต้าเต๋อจับไว้ได้ง่าย ๆ!

น่าสังเวชนัก!

มีปลาอยู่มากมายเพียงนี้ ไยจึงเป็นมันที่ถูกจับ!

บุ๋ง บุ๋ง!

ภายในโอ่ง ฝูงปลาพากันเดือดพล่าน สื่อสารกันไปมา

พี่ใหญ่…พี่ใหญ่จะไม่รอดแล้วหรือ!?

ความโชคดีของพี่ใหญ่หมดลงแล้วหรือ?

โดนจับไปเสียง่าย ๆ!

ดูท่าความโชคดีของพี่ใหญ่จะหมดสิ้นแล้วจริง ๆ!

พี่ใหญ่…พี่ใหญ่โปรดไปสู่สุขติ!

วางใจเถิด พวกเราจะจดจำพี่ใหญ่ไว้ตลอดไป พี่ใหญ่จะอยู่ในใจพวกเราเสมอ!

พี่สัตมายา จากนี้ไปพวกเราเป็นลูกน้องของพี่สาวลั่วสุ่ยแทนเอง กตัญญูต่อพี่สาวลั่วสุ่ยแทนพี่สัตมายา!

ฝูงปลาเหล่านี้พากันเอื้อนเอ่ยอยู่ในโอ่ง

เมี้ยว!

อีกด้าน ลั่วสุ่ยร้องด้วยหน้าตาประหลาด

นางคิดไม่ถึงเช่นกันว่ามัจฉาสัตมายาที่โชคดีที่สุดเรื่อยมา รอดมาตั้งแต่ระลอกแรกจนถึงบัดนี้ รอบนี้กลับถูกจับได้เสียอย่างนั้น นี่…นี่หรือว่าความโชคดีของเขาหมดลงแล้วจริง ๆ

‘โบราณว่าไว้ ความโชคดีในชีวิตมีจำกัด หลังใช้ความโชคดีไปจนหมดก็จะไม่มีอีก! ประโยคนี้ใช้กับแมวได้เช่นกัน…’

ลั่วสุ่ยคิดในใจ รู้สึกว่าคำโบราณนี้กล่าวได้ถูกต้องยิ่งนัก

ก่อนหน้านี้มัจฉาสัตมายาโชคดีเกินไป ดูท่าคงผลาญความโชคดีไปหมดแล้ว

‘เจ้าปลาเอ๋ย ข้าต้องจากลากับเจ้าชั่วนิรันดร์แล้วหรือ’

ลั่วสุ่ยเอ่ยในใจอย่างทำใจไม่ลง

ช่วงที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างนางกับมัจฉาสัตมายาดีขึ้นมาก

“อืม เลี้ยงไว้เพื่อกิน แต่ข้าไม่เคยกินมาก่อน ปลาเหล่านี้เลี้ยงไว้ให้เสี่ยวไป๋กิน”

หลี่จิ่วเต้าชี้แมวน้อยสีขาวพลางกล่าว

“อ้อ แบบนี้เองหรือ!”

ต้าเต๋อเอ่ย พรรณาไม่ถูกว่าอิจฉาลั่วสุ่ยเพียงใด

ได้กินปลาที่มีสายเลือดน่าทึ่งเยี่ยงนี้ทุกวี่ทุกวัน ลั่วสุ่ยจะแข็งแกร่งขึ้นขนาดไหน!

“เป็นอะไรไป? เจ้าชอบปลาพวกนี้หรือ ถ้าชอบข้ายกจำนวนหนึ่งให้เจ้าก็ได้”

หลี่จิ่วเต้าบอกกับต้าเต๋อยิ้ม ๆ

ปลาพวกนี้มิใช่เรื่องใหญ่ เขาตกได้ง่าย ๆ จากลำธาร หากต้าเต๋อชอบ ยกให้เขาสักสามสี่ตัวย่อมมิใช่ปัญหา

ส่วนต้าเต๋อจะนำไปเลี้ยงหรือนำไปกินล้วนได้ทั้งสิ้น

ต้าเต๋อเป็นผู้ฝึกตน กินอะไรก็ได้ทั้งนั้น ต่อให้ปลาพวกนี้มีโทษต่อปุถุชนก็ไม่เป็นไร

ปลาธรรมดาไฉนเลยจะเป็นอันตรายต่อผู้ฝึกตน?

เป็นไปไม่ได้

“ได้หรือ”

หัวใจต้าเต๋อเต้นโครมครามอย่างอดไม่ได้

สายเลือดของปลาเหล่านี้น่าทึ่งเกินไป หากเขาได้กินสักสองสามตัว อย่าให้พูดเลยว่าจะได้รับประโยชน์ล้นหลามขนาดไหน!

“ใช่เรื่องใหญ่ที่ไหน ไม่เป็นไรหรอก ข้าตกปลาเหล่านี้ได้จากลำธารนอกเมือง ให้เจ้ากี่ตัวก็ได้ไม่มีปัญหา อย่างไรข้าก็ชอบตกปลา มิได้ขาดแคลนปลาแต่อย่างใด”

หลี่จิ่วเต้าเอ่ยยิ้ม ๆ