“อืม” ไป๋ซู่เย่พยักหน้า

“งั้นเดี๋ยวผมจะไปเช็ควงจรไฟฟ้า แผงวงจรไฟฟ้าอยู่ไหน?”

“ตรงประตู” ไป๋ซู่เย่เปิดโหมดไฟฉายในโทรศัพท์ของตัวเองยื่นให้เขา “อ่ะ”

เย่เซียวรับโทรศัพท์มาเพียงแวบเดียวก็เห็นรูปถ่ายของตัวเองบนหน้าจอ ดวงตาเข้มขึ้นเล็กน้อย เงยหน้ามองเธอด้วยสายตาที่ล้ำลึกขึ้น

ไม่ช้าก็เร็วอย่างไรก็ต้องถูกเขาเห็นเข้าสักวัน ไป๋ซู่เย่เลยไม่คิดปิดบัง “คุณไม่ยอมให้รูปฉัน ฉันก็เลยแอบถ่ายเอาละนะ”

น้ำเสียงเธอติดบ่นนิดหน่อย

แต่เขาที่โดนแอบถ่ายก็ดูดีไม่เปลี่ยน

สีหน้าเย่เซียวอ่อนโยนขึ้น “คราวหน้าเอารูปคุณให้ผมสักใบสิ”

“คุณมีแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“…ไม่มีแล้ว”

“หืม? ทำไมล่ะ?”

“…” เย่เซียวไม่ตอบ แค่ลุกยืน “ผมไปหาแผงวงจรไฟฟ้าก่อน”

“เย่เซียว คุณทำอะไรรูปฉัน?” ไป๋ซู่เย่ถามเสียงดัง

เขาไม่ตอบและเดินไปโดยไม่หันกลับมา

เธอลงมาจากเตียง“คุณฉีกรูปฉันอีกแล้วใช่มั้ย?”

“กลับไปนอนบนเตียงไป”

“โยนทิ้งถังขยะ?” เธอเดินตามมาอย่างไม่ยอม

“คุณไม่หนาวเหรอ?” เย่เซียวถอดเสื้อนอกออกแล้วคลุมร่างผอมบางของเธอไว้

“เย่เซียว คุณทำอะไรกับรูปฉันกันแน่?”

ไป๋ซู่เย่ไม่คิดจะปล่อยเขาไป

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นได้แต่ยอมรับไปตามความจริง “เผาทิ้งไปแล้ว”

“…”

เขา…เผาไปแล้วจริงๆ อย่างนั้นหรือ!

ไป๋ซู่เย่แค่นเสียงที กระชับเสื้อตัวนอกของเขาแล้วหมุนตัวเดินกลับห้องตัวเองอย่างไม่สนใจเขาอีก

โกรธหรือ?

เย่เซียวมองแผ่นหลังนั่นอย่างระอาปนทำตัวไม่ถูก แม้แต่ในหัวยังจำลองภาพที่เธอโกรธได้

เขาตามหาแผงวงจรไฟเจอและจัดการซ่อมมันซึ่งนี่เป็นเรื่องที่ง่ายแต่เขากลับใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ความจริงรูปใบนั้นถูกเขาเผาไปแล้วและเขาก็รู้สึกเสียใจทีหลังอยู่เหมือนกัน อย่างไรเสียนั่นเป็นของที่หลงเหลือจากเมื่อสิบปีก่อน เป็นของที่ระลึกอย่างหนึ่งตามที่เธอบอก เป็นร่องรอยของสิบปีก่อน

แต่รูปไม่ใช่คลิปเสียงที่เผาทิ้งแล้วจะซ่อมกลับมาได้

ไม่นานในห้องก็สว่างขึ้นอีกครั้ง

ฮีตเตอร์เริ่มทำงานใหม่

แต่ในห้องก็ไม่ได้อุ่นขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว

เย่เซียวผลักประตูห้องนอนเธอย่างกรายเข้าไป ขณะนี้เธอกำลังนอนซุกในผ้าห่มโดยหันหลังให้เขา

“ซู่ซู่”

เขาเรียกเธอเป็นการหยั่งเชิงทีหนึ่ง

เธอไม่ได้สนใจเขา

“หลับแล้วเหรอ?” เย่เซียวยืนอยู่ตรงประตูไม่เข้าไป

“…” เธอยังคงเงียบเหมือนเดิม

“งั้นคุณก็นอนเถอะ มีเรื่องอะไรค่อยโทรหาผม” เขาว่าแล้วคิดจะปิดประตูจริงๆ

เธอผุดลุกขึ้นบนเตียงอย่างที่คิดโดยกอดผ้าห่มไว้มองเขาอย่างคาดโทษ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการที่เขาจะกลับทั้งอย่างนี้ ไม่พอใจอย่างมาก

สายตานั่นทำให้เย่เซียวรู้สึกเหมือนใจจะละลาย เขาย่ำเดินเข้าไปนั่งลงบนขอบเตียง มือใหญ่ลูบใบหน้าสวยใสของเธอ “ในเมื่อออกกำลังกายหนักหน่วงไม่ได้ก็อย่ามองผมแบบนี้ ผมจะคิดว่าคุณกำลังเชื้อเชิญผม…”

น้ำเสียงของเขาเจ้าเล่ห์อย่างมาก

คำพูดที่หลุดจากปากก็ออกจะคลุมเครือ ป่วนหัวใจเธอให้เสียวซ่าน นิ้วของเขามอบความร้อนแก่ใบหน้าเธอ ความร้อนที่คล้ายจะแผ่ไปถึงหัวใจเธอได้

“แล้ว…” เธอปริปาก ไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้ำเสียงตัวเอง สายตาตัวเองแฝงด้วยความอาลัยมากขนาดไหน “คุณจะกลับไปจริงๆ แล้วงั้นเหรอ?”

“คุณล่ะ?” เย่เซียวไม่ขยับตัวแค่จ้องเธอไม่ละสายตา “คุณอยากให้ผมกลับ หรือไม่อยากให้ผมกลับ?”

ไม่อยาก แน่นอนว่าไม่อยาก

ผ่านการจากลามาในที่สุดก็ได้เจอสักที เธอจะอยากให้เขากลับไปทั้งแบบนี้ได้อย่างไร?

เธอตอบเสียงเบา“…ฉันอยากคุยกับคุณสักหน่อย”

ประโยคเดียวที่เย่เซียวรู้สึกมีดอกไม้เบ่งบานในใจ เสียงของเขาอ่อนโยนยิ่งกว่าเดิม “งั้นคืนนี้ผมค้างนะ?”

คล้ายกำลังขออนุญาตจากเธอ แต่น้ำเสียงกลับแน่วแน่

ไป๋ซู่เย่อมยิ้มน้อยๆ “ฉันจะไปหยิบอุปกรณ์ล้างหน้าให้คุณ คุณไปล้างหน้าก่อน ฉันจะเอาผ้าขนหนูกับแปรงสีฟันมาให้คุณ”

เธอว่าแล้วก็ลงจากเตียงเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เย่เซียวมองแผ่นหลังเธอพลางพูดเตือน “ใส่รองเท้าด้วย หนาว”

ใบหน้าจุดยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

น้ำเสียงก็เช่นกัน

“ไม่หนาว มีฮีตเตอร์” เสียงของเธอใสกระจ่าง ฟังดูให้ความรู้สึกรื่นเริงใจ

เย่เซียวลุกขึ้นยืนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเดินเข้าห้องน้ำ เพิ่งใช้น้ำเปล่าล้างหน้าเธอก็เข้ามา

ในมือมีของมากมาย

“อันนี้แก้วน้ำสำหรับแปรงฟัน แปรงสีฟันแล้วก็ผ้าขนหนูของคุณ” เธอวางของทีละอย่างลงบนเคาน์เตอร์กระเบื้องเคลือบ ตามด้วยชุดนอนที่แขวนไว้บนราวตากผ้าขนหนูข้างๆ “ชุดนอน นี่เป็นครีมอาบน้ำสำหรับผู้ชาย”

แวบเดียวเย่เซียวก็เห็นแก้วน้ำสำหรับแปรงฟัน แปรงสีฟันที่เป็นของคู่กับที่เธอใช้ แม้แต่ชุดนอนยังเป็นชุดนอนคู่กับตัวที่เธอสวมใส่

ครีมอาบน้ำที่เธอชี้ อืม เป็นยี่ห้อที่เขาใช้เป็นปกติ

ถูกสายตาสงสัยของเขามองจนเริ่มเคอะเขิน ไป๋ซู่เย่เลยคิดจะหนี “งั้นฉันออกไปก่อนนะ”

เย่เซียวยื่นมือรั้งพลางรวบตัวเธอเข้าหาตัวเอง

“เตรียมครบครันขนาดนี้ คุณกำลังเชื้อเชิญให้ผมอยู่กับคุณเหรอ?”

“คุณคิดมากไปแล้ว แค่กำลังเตรียมของเผื่อแขกเท่านั้นเอง” เธอไม่อยากยอมรับหรอกนะ ความจริงตัวเองกำลังรอกลับมาเจอเขาทุกวัน

“ไม่ว่าจะแขกคนไหน ขอแค่เป็นผู้ชายคุณคิดจะให้การดูแลแบบนี้หมดเลยเหรอ?” เขากวาดตามองของที่เธอวางตรงนั้น

“อือฮึ” ไป๋ซู่เย่หยักศีรษะรับ ในเมืองเยียวผู้ชายที่เธอรู้จักและจะมาค้างในห้องนี้มีเพียงเย่เซียวคนเดียวนี่นา ก็ต้องได้รับการดูแลแบบนี้อยู่แล้ว

เย่เซียวหน้าบูดทันที

ไป๋ซู่เย่ยิ้มทีหนึ่ง จับมือเขาลงจากเอวตัวเอง “คุณรีบล้างหน้าแปรงฟันเถอะ นี่ดึกแล้ว พรุ่งนี้เช้าฉันยังต้องไปเรียนอยู่”

เธอพูดจบก็หาววอดอย่างเกียจคร้านทีหนึ่งเย่เซียวถึงปล่อยเธอไป

เธอเดินออกจากห้องน้ำก่อนจะย้อนกลับมา เย่เซียวได้ยินเพียงเสียงของเธอดังขึ้นตรงหน้าประตู “ของพวกนั้นก็เตรียมไว้ให้คุณนั่นแหละ”

ความไม่พอใจบนใบหน้าเขาหายไปในพริบตาเพราะประโยคเดียวจากเธอ

ไป๋ซู่เย่เองก็ยิ้มตาม

————————

เมื่อเขาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันเสร็จกลับมานั้น เธอก็นอนบนเตียงอย่างดี นอนชิดริมข้างหนึ่งโดยเว้นอีกข้างไว้ เห็นได้ชัดว่าเหลือที่ไว้สำหรับเขา

เย่เซียวซุกตัวเข้าในผ้าห่ม มีแต่กลิ่นหอมน่าดมดอมของเธอเต็มปอด อบอุ่นไปทั้งใจ แขนยาวรั้งตัวเธอมาในอ้อมกอด

เธอง่วงแล้วจริงๆ และติดขี้เกียจนิดหน่อย พอถูกเขากอดเข้าเลยโอบลำคอเขาไว้โดยอัตโนมัติ

“อยากคุยกับผมไม่ใช่เหรอ? ง่วงแล้วเหรอ?” มือของเย่เซียวจรดที่เอวคอดด้านหลังเธอ

“…ง่วงนิดหน่อย แต่ก็อยากคุยกับคุณ”

“ถ้าง่วงขนาดนั้น ค่อยคุยพรุ่งนี้ก็ได้”

เธอส่ายศีรษะ นอนซบบนอกเขา ผมยาวสลวยแสนนุ่มดุจปุยเมฆสยายเต็มร่างเขา

“วันนี้คุณป้าบอกฉันว่าให้ฉันเกลี้ยกล่อมคุณเรื่องผ่าตัด” เธอเอ่ยบอก

เย่เซียวเกี่ยวผมอ่อนนุ่มเธอเล่น “ผมจะลองคุยกับถังซ่งดีๆ”

……………………