บทที่ 218 เกลี้ยกล่อมหมอซู

วันถัดมา

คณะเดินทางของกู้อิ๋นมุ่งหน้าไปยังเมืองเหยาสุ่ย หญิงสาวจำได้ว่าหมอเทวดาผู้นี้อาศัยอย่างสันโดษที่หมู่บ้านลี่เจีย ในเมืองเหยาสุ่ย พวกเขาจึงจำต้องเดินทางผ่านเมืองเพื่อไปยังหมู่บ้าน

“คุณหนูเจ้าคะ ถนนที่มุ่งหน้าไปหมู่บ้านลี่เจียค่อนข้างกว้างขวางนะเจ้าคะ” จุ้ยหยินสาวใช้อีกคนของกู้อิ๋นพูดขึ้นมา

จุ้ยหยินเกิดในครอบครัวชาวนานางจึงตกใจจนเผลออุทานออกมาในยามที่เห็นถนนของหมู่บ้านลี่เจียกว้างขวางและไม่เป็นหลุมเป็นบ่อ

เป็นถนนที่ดีทำให้เดินทางได้อย่างราบรื่น

แต่แม้ว่ามันจะกว้างขวางเพียงใดก็เทียบไม่ได้เลยกับถนนในเมืองหลวง หากไม่จำเป็นกู้อิ๋นก็ไม่อยากมาเหยียบหมู่บ้านกันดารแห่งนี้แม้แต่น้อย ก่อนพลบค่ำรถม้าของหญิงสาวก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านลี่เจีย

กู้อิ๋นไม่ได้รีบร้อนที่จะไปหาหมอเทวดาผู้นั้น นางไปพบกับชาวบ้านเพื่อพูดคุยด้วยเสียก่อน ตอนที่ชาวบ้านเห็นนางก็รู้ทันทีว่าสตรีผู้นี้ไม่ใช่บุคคลธรรมดา นางไม่มีท่าทีหยิ่งยโสอีกทั้งยังเป็นมิตร จนทำให้ชาวบ้านกล้าพูดคุยกับนาง ผู้หญิงในหมู่บ้านกระตือรือร้นที่จะตอบคำถามของกู้อิ๋นอย่างตั้งใจ

“เรื่องนี้ต้องขอบคุณฮูหยินเว่ย ก่อนหน้านี้ถ้าพวกข้าทำให้คนหมู่บ้านเฉาเจียไม่พอใจแม้แต่นิดเดียว พวกมันก็ไม่ยอมให้พวกข้าใช้ถนนของหมู่บ้านเฉาเจียเป็นทางผ่าน”

“ใช่แล้ว ฮูหยินเว่ยเป็นคนดีจริง ๆ นางเปิดโรงงานผลิตถุงหอม ลูกสะใภ้ข้าก็ทำงานที่นั่นรายได้ดีมาก ทำให้ครอบครัวเรามีชีวิตที่ดีขึ้น

หญิงชาวบ้านผู้นี้เป็นคนช่างพูด นางพูดถึง ‘ฮูหยินเว่ย’ ไม่ขาดปาก ดูเหมือนว่านางจะซาบซึ้งในตัวสตรีผู้นี้มาก แต่กู้อิ๋นไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก หญิงสาวเพียงอยากทราบข้อมูลของหมอเทวดาผู้นั้น

“ที่หมู่บ้านแห่งนี้มีหมอที่เก่งกาจอยู่หรือไม่?” กู้อิ๋นถามนาง

“แม่นางหมายถึงหมอซูหรือ? หมอซูเป็นหมอที่เก่งมากที่สุดในหมู่บ้านของเรา ถ้าเจ็บป่วยเมื่อไหร่ก็เป็นเขานี่แหละที่ช่วยรักษา”

สาวชาวบ้านพูดต่อ

“หมอซูเป็นหมอที่ดีมาก ก่อนหน้านี้มีโจรภูเขาหลายคนมาปล้นหมู่บ้าน ชาวบ้านได้รับบาดเจ็บหลายคน ก็ได้หมอซูรักษาให้ไม่คิดเงิน ฮูหยินเว่ยเอง..”

ชาวบ้านเหล่านั้นพูดถึงหมอซู ดวงตาของกู้อิ๋นเป็นประกายวาบ

ใช่! นางจำได้แล้ว หมอเทวดาผู้นั้นชื่อหมอซู!

กู้อิ๋นรู้สึกว่าในชาติที่แล้วสวรรค์ใจร้ายกับนางมาก ในโอกาสใหม่ของชีวิตนี้สวรรค์จึงเริ่มเมตตานาง ยกตัวอย่างเช่น ผุู้คนมากมายที่ชมชอบนางตั้งแต่แรกเห็นโดยเฉพาะเหล่าบุรุษ นับว่าครั้งนี้เป็นโชคใหญ่ของนาง กู้อิ๋นอยากพบหมอซูตอนนี้ก็ได้พบแล้ว!

สิ่งที่เปลี่ยนไปเพียงอย่างเดียวของนางคือเฉาเช่า…แต่กู้อิ๋นคิดว่ามันคือข้อยกเว้นบางอย่าง ตราบใดที่สวรรค์ยังเข้าข้างนางก็พอ

พวกนางพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องหมอซูอยู่พักใหญ่

“หมอซูคงมีชีวิตที่ลำบากในการอยู่อย่างเดียวดายเช่นนั้น” กู้อิ๋นถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะกลับไปยังห้องนอนของนางในคืนนี้

สาวชาวบ้านได้ยินก็งุนงงไปครู่หนึ่ง หมอซูน่ะหรือลำบาก? เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับภรรยาทุกวัน แต่ในเมื่อแขกของนางในคืนนี้ปิดประตูห้องไปแล้ว หญิงผู้นั้นจึงไม่อยากพูดอะไรมาก นางหันหลังเข้าห้องนอนตัวเองไป

วันต่อมา

หมอซูที่กำลังทำงานอยู่ที่โรงงานถุงหอมได้ต้อนรับแขกผู้มาเยือนคนหนึ่ง

ทันทีที่หมอซูได้ยินว่ามีคนตามหาเขา เขาก็ละมือจากงานตรงหน้าแล้วออกไปด้านนอกทันที ซูไท่หยวนเห็นสตรีนางหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ใบหน้ามีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับอยู่ ท่าทางที่เป็นมิตรของหญิงสาวทำให้ผู้คนที่ได้ใกล้ชิดโอนอ่อนตามนางได้อย่างง่ายดาย

“แม่นางน้อยมีอะไรให้ข้าช่วยหรือ?” หมอซูถามอย่างสุภาพ

“ข้ามีนามว่ากู้อิ๋น เดินทางมาจากซ่างจิง ท่านหมอซูพอจะมีเวลาพูดคุยกับข้าหรือไม่?” กู้อิ๋นพูดด้วยรอยยิ้ม

เห็นเช่นนั้นเขาจึงเชิญหญิงสาวเข้าไปด้านใน และรินน้ำชาให้นาง

“ขอบคุณท่านหมอซู” หญิงสาวรับถ้วยชา

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เจ้ามีธุระอะไรกับข้าหรือ?” หมอซูถาม

“ข้าเป็นคนจากสกุลกู้ มีความต้องการจะเปิดโรงหมอที่ซ่างจิง ข้าเลยอยากขอเชิญท่านไปเป็นหมอที่โรงหมอของข้า” หญิงสาวกล่าว

กู้อิ๋นในชาตินี้รู้บางอย่างเกี่ยวกับหมอซู ในวัยหนุ่มหมอท่านนี้ถูกคนอิจฉาใส่ร้ายป้ายสีเขา เพราะเขาเป็นคนเก่งมีความสามารถ จนถูกขับไล่ออกจากซ่างจิง ในตอนนั้นผู้คนรอบข้างต่างหันหลังให้เขา ไม่มีใครไว้ใจในฝีมือการรักษาของเขา ดังนั้นหมอซูจึงโหยหาความไว้เนื้อเชื่อใจ

ในยามที่เขาต้องการความไว้เนื้อเชื่อใจจากผู้คน แม้เพียงผู้เดียวก็ทำให้บุคคลผู้นั้นกลายเป็นคนที่ซูไท่หยวนพร้อมที่จะให้ความสำคัญ

“ท่านหมอซู ข้าสืบหาที่อยู่ของท่านจึงได้มาหาท่านที่นี่ ข้ารู้ว่าทักษะฝีมือทางการแพทย์ของหมอซูยอดเยี่ยมเพียงใด ข้าเชื่อมั่นในความสามารถของท่าน กู้อิ๋นคนนี้ไม่เชื่อเรื่องที่ท่านทำให้คนไข้ตายอย่างเด็ดขาด เรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นแน่ ข้าจะทวงคืนความบริสุทธิ์ให้แก่ท่าน ทำให้พวกเขารู้ว่าท่านหาใช่หมอลวงโลกไม่ แต่เป็นหมอเทวดาที่ยากหาตัวจับได้” หญิงสาวกล่าว

เมื่อซูไท่หยวนได้ยิน เขารู้สึกประทับใจมาก

ในตอนนั้นซูไท่หยวนถูกใส่ร้ายกล่าวหาอย่างผิด ๆ ว่าลงมือฆ่าคนไข้ คนไข้ที่เขารักษาถึงกับพ่นยาใส่หน้าเขา ผู้คนครหาว่าหมอซูเป็นเพียงหมอต้มตุ๋นทำร้ายชาวบ้าน เขากับภรรยาเหมือนสุนัขจรจัด ทั้งสองจากซ่างจิงมาอย่างคนสิ้นหวัง เร่ร่อนไปวัน ๆ ในตอนนั้นเขาโหยหาใครสักคนที่เชื่อมั่นในตัวเขา

ตั้งแต่ได้พบกับถังหลี่อาการเจ็บป่วยของภรรยาเขาก็ดีขึ้น ชีวิตของซูไท่หยวนเปลี่ยนแปลงไปทำให้ความรู้สึกโหยหานี้จางลงไปจากหัวใจของเขา ตอนนี้หมอซูเพียงแค่อยากใช้ชีวิตสันโดษอาศัยอยู่กับภรรยาอย่างสงบสุขเท่านั้น

“ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจของแม่นาง แต่ว่า…ชีวิตข้าตอนนี้มีความสุขดีอยู่แล้ว ข้าไม่อยากกลับไปเหยียบซ่างจิงอีก ขออภัยด้วย” หมอซูกล่าว

กู้อิ๋นได้ยินที่หมอซูพูด นางไม่ย่อท้อ เพราะมีไพ่ลับอยู่ในมืออีกหนึ่งใบ

“ท่านหมอซู ท่านมีทั้งฝีมือและความสามารถมากขนาดนี้ท่านไม่อยากช่วยผู้คนให้มากกว่านี้หรือ? ท่านจะมาเสียเวลาจมอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ด้วยเหตุใด? ข้าคิดว่าฮูหยินซูที่อยู่บนสวรรค์เองก็คาดหวังให้ท่านช่วยเหลือผู้คนให้มากขึ้นเช่นกัน” กู้อิ๋นกล่าวยกยอเขาไม่หยุด

นางจำได้ว่าในชาติที่แล้วหลังจากที่ฮูหยินซูเสียชีวิต หมอซูไม่เคยแต่งงานใหม่เลยสักครั้ง ตราบใดที่เกี่ยวข้องกับภรรยาที่ล่วงลับของเขาแล้ว ผลลัพธ์จะต่างออกไปทันที ในชาติที่แล้ว เหตุผลที่หมอผู้นี้ยอมออกจากภูเขาที่ห่างไกลก็เพราะว่าภรรยาได้กำชับไว้ไม่ให้ทอดทิ้งคนไข้ ให้พยายามช่วยพวกเขาให้ได้มากที่สุด นับเป็นเรื่องเล่าที่แพร่กระจายในเมืองซ่างจิง

ในเวลานั้นนางยังเป็นเพียงนกที่ถูกขังไว้ในกรงของชายผู้นั้น ถูกภรรยาของเขากลั่นแกล้งสารพัด ทำให้กู้อิ๋นผิดหวังในตัวสามี นางอิจฉาฮูหยินซูผู้ล่วงลับมาก การที่นางซูพูดเช่นนั้นอาจจะเพียงแค่ไม่อยากให้สามีทุกข์ใจเป็นเวลานาน แต่มันก็มีอิทธิผลกับหมอซูมาก

หญิงสาวรู้ดีว่าหากนางพูดประโยคนี้ออกไปหมอซูจะต้องประทับใจในตัวเองแน่นอน แต่ทว่าทันทีที่กู้อิ๋นพูดจบ สีหน้าของหมอซูก็เปลี่ยนไปทันที

“แม่นางกู้…เจ้าพูดถึงภรรยาข้าเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ในตอนแรกหมอซูคิดว่าสตรีตรงหน้าเป็นมิตรและหวังดีกับเขา ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะพูดจาสาปแช่งภรรยาของเขาเช่นนี้ ในสายตาของซูไท่หยวน ภรรยาของเขาคือโลกทั้งใบ การที่นางพูดออกมาเช่นนี้ช่างเลวร้ายกว่าการชี้หน้าด่าเขาเสียอีก!

ความประทับใจที่หมอซูมีต่อกู้อิ๋นลดลงทันที เมื่อมองอีกครั้งซูไท่หยวนเห็นว่าความเป็นมิตรของนางหายไป ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีจิตใจที่ดำมืดและไม่ชอบขี้หน้านางอีกต่อไปแล้ว

“แม่นาง ข้าไม่อยากคุยกับเจ้าอีก ซูไท่หยวนคนนี้จะไม่กลับไปซ่างจิง ตอนนี้ข้ามีความสุขดีอยู่แล้ว แม่นางได้โปรดกลับไปเสีย แล้วอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก!”

หมอซูโกรธจนหน้าแดง เขาหันหลังจากไปทันที

กู้อิ๋นตะลึงงัน นางไม่คิดเลยว่าหมอซูจะมีท่าทีแข็งกร้าวเช่นนี้หลังจากที่นางพูดจบ

เป็นไปได้อย่างไรกัน?

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?