จางเสี่ยวไม่นึกเลยว่าตลาดกลางคืนมันจะหาง่ายหาดายถึงขนาดนี้! โลเกชั่นของมันหาได้จากฟังก์ชั่นเเผนที่บนอินเทอร์เน็ต เธอเเละลูกชายเพียงเเค่นั่งรถประจำทางมา 3-4 ต่อก็มาถึงอย่างง่ายดาย

เเละพอมาถึงตลาดกลางคืน จางเสี่ยวก็ต้องอึ้งกิมกี่สองรอบติด!! เเผงขายของอายุ 100 ปีนั้นหาเจอได้ง่ายอย่างไม่คาดฝัน เพราะมันมีป้ายปักอันใหญ่เบ้อเริ่มราวกับกลัวว่าผู้คนจะไม่พบไม่เห็น

ทันทีที่ฟ้ามืดเธอก็เเต่งตัวให้ตัวเองเเละลูกชาย จากนั้นก็เปิดโทรศัพท์มือถือหาโลเกชั่นเสร็จเเล้วก็ตรงดิ่งไปยังตลาดกลางคืน เพื่อค้นหาเเผงขายของในตำนานที่มีอายุกว่า 100 ปี!

เดิมทีเมื่อจางเสี่ยวมาถึงตลาดกลางคืน เธอรู้สึกอึดอัด เพราะตลาดเเห่งนี้มีผู้คนเดินไปเดินมาเป็นจำนวนมากและเต็มไปด้วยแผงขายของร้านใหญ่โต เเม้เเต่ผู้ขายรายย่อยก็มีเยอะไม่เเพ้กัน ทำให้เธอรู้สึกว่างานนี้เธออาจจะต้องใช้เวลานาน

อย่างไรก็ตามเธอ ไม่เคยนึกเลย…..

แผงลอยในตำนานที่เปิดมาเป็น 100 ปี จะหาเจอได้ง่ายถึงเพียงนี้!

เธอเเค่เดินเล่นไปรอบ ๆ ตลาดพร้อมกับลูกชายตัวน้อยเเบบไม่ได้สนใจอะไรมาก และผลก็คือ เธอหาร้านเจอได้อย่างรวดเร็ว

เพราะทุกเสาไฟที่รายล้อมตลาดเเห่งนี้ เกือบทุกต้นจะมีป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยอักษรสีทองงามสง่าว่า ‘เเผงขายของอายุ 100 ปีอยู่ทางนี้!’

ถ้าเธอยังยืนกรานว่าหาไม่เจออีก เธอคงต้องเปลี่ยนชื่อเล่นจากจางเสี่ยวเป็น ‘ไอ้งั่ง’เเล้ว!

แก้มของจางเสี่ยวกระตุกเล็กน้อย เธอมองอักษรบนป้ายขนาดใหญ่เเผ่นสุดท้ายที่ติดอยู่กับเสาไฟด้านซ้ายมืออย่างเหนื่อยใจ นี่นักเขียนกำลังกวนอวัยวะเบื้องล่างอยู่ใช่มั้ย? !! แผงขายของ 100 ปีในตำนานที่มอบนิ้วทองให้กับนางเอกจะโดดเด่นขนาดนี้ได้เชียวหรือ? !! เป็นไปไม่ได้! บางทีเธอคงเข้าใจผิด! ฮ่า ฮ่า ฮ่า มันจะหาง่ายขนาดนั้นได้ยังไง………

อ๋อ! ถูกต้องเเล้วล่ะ ร้านในตำนานจริงด้วย!! ดูชื่อป้ายหน้าร้านสิ เขียนตรงตัวเลยว่า ‘เเผงขายของอายุ 100 ปี’

จางเสี่ยวหายใจเข้าลึก ๆเพื่อสงบสติอารมณ์ และจูงมือลูกชายตัวน้อยๆเดินเข้าไปในร้าน ผลก็คือ เธอได้ยินคนร้ายพึมพำอะไรบางอย่างด้วยความประหลาดใจ

“ แม่ครับ จี้หยกอันนี้สวยจังเลย” เมื่อฟังเสียงของลูกชายตัวเล็ก จางเสี่ยวก็หันหน้าไปหาเขาโดยไม่รู้ตัวและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าลูกชอบก็ซื้อเลย ไม่ต้องเกรงใจเเม่ วันนี้เเม่จะซื้อของที่หนูชอบให้ทั้ง…เอ๊อะ!” ก่อนที่คำสุดท้ายจะจบลง จางเสี่ยวเห็นจี้หยกที่กำลังถูกนิ้วของลูกชายของเธอชี้อยู่ ราวกับว่าเขาชอบมันมาก!

รูปร่างเหมือนนิ้วทองของนางเอกที่บรรยายไว้ในหนังสือนิยายเป๊ะๆ เหมือนได้ยังไงกันเนี่ย!!

จางเสี่ยวที่แต่เดิมต้องการสำรวจแผงขายของที่เปิดมา 100 ปีอย่างละเอียดก็พลันต้องเปลี่ยนเส้นทางทันที และเดินไปที่แผงขายของที่ลูกชายตัวน้อยกำลังยืนอยู่

“อะเเฮ่มๆ คุณผู้หญิงท่านนี้ ดูก็รู้เเล้วว่าท่านเป็นผู้มีความรู้ในเรื่องของเก่าของเเก่ เหอะๆ ตาเเก่คนนี้รับช่วงสืบทอดร้านนี้มา 3 รุ่น รวมๆก็เกิน 100 ปี ไม่ว่าท่านต้องการของเเบบไหน!? หรืออยากจะถามราคาของชิ้นใดก็ถามมาได้เลย ตาเเก่ยินดีขายให้ได้ในราคาพิเศษ”

จางเสี่ยวหยุดอยู่ตรงหน้าเเผงเล็กๆ ใกล้ๆลูกชาย ทำให้เธอเห็นเจ้าของร้านที่เข้ามาทักทายเธออย่างอบอุ่น

เมื่อเห็นการโฆษณาชวนเชื่ออย่างกระตือรือร้นของเจ้าของร้าน จางเสี่ยวก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย…เอ ฉันมาร้านผิดสินะ!! ดูหน้าตาเถ้าเเก่สิ ดูก็รู้ว่าเป็นพวกเจ้าเล่ห์!!

ร้านที่มีเถ้าเเก่โหงวเฮ้งอย่างนี้ นางเอกไม่น่าจะโง่หลงเข้ามา! หรือต่อให้มีนิ้วทองขายอยู่จริงๆ ก็ควรจะขายในร้านที่เจ้าของร้านเป็นคนเเก่ใจดีๆสิ

หลังจากจางเสี่ยวถือจี้หยกที่ควรจะเป็นนิ้วทองของนางเอก จางเสี่ยวก็มองมันอย่างระมัดระวัง สำรวจจนเเทบจะไปถึงไส้ในของมันด้วยซ้ำ! เเละผลก็ออกมา…นี่คือจี้หยกของเก๊ชัดๆ

มีดีเเค่รูปทรงที่สวยงามกว่าจี้หยกปกติเล็กน้อย!! เเต่ติดที่คุณภาพหยกของจี้หยกนั้นแย่มากๆ เนื้อหยกนั้นเหมือนพลาสติกราคาถูก และดูคร่าวๆแล้วเธอก็ประเมินได้ว่า ‘มันคือของเล่นราคาต่ำ’

เธอเริ่มสงสัยร้านของเก๊เเห่งนี้ นางเอกผู้งดงามในนิยายสามารถจินตนาการถึงจี้หยกนี้ได้อย่างเลิศเลอเพอร์เฟ็คมาก…ซึ่งมันต่างจากจี้หยกปลอมๆที่เธอถืออยู่อย่างสิ้นเชิง…จางเสี่ยวหนักใจจนต้องเอามือมาเกาหัว

ท้ายที่สุดเธอก็ขี้เกียจคิด ก็เเค่ถามราคาตามบทนิยายก็พอเเล้วนี่ จะคิดไปทำไมให้เปลืองพลังงานสมอง ถ้าบทพูดเหมือน..มันก็ใช่ “เถ้าเเก่ จี้หยกนี่ราคาเท่าไหร่คะ?”

เมื่อได้ยินจางเสี่ยวถามราคา ทันใดนั้นเถ้าเเก่เจ้าของร้านก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและเขาก็เดินมาหาจางเสี่ยวด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้หญิง ฉันบอกคุณแล้วว่าหยกชิ้นนี้อยู่กับฉันมาหลายปีตั้งแต่ปู่ของปู่ตั้งแผงขายของที่นี่ จี้หยกชิ้นนี้ก็ถูกเก็บไว้ที่นี่แต่ไม่มีใครซื้อมันเลย คุณผู้หญิงช่างเป็นคนที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกลจริงๆ ฉันคิดว่าจี้หยกชิ้นนี้คงอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ บางทีจี้หยกชิ้นนี้อาจจะกำลังรอเจ้านายที่เเท้จริงอยู่ก็ได้!”

ตอนแรกจางเสี่ยวยังมีความสงสัยในใจว่าจี้หยกนี่คือนิ้วทองที่นางเอกซื้อมาจริงมั้ย!? เเต่ตอนนี้ก็คือเธอแน่ใจ 100% ว่าจี้หยกชิ้นนี้เป็นนิ้วทองของนางเอกเเน่นอน บทพูดคล้าย! ลายที่ปรากฎก็คล้าย…เหลือก็เเต่……ราคา!

“ คุณผู้หญิง เนื่องจากคุณมีชะตาต้องกับจี้หยก ฉันจะขายให้ในราคาพิเศษเเค่เพียง 250 หยวนก็เเล้วกัน!”

“……..” บิดาเเกสิ! เเพงเกินไปเเล้ว!! หยกปลอมชัดยังกล้าคิดราคานี้อีก!!

“ทำไมถึงขึ้นเป็น 250 หยวนล่ะ ไหนว่าราคาพิเศษไง!” จางเสี่ยวโมโหเเล้วกลอกตามองบนจากนั้นก็ถามด้วยเสียงอันดัง…. “คิดจะโกงกันเหรอ!? ไม่ง่ายหรอกนะ!!”

ถึงในความเป็นจริง…ถ้าจี้หยกนี่มันคือนิ้วทองจริง! ราคา 250 หยวนก็ถือว่าไม่เเพง!!

แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่านางเอกในนิยายเรื่องนี้ซื้อจี้หยกในราคาเพียง 2 หยวนถ้วน!

เเต่ทำไมพอเป็นคราวที่เธอมาซื้อ!…ราคาก็ก้าวกระโดดซะงั้น