คราวนี้เด็กชายน้อยไม่ได้พูดอะไรอีก เขาแค่มองหน้าผู้เป็นเเม่ด้วยเเววตาที่เศร้าโศก ดวงตากลมโตเริ่มชุ่มฉ่ำขึ้น น้ำตาที่สะสมมานานพลันค่อยๆไหลพราก ประกอบกับใบหน้าที่น่ารักของเขาทำให้ทุกคนที่มองล้วนเเต่สงสาร

ทว่า! ไม่ใช่สำหรับจางเสี่ยว…

หยุดนะ!! ได้โปรดท่านบรรพบุรุษ อย่าร้องไห้!!

จางเสี่ยวไม่ชอบคนร้องไห้!! เเละยิ่งเป็นเด็กเธอยิ่งไม่ชอบ!!

ในความเป็นจริงจางเสี่ยวเองก็ไม่สามารถทนได้ที่จะต้องทิ้ง ‘ลูกชาย’ผู้เเสนน่ารักคนนี้ไป ทั้งๆที่เธอเพิ่งรับเขามาเลี้ยงยังไม่ถึง 1 อาทิตย์ดีด้วยซ้ำ! มันเร็วเกินไป! ลูกชายตัวเล็กคงไม่สามารถปรับตัวได้เร็วขนาดนั้น

ทว่า! หญิงสาวก็ต้องทำงานเพื่อหาเงิน! ถ้าไม่ทำงานเธอจะเอาเงินมาจากไหน!? เเล้วไหนจะหนี้สินมหาศาลจากเจ้าของร่างเดิมทิ้งไว้ให้อีก! เธอจำเป็นจริงๆ หนทางภายหน้ามันช่างมืดมนเเถมยังเเทบหาทางออกไม่ได้

ช่วยไม่ได้! จางเสี่ยวตัดสินใจที่จะค่อยๆเกลี้ยกล่อมลูกชาย

โอเค! เริ่มจากเช้านี้ก่อนเลย

มันเป็นเเผนการณ์อันชาญฉลาดที่อุตส่าห์มานานตั้ง 2 นาที จางเสี่ยวเปลี่ยนชุดให้ลูกชายด้วยชุดหล่อที่สุดที่เธอเพิ่งซื้อมาจากตลาดเมื่อคืนนี้ จากนั้นก็ช่วยกันทำความสะอาดบ้านสักพักหนึ่ง เสร็จเเล้วจางเสี่ยวก็ ‘ปลอมตัว’ด้วยหมวกใบใหญ่ เเว่นกันเเดดเเละผ้าพันคอเตรียมพร้อมพาลูกชายตัวน้อยไปเดินเล่น

เเละสถานที่ที่จางเสี่ยวเลือกไว้ก็คือ สนามเด็กเล่นข้างๆหมู่บ้าน

เนื่องจากวันนี้เป็นวันอังคาร เเม้จะไม่ใช่วันทำงานราชการเเต่ก็เป็นวันทำงานของห้างร้านเอกชนทั่วๆไป โรงเรียนรัฐบาลใดๆก็ไม่ได้ปิด ดังนั้นที่สนามเด็กเล่นจึงมีผู้คนไม่มาก

จางเสี่ยวซื้อเค้กต้นหอมให้จางซินเฉินถือเอาไว้ค่อยๆกินเเทนอาหารเช้า 2-3 ชิ้น จากนั้นก็สอนวิธีการเล่นเครื่องเล่นให้ลูกชายอย่างสนุกสนาน ไม่ว่าจะเป็นชิงช้า ม้าโยก ไต่เขา เเม้จะไม่ใช่เครื่องเล่นที่หายากอะไร เเต่สำหรับจางซิงเฉินที่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของคนรวยมาเนิ่นนานเเละใช้ชีวิตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาพักหนึ่งนั้น…เขาเเทบไม่เคยได้เล่นเลย จึงไม่เเปลกใจที่เด็กชายเล่นเครื่องเล่นไม่เป็น

จางเสี่ยวถึงกับหลุดหัวเราะเพราะลูกชายเอาเเต่ยืนมองชิงช้านิ่งๆด้วยท่าทีขวยเขินอยู่พักใหญ่ จนโดนเด็กอื่นเเซงคิวไปได้เพราะเขานั้นเล่นมันไม่เป็น

หลังจากสองเเม่ลูกเล่นสนุกในสนามเด็กเล่นมาครึ่งวัน ในที่สุดจางเสี่ยวก็หิวโหย เธอจึงเรียกลูกชายที่เล่นสนุกจนเเทบลืมเวลาไปหาที่ทานข้าวเที่ยงกันอีกรอบ

ใช่! ถ้าจางเสี่ยวไม่หิวโหย คาดว่าเธอคงลืมไปเเล้วว่ายามบ่าย เธอมีนัดเซ็นสัญญาทาสกับเทพเจ้าเเห่งความมั่งคั่ง!!

ตามเเผนที่คิดไว้ตอนเเรกคือ เธอจะฝึกให้เด็กชายตัวน้อยเล่นกับเด็กอื่นๆเป็น จากนั้นก็จะเอาเด็กชายไปฝากเลี้ยงที่เนอสเซอร์รี่ใกล้ๆบ้าน เขาจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเเละขวยเขิน ทว่า!! เป็นเธอเองเนี่ยเเหละที่มัวเเต่สนุกสนานกับการเเย่งเครื่องเล่นจากเด็กจนเเทบลืมเวลา

ดังนั้นเเผนที่วางเอาไว้จึงเป็นอันล่มอย่างไม่เป็นท่า!!

จางเสี่ยวจึงจำใจต้องพาลูกชายตัวน้อยไปเซ็นสัญญาที่บริษัทด้วย เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าจะเป็นเเบบนี้ เธอคงไม่เสียเวลาคิดเเผนตั้งเเต่เเรกเเล้ว เปลืองพลังงานสมองจริงๆ

“แม่ครับ เเม่จะพาเสี่ยวซิงไปหาเงินเหรอ!?”

จางเสี่ยวโทรเรียกรถเเท็กซี่ให้ตัวเองเเละลูกชายเพื่อให้เขาเเละเธอได้นั่งสบายๆพร้อมกับกินอาหารกลางวันไปด้วย เเต่ระหว่างการกินอาหารมื้อใหญ่ของจางเสี่ยวนั้น จางซิงเฉินก็เอ่ยถามขึ้นมา..เขาจำได้ว่าเเม่บอกว่าจะไปหางานทำ เขาเลยอยากรู้ว่าจะไปที่ไหน!? ประกอบกับเขานั่งชมวิวจากหน้าต่างมาตลอดทางเเล้วพบว่ามันไม่ใช่ทางกลับบ้าน เขาจึงอยากรู้อยากเห็นและถามเเม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ใช่เเล้วลูกชาย เเม่กำลังจะพาลูกไปหา ‘เทพเจ้าเเห่งความมั่งคั่ง’ เเล้วเขาจะให้งานที่ได้เงินมากมายเลยลูกรัก!!” จางเสี่ยวตอบลูกชายพร้อมกับหยิบน่องไก่อบโอ่งมาเคี้ยวกรุบๆอย่างเอร็ดอร่อย ใช่ เขาจะให้เงินมากมายเพียงพอที่จะกินอาหารมื้อหรูได้ทุกวัน!

รถเเท็กซี่พาจางเสี่ยวเเละจางซิงเฉินมาถึงยังสถานที่ปลายทาง เธอจึงจ่ายเงินพร้อมกับทิปเเล้วจูงมือลูกชายลงจากรถ หญิงสาวมองนาฬิกาทันทีหลังจากลง เธอโล่งใจที่อย่างน้อยก็ทันเวลา

เเต่พอมองไปยังเบื้องหน้าจางเสี่ยวก็ถึงกับคิ้วขมวด! นี่มันอะไรเนี่ย!?

จางเสี่ยวเห็นสถานีโทรทัศน์ช่อง 1 ที่ตั้งอยู่ข้างหน้า เธอถึงกับต้องเอาโพยที่อยู่ที่จดมาเมื่อวานออกมาดูด้วยความฉงน

บริษัท!? โรงงานร้างนี้เเห่งนี้เนี่ยนะสถานี!? มองยังไงก็บ้านผีสิงชัดๆไม่ใช่เหรอ!?

ทันใดนั้นเอง จางเสี่ยวก็พลันรู้สึกว่า ‘เทพเจ้าแห่งความมั่งคั่ง’ของเธอนั้น ดูจะไม่ ‘มั่งคั่ง’ สมชื่อสักเท่าไหร่!?

เเต่ก็ช่างเถอะ!! ต่อให้ ‘วิมานเทพเจ้า’ของคุณจะทรุดโทรม เเต่ถ้าคุณจ่ายเงินให้ฉันได้! คุณก็ยังคงเป็นเทพเจ้าเเห่งความมั่งคั่งสำหรับฉันอยู่เสมอ…หญิงสาวจูงมือลูกชายเเล้วเปิดประตูเข้าไปในสถานีโทรทัศน์ทันที