นิยาย อ่านนิยาย

“แม่ครับ…เเม่เป็นอะไรรึเปล่าครับ!?”

เมื่อจางเสี่ยวกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง เธอก็เห็นว่าเด็กชายตัวเล็กที่เดิมกำลังงัวเงียอยู่บนที่นอน ลุกขึ้นมาทำความสะอาดผ้าปูเตียงที่เลอะคราบสีดำ อีกทั้งยังปัดกวาดเช็ดถูห้องนอนให้เธออีกด้วย

จางเสี่ยวมองหน้าเด็กชายตัวน้อยที่กำลังยืนยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ จางเสี่ยวยิ้มกลับทั้งๆที่ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย….ทำไมเด็กชายตัวน้อยที่ทั้งน่ารักเเละนิสัยดี ถึงได้กลายเป็นตัวร้ายที่ทุกคนล้วนเกลียดชังไปได้นะ อีกทั้งยังเป็นตัวร้ายที่มีจิตวิปริต ชอบทรมานคนเเละสังหารผู้หญิงอย่างโหดเหี้ยม! เธอนึกภาพเขาในมุมนั้นไม่ออกจริงๆ

“ เก่งมากเลย เสี่ยวซิงตัวน้อย! ^o^”

เเม้จางเสี่ยวในตอนนี้จะเป็นเเค่เเม่กำมะลอ…เเต่การที่มีเด็กตัวน้อยคอยมาเอาใจใส่ เธอเองก็รู้สึกปลาบปลื้มไม่น้อย เเต่อย่างไรก็ดี..เธอไม่ใช่พวกชอบใช้เเรงงานเด็ก “ครั้งหลังลูกไม่ต้องทำเเล้วนะ งานปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเเม่เอง”

“ เสี่ยวซิง…เสี่ยวชิงก็เเค่อยากช่วยงานเเม่ เสี่ยวซิงไม่อยากให้เเม่เหนื่อย”

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นและมองไปที่จางเสี่ยวเเววตาที่เตฺ็มไปด้วยประกายระยิบระยับ ดวงตาของเขาเอ่อล้นไปด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม

เมื่อมองไปที่เด็กชายตัวเล็กน่ารัก เขาฉลาดเเละมีเหตุผลอย่างเหลือเชื่อ จางเสี่ยวรู้สึกว่าเธอไม่สามารถเชื่อมโยงระหว่างลูกชายเธอเเละตัวร้ายโรคจิตในนิยายเฮงซวยเล่มนั้นได้

หรือว่านี่จะเป็นจุดเปลี่ยนสำหรับลูกชายวายร้ายของเธอ?

เท่าที่จำได้ ‘จูอู๋ย่ง’ ไม่สิ ตอนนี้เขาคือ ‘จางซิงเฉิน’ เขาเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย เเม้จะมีฐานะเป็นเเค่ลูกชายนอกสมรส เเต่ก็ได้รับการเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี จนกระทั่งวันที่ความจริงเปิดเผย! ว่าเด็กชายไม่ใช่ลูกในสายเลือดของครอบครัวนั้น

สถานะของเขาเปลี่ยนจากลูกนอกสมรสของครอบครัวที่ร่ำรวยเป็นเด็กกำพร้าเร่ร่อนที่ไม่มีที่มาที่ไป เขาถูกครอบครัวที่ร่ำรวยทอดทิ้งให้ไปอยู่อย่างอดๆอยากๆในสถานสงเคราะห์เด็ก เขาเหลือเพียงเเค่เเม่เเท้ๆอย่างจางเสี่ยวที่พอจะพึ่งพาได้! เเต่เเม่ที่ว่านั้นก็ไม่ได้มารับเขาเพราะเธอชิงฆ่าตัวตายไปก่อน ตัดช่องน้อยไปสบายเเต่เพียงผู้เดียว

ลองคิดดูสิ! ถ้าเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่ประพฤติตัวดุจลูกกตัญญูชวนป๋วยปี่แปกอแบบนี้กำลังจะกลายเป็นวายร้ายที่มีจิตใจบิดเบี้ยว เพราะโลกทั้งโลกบีบเขาจนถึงทางตัน เมื่อเขากลายเป็นสัตว์ร้ายคลั่งเเค้นจริง จะต้องมีกี่ชีวิตที่ต้องจบเพราะเขา คิดเเค่นี้ก็สยดสยองเเล้ว!! เเต่ตอนนี้จางเสี่ยวมีความสุขมาก ที่เธอมารับเขาได้ทันท่วงที!

ถ้าเขาต้องกลายเป็นคนร้ายโรคจิตจริงๆล่ะก็….จางเสี่ยวคงรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต

เเต่เรื่องเเบบนี้คิดไปก็เครียด ดังนั้น…..!!

“ ลูกชาย เช้านี้ลูกอยากกินอะไร!? มีโจ๊กหมูสับ โจ๊กเห็ดหอม ข้าวผัด หมูนึ่งมะนาว เคเอฟซี เบคอนพันไก่งวง ขาหมูฮ่องเต้ ฯลฯ ”

เมื่อพูดถึงการกิน กิน เเละกิน!! จางเสี่ยวก็ไม่สามารถหยุดยั้งน้ำลายของเธอไม่ให้ไหลได้เลย!

ยิ่งพูด…เธอก็ยิ่งรู้สึกหิว!!!

อ่า หิวจะตายเเล้ว….เธออยากกินพวกนี้ทั้งหมด!! จริงๆ!

น่าเสียดาย! ที่ฉันเลือกได้เพียงหนึ่งอย่าง…เพราะเงินในกระเป๋าไม่เป็นใจ!!

เมื่อจางเสี่ยวรู้สึกหดหู่ ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงลูกชายพูดอยู่ข้างหูอย่างคนรู้ใจ

“ เเม่อยากกินทั้งหมดเลยใช่ไหมครับ!? เสี่ยวซิงเองก็อยากกินทั้งหมดด้วยด้วย!?” จางซิงเฉินเข้ามากอดออดอ้อนเธอด้วยเเววตาที่จริงใจ…เเต่ว่าถ้ากินหมดนี่ล่ะก็!! ถังก็เเตกน่ะสิ จางเสี่ยวผู้มีปฏิญาณตั้งมั่น ไม่มีวันตามใจลูกเเบบนี้เเน่นอน

“เเม่ครับ ร้านขาหมูเขียนไว้ว่าสั่ง 2 ชุดราคา 30% ด้วยครับ”

‘เอื๊อกกกก!!!’ จางเสี่ยวกลืนน้ำลายพร้อมกับความคิดตั้งมั่นเมื่อครู่ลงท้องพร้อมกันไปด้วย!!

“ ช่วยไม่ได้! ทั้งหมดก็เพื่อปากท้องของลูกชาย ม่ะ ลูกเเม่จะสั่งให้เอง!!!”

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากกินเสียหน่อย! ทั้งหมดนี้คือการเลี้ยงลูก ใช่เเล้ว! เลี้ยงลูก เธอจะปล่อยให้เขาอดอยากปากเเห้งได้ยังไง!?

หลังจากกินอาหารเช้าแสนอร่อยชุดใหญ่โตประดุจฮ่องเต้มาเองอีกครั้ง จางเสี่ยวซึ่งพอใจมาก ทว่า…เธอก็นึกถึงปัญหาหลังจากนี้ขึ้นมาได้!

ถ้าเธอออกไปเพื่อเซ็นสัญญาบ่ายโมงนี้ ใครจะช่วยดูเเลลูกชายของเธอ!

ลูกชายของเธอปีนี้อายุ 6 ขวบแล้ว ไม่ใช่ว่าวัยเเบบนี้จะต้องร่ำเรียนอยู่ในโรงเรียนประถมหรอกเหรอ!?

จางเสี่ยวซึ่งไม่เคยมีลูกหรือเลี้ยงลูกมาก่อน ดังนั้นเธอจึงหลงลืมไปในช่วงเเรกๆ ทว่าเมื่อคิดได้ว่าโลกใบนี้มีโรงเรียนเเละมีสถาบันการศึกษามากมายตั้งอยู่ ลูกของเธอก็ควรจะมีที่เรียนใช่ไหม!?

“ เสี่ยวซิง ดูเหมือนแม่จะลืมส่งลูกไปโรงเรียนน่ะ ว่าเเต่โรงเรียนของลูกคือโรงเรียนอะไรงั้นเหรอ!?”

จางเสี่ยวเกาหัวของเธอและพูดกับลูกชายด้วยความเขินอายเล็กน้อย….ฉันช่างเป็นเเม่ที่เเย่มาก!!!

“แม่ครับ เสี่ยวซิงไม่ต้องไปโรงเรียนนั้นเเล้ว! เพราะพ่อ…. ”

เจ้าตัวเล็กดูเหมือนกำลังจะพูดถึง ‘พ่อ’  เเต่เขาก็หยุดประโยคนั้นไปเสียดื้อๆ จากนั้นรูปประโยคที่พูดมาเมื่อครู่นี้ก็เปลี่ยนไป….

“โรงเรียนประถมที่เสี่ยวซิงเคยไปเรียน เป็นโรงเรียนที่ลุงจัดเอาไว้ให้ เเต่ว่าตอนนี้เสี่ยวซิงไม่ใช่ลูกของลุงเขาเเล้ว ดังนั้นเสี่ยวซิงก็ไม่จำเป็นต้องไปเรียน!”

จางเสี่ยวเม้มริมฝีปากของเธอและมองไปที่ใบหน้าของเด็กชายตัวเล็ก เขาควรจะเศร้าเพราะพูดประโยคที่ทรมานใจเเบบนั้น เเต่เขากลับไม่มีอาการเเบบนั้นเลย ในยามนี้เขามองเธอด้วยใบหน้าที่เเสนจะสุขใจ

หรือเพราะเขาเป็นเด็กฉลาดเลยความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเด็กทั่วไป? จึงเข้าใจจางเสี่ยว เเละเลี่ยงคำพูดที่ทำให้ทั้งตัวเขาเองเเละผู้เป็นเเม่ต้องมีความทุกข์กระอักกระอ่วน จางซิงเฉินที่ไม่รู้ความคิดของจางเสี่ยวจึงฉีกยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น….