บทที่ 588 ไรเนอร์

บทที่ 588 ไรเนอร์

โลงศพรูปกางเขนไม่ใหญ่ และดูเหมือนว่าจะทำมาให้พอดีกับร่างกาย สามารถรองรับให้ผู้ใหญ่นอนได้เท่านั้น ทั้งโลกทำด้วยเงินและพื้นผิวถูกแกะสลักด้วยลวดลายลึกลับซึ่งมีความสวยงามมาก

แต่ในเวลานี้ โลงศพสั่นเล็กน้อย ราวกับว่าสิ่งที่นอนอยู่ในนั้นกำลังจะตื่นขึ้น ดวงตาของเซียวเฟิงแสดงความตื่นตัวเล็กน้อย ก่อนจะถอยหลังหนึ่งก้าว และเห็นโลงศพรูปกางเขนที่ส่งเสียงเสียดสีเล็กน้อยค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามา ฉากภายในโลงศพค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของเซียวเฟิง

มันเป็นเหมือนเตียงที่มีฝาปิดมากกว่าโลงศพ มีคนนอนหงายอยู่ในนั้น เอามือไขว้หน้าอก อยู่ในท่าสวดมนต์ ราวกับว่าเขายังคงหลับอยู่

เขาเป็นเพียงชายวัยกลางคนแล้วก็เป็นชาวตะวันตกด้วย เขามีผมสีบลอนด์และรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาเหมือนกับสมาชิกในตระกูลบรีซ แต่ความแตกต่างก็คือผิวของเขาซีดอย่างผิดปกติราวกับกระดาษสีขาว ไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อย มีเพียงมุมปากของเขาเท่านั้นที่มีสีแดงสดโดดเด่น เป็นเลือดสดที่ยังไม่แห้ง และไม่ต้องสืบก็รู้ว่าเป็นเลือดที่บรูซและคนอื่น ๆ หยดลงมาก่อนหน้านี้

“ท่านบรรพบุรุษ!”

เมื่อชายชาวตะวันตกปรากฏตัวจากโลงศพ สมาชิกตระกูลบรีซในโบสถ์ทุกคนก็คุกเข่าลงคารวะเพื่อทำความเคารพ พร้อมกับมองเข้าไปในโลงศพอย่างยำเกรง

“ข้ามีชีวิตยืนยาว และการหลับใหลที่ยาวนานจะทำให้การดำรงอยู่ของข้ายาวนานยิ่งขึ้น แต่คราวนี้ข้าตื่นขึ้น ข้าจะไม่โทษเจ้าหรอก ข้า ไรเนอร์ บรีซ รู้สึกจริงใจต่อเจ้า เพราะเจ้าได้ให้ข้าสัมผัสความปรารถนาที่หวงแหนมานานนับร้อยปี จนถึงทุกวันนี้ ข้ายังคงสัมผัสได้ถึงมุมหนึ่ง”

ชายชาวตะวันตกในโลงศพเรียกตัวเองว่าไรเนอร์ บรีซด้วยความตื่นเต้นบนใบหน้าของเขา เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาของเขามองไปทางเซียวเฟิง ดวงตาของเขาสงบมาก ราวกับผู้อาวุโสมองดูผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา

“เด็กน้อย…อย่ากังวลไป ข้าได้กลิ่นเลือดแห่งวิญญาณของเจ้าในตัว เจ้าน่าจะเป็นทายาทของตระกูลหล่อนสินะ ยังไงก็ตาม เจ้าควรเรียกข้าว่าผู้เฒ่า”

ไรเนอร์ดูตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อครู่ตอนที่เขาตื่น เขาไม่รอดูสถานการณ์ในโบสถ์ในขณะนั้นเลย และเขาก็ไม่ได้ให้โอกาสเซียวเฟิงและสมาชิกในตระกูลบรีซพูด แล้วก็พูดกับเซียวเฟิงก่อน

และทันทีที่คำพูดของเขาออกมา ตระกูลบรีซคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านหลังโบสถ์ต่างก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองไปยังไรเนอร์และเซียวเฟิงที่อยู่ข้างหน้า ก็ต่างรู้สึกหนักใจเล็กน้อย

“นายเป็นผู้ควบคุมสูงสุดของตระกูลบรีซใช่ไหม?” ดวงตาของเซียวเฟิงจับจ้องที่ไรเนอร์ด้วยความระมัดระวัง

เพราะเขาสัมผัสได้ถึงอันตรายจากชายตรงหน้านี้ เขารู้จากปากไรเนอร์ว่าเขามีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว แต่เขาดูเหมือนคนวัยกลางคนธรรมดา ๆ ร่องรอยของอายุเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะอธิบายความสยองขวัญของไรเนอร์ได้แล้ว

“ลูกชาย ชื่อนั้นเป็นชื่อปลอม เรียกข้าด้วยชื่อของข้า เลน่า ข้าขอโทษ ข้าตื่นเต้นเล็กน้อยกับการตื่นครั้งนี้ มิฉะนั้น ข้าก็พร้อมเชิญเจ้าให้มาพูดคุยกันยาว ๆ หลังจากรับประทานอาหารค่ำสุดหรู แต่ตอนนี้ ได้โปรดยกโทษให้กับความหยาบคายของข้า เพราะข้ารอมาหลายร้อยปีแล้ว เด็กน้อย ได้โปรดให้ข้าถามเจ้าเกี่ยวกับบุคคลนั้น บุคคลจากตะวันออกลึกลับ จากตระกูลจางโบราณ คนที่ข้าจะไม่มีวันลืมหลังจากผ่านไปนับร้อยปี”

ไรเนอร์พูดอย่างตื่นเต้นกับเซียวเฟิง น้ำเสียงของเขาสั่น

“นายรู้จักตระกูลจางงั้นเหรอ? คนคนนั้นที่นายถามหาคือใคร?” เซียวเฟิงขมวดคิ้ว ไรเนอร์อ่อนไหวต่อเลือดมาก และไม่ยากที่จะรู้จากคำพูดของเขาว่าเลือดในร่างกายของเซียวเฟิงทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาดูเหมือนจะรู้จักบรรพบุรุษของตระกูลจาง

ท้ายที่สุด เขาก็เป็นสัตว์ประหลาดเก่าแก่ที่มีชีวิตมาได้หลายร้อยปี ในความเข้าใจของเซียวเฟิง ตระกูลจางก็บรรพบุรุษลับในตระกูลชั้นในและพวกเขาก็อายุเท่ากัน

“คนที่ข้าถามหาชื่อว่า จางจิ่วจิ่ว ข้าไม่รู้ว่าเป็นบรรพบุรุษของเจ้าคนไหน…” ไรเนอร์ทำให้เซียวเฟิงตัวสั่นอย่างรุนแรง

“นายว่าไงนะ?!” ดวงตาของเซียวเฟิงเย็นชาทันที จ้องไปที่ไรเนอร์ และจิตสังหารของเขาก็ควบคุมไม่ได้

เนื่องจากไรเนอร์พูดชื่อต้องห้ามของเซียวเฟิง และจากสีหน้าและคำพูดของไรเนอร์ มันจึงไม่ยากที่จะบอกว่าเขาและจางจิ่วจิ่วมีอดีตร่วมกันและเขายังคิดถึงจางจิ่วจิ่ว!

“จิ่วจิ่ว! ช่างเป็นชื่อที่วิเศษจริง ๆ ช่างเป็นความทรงจำที่งดงามเสียนี่กระไร! ผ่านไปหลายร้อยปีแล้วแต่มันรู้สึกเหมือนเมื่อวานนี้ อา มีผู้หญิงเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่ทำให้ข้าหมกมุ่นมาหลายร้อยปี!”

แต่ไรเนอร์ยังไม่รู้ตัว เขารู้สึกว่าเขายังคงหมกมุ่นอยู่กับโลกของตัวเอง กอดตัวเองด้วยความตื่นเต้นและความสุขบนใบหน้า แล้วจู่ ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างออก เขาหยิบนาฬิกาพกสีเงินออกมาจากอก เปิดฝาออก และมีรูปถ่ายของจางจิ่วจิ่วอยู่คู่หนึ่ง หรือไม่ใช่รูปถ่ายเป็นเพียงภาพเหมือน ไม่รู้ว่าภาพนี้อยู่มากี่ปีแล้ว แต่ภาพนั้นได้รับการเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดีและยังคงดูออกได้ทันที

“หุบปาก! ฉันบอกให้แกหุบปาก!”

จิตสังหารของเซียวเฟิงพุ่งถึงขีดสุดในขณะนี้ และเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ร่างของเขากลายเป็นภาพติดตาที่มีความเย็นชา และพุ่งเข้าโจมตีไรเนอร์โดยตรง

ไรเนอร์ยังคงมองดูรูปถ่ายในนาฬิกาพกด้วยความเสน่หา และไม่ตอบสนองจนกระทั่งเซียวเฟิงอยู่ข้างหน้าเขา และรีบหลบด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา

ปัง!

แต่เขาตอบสนองช้าเกินไป ด้วยความเร็วของความโกรธของเซียวเฟิงในขณะนี้ ไรเนอร์ไม่มีเวลาที่จะหลบเลี่ยงและถูกเจาะเข้าที่หน้าอกโดยเซียวเฟิงและถูกระเบิดออกเหมือนโดนลูกกระสุนปืนใหญ่ กระแทกเข้ากับผนังของโบสถ์ด้านหลัง และทำลายกำแพงของโบสถ์ใต้ดินด้วยความหนาที่น่าทึ่งในทันที!

“ท่านบรรพบุรุษ!”

ตระกูลบรีซคนอื่น ๆ ตื่นตระหนกเล็กน้อย เพราะไรเนอร์กระแทกเข้ากับกำแพงด้านหลังพวกเขา พวกเขานึกภาพแรงกระแทกไม่ออก และพวกเขาจึงรีบรวมตัวกันเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ของไรเนอร์

“เด็กน้อย เจ้าโจมตีข้าทำไมล่ะ?” แต่ไรเนอร์ไม่เป็นอะไรเลย เขาคลานออกมาจากรอยแยกในกำแพง ส่ายหัว และรู้สึกสับสนเล็กน้อย

“ท่านบรรพบุรุษ! เขาเป็นศัตรูของตระกูลบรีซของเรา! เขาฆ่าตระกูลบรีซของเราไปหลายคน! เขาตามล่าโบสถ์ที่ท่านหลับใหลเพื่อกำจัดตระกูลบรีซของเราออกจากโลกนี้!” บรีซ บรูซตะโกน

อย่างไรก็ตาม เซียวเฟิงไม่ได้ให้เวลาพวกเขาได้พูดคุยต่อไป เขาสะบัดแขนที่ชา เซียวเฟิงฟื้นความสงบ จากนั้นพื้นใต้ฝ่าเท้าของเขาแตกในทันที และก็กลายเป็นภาพติดตาพุ่งไปที่ไรเนอร์

ความแข็งแกร่งทางกายภาพของไรเนอร์นั้นเกินความคาดหมายของเซียวเฟิง หมัดอันโกรธแค้นของเขาไม่อาจทำลายโครงกระดูกหน้าอกของไรเนอร์ แต่แขนของเขาชาเพราะแรงสะเทือน

ความแข็งแกร่งทางกายภาพของไรเนอร์เปรียบได้กับคิงคอง! นี่เป็นเหตุผลที่เซียวเฟิงสงบลงเล็กน้อย!

“ลูกเอ๋ย หยุดเถอะ ข้าไม่รู้ว่าตระกูลบรีซเข้าใจผิดอะไรกับเจ้า แต่ตระกูลบรีซไม่ควรเป็นศัตรูของเจ้า”

เมื่อมองไปที่เซียวเฟิงที่พุ่งมาเพื่อฆ่าอีกครั้ง ไรเนอร์ก็เก็บสายตาหวนถึงความทรงจำไปในที่สุด และแทนที่ด้วยสายตาที่จริงจังในดวงตาของเขา เขาผลักตระกูลบรีซที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขาออกไป และกลายเป็นภาพติดตาและพุ่งเข้าหาเซียวเฟิง

ปัง!

หมัดกระทบกัน เซียวเฟิงและไรเนอร์ต่างก็ถอยกลับไป และไรเนอร์ต้องการเกลี้ยกล่อมเซียวเฟิง

“ไม่มีความเข้าใจผิดอะไร ฉันแค่ต้องการให้ตระกูลบรีซหายไปจากโลกนี้ โดยเฉพาะนาย!”

เซียวเฟิงดูเย็นชา ดวงตาของเขาเดือดพล่านด้วยจิตสังหาร เขาเตะก้อนหินบนพื้นใส่ไรเนอร์ และในขณะเดียวกันก็พุ่งไปที่ไรเนอร์อีกครั้ง

“เด็กน้อย เจ้าควร…” ไรเนอร์หลบก้อนหินและป้องกันเซียวเฟิง ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไร เขาได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างน่ากลัวจากด้านหลัง

“บรูซ! บรูซตายแล้ว!”

ไรเนอร์หันหลังกลับโดยไม่รู้ตัว แต่รูม่านตาหดเกร็ง เพราะเขาเห็นฉากนองเลือดอย่างยิ่ง หัวของบรีซ บรูซแตกออก และเลือดก็กระเซ็นไปทั่วผนัง ศพที่ไม่มีหัวก็ค่อย ๆ ตกลงมา ปรากฎว่าหินที่เซียวเฟิงเตะนั้นมุ่งเป้าไปที่บรีซ บรูซ ดังเช่นที่เซียวเฟิงกล่าว จุดประสงค์ของเขาคือทำให้ตระกูลบรีซทั้งหมดหายไป!

“เจ้าหนู! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำอะไรลงไป?!”

ไรเนอร์หันหลังกลับ แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปในที่สุด และเขามองไปที่เซียวเฟิงอย่างโกรธจัด

แต่มันถูกขัดจังหวะด้วยหมัดของเซียวเฟิง มุมปากของเซียวเฟิงมีส่วนโค้งที่โหดร้าย ขณะที่ไรเนอร์หันหลังกลับ การโจมตีของเซียวเฟิงก็มาถึงแล้ว และเขาได้ต่อยไรเนอร์กระเด็นออกไปนอกโบสถ์อีกครั้ง

“ลูกเอ๋ย ถ้าเจ้าไม่หยุด ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย เห็นแก่ว่าเจ้าเป็นผู้สืบสกุลของจางจิ่วจิ่ว ข้าสามารถยกโทษให้เจ้าได้ถ้าเจ้าหยุดตอนนี้!”

ต้องบอกว่าความแข็งแกร่งของร่างกายของไรเนอร์นั้นยอดเยี่ยมมาก เซียวเฟิงต่อยเต็มแรง แต่มันก็มีเพียงเลือดแดงเล็กน้อยในดวงตา หลังจากปรับสมดุลกลางอากาศแล้ว เขาก็พูดกับเซียวเฟิงอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเตือน

“หุบปาก! แกไม่มีสิทธิ์พูดถึงชื่อนี้!”

ดวงตาของเซียวเฟิงไม่แยแส ไล่ตามไรเนอร์อย่างไม่รู้จบ!

ปัง ๆๆ!!

นี่คือการปะทะแบบดิบที่สุด ไม่มีการกระบวนท่าที่ลีลาแพรวพราวอะไร ทว่าทั้งหมดนั้นเป็นการระเบิดพลังกายที่ร้ายแรง ทุกการโจมตีนั้นร้ายแรง

ตระกูลบรีซคนอื่น ๆ ซ่อนตัวอยู่ในมุมต่าง ๆ ตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว ความตายอันน่าสลดใจของบรีซ บรูซเมื่อครู่นี้ยังคงติดตาพวกเขา ความเชื่อที่คลั่งไคล้ในไรเนอร์หลวมไปเล็กน้อยในขณะนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาเห็นว่าผู้บุกรุกไม่พ่ายแพ้ในมือของไรเนอร์ การวิ่งออกจากมุมและพัวพันในสนามรบระหว่างคนสองคน จะต้องตายทันทีแน่นอน!