บทที่ 167 ไม่มีใครสามารถควบคุมเขาได้

หลินอิ่งยิ้มเยาะเย้ย หันหลังแล้วกระโดดเตะ ลูเหลียงยู่โดนเตะจนกระเด็นออกไปสิบกว่าเมตร แล้วล้มลงที่มุมกําแพงอย่างแรง เลือดออกเต็มปาก ร่างกายบิดเบี้ยวไปหมด

"หายไปจากหน้าฉันเดี๋ยวนี้"

หลินอิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำให้ลูเหลียงยู่ตกใจจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เขาก็มหน้าไว้ รู้สึกร้อนรนบนใบหน้า ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคน เขาคลานออกจากประตูไปเหมือนสุนัข

เมื่อคนของตระกูลกงซุนเห็นภาพนี้ พวกเขาต่างก็รู้สึกหวาดกลัว กลัวว่าเป้าหมายต่อไปของ

หลินอิ่งคือตน

อาจารย์ลูนี่น่าสังเวชจริงๆ คิดอยากจะสับสนเรื่องผิดเรื่องถูก ก็ถูกหลินอิ่งทำร้ายจนเหมือนสุนัข อีกทั้งตัวตนและสถานะของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าคนแซ่หลินแล้ว ดูใช้การไม่ได้เลย

เป็นครั้งแรกที่พวกมีเงินมีอำนาจรู้สึกตัวเองดูต้อยต่ำ เพราะหลินอิ่งไม่กินไม้นี้ ไม่แน่วินาทีต่อมาเขาอาจจะทุบตีพวกเขาบางคนจนคุกเข่าลงกับพื้นก็เป็นไปได้

ไม่เห็นเหรอว่า พี่รองกงซุนเฟยเทียนยังเป็นจุดจบแบบนี้เลย?

ลูเหลียงยู่คลานออกจากห้องไปอย่างตัวสั่น หลินอิ่งบอกให้เขาไสหัวออกไป เขาก็ไม่กล้าลุกขึ้นยืนเดินเลย กลัวว่าลุกขึ้นมาแล้วจะถูกหลินอิ่งเตะจนตาย ณ ตรงนั้นเลย ชีวิตที่แก่ๆของเขาก็คงจบลง

"อาจารย์หลิน ตอนนี้ท่านหายโกรธแล้วหรือยัง? " กงซุนฉงหลงกล่าวอย่างจริงจัง แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปสุภาพอย่างมาก "ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าอาจารย์หลินเป็นคนช่วยเหลือ เรื่องนี้นับว่าตระกูลกงซุนเป็นหนี้น้ำใจอันใหญ่หลวงกับท่าน”

หนี้น้ำใจอันใหญ่หลวง? หลินอิ่งส่ายหน้า หนี้น้ำใจบ้าอะไรกัน บางทีคนธรรมดาอาจจะดีใจอย่างมากกับคำว่าหนี้น้ำใจที่ออกมาจากปากตระกูลกงซุนผู้มากเงินทองและอำนาจ รู้สึกว่าเหมือนว่าได้ปีนป่ายขึ้นไปบนกิ่งไม้สูงส่ง

แต่เขา ต้องการหนี้น้ำใจจากใครด้วยเหรอ?

น้ำใจความสัมพันธ์ สิ่งของเหล่านี้ล้วนเป็นสัญลักษณ์ที่คนอ่อนแอใช้ในการประดับความไร้อำนาจของตัวเองทั้งนั้น

ก็เห็นๆ กันอยู่ว่า คนที่คอยเอาเรื่องEQมาพูดอยู่เสมอ แน่นอนว่าพวกเขาอาจจะขาดอะไรบางอย่างไป ยิ่งขาดอะไรไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเน้นสิ่งนั้นมากขึ้นเท่านั้น

คนที่มีความสามารถ ต้องการสิ่งเหล่านี้ด้วยหรือ? คนเราต้องพึ่งพาตัวเอง

"นาย กราบขอโทษ"

หลินอิ่งหันกลับไปมองที่กงซุนเฟยเทียน แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ต่างๆ

"อะไรกัน? " ไอ้แซ่หลิน นายคิดว่ารักษานายท่านจนหายดีแล้ว จะทำอะไรตามต้องการได้งั้นหรือ? " กงซุนเฟยเทียนกล่าวด้วยความโกรธ เขารู้สึกอับอายอย่างมาก!

นายท่านไม่ออกหน้าให้ก็แล้วไป เขาเองก็ไม่อยากจะทำอะไรมาเพราะเกรงใจนายท่าน

ไม่อย่างนั้น หากออกจากประตูนี้ไปเขาก็จะวางแผนให้คนไปฆ่าหลินอิ่งให้ตายซะ!

ลูกเขยไม่เอาถ่านที่ไม่รู้ตายผู้นี้ ถึงกับกล้าสั่งให้ตัวเองกราบเขา เขารับไหวหรือ?

เพียะ!

หลินอิ่งตบหน้าเขา โดยไม่มีการลังเล ตบจนกงซุนเฟยเทียนตัวหมุนอยู่กับที่ และคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้ง กระดูกหัวเข่าของเขาเกือบจะแตกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว

“เฮือก! อ๊าาา”

กงซุนเฟยเทียนร้องเสียงคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หลินอิ่งอย่างดุร้าย เขาขบฟันไว้แน่น

อยู่ต่อหน้าคนของตระกูลกงซุนมากมายเช่นนี้ หลินอิ่งเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาจนหมดสิ้น เขาจะต้องหาวิธีเอาสิ่งเหล่านี้กลับคืนมาให้ได้! ใช่ รอให้หลินอิ่งออกจากห้องไป แล้วจะสั่งคนไปจัดการมันทันที!

ไอ้คนบ้า!

"อาจารย์หลิน ถ้ายอมกันได้ก็ยอมกันเถอะ" กงซุนฉงหลงกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ สีหน้าของเขาโกรธเกรี้ยวเล็กน้อย "อาจารย์หลิน ที่ท่านรักษาผมจนหายดีได้ก็จริง ท่านจะทุบตีอาจารย์ลูผู้นั้นยังไง ผมเพิกเฉยได้ แต่คุณให้เฟยเทียนกราบขอโทษคุณ? นี่มันมากเกินไปรึเปล่า?”

หลินอิ่งมองไปที่กงซุนฉงหลงอย่างเย็นชา แล้วยิ้มอย่างเย็นชา "นี่คุณกำลังพูดหาเหตุผลกับผมอยู่หรือ?”

"อาจารย์หลิน ข้าสามารถไว้หน้าคุณได้เต็มที่ หากคุณต้องการเงิน หรือต้องการอะไร ข้าสามารถให้คุณได้ทุกอย่าง คุณให้เฟยเทียนขอโทษก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณทุบตีเขาจนคุกเข่าลง แล้วยังจะให้เขากราบคุณอีก แบบนี้ไม่ได้! "กงซุนฉงหลงกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ แม้ว่าจะรู้ว่าหลินอิ่งเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถ แต่ตระกูลกงซุนของเขาไม่ใช่ตระกูลธรรมดา จะให้คนอื่นมารังแกตามใจชอบได้อย่างไร?

"ตอนที่ผมอยากจะคุยแบบมีเหตุผลกับพวกคุณ พวกคุณกลับพูดผิดเป็นถูก" หลินอิ่งพูดด้วยเสียงที่นิ่งๆ ว่า "ตอนนี้ แค่เพียงขอโทษมันไม่เพียงพอแล้ว”

พูดไปหลินอิ่งก็กระโดดเตะ จนเข่าของกงซุนเฟยเทียนลากเป็นรอยเลือดยาวบนพื้น เขาตกตะลึง ตาร้อนขึ้นมาและเจ็บปวดจนร้องเสียงดังออกมา พลังอำนาจของเขาหายไปหมดแล้ว

"อวดดี! " หลินอิ่ง อย่าบังคับให้ข้าต้องใช้อำนาจ! กงซุนฉงหลงกล่าวด้วยเสียงทุ้มว่า "หากคุณทำเช่นนี้ คุณก็ใช้หนี้น้ำใจของตระกูลกงซุนไปจนหมดแล้ว!”

"น้ำใจ? จะเอาเหตุผลมาคุยกันใช่ไหม? หลินอิ่งยิ้มอย่างเย็นชา "ผมช่วยคุณเป็นอีกเรื่องหนึ่ง กงซุนเฟยเทียนสับสนเรื่องถูกเรื่องผิดและอยากจะให้ผมคุกเข่าลง มันก็อีกเรื่องหนึ่ง เขาคิดอยากจะบังคับให้ผมคุกเข่ากราบเขาได้ แต่ผมไม่สามารถให้เขาคุกเข่าลงกราบผมได้งั้นเหรอ?

"ผมอยากจะถามกงซุนฉงหลงว่า คนของตระกูลกงซุนของพวกคุณมันมีอะไรมากกว่าคนอื่นรึเปล่า? "

"นายมันไร้กฎเกณฑ์ไร้เหตุผลสิ้นดี! " กงซุนฉงหลงโกรธเกรี้ยวมาก เขาถูกหลินอิ่งเรียกชื่อและตำหนิ เขาเองก็โมโหขึ้นมา ไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วที่ไม่มีใครกล้าเรียกชื่อและต่อว่าเขาต่อหน้า!

"ฮู! " จับตัวมันไว้…" กงซุนฉงหลงโกรธจนหายใจหอบ โบกมือจะให้บอดี้การ์ดที่อยู่นอกประตูลงมือจับตัวเขาไว้ แต่ทันใดนั้นเขาก็ขนลุกขึ้นมา เขาถูกสายตาที่เย็นชาของหลินอิ่งสะเทือนไว้

หลินอิ่งมองไปที่กงซุนฉงหลงอย่างเย็นชา เพียงความคิดเดียว วินาทีต่อมาเขาพุ่งเข้าไป ก็สามารถฆ่าเขาได้เลย

"ผมสามารถช่วยชีวิตคุณได้ ผมก็สามารถเอาชีวิตของคุณกลับคืนมาได้เช่นกัน! "

"นาย…" กงซุนฉงหลงเบิกตากว้าง ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ เขาสัมผัสได้ถึงพลังที่เหนือชั้นบนร่างกายของหลินอิ่ง พลังแบบนี้ เป็นคนประเภทนั้น…….

กงซุนฉงหลงเองก็เคยพบเจอกับโลกนี้มาไม่น้อย คนที่ลาออกจากโลกเขาเจอมาหมดแล้ว ตอนนี้ถึงได้รู้ว่า หลินอิ่งมีการเป็นอยู่แบบไหนกัน…

"ไอ้คนแซ่หลิน นายอวดดีเกินไปรึเปล่า? นายกล้าข่มขู่นายท่านหรือ?”

"ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูงจริงๆ พี่ใหญ่ครับ พี่ยังไม่รีบเรียกให้คนมาจัดการกับสถานการณ์นี้อีกหรือ? นี่คือหมอเทพที่พี่เชิญมางั้นเหรอ?”

คนของตระกูลกงซุนต่างตกตะลึง และต่างพากันพูดคุยกันขึ้นมา พวกเขาไม่กล้าพูดต่อหน้าหลินอิ่งจึงทำได้แต่มองไปที่กงซุนเฟยหงอย่างไม่พอใจ

สีหน้าของกงซุนเฟยหงดูแย่ สถานการณ์เช่นนี้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไรดี ตอนนี้หลินอิ่งกล้าเถียงแม้แต่นายท่าน สิ่งที่เขาพูดมันจะได้ผลอะไรกัน?

"นี่ อาจารย์หลิน ท่านปล่อยเรื่องนี้ไปได้หรือไม่ครับ? " กงซุนชิวอวี่กล่าวด้วยความกังวล

แม้ว่าหลินอิ่งจะข่มขู่คุณปู่ แต่เธอเองก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก คนพวกนี้ก็ทำให้ลูกพี่ลูกน้องฉีหยิ่นโกรธเคืองแล้ว

ถึงกับคิดว่าจะใช้เงินและอำนาจข่มขู่ลูกพี่ลูกน้องฉีหยิ่น เฮ้อ คนระดับอย่างลูกพี่ลูกน้อง ไม่มีใครมาสามารถควบคุมเขาได้

นี่คือเทพแห่งการสังหารนะ ตระกูลเหวินระเหยหายไปในชั่วข้ามคืน

ตอนนี้กงซุนชิวอวี่ก็เข้าใจแล้วว่า อีกด้านหนึ่งของฉีหยิ่นลูกพี่ลูกน้องของเธอแข็งแกร่งและดุร้ายเพียงใด

หลินอิ่งไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่กงซุนฉงหลงอย่างเย็นชา

กงซุนฉงหลงรู้ว่ามันหมายถึงอะไร สีหน้าของเขาลังเลอยู่นาน เขาถอนหายใจออกมายาวๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะยอมแพ้

หลินอิ่งลึกลับเกินไป เขาไม่รู้ว่าภูมิหลังของเขาคืออะไร คนแบบนี้ไม่สามารถล่วงเกินได้ นอกเสียจากว่าจะรับรองได้ว่าสามารถทำให้เขาตายได้

"เฟยเทียน! คุกเข่าลงและกราบขอโทษอาจารย์หลินเดี๋ยวนี้! "กงซุนฉงหลงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม"อาจารย์หลินช่วยชีวิตข้าไว้ เจ้าควรที่จะกราบขอบคุณอยู่แล้ว! แต่นายกลับพูดผิดเป็นถูก ไปล่วงเกินอาจารย์หลินหรือ? ไปขอโทษเดี๋ยวนี้!”

"นี่มัน… พ่อครับ " สีหน้ากงซุนเฟยเทียนขมขื่น คิดไม่ถึงว่านายท่านจะออกหน้าด้วยตัวเองเลย

เขาไม่กล้าที่จะขัดขืนคำสั่งของนายท่าน หากเขาขัดขืนคำสั่งของนายท่านจริงๆ เกรงว่าหลินอิ่งผู้โหดเหี้ยมจะโมโหขึ้นมา ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ เรื่องนี้ก็คงได้พัฒนาไปทางที่ไม่สามารถแก็ไขได้แล้วจริงๆ

ช่างมัน อดทนไว้ก่อน รอโอกาสแล้วฆ่าไอ้คนแซ่หลินให้ตายเสีย!

"อาจารย์หลิน ขอโทษครับ"

ปัง ปัง ปัง กงซุนเฟยเทียนโน้มตัวลงและกราบ หลินอิ่งที่หันหลังอยู่ ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปหมด