โดยข้อเท็จจริง ความมั่นใจในตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

โดยเฉพาะกับหยังสู้สู้ที่ตั้งแต่อายุยังน้อย ในช่วงวัยเด็กอ่อนก็ถูกแม่เลี้ยงทารุณให้แล้ว ในใจฝังลึกด้วยปมด้อยชัดเจน ตอนนี้อยู่ในโรงเรียน ยังมาถูกเพื่อนนักเรียนกลั่นแกล้งอย่างนี้ อีกยังถูกครูบาอาจารย์กดดันอย่างไม่เป็นธรรม ต้องประสบพบกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้

เด็กสาวเล็กๆ ขนาดนี้ ตั้งแต่วัยเด็กเล็กถูกครอบด้วยเงาดำมืด ทั้งยังไม่ได้รับการดูแลด้วยความรักจากพ่อแม่ ชั่วชีวิตทั้งชาติที่จะอยู่ต่อไปคงไม่มีวันได้โงหัวขึ้นแน่

"หนู เข้าใจค่ะ คุณอา"หยังสู้สู้ ผงกหัวอย่างหนักแน่น แววตาที่แน่วแน่ เดินก้าวเข้าไปหาหูเจี้ยนที่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก

"นี่แก!แกคิดจะทำอะไร? แกยังคิดจะให้ยัยเด็กไม่มีคนสั่งสอนนั่น มาตบลูกฉันอีกหรือ?"เมียของหูบาพูดอย่างตระหนกตื่น คิดหวังจะปกป้องลูกตัวเอง

"โอ๊ย อ่า…"

ขณะที่หล่อนกำลังโวยวาย หลินอิ่งบิดแขนหูบาอย่างแรง ปวดจนเขาร้องเสียงหลง

"คุณรับเงินของผมไปแล้ว ทำไมจะตบตีลูกคุณไม่ได้ มีปัญหามั้ย?"หลินอิ่งถามเสียงเยือกเย็น

"ไม่…ไม่มีปัญหา"หูบาพูดเสียงหอบขัดๆ "ยัยเมีย ปล่อย ปล่อยเด็กหญิงคนนั้นตบตี ไม่เป็นไร ลูกเราไม่ขาดทุนเท่าไหร่หรอก"

"เพี๊ยะ..!"

หยังสู้สู้ตรงเข้าไปตบหูเจี้ยนเต็มแรง

หูเจี้ยนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ขวัญกระเจิงจนทำอะไรไม่ถูก

"เธอก่อนหน้านี้ตบฉันทีหนึ่ง ฉันก็ตบเธอคืนทีนึง คุณอาหลินให้ฉันตบเธอ 19 ที ฉันก็ไม่อยากจะตบเธอแล้วหละ ทีหลัง เธออย่ามาด่าว่าเรื่องพ่อแม่ฉันอีกนะ"หยังสู้สู้พูดกับหูเจี้ยนอย่างจริงจัง แล้วหันหลังเดินกลับไปหาหลินอิ่ง

"คุณหลินครับ ตอนนี้คุณพอใจแล้วนะ ปล่อยผมได้ยัง?"หูบากดเสียงทุ้มพูด ฝืนเก็บอารมณ์ลงไว้

ในชั่วขณะนี้เขาต้องตีสีหน้ายอมให้ แต่ในใจสุดแสนจะเจ็บแค้น หลินอิ่ง

ได้แต่รอหวังให้หลินอิ่งคลายมือออก เขาจะได้สั่งระดมคน ไม่นานคงได้จับตัวหลินอิ่งมาสั่งสอนให้สาแก่ใจ

"ผมบอกแล้วว่า เรื่องที่เมียคุณตบตีหยังสู้สู้ยังไม่ได้เคลียร์"หลินอิ่งพูดเนิบๆ

โดยข้อเท็จจริง ความมั่นใจในตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

โดยเฉพาะกับหยังสู้สู้ที่ตั้งแต่อายุยังน้อย ในช่วงวัยเด็กอ่อนก็ถูกแม่เลี้ยงทารุณให้แล้ว ในใจฝังลึกด้วยปมด้อยชัดเจน ตอนนี้อยู่ในโรงเรียน ยังมาถูกเพื่อนนักเรียนกลั่นแกล้งอย่างนี้ อีกยังถูกครูบาอาจารย์กดดันอย่างไม่เป็นธรรม ต้องประสบพบกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้

เด็กสาวเล็กๆ ขนาดนี้ ตั้งแต่วัยเด็กเล็กถูกครอบด้วยเงาดำมืด ทั้งยังไม่ได้รับการดูแลด้วยความรักจากพ่อแม่ ชั่วชีวิตทั้งชาติที่จะอยู่ต่อไปคงไม่มีวันได้โงหัวขึ้นแน่

"หนู เข้าใจค่ะ คุณอา"หยังสู้สู้ ผงกหัวอย่างหนักแน่น แววตาที่แน่วแน่ เดินก้าวเข้าไปหาหูเจี้ยนที่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก

"นี่แก!แกคิดจะทำอะไร? แกยังคิดจะให้ยัยเด็กไม่มีคนสั่งสอนนั่น มาตบลูกฉันอีกหรือ?"เมียของหูบาพูดอย่างตระหนกตื่น คิดหวังจะปกป้องลูกตัวเอง

"โอ๊ย อ่า…"

ขณะที่หล่อนกำลังโวยวาย หลินอิ่งบิดแขนหูบาอย่างแรง ปวดจนเขาร้องเสียงหลง

"คุณรับเงินของผมไปแล้ว ทำไมจะตบตีลูกคุณไม่ได้ มีปัญหามั้ย?"หลินอิ่งถามเสียงเยือกเย็น

"ไม่…ไม่มีปัญหา"หูบาพูดเสียงหอบขัดๆ "ยัยเมีย ปล่อย ปล่อยเด็กหญิงคนนั้นตบตี ไม่เป็นไร ลูกเราไม่ขาดทุนเท่าไหร่หรอก"

"เพี๊ยะ..!"

หยังสู้สู้ตรงเข้าไปตบหูเจี้ยนเต็มแรง

หูเจี้ยนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ขวัญกระเจิงจนทำอะไรไม่ถูก

"เธอก่อนหน้านี้ตบฉันทีหนึ่ง ฉันก็ตบเธอคืนทีนึง คุณอาหลินให้ฉันตบเธอ 19 ที ฉันก็ไม่อยากจะตบเธอแล้วหละ ทีหลัง เธออย่ามาด่าว่าเรื่องพ่อแม่ฉันอีกนะ"หยังสู้สู้พูดกับหูเจี้ยนอย่างจริงจัง แล้วหันหลังเดินกลับไปหาหลินอิ่ง

"คุณหลินครับ ตอนนี้คุณพอใจแล้วนะ ปล่อยผมได้ยัง?"หูบากดเสียงทุ้มพูด ฝืนเก็บอารมณ์ลงไว้

ในชั่วขณะนี้เขาต้องตีสีหน้ายอมให้ แต่ในใจสุดแสนจะเจ็บแค้น หลินอิ่ง

ได้แต่รอหวังให้หลินอิ่งคลายมือออก เขาจะได้สั่งระดมคน ไม่นานคงได้จับตัวหลินอิ่งมาสั่งสอนให้สาแก่ใจ

"ผมบอกแล้วว่า เรื่องที่เมียคุณตบตีหยังสู้สู้ยังไม่ได้เคลียร์"หลินอิ่งพูดเนิบๆ

"ฉันจะนับแค่ สาม นะ ถ้าแกยังไม่ปล่อยประธานหู ทั้งบอดี้การ์ดของประธานหูและรปภ.ของโรงเรียน จะร่วมกันจัดการกับแก!"

ดูท่าทางของหลินอิ่งวางท่าทางไม่แยแสกับใคร ครูใหญ่ซุนยิ่งเดือดพล่าน

"สาม….."

ตูมๆๆ

ในขณะนั้นเอง เสียงก้าวเท้าตึงตังอย่างเร่งรีบดังเข้ามา

ชั้นล่างห้องทำงาน รถเก๋งเบนซ์คันใหญ่สีดำสิบกว่าคันถลันกันเข้ามาอย่างฉับพลัน

"ทั้งหมดไสหัวออกไป"

ตรงทางระเบียงยาว ชายฉกรรจ์หุ่นกำยำในชุดสูตรสีดำเดินลุยฝ่ากันเข้ามา ผลักปัด รปภ.ของโรงเรียนกับบอดี้การ์ดของหูบากระจายออกอย่างดุดัน

รวมๆ เป็นชายฉกรรจ์สาม-สี่สิบคน ยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ แต่ละคนมาดห้าวโหด

ถึงตอนนี้ สภาพการณ์แบบนี้ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมดตะลึงงันถูกสะกดนิ่ง

ชั่วครู่ต่อมา ชายหัวโล้นใส่เสื้อหนัง รอยแผลเป็นจากมีดหลายรอยบนใบหน้า เดินขึ้นบันไดมาอย่างเร่งรีบ อีกคนที่ตามมาข้างๆ แขนหนีบกระเป๋าเอกสารในชุดสูตร บุคลิกท่าทางไม่ธรรมดา

"คุณชายอิ่ง ผม ผมมาแล้วครับ!"

ซื่อไท่นำกำลังคนมาถึง เขาปาดเหงื่อบนใบหน้าออก เดินเข้าไปหาหลินอิ่งอย่าพินอบพิเทา

โดยข้อเท็จจริง ความมั่นใจในตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

โดยเฉพาะกับหยังสู้สู้ที่ตั้งแต่อายุยังน้อย ในช่วงวัยเด็กอ่อนก็ถูกแม่เลี้ยงทารุณให้แล้ว ในใจฝังลึกด้วยปมด้อยชัดเจน ตอนนี้อยู่ในโรงเรียน ยังมาถูกเพื่อนนักเรียนกลั่นแกล้งอย่างนี้ อีกยังถูกครูบาอาจารย์กดดันอย่างไม่เป็นธรรม ต้องประสบพบกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้

เด็กสาวเล็กๆ ขนาดนี้ ตั้งแต่วัยเด็กเล็กถูกครอบด้วยเงาดำมืด ทั้งยังไม่ได้รับการดูแลด้วยความรักจากพ่อแม่ ชั่วชีวิตทั้งชาติที่จะอยู่ต่อไปคงไม่มีวันได้โงหัวขึ้นแน่

"หนู เข้าใจค่ะ คุณอา"หยังสู้สู้ ผงกหัวอย่างหนักแน่น แววตาที่แน่วแน่ เดินก้าวเข้าไปหาหูเจี้ยนที่เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก

"นี่แก!แกคิดจะทำอะไร? แกยังคิดจะให้ยัยเด็กไม่มีคนสั่งสอนนั่น มาตบลูกฉันอีกหรือ?"เมียของหูบาพูดอย่างตระหนกตื่น คิดหวังจะปกป้องลูกตัวเอง

"โอ๊ย อ่า…"

ขณะที่หล่อนกำลังโวยวาย หลินอิ่งบิดแขนหูบาอย่างแรง ปวดจนเขาร้องเสียงหลง

"คุณรับเงินของผมไปแล้ว ทำไมจะตบตีลูกคุณไม่ได้ มีปัญหามั้ย?"หลินอิ่งถามเสียงเยือกเย็น

"ไม่…ไม่มีปัญหา"หูบาพูดเสียงหอบขัดๆ "ยัยเมีย ปล่อย ปล่อยเด็กหญิงคนนั้นตบตี ไม่เป็นไร ลูกเราไม่ขาดทุนเท่าไหร่หรอก"

"เพี๊ยะ..!"

หยังสู้สู้ตรงเข้าไปตบหูเจี้ยนเต็มแรง

หูเจี้ยนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ขวัญกระเจิงจนทำอะไรไม่ถูก

"เธอก่อนหน้านี้ตบฉันทีหนึ่ง ฉันก็ตบเธอคืนทีนึง คุณอาหลินให้ฉันตบเธอ 19 ที ฉันก็ไม่อยากจะตบเธอแล้วหละ ทีหลัง เธออย่ามาด่าว่าเรื่องพ่อแม่ฉันอีกนะ"หยังสู้สู้พูดกับหูเจี้ยนอย่างจริงจัง แล้วหันหลังเดินกลับไปหาหลินอิ่ง

"คุณหลินครับ ตอนนี้คุณพอใจแล้วนะ ปล่อยผมได้ยัง?"หูบากดเสียงทุ้มพูด ฝืนเก็บอารมณ์ลงไว้

ในชั่วขณะนี้เขาต้องตีสีหน้ายอมให้ แต่ในใจสุดแสนจะเจ็บแค้น หลินอิ่ง

ได้แต่รอหวังให้หลินอิ่งคลายมือออก เขาจะได้สั่งระดมคน ไม่นานคงได้จับตัวหลินอิ่งมาสั่งสอนให้สาแก่ใจ

"ผมบอกแล้วว่า เรื่องที่เมียคุณตบตีหยังสู้สู้ยังไม่ได้เคลียร์"หลินอิ่งพูดเนิบๆ