ซุปเปอร์เจ้าสำราญ 569 ไม่แพงเป็นทองแล้ว
หน้าตลบตะแลงเปลี่ยนได้ของเมียหูบา มีแต่ทำให้หยังสู้สู้รู้สึกขยะแขยง
หล่อนก้าวถอยออกห่าง หลบเข้าไปยืนหลังหลินอิ่ง
"ท่านคุณชายอิ่ง ท่านเป็นคนสูงส่ง กรุณาอย่าได้ใส่ใจกับคนกระจอกอย่างพวกเราเลยนะคะ ขออภัยจริงๆ เพราะดิฉันพูดไม่ดีเอง ดิฉันผิดไปแล้ว ขอท่านได้โปรดให้อภัยพวกเรานะคะ"เมียของหูบาพูดด้วยยิ้มอย่างที่เรียกว่าเลียแข้งเลียขา
"ใช่เลยครับ ท่านอิ่ง คนสูงส่งระดับท่าน พวกผมมันตาบอดชัดๆ ถึงได้กล้ากระทบถึงท่าน ขอท่านได้โปรดอย่าได้เก็บใส่ใจเลยนะครับ"หูบาก็เป็นอย่างที่ว่าเลียแข้งเลียขา คุกเข่าโค้งคำนับพูด
หลินอิ่งหน้าเย็นชา ขยี้ดับบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือ พูดเรียบๆ ว่า "คุณว่าหละ ที่ภรรยาคุณไปตบหยังสู้สู้ จะสรุปจบอย่างไร?"
"ท่านอิ่งครับ ผม เรื่องนี้ผมจะต้องมีคำตอบให้กับท่านแน่นอน!"หูบารีบพูดอย่างลนลาน มองไปที่เมียตัวเอง "แกยังนั่งซื่อบื้ออยู่อีก? อยากโดนหรือไง? ยังไม่รีบไปอีก ไปให้หนูหยังตบคืนเลย!"
"ได้ๆๆ… ไป ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย"เมียหูบาที่ตกใจจนขวัญกระเจิงอยู่ ด้วยท่าทางแบบที่เรียกว่าเลียแข้งเลียขา เดินเข้าไปหาหยังสู้สู้
"หนูเด็กหญิงหยังสู้สู้ขา ต้องขอโทษนะ น้านี่มันน่าโดนจริงๆ หนูตบตีน้าเลยนะ แล้วช่วยขอความกรุณาจากคุณอาหนูให้อภัยน้าด้วย ได้นะหนูนะ"
หยังสู้สู้สีหน้าแสดงออกถึงความขยะแขยง เม้มเชิดริมฝีปากไม่พูดอะไร
บรรยากาศนั้น ทำเอาหูบาผัวเมียม้วนเขินทำตัวไม่ถูก
พั๊วะ พั๊วะ!
ไม่มีใครขยับมือ เมียของหูบายกมือตัวเองขึ้นฟาดแก้มตัวเองอย่างแรง ตบจนเห็นแนวขึ้นชัดห้านิ้ว
"เพราะมือฉันมันสถุลมาก ท่านอิ่ง ขอได้โปรดอย่าได้รื้อพื้นเลยได้ไหมคะ?"เมียหูบาตบหน้าตัวเองไปพลาง ร้องขอไปพลาง
"ยังมีไอ้ลูกเวรนี่อีก ไม่รู้จักเชื่อฟัง ไม่เอาถ่าน มานี่เลย!"หูบามือคว้าลากเอาหูเจี้ยนเข้าหา ผัวะ ผัวะ ตบเข้าอย่างแรงที่หน้าหูเจี้ยน
หูเจี้ยนโดนตบเข้าไปสองที หน้าเป็นรอยแดงเถือก ร้องไห้ลั่น
หลินอิ่งย่นคิ้ว มองหน้าหูบา หูบาชะงักหยุด ท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม
หน้าตลบตะแลงเปลี่ยนได้ของเมียหูบา มีแต่ทำให้หยังสู้สู้รู้สึกขยะแขยง
หล่อนก้าวถอยออกห่าง หลบเข้าไปยืนหลังหลินอิ่ง
"ท่านคุณชายอิ่ง ท่านเป็นคนสูงส่ง กรุณาอย่าได้ใส่ใจกับคนกระจอกอย่างพวกเราเลยนะคะ ขออภัยจริงๆ เพราะดิฉันพูดไม่ดีเอง ดิฉันผิดไปแล้ว ขอท่านได้โปรดให้อภัยพวกเรานะคะ"เมียของหูบาพูดด้วยยิ้มอย่างที่เรียกว่าเลียแข้งเลียขา
"ใช่เลยครับ ท่านอิ่ง คนสูงส่งระดับท่าน พวกผมมันตาบอดชัดๆ ถึงได้กล้ากระทบถึงท่าน ขอท่านได้โปรดอย่าได้เก็บใส่ใจเลยนะครับ"หูบาก็เป็นอย่างที่ว่าเลียแข้งเลียขา คุกเข่าโค้งคำนับพูด
หลินอิ่งหน้าเย็นชา ขยี้ดับบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือ พูดเรียบๆ ว่า "คุณว่าหละ ที่ภรรยาคุณไปตบหยังสู้สู้ จะสรุปจบอย่างไร?"
"ท่านอิ่งครับ ผม เรื่องนี้ผมจะต้องมีคำตอบให้กับท่านแน่นอน!"หูบารีบพูดอย่างลนลาน มองไปที่เมียตัวเอง "แกยังนั่งซื่อบื้ออยู่อีก? อยากโดนหรือไง? ยังไม่รีบไปอีก ไปให้หนูหยังตบคืนเลย!"
"ได้ๆๆ… ไป ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย"เมียหูบาที่ตกใจจนขวัญกระเจิงอยู่ ด้วยท่าทางแบบที่เรียกว่าเลียแข้งเลียขา เดินเข้าไปหาหยังสู้สู้
"หนูเด็กหญิงหยังสู้สู้ขา ต้องขอโทษนะ น้านี่มันน่าโดนจริงๆ หนูตบตีน้าเลยนะ แล้วช่วยขอความกรุณาจากคุณอาหนูให้อภัยน้าด้วย ได้นะหนูนะ"
หยังสู้สู้สีหน้าแสดงออกถึงความขยะแขยง เม้มเชิดริมฝีปากไม่พูดอะไร
บรรยากาศนั้น ทำเอาหูบาผัวเมียม้วนเขินทำตัวไม่ถูก
พั๊วะ พั๊วะ!
ไม่มีใครขยับมือ เมียของหูบายกมือตัวเองขึ้นฟาดแก้มตัวเองอย่างแรง ตบจนเห็นแนวขึ้นชัดห้านิ้ว
"เพราะมือฉันมันสถุลมาก ท่านอิ่ง ขอได้โปรดอย่าได้รื้อพื้นเลยได้ไหมคะ?"เมียหูบาตบหน้าตัวเองไปพลาง ร้องขอไปพลาง
"ยังมีไอ้ลูกเวรนี่อีก ไม่รู้จักเชื่อฟัง ไม่เอาถ่าน มานี่เลย!"หูบามือคว้าลากเอาหูเจี้ยนเข้าหา ผัวะ ผัวะ ตบเข้าอย่างแรงที่หน้าหูเจี้ยน
หูเจี้ยนโดนตบเข้าไปสองที หน้าเป็นรอยแดงเถือก ร้องไห้ลั่น
หลินอิ่งย่นคิ้ว มองหน้าหูบา หูบาชะงักหยุด ท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม
ลงมาจากตึกธุรการ
เซ่ชิงเดินตามหลินอิ่งไปอย่างใจไม่เป็นสุข ไม่กล้าปริปากถามอะไรแม้แต่คำเดียว
หลินอิ่งมองเขา ลึกๆ แล้วพูดว่า "เซ่ชิง หยังสู้สู้คงต้องเรียนอยู่ที่นี่ต่อไป ผมหวังอย่างยิ่งว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก"
"แน่นอนเด็ดขาดเลยครับ"เซ่ชิงตอบอย่างหนักแน่นโดยไม่มีลังเล "ท่านคุณชายอิ่ง ท่านโปรดได้วางใจอย่างเต็มร้อย ขอยอมรับที่ผ่านมาว่าผมหละหลวมไปหน่อย แต่นี้ต่อไป หนูหยังสู้สู้อยู่ในสถาบันชิงถึงแห่งนี้ จะไม่มีวันให้ถูกกระทบกระทั่งให้สะเทือนใจแม้แต่น้อยเดียว"
หลินอิ่งผงกหัวเล็กน้อย ไม่พูดมาก
"หนูสู้สู้ เห็นว่าผลการเรียนเธอแย่มากใช่ไหม ทีหลัง หนูต้องตั้งใจเรียนนะ มีปัญหาอะไร โทรศัพท์ไปหาคุณอาได้เลยนะ"หลินอิ่งลูบศีรษะหยังสู้สู้เบาๆ พูดยิ้มๆ
ผลการเรียนของหยังสู้สู้แย่มากๆ เป็นเรื่องที่อยู่ในคาดคิดของเขาอยู่แล้ว ด้วยเหตุที่ชีวิตในวัยเด็กเล็ก ถูกแม่เลี้ยงกักไว้อยู่แต่ในบ้านพัก ไม่ได้เข้าเรียนอยู่หลายปี การเรียนย่อมตามเขาไม่ทันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว
การขาดพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเป็นเด็กอ่อน สิ่งที่ประสบในชีวิตวัยเด็ก เด็กน้อยหยังสู้สู้ คงยังต้องใช้เวลาเยียวยาฟื้นฟูอีกระยะหนึ่งจึงกลับสู่ปกติที่ดีได้
หยังสู้สู้ยืนลังเลอยู่พักหนึ่ง มองหน้าหลินอิ่ง แววตาเปี่ยมด้วยความแน่วแน่ พูดว่า "หนู หนูไม่คิดจะเรียนหนังสืออีกต่อไปแล้วคะ"
หลินอิ่งส่ายหน้าพลางหัวเราะมองหน้าหยังสู้สู้แล้วพูดว่า "ไม่เรียนหนังสือ แล้วหนูคิดจะทำอะไร?"
"หนูคิดอยากเป็นคนที่เก่งอย่างคุณอา"หยังสู้สู้พูด
"คนที่อยากจะเก่งกาจ ต้องมีความรู้สั่งสม หนูไม่เรียนหนังสือ อะไรๆ ก็ไม่สามารถรู้"หลินอิ่งพูดอย่างจริงจัง
หน้าตลบตะแลงเปลี่ยนได้ของเมียหูบา มีแต่ทำให้หยังสู้สู้รู้สึกขยะแขยง
หล่อนก้าวถอยออกห่าง หลบเข้าไปยืนหลังหลินอิ่ง
"ท่านคุณชายอิ่ง ท่านเป็นคนสูงส่ง กรุณาอย่าได้ใส่ใจกับคนกระจอกอย่างพวกเราเลยนะคะ ขออภัยจริงๆ เพราะดิฉันพูดไม่ดีเอง ดิฉันผิดไปแล้ว ขอท่านได้โปรดให้อภัยพวกเรานะคะ"เมียของหูบาพูดด้วยยิ้มอย่างที่เรียกว่าเลียแข้งเลียขา
"ใช่เลยครับ ท่านอิ่ง คนสูงส่งระดับท่าน พวกผมมันตาบอดชัดๆ ถึงได้กล้ากระทบถึงท่าน ขอท่านได้โปรดอย่าได้เก็บใส่ใจเลยนะครับ"หูบาก็เป็นอย่างที่ว่าเลียแข้งเลียขา คุกเข่าโค้งคำนับพูด
หลินอิ่งหน้าเย็นชา ขยี้ดับบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือ พูดเรียบๆ ว่า "คุณว่าหละ ที่ภรรยาคุณไปตบหยังสู้สู้ จะสรุปจบอย่างไร?"
"ท่านอิ่งครับ ผม เรื่องนี้ผมจะต้องมีคำตอบให้กับท่านแน่นอน!"หูบารีบพูดอย่างลนลาน มองไปที่เมียตัวเอง "แกยังนั่งซื่อบื้ออยู่อีก? อยากโดนหรือไง? ยังไม่รีบไปอีก ไปให้หนูหยังตบคืนเลย!"
"ได้ๆๆ… ไป ฉันไปเดี๋ยวนี้เลย"เมียหูบาที่ตกใจจนขวัญกระเจิงอยู่ ด้วยท่าทางแบบที่เรียกว่าเลียแข้งเลียขา เดินเข้าไปหาหยังสู้สู้
"หนูเด็กหญิงหยังสู้สู้ขา ต้องขอโทษนะ น้านี่มันน่าโดนจริงๆ หนูตบตีน้าเลยนะ แล้วช่วยขอความกรุณาจากคุณอาหนูให้อภัยน้าด้วย ได้นะหนูนะ"
หยังสู้สู้สีหน้าแสดงออกถึงความขยะแขยง เม้มเชิดริมฝีปากไม่พูดอะไร
บรรยากาศนั้น ทำเอาหูบาผัวเมียม้วนเขินทำตัวไม่ถูก
พั๊วะ พั๊วะ!
ไม่มีใครขยับมือ เมียของหูบายกมือตัวเองขึ้นฟาดแก้มตัวเองอย่างแรง ตบจนเห็นแนวขึ้นชัดห้านิ้ว
"เพราะมือฉันมันสถุลมาก ท่านอิ่ง ขอได้โปรดอย่าได้รื้อพื้นเลยได้ไหมคะ?"เมียหูบาตบหน้าตัวเองไปพลาง ร้องขอไปพลาง
"ยังมีไอ้ลูกเวรนี่อีก ไม่รู้จักเชื่อฟัง ไม่เอาถ่าน มานี่เลย!"หูบามือคว้าลากเอาหูเจี้ยนเข้าหา ผัวะ ผัวะ ตบเข้าอย่างแรงที่หน้าหูเจี้ยน
หูเจี้ยนโดนตบเข้าไปสองที หน้าเป็นรอยแดงเถือก ร้องไห้ลั่น
หลินอิ่งย่นคิ้ว มองหน้าหูบา หูบาชะงักหยุด ท่าทางเจี๋ยมเจี้ยม
Comments