ซุปเปอร์เจ้าสำราญ 578 ปะทะลมโต้คลื่น
"เร็ว คิดหาวิธีหยุดมัน ขับเรือเร็วอีกหน่อย"กงจิ่วตะโกนโมโหใส่ลูกน้อง สีหน้าค่อยๆซีดลง
สิ่งที่กงจิ่วภาคภูมิใจที่สุดก็คือวิชาตัวเบา แล้วก็วิชาซ่อนตัว
พวกนี้ ล้วนเป็นวิชาประจำของสำนักยุทธเชียน
ถึงจะเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าเขา ก็ใช่ว่าจะสามารถจับตัวเขาได้
แค่ลำพังวิชาการข้ามแม่น้ำด้วยอ้อลำเดียว กงจิ่วไม่เกรงกลัวใครทั้งนั้นที่อยู่ต่ำกว่ารายการแห่งฟ้าในแวดวงลึกลับของประเทศหลุง
แต่วันนี้ กลับได้เปิดหูเปิดตา……
ความสามารถทุกด้านของหลินอิ่ง นั้นล้วนกดทับเขาหมด
ปังปังปัง
ภายใต้การบัญชาการของกงจิ่ว คนต้าเหอทั้งกลุ่มแบกปืนยาวขึ้นอีกครั้ง กราดยิงอย่างบ้าคลั่ง ยิงจนเสียงสนั่นท้องฟ้า
กระสุนเป็นนัดๆ เหมือนถูกลมแรงกีดขวางไว้ เหมือนดั่งถูกคลื่นที่ตะบึงอย่างบ้าระห่ำกลืนกินแล้ว
คนต้าเหอพวกนี้ มีความสิ้นหวังในแววตา เบิกตามองคลื่นน้ำยักษ์นั้นยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา
โคร่ง
ทันใดนั้น คลื่นยักษ์บนผิวแม่น้ำกระจายหายไปกะทันหัน ร่างที่เหมือนดั่งสายฟ้าลงมาจากสวรรค์ ลงมาอยู่บนเรือเร็ว
ทันใดนั้น สะเทือนเป็นเสียงดังโคร่งเหมือนสายฟ้าแลบ
เรือเร็วที่น้ำหนักสิบกว่าตันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสมือนทนรับหลินอิ่งคนเดียวไม่ไหว ตึงเครียดทันทีอยู่กลางแม่น้ำ
ต่อมา คลื่นเสียงระเบิดไปตามเรือ สะเทือนไปทั่ว
"เอื้อก"
"อ้าก"
เสียงร้องอันน่าเวทนากึกก้องออกมา
หลินอิ่งลอยลงมาบนเรือเร็ว สีหน้าเย็นชา ยืนรับลมมือไขว้หลัง
"เร็ว คิดหาวิธีหยุดมัน ขับเรือเร็วอีกหน่อย"กงจิ่วตะโกนโมโหใส่ลูกน้อง สีหน้าค่อยๆซีดลง
สิ่งที่กงจิ่วภาคภูมิใจที่สุดก็คือวิชาตัวเบา แล้วก็วิชาซ่อนตัว
พวกนี้ ล้วนเป็นวิชาประจำของสำนักยุทธเชียน
ถึงจะเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าเขา ก็ใช่ว่าจะสามารถจับตัวเขาได้
แค่ลำพังวิชาการข้ามแม่น้ำด้วยอ้อลำเดียว กงจิ่วไม่เกรงกลัวใครทั้งนั้นที่อยู่ต่ำกว่ารายการแห่งฟ้าในแวดวงลึกลับของประเทศหลุง
แต่วันนี้ กลับได้เปิดหูเปิดตา……
ความสามารถทุกด้านของหลินอิ่ง นั้นล้วนกดทับเขาหมด
ปังปังปัง
ภายใต้การบัญชาการของกงจิ่ว คนต้าเหอทั้งกลุ่มแบกปืนยาวขึ้นอีกครั้ง กราดยิงอย่างบ้าคลั่ง ยิงจนเสียงสนั่นท้องฟ้า
กระสุนเป็นนัดๆ เหมือนถูกลมแรงกีดขวางไว้ เหมือนดั่งถูกคลื่นที่ตะบึงอย่างบ้าระห่ำกลืนกินแล้ว
คนต้าเหอพวกนี้ มีความสิ้นหวังในแววตา เบิกตามองคลื่นน้ำยักษ์นั้นยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา
โคร่ง
ทันใดนั้น คลื่นยักษ์บนผิวแม่น้ำกระจายหายไปกะทันหัน ร่างที่เหมือนดั่งสายฟ้าลงมาจากสวรรค์ ลงมาอยู่บนเรือเร็ว
ทันใดนั้น สะเทือนเป็นเสียงดังโคร่งเหมือนสายฟ้าแลบ
เรือเร็วที่น้ำหนักสิบกว่าตันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสมือนทนรับหลินอิ่งคนเดียวไม่ไหว ตึงเครียดทันทีอยู่กลางแม่น้ำ
ต่อมา คลื่นเสียงระเบิดไปตามเรือ สะเทือนไปทั่ว
"เอื้อก"
"อ้าก"
เสียงร้องอันน่าเวทนากึกก้องออกมา
หลินอิ่งลอยลงมาบนเรือเร็ว สีหน้าเย็นชา ยืนรับลมมือไขว้หลัง
กงจิ่วคำรามเสียงดังก้อง ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
"แกอยากตาย?"หลินอิ่งมุมปากแสดงความโหดเหี้ยม
เพี๊ยะ
หลินอิ่งตบไปที่หน้าของกงจิ่ว ตบจนคอเขาเอียงไปด้านข้าง คอก็เปลี่ยนรูปทันที
จากนั้น หลินอิ่งดึงหัวของกงจิ่ว มองเขาด้วยสีหน้าเย็นชา
"ยังไม่ยอดพูด แกจะเสียใจที่เคยเกิดบนโลกนี้"
คำพูดเรียบเฉยของหลินอิ่ง แต่กลับเผยความสิ้นหวังที่ทำให้คนตัวสั่น
กงจิ่วสะดุ้ง จากนั้นก็ร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดขึ้นมา
ความกลัวระดับนี้ คนธรรมดาตายไปตั้งนานแล้ว แต่สำหรับคนเรียนวิชาการต่อสู้อย่างเขา คือวิธีการทรมานอย่างสาหัส
"เหอะเหอะเหอะ……หลินอิ่ง แกโหดมาก"
"แกก็ตายพร้อมฉันละกัน"
กงจิ่วแสยะยิ้ม สายตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังที่ไม่พอใจ
วินาทีที่คำพูดจบลง เปลวเพลิงอันเจิดจ้า ท่วมท้นไปทั่วเรือ
โคร่งโคร่ง
เสียงดังอันกึกก้อง เรือเร็วบนแม่น้ำ ระเบิดกะทันหัน สาดซัดฟองคลื่นมโหฬารพันลึก โอบล้อมด้วยควันดำ รุกเป็นเพลิงไหม้อันใหญ่ยักษ์……
"เร็ว คิดหาวิธีหยุดมัน ขับเรือเร็วอีกหน่อย"กงจิ่วตะโกนโมโหใส่ลูกน้อง สีหน้าค่อยๆซีดลง
สิ่งที่กงจิ่วภาคภูมิใจที่สุดก็คือวิชาตัวเบา แล้วก็วิชาซ่อนตัว
พวกนี้ ล้วนเป็นวิชาประจำของสำนักยุทธเชียน
ถึงจะเป็นคนที่แข็งแกร่งกว่าเขา ก็ใช่ว่าจะสามารถจับตัวเขาได้
แค่ลำพังวิชาการข้ามแม่น้ำด้วยอ้อลำเดียว กงจิ่วไม่เกรงกลัวใครทั้งนั้นที่อยู่ต่ำกว่ารายการแห่งฟ้าในแวดวงลึกลับของประเทศหลุง
แต่วันนี้ กลับได้เปิดหูเปิดตา……
ความสามารถทุกด้านของหลินอิ่ง นั้นล้วนกดทับเขาหมด
ปังปังปัง
ภายใต้การบัญชาการของกงจิ่ว คนต้าเหอทั้งกลุ่มแบกปืนยาวขึ้นอีกครั้ง กราดยิงอย่างบ้าคลั่ง ยิงจนเสียงสนั่นท้องฟ้า
กระสุนเป็นนัดๆ เหมือนถูกลมแรงกีดขวางไว้ เหมือนดั่งถูกคลื่นที่ตะบึงอย่างบ้าระห่ำกลืนกินแล้ว
คนต้าเหอพวกนี้ มีความสิ้นหวังในแววตา เบิกตามองคลื่นน้ำยักษ์นั้นยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา
โคร่ง
ทันใดนั้น คลื่นยักษ์บนผิวแม่น้ำกระจายหายไปกะทันหัน ร่างที่เหมือนดั่งสายฟ้าลงมาจากสวรรค์ ลงมาอยู่บนเรือเร็ว
ทันใดนั้น สะเทือนเป็นเสียงดังโคร่งเหมือนสายฟ้าแลบ
เรือเร็วที่น้ำหนักสิบกว่าตันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เสมือนทนรับหลินอิ่งคนเดียวไม่ไหว ตึงเครียดทันทีอยู่กลางแม่น้ำ
ต่อมา คลื่นเสียงระเบิดไปตามเรือ สะเทือนไปทั่ว
"เอื้อก"
"อ้าก"
เสียงร้องอันน่าเวทนากึกก้องออกมา
หลินอิ่งลอยลงมาบนเรือเร็ว สีหน้าเย็นชา ยืนรับลมมือไขว้หลัง
Comments