เนโลคลิสหรี่ตามองดวงหน้างดงามที่แดงก่ำเพราะโทสะด้วยรอยยิ้มหยอกเย้า

“ตัวเล็กแค่นี้จะทำอะไรฉันได้”

คนตัวโตขยับเข้ามาใกล้อีก คราวนี้ใกล้มากจนระยะห่างระหว่างกันไม่เหลืออีกเลย เข็มหอมตัวแข็งทื่อ ร่างกายเคลื่อนไหวไม่ได้ตามที่สมองสั่ง เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะเนโลคลิสยังไงล่ะ เขาหล่อมาก หล่อจัดชนิดที่ผู้หญิงทุกคนยอมแลกกับความตายเพียงแค่ได้ขึ้นเตียงกับผู้ชายคนนี้สักครั้งในชีวิตเท่านั้น

หล่อนเองก็จัดอยู่ในกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นด้วย เพราะตอนนี้หล่อนกำลังมึนเมากับเสน่ห์ของบุรุษเพศที่กำลังสำแดงฤทธิ์เดชใส่จนโงหัวไม่ขึ้น หล่อนเหมือนคนบ้า เหมือนคนปัญญาอ่อนที่เจ็บแล้วไม่รู้จักจำ

เข็มหอมด่าทอตัวเองอย่างโมโห แต่กระนั้นก็ไม่อาจจะต่อสู้กับแรงปรารถนาที่กำลังพวยพุ่งอยู่ภายในกายได้อยู่ดี

“ฉัน… ฉันไม่มีทางยอม”

คนตัวโตระบายยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับการตวัดรวบเอวบางเอาไว้และรั้งให้เข้าไปหา และหล่อนก็เหมือนคนไร้กระดูกเพราะแค่ถูกรั้งเพียงแผ่วเบาก็เซถลาเข้าไปซบอยู่ในอ้อมอกกว้างอย่างง่ายดาย

หล่อนเกลียดตัวเองที่อ่อนไหวง่ายดายแบบนี้เหลือเกิน

“นี่ปล่อยฉันนะ”

“ไม่ปล่อย” เนโลคลิสโน้มศีรษะลงมาหา ทำให้ปลายจมูกโด่งสวยของเขาชนกับปลายจมูกโด่งเชิดของหล่อนเข้าพอดี หญิงสาวสะท้านเยือกไปทั้งตัว เบี่ยงหน้าหนี คนตัวโตหัวเราะพึงพอใจ

“ถ้าฉันคาดเดาไม่ผิด สิ่งที่ทำให้เธอโกรธเคืองฉัน ก็เพราะฉันไม่ยอมแตะต้องเธอใช่ไหม”

คำพูดแทงใจดำของเนโลคลิสทำให้เข็มหอมเจ็บในอกราวกับถูกลูกดอกอาบยาพิษพุ่งเข้าใส่ หล่อนกัดฟันแน่น หันหน้ามาสบประสานสายตากับเขาอย่างทระนง “เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะค่ะ”

เขายังคงอมยิ้มสบายๆ ได้อย่างน่าโมโห ดวงตาคมกริบราวกับจะแผดเผาหล่อนให้ไหม้เกรียม

“ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน เธอก็คือเมียของฉัน”

“อุ๊ย… อย่านะ”

ปลายจมูกโด่งฝังลึกลงแก้มนวลอย่างอุกอาจ หญิงสาวผลักไสพัลวัน แต่ก็ไม่สำเร็จ แถมยังถูกกอดรัดแน่นมากยิ่งขึ้น จนเรือนร่างอ่อนนุ่มสัมผัสได้ถึงความแข็งชันน่าสะพรึงกลัว

“แก้มหอมจัง”

“อย่ามาทำรุ่มร่ามแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่ใช่เมียของคุณ เรากำลังจะหย่ากัน คุณก็รู้นี่”

คนฟังไหวไหล่กว้างทรงพลังน้อยๆ พลางระบายยิ้มที่มุมปาก “ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ได้จะหย่าด้วยสักหน่อย”

“ถ้าไม่หย่า แล้วคุณบินกลับมาที่นี่ทำไม” หล่อนถามกลับเสียงเขียวขุ่น

เวลาผ่านไปหลายวินาทีกับการถูกเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตา เข็มหอมสั่นเทาไปทั้งหัวใจกับดวงตาคมกริบคู่นั้น

“มาหาเธอไง”

“เหรอคะ” เข็มหอมหัวเราะหยันเสียงขบขัน “กลับมาหาเมียที่คุณน่าจะลืมไปแล้วน่ะหรือคะ”

“ฉันไม่เคยลืมว่ามีเธอ”

“ไม่เคยลืม แต่คุณก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเลยตลอด 8 ปีที่ผ่านมา แล้วคุณจะให้ฉันคิดยังไงคะกับสิ่งที่คุณทำ” หญิงสาวเค้นเสียงพูดสั่นเทาออกมาอย่างเจ็บช้ำ ก่อนจะหัวเราะทั้งน้ำตา “แต่ช่างมันเถอะค่ะ มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วแต่ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหน เขาก็ยังคงควบคุมหล่อนเอาไว้ได้เบ็ดเสร็จเช่นเดิม หล่อนเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขา มองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้น ดวงตาที่เขย่าหัวใจของหล่อนให้เต้นแรงตั้งแต่แรกสบประสานสายตา หวังจะมองให้เห็นความรู้สึกของเจ้าของมัน แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความมืดดำไร้หัวใจ

“หยุดพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เถอะ”

หล่อนเห็นเขาชะงักเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มไหววูบ ก่อนที่มันจะเปล่งประกายแรงกล้าแทบเผาหล่อนไหม้เกรียม

“เคยเห็นรูปร่างผู้ชายมาก่อนหรือ”

“ใช่ เห็นบ่อยด้วย”

“หมายความว่ายังไง”

น้ำเสียงของเนโลคลิสเริ่มเข้มข้นขึ้นจนเข็มหอมพึงพอใจ “ก็คิดเอาเองสิคะ ทำไมต้องให้ฉันพูดด้วยล่ะ”

เนโลคลิสเงียบไปพักใหญ่ แต่ดวงตาจ้องมองหล่อนตลอดเวลา หล่อนไม่รู้หรอกว่าเขากำลังนึก กำลังคิดอะไรอยู่ เพราะสีหน้าของเขาเรียบเฉย ยิ่งสายตาก็ไม่ต้องพูดถึงเลยเพราะไร้ความรู้สึกอยู่แล้ว

“ฉันจะไม่หาคำตอบกับสิ่งที่เธอพูด เพราะมันไม่ได้สำคัญอะไรนักหนาสำหรับฉัน”

คนฟังน้ำตาแทบร่วง กระบอกตาร้อนผ่าวทันควัน

ใช่สิ หล่อนมันไม่ใช่คนสำคัญอยู่แล้วนี่

“สิ่งที่สำคัญสำหรับเราก็คือ ต่อจากนี้ไป เราจะอยู่ด้วยกันแบบคู่สมรสทั่วไป ฉันจะไม่ทนเก็บไม้เก็บมือจากเธออีกต่อไปแล้ว”

หล่อนพยายามจะลุกหนี แต่มือใหญ่ที่เท้ากับที่นอนเอาไว้คว้าต้นแขนกลมกลึงแน่นหนา จนเจ้าของแขนน้ำตารื้นเพราะเจ็บจนกระดูกแทบแตกหัก

“นี่ปล่อยนะ ฉันเจ็บ” หล่อนมองเขาน้ำตารื้น “คุณมันคนใจร้าย คุณมันซาตานทมิฬ” หล่อนสะอื้นเจ็บปวด “คุณไม่เคยต้องการฉันสักหน่อย ไม่เคยต้องการเลย 8 ปีเต็มๆ แล้วตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไร ในเมื่อคุณไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว”

“เธอรู้ดี ว่าฉันมีสิทธิ์แค่ไหน” เขายังพูดอย่างทระนงไม่เปลี่ยนแปลง เข็มหอมเบี่ยงหน้าหนี ไม่ยอมสบประสานสายตาด้วยอีก หล่อนเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน

“ฉันเกลียดคุณ”

“เธอรักฉัน เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับฉันหรอก จริงไหม”

คนตัวเล็กหันขวับกลับมา หน้าตาแดงก่ำเมื่อถูกเขาหยิบยกเอาความจริงขึ้นมาพูดใส่หน้า

“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันเกลียดคุณแล้ว”

“ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงกันง่ายดายแบบนั้นไม่ได้หรอก เธอยังคงรักฉัน และที่ต่อต้านฉันก็เพราะโกรธที่ฉันไม่แตะต้องเธอ”

“คนอวดดี”

เขายิ้มน้อยๆ ยืดตัวตรง แต่ยังไม่ยอมขยับออกจากหว่างขาของหล่อน “นั่นแหละฉัน”

มือใหญ่เลื่อนไปจับที่ขอบกางเกง ปลดเข็มขัด ปลดตะขอ และรูดซิปลงจนสุด คนมองเบิกตากว้าง แทบหยุดหายใจ

“อย่า… อย่าถอดนะ”

หล่อนหยุดยั้งการกระทำที่รีบร้อนของคนตัวโตไม่ได้ เพราะไม่ช้ากางเกงขายาวเนื้อดีก็ร่วงลงไปกองกับข้อเท้าแกร่ง ก่อนที่เขาจะสลัดมันออกไปจนพ้นทาง ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของเนโลคลิสมีเพียงแค่กางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์สีน้ำเงินเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างหนุ่มอยู่

หล่อนหอบหายใจสะท้าน ดวงตาเบิกกว้าง และละสายตาจากจุดกึ่งกลางของลำตัวชายไม่ได้เลย มันดึงดูดสายตาของหล่อนราวกับแม่เหล็กต่างขั้ว

หล่อนจ้องมอง กลีบปากอิ่มเผยอกว้าง มองความอหังการที่ซ่อนไม่มิดของท่อนชายภายใต้เศษผ้ายืดด้วยความตื่นตระหนก หล่อน… หล่อนควรจะหนี ต้องหนีให้ไกล เพราะไม่อย่างนั้นหล่อนคง… คงต้องถูกเขาครอบครองแน่นอน

แต่… แต่ร่างกายกลับขยับไปไหนไม่ได้ ร่างสาวรู้สึกร้อนรุ่มราวกับถูกสุมด้วยไฟ

“อย่า… อย่าทำอะไรฉันนะ”

เนโลคลิสระบายยิ้มเครียด มองแม่สาวที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงด้วยสายตาปรารถนาเต็มเปี่ยม

“จริงอยู่ว่าการจดทะเบียนสมรสที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเต็มใจของฉัน”

“ใช่สิ คุณยอมจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงอัปลักษณ์อย่างฉันก็เพราะที่ดินของคุณย่า”

เขาพยักหน้ารับน้อยๆ “ใช่ ฉันต้องการที่ดิน จึงติดบ่วงของคุณย่าของเธอจนไม่อาจจะเดินหนีออกไปได้”

คนฟังหันหน้าหนีน้ำตาร่วง น้อยใจนักกับคำพูดตรงไปตรงมาไม่รักษาน้ำใจของเขา

“แต่สาบานได้ว่าฉันไม่เคยมองว่าเธอเป็นผู้หญิงอัปลักษณ์แม้แต่นิดเดียว”

เข็มหอมหันขวับกลับมามองหน้าเขาอย่างลืมตัว “แต่คุณก็ไม่เคยต้องการฉันนี่”