ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน 36
เข็มหอมยอมให้เนโลคลิสอุ้มตัวเองขึ้นมาแนบอกอีกครั้งเพราะไม่มีทางเลือก หลังจากที่ป้าสำอางไม่สามารถพาหล่อนขึ้นห้องนอนได้ เขาจึงเป็นทางเลือกสุดท้าย
เขาเดินอุ้มหล่อนมาที่ห้องนอน ป้าสำอางรีบกุลีกุจอเปิดประตูให้ อึดใจต่อมาร่างของหล่อนก็ถูกวางลงบนเตียง และเขาก็ถอยออกห่างไปสองสามก้าว
“รบกวนป้ายกอาหารขึ้นมาให้บนนี้ด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะคุณเนล”
เข็มหอมเข้าใจความหมายจึงค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นพิงกับหัวเตียง และปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ต้องค่ะป้า หอมไม่หิว”
เขาหันมามองหล่อนทันที ตำหนิทั้งแววตาและน้ำเสียง “ไม่หิวอะไรแม่คุณ เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงท้องร้องดังลั่น”
“ก็หอมไม่หิวนี่คะ กินไม่ลง”
“ยังไงก็ต้องกิน” เขายืนยันคำเดิมอย่างเผด็จการและหันไปหาป้าสำอางอีกครั้ง “ทำตามที่ผมบอกครับ ยกอาหารขึ้นมาให้ผมที่นี่ ส่วนเรื่องจะกินหรือไม่กิน ผมจะจัดการเองครับ”
ป้าสำอางอมยิ้ม ปรายตามองเข็มหอมที่นั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงอย่างขบขัน “งั้นป้ารีบไปยกมาให้นะคะ”
“ครับ”
“ป้าคะ หอมไม่หิวนะคะ”
ป้าสำอางไม่ได้ฟังคำค้านของเข็มหอม รีบออกไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อประตูปิดลง เขาก็หันมาเท้าเอวจ้องมองมาที่หล่อน
“อยากจะเป็นหลายๆ โรคหรือไง เข็มหอม”
“หอมไม่ตายหรอกค่ะ”
“ก็เพราะไม่อยากให้ตายไง ถึงต้องบังคับให้กินข้าว” เขาขยับเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงมาหา ในขณะที่สองมือไพล่อยู่ด้านหลัง “ถ้าไม่กินเอง พี่จะป้อน”
“ก็ไม่หิวนี่คะ”
“และพี่จะไม่ใช้มือป้อนด้วยนะ แต่จะใช้ปาก”
คนฟังหน้าแดงก่ำ คิดไปไกลจนน่าละอาย “คนบ้า…”
เนโลคลิสยืดตัวตรง ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งบนโซฟา แต่หันหน้ามองมาที่หล่อนไม่วางตา
“ทำไมถึงขึ้นไปบนดาดฟ้า”
หล่อนไม่ตอบ หันหน้าหนี
“ทำไมถึงขึ้นไปบนดาดฟ้า” เขาถามคำถามเดิม แต่ไม่ใช่ด้วยน้ำเสียงเดิม แต่ใช้น้ำเสียงที่ดุดันมากกว่า
“ก็…”
“ทำไม”
“ก็หอม… ขึ้นไปตากลมค่ะ”
“อย่ามาโยกโย้ ตอบความจริงมาเดี๋ยวนี้เลย”
“หอมไม่ได้โยกโย้เสียหน่อย”
จากที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ตอนนี้เดินกลับมาหยุดที่ขอบเตียง โน้มตัวลงมาหา จ้องหน้าหล่อนเขม็ง
“อย่าให้พี่ต้องไปเปิดกล้องวงจรปิดดูเลย มันยุ่งยากน่ะ”
คนตัวเล็กย่นจมูกใส่ และหันหน้าหนี “ก็ไม่ต้องทำสิคะ จะมาสนใจอะไรกับหอมล่ะ”
“ถ้าไม่ใช่เมียคงไม่ถาม ไม่ห่วงแบบนี้หรอก”
หล่อนหันมามองเขา มองด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ก็แค่เมีย… เมียที่ต้องรับมาเป็นเมียเพราะไม่มีทางเลือก”
“เลิกพูดถึงอดีตเถอะ ตอบมาว่าขึ้นไปบนดาดฟ้าทำไม หรือว่าคิดจะฆ่าตัวตาย”
“จะบ้าหรือไงคะ หอมจะฆ่าตัวตายทำไมกัน”
“แล้วขึ้นไปทำไมล่ะ”
“ก็มีคนบอกหอมว่าพี่เนลอยู่บนนั้น…”
คิ้วเข้มหนาดกเลิกสูง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่แคบข้องใจ “ใคร”
“ก็…” กำลังจะตอบ แต่พอคิดได้ก็หยุดปากลง
“หอมขึ้นไปเองค่ะ”
“ใคร?”
“ก็หอมบอกว่าขึ้นไปเองยังไงล่ะคะ”
“อย่ามาริอ่านโกหก ถึงหอมไม่ยอมตอบ กล้องวงจรปิดก็บอกได้อยู่ดี แต่ที่ถามก่อนเพราะไม่อยากไปรบกวนเวลาพักผ่อนของพนักงานตอนดึกดื่นเท่านั้นเอง”
หล่อนมองคนเผด็จการอย่างโมโห “มีอะไรในโลกนี้บ้างไหมคะที่พี่เนลอยากรู้แล้ว ไม่ได้รู้ในทันทีน่ะค่ะ”
“ไม่มี” น้ำเสียงของเขาทระนงจนน่าหมั่นไส้
“บอกก็ได้ค่ะ แต่พี่เนลอย่าไปทำอะไรเขานะคะ คือเขาอาจจะเข้าใจแบบนั้นจริงๆ ก็ได้ หอมโง่เองแหละที่ดันไปนั่งรอจนเผลอหลับไป ตื่นมาก็มืดค่ำ เลยเกิดอุบัติเหตุเข้า”
กรามแกร่งขบแน่น ไม่ได้ตอบ สายตายังคงจ้องมองคู่สนทนาตลอดเวลา
เข็มหอมรู้ดีว่าไม่มีทางซ่อนเร้นสิ่งใดจากผู้ชายตรงหน้าได้ เพราะถึงยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี
“คริสติน่าค่ะ”
แต่พอหล่อนพูดออกไปแล้ว กลับไม่ได้เห็นใบหน้าหล่อจัดแสดงอารมณ์ใดๆ ผิดแผกไปจากเดิมเลย
“หรือว่าพี่เนลรู้อยู่แล้วค่ะ”
“ไม่ใช่”
“แล้วทำไมไม่เห็นตกใจเลยล่ะคะ”
“คนเราไม่จำเป็นต้องแสดงทุกอารมณ์ออกมาทางใบหน้านี่ หัดเก็บไว้เป็นความลับบ้างก็ดี”
“ว่าหอมใช่ไหมคะเนี่ย”
เขาไม่ตอบแต่ยืดตัวตรง ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูห้องเปิดกว้างออก ป้าสำอางยกถาดอาหารหอมกรุ่นเข้ามา ท้องไม่รักดีร้องจ๊อกเสียงดังก้อง จนทุกคนหันมามองหล่อนเป็นตาเดียว แล้วอมยิ้ม
“หอม… พึ่งหิวน่ะค่ะ”
เนโลคลิสรับถาดอาหารจากป้าสำอางมาถือเอาไว้ ก่อนจะบอกให้ป้าสำอางออกไปจากห้อง
“ป้าไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง”
“ค่ะ คุณเนล ฝากคุณหนูหอมด้วยนะคะ” ป้าสำอางยังอดเป็นห่วงไม่ได้
“ป้าคะ เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมงกลับมาหาหอมนะ คือหอมต้องอาบน้ำน่ะค่ะ ถ้าไม่ได้อาบแล้ว หอมคงนอนไม่หลับ”
“ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องครับป้า เดี๋ยวผมจัดการแทนเอง” คำพูดเรียบๆ แต่จริงจังของเนโลคลิสทำให้แก้มนวลแดงก่ำ เข็มหอมร้อนผะผ่าวทั้งตัว รีบปฏิเสธเสียงสั่น
“ไม่… ไม่ต้องหรอกค่ะ หอมไม่รบกวนพี่เนลหรอก”
“ไม่รบกวนหรอก มันเป็นหน้าที่ของสามีอยู่แล้ว”
“แต่หอมอยากให้ป้าสำอางทำให้นี่คะ”
เนโลคลิสหรี่ตาแคบมองคนโวยวาย “แต่พี่จะเป็นคนเช็ดตัวให้กับหอมเอง ชัดเจนนะครับ”
“เอ่อ งั้นป้า… ป้าขอตัวก่อนนะคะ”
“ป้าคะ หอม…” เข็มหอมเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ พยายามฉุดรั้งป้าสำอางเอาไว้ แต่หญิงวัยกลางคนพอจะรู้หน้าที่ของตัวเองว่าควรจะทำยังไงในสถานการณ์แบบนี้
“ป้าคงขัดคำสั่งของคุณเนลไม่ได้หรอกค่ะคุณหนูหอม เห็นใจป้านะคะ”
“ไปพักผ่อนเถอะครับป้า”
“ฝันดีนะคะคุณหนูหอม”
ป้าสำอางกล่าวทิ้งท้ายและรีบออกไปจากห้อง เข็มหอมร้องเรียกเสียงหลง แต่ก็ได้ยินแต่เสียงปิดประตูตอบกลับมา
“ป้านะป้า ทิ้งกันได้”
คนตัวโตเลื่อนเก้าอี้มาตรงหน้าของหล่อน และทรุดนั่ง มือใหญ่ถือชามข้าวต้มร้อนๆ เอาไว้ “ใครทิ้ง พี่ก็อยู่นี่ไง อุตส่าห์จะป้อนข้าวให้เชียวนะ”
“ไม่ได้ต้องการนี่คะ หอมกินเองได้ค่ะ” ทำท่าจะแย่งชามข้าวต้มมือถือ แต่เขาขยับหนี
“แน่ะ หอมแค่เท้าเจ็บค่ะ มือยังใช้ได้ดี”
“แต่พี่อยากป้อน อย่าปฏิเสธน้ำใจของคนอื่นรู้ไหมมันไม่ดี”
“หอมก็แค่ไม่อยากรบกวนน่ะค่ะ”
“ถ้ารบกวนพี่จะพูดเอง” เขาพูดเสียงรำคาญ “อ้าว อ้าปากสิครับ พี่จะป้อน”
หล่อนยังคงเม้มปากสนิทเป็นเส้นตรง
“หรือว่าต้องให้ใช้ปากประกบ”
“อย่านะคะ” เข็มหอมตาโต รีบอ้าปาก เนโลคลิสหัวเราะขบขัน “งั้นก็อ้าให้กว้างๆ ข้าวต้มจะได้ไม่เปรอะปาก”
-
1
Chapter 1 มกราคม 7, 2022 -
2
Chapter 1 มกราคม 7, 2022 -
3
Chapter 2 มกราคม 7, 2022 -
4
Chapter 2 มกราคม 7, 2022 -
5
Chapter 3 มกราคม 7, 2022 -
6
Chapter 3 มกราคม 7, 2022 -
7
Chapter 4 มกราคม 7, 2022 -
8
Chapter 4 มกราคม 7, 2022 -
9
Chapter 5 มกราคม 7, 2022 -
10
Chapter 5 มกราคม 7, 2022 -
11
Chapter 6 มกราคม 7, 2022 -
12
Chapter 6 มกราคม 7, 2022 -
13
Chapter 7 มกราคม 7, 2022 -
14
Chapter 7 มกราคม 7, 2022 -
15
Chapter 8 มกราคม 7, 2022 -
16
Chapter 8 มกราคม 7, 2022 -
17
Chapter 9 มกราคม 7, 2022 -
18
Chapter 9 มกราคม 7, 2022 -
19
Chapter 10 มกราคม 7, 2022 -
20
Chapter 10 มกราคม 7, 2022 -
21
Chapter 11 มกราคม 8, 2022 -
22
Chapter 11 มกราคม 8, 2022 -
23
Chapter 12 มกราคม 8, 2022 -
24
Chapter 12 มกราคม 8, 2022 -
25
Chapter 13 มกราคม 8, 2022 -
26
Chapter 13 มกราคม 8, 2022 -
27
Chapter 14 มกราคม 8, 2022 -
28
Chapter 14 มกราคม 8, 2022 -
29
Chapter 15 มกราคม 8, 2022 -
30
Chapter 15 มกราคม 8, 2022 -
31
Chapter 16 มกราคม 10, 2022 -
32
Chapter 16 มกราคม 10, 2022 -
33
Chapter 17 มกราคม 10, 2022 -
34
Chapter 17 มกราคม 10, 2022 -
35
Chapter 18 มกราคม 10, 2022 -
36
Chapter 18 มกราคม 10, 2022 -
37
Chapter 19 มกราคม 10, 2022 -
38
Chapter 19 มกราคม 10, 2022 -
39
Chapter 20 มกราคม 10, 2022 -
40
Chapter 20 มกราคม 10, 2022 -
41
Chapter 21 มกราคม 10, 2022 -
42
Chapter 21 มกราคม 10, 2022 -
43
Chapter 22 มกราคม 10, 2022 -
44
Chapter 22 มกราคม 10, 2022 -
45
Chapter 23 มกราคม 10, 2022 -
46
Chapter 23 มกราคม 10, 2022 -
47
Chapter 24 มกราคม 10, 2022 -
48
Chapter 24 มกราคม 10, 2022 -
49
Chapter 25 มกราคม 10, 2022 -
50
Chapter 25 มกราคม 10, 2022 -
51
Chapter 26 มกราคม 11, 2022 -
52
Chapter 26 มกราคม 11, 2022 -
53
Chapter 27 มกราคม 11, 2022 -
54
Chapter 27 มกราคม 11, 2022 -
55
Chapter 28 มกราคม 11, 2022 -
56
Chapter 28 มกราคม 11, 2022 -
57
Chapter 29 มกราคม 11, 2022 -
58
Chapter 29 มกราคม 11, 2022 -
59
Chapter 30 มกราคม 11, 2022 -
60
Chapter 30 มกราคม 11, 2022 -
61
Chapter 31 มกราคม 13, 2022 -
62
Chapter 31 มกราคม 13, 2022 -
63
Chapter 32 มกราคม 13, 2022 -
64
Chapter 32 มกราคม 13, 2022 -
65
Chapter 33 มกราคม 13, 2022 -
66
Chapter 33 มกราคม 13, 2022 -
67
Chapter 34 มกราคม 13, 2022 -
68
Chapter 34 มกราคม 13, 2022 -
69
Chapter 35 มกราคม 13, 2022 -
70
Chapter 35 มกราคม 13, 2022 -
71
Chapter 36 มกราคม 13, 2022 -
72
Chapter 36 มกราคม 13, 2022 -
73
Chapter 37 มกราคม 13, 2022 -
74
Chapter 37 มกราคม 13, 2022 -
75
Chapter 38 มกราคม 13, 2022 -
76
Chapter 38 มกราคม 13, 2022 -
77
Chapter 39 มกราคม 13, 2022 -
78
Chapter 39 มกราคม 13, 2022 -
79
Chapter 40 มกราคม 13, 2022 -
80
Chapter 40 มกราคม 13, 2022 -
81
Chapter 41 มกราคม 14, 2022 -
82
Chapter 41 มกราคม 14, 2022 -
83
Chapter 42 มกราคม 14, 2022 -
84
Chapter 42 มกราคม 14, 2022 -
85
Chapter 43 มกราคม 14, 2022 -
86
Chapter 43 มกราคม 14, 2022 -
87
Chapter 44 มกราคม 14, 2022 -
88
Chapter 44 มกราคม 14, 2022 -
89
Chapter 45 มกราคม 14, 2022 -
90
Chapter 45 มกราคม 14, 2022 -
91
Chapter 46 มกราคม 15, 2022 -
92
Chapter 46 มกราคม 15, 2022 -
93
Chapter 47 มกราคม 15, 2022 -
94
Chapter 47 มกราคม 15, 2022 -
95
Chapter 48 มกราคม 15, 2022 -
96
Chapter 48 มกราคม 15, 2022 -
97
Chapter 49 มกราคม 15, 2022 -
98
Chapter 49 มกราคม 15, 2022 -
99
Chapter 50 มกราคม 15, 2022 -
100
Chapter 50 มกราคม 15, 2022 -
101
Chapter 51 มกราคม 16, 2022 -
102
Chapter 51 มกราคม 16, 2022 -
103
Chapter 52 มกราคม 16, 2022 -
104
Chapter 52 มกราคม 16, 2022 -
105
Chapter 53 มกราคม 16, 2022 -
106
Chapter 53 มกราคม 16, 2022 -
107
Chapter 54 มกราคม 16, 2022 -
108
Chapter 54 มกราคม 16, 2022 -
109
Chapter 55 มกราคม 16, 2022 -
110
Chapter 55 มกราคม 16, 2022 -
111
Chapter 56 มกราคม 17, 2022 -
112
Chapter 56 มกราคม 17, 2022 -
113
Chapter 57 ตอนอวสาน มกราคม 17, 2022 -
114
Chapter 57 ตอนอวสาน มกราคม 17, 2022
Comments
ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน 36
เข็มหอมยอมให้เนโลคลิสอุ้มตัวเองขึ้นมาแนบอกอีกครั้งเพราะไม่มีทางเลือก หลังจากที่ป้าสำอางไม่สามารถพาหล่อนขึ้นห้องนอนได้ เขาจึงเป็นทางเลือกสุดท้าย
เขาเดินอุ้มหล่อนมาที่ห้องนอน ป้าสำอางรีบกุลีกุจอเปิดประตูให้ อึดใจต่อมาร่างของหล่อนก็ถูกวางลงบนเตียง และเขาก็ถอยออกห่างไปสองสามก้าว
“รบกวนป้ายกอาหารขึ้นมาให้บนนี้ด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะคุณเนล”
เข็มหอมเข้าใจความหมายจึงค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นพิงกับหัวเตียง และปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่ต้องค่ะป้า หอมไม่หิว”
เขาหันมามองหล่อนทันที ตำหนิทั้งแววตาและน้ำเสียง “ไม่หิวอะไรแม่คุณ เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงท้องร้องดังลั่น”
“ก็หอมไม่หิวนี่คะ กินไม่ลง”
“ยังไงก็ต้องกิน” เขายืนยันคำเดิมอย่างเผด็จการและหันไปหาป้าสำอางอีกครั้ง “ทำตามที่ผมบอกครับ ยกอาหารขึ้นมาให้ผมที่นี่ ส่วนเรื่องจะกินหรือไม่กิน ผมจะจัดการเองครับ”
ป้าสำอางอมยิ้ม ปรายตามองเข็มหอมที่นั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงอย่างขบขัน “งั้นป้ารีบไปยกมาให้นะคะ”
“ครับ”
“ป้าคะ หอมไม่หิวนะคะ”
ป้าสำอางไม่ได้ฟังคำค้านของเข็มหอม รีบออกไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อประตูปิดลง เขาก็หันมาเท้าเอวจ้องมองมาที่หล่อน
“อยากจะเป็นหลายๆ โรคหรือไง เข็มหอม”
“หอมไม่ตายหรอกค่ะ”
“ก็เพราะไม่อยากให้ตายไง ถึงต้องบังคับให้กินข้าว” เขาขยับเข้ามาใกล้ โน้มตัวลงมาหา ในขณะที่สองมือไพล่อยู่ด้านหลัง “ถ้าไม่กินเอง พี่จะป้อน”
“ก็ไม่หิวนี่คะ”
“และพี่จะไม่ใช้มือป้อนด้วยนะ แต่จะใช้ปาก”
คนฟังหน้าแดงก่ำ คิดไปไกลจนน่าละอาย “คนบ้า…”
เนโลคลิสยืดตัวตรง ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งบนโซฟา แต่หันหน้ามองมาที่หล่อนไม่วางตา
“ทำไมถึงขึ้นไปบนดาดฟ้า”
หล่อนไม่ตอบ หันหน้าหนี
“ทำไมถึงขึ้นไปบนดาดฟ้า” เขาถามคำถามเดิม แต่ไม่ใช่ด้วยน้ำเสียงเดิม แต่ใช้น้ำเสียงที่ดุดันมากกว่า
“ก็…”
“ทำไม”
“ก็หอม… ขึ้นไปตากลมค่ะ”
“อย่ามาโยกโย้ ตอบความจริงมาเดี๋ยวนี้เลย”
“หอมไม่ได้โยกโย้เสียหน่อย”
จากที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ตอนนี้เดินกลับมาหยุดที่ขอบเตียง โน้มตัวลงมาหา จ้องหน้าหล่อนเขม็ง
“อย่าให้พี่ต้องไปเปิดกล้องวงจรปิดดูเลย มันยุ่งยากน่ะ”
คนตัวเล็กย่นจมูกใส่ และหันหน้าหนี “ก็ไม่ต้องทำสิคะ จะมาสนใจอะไรกับหอมล่ะ”
“ถ้าไม่ใช่เมียคงไม่ถาม ไม่ห่วงแบบนี้หรอก”
หล่อนหันมามองเขา มองด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ก็แค่เมีย… เมียที่ต้องรับมาเป็นเมียเพราะไม่มีทางเลือก”
“เลิกพูดถึงอดีตเถอะ ตอบมาว่าขึ้นไปบนดาดฟ้าทำไม หรือว่าคิดจะฆ่าตัวตาย”
“จะบ้าหรือไงคะ หอมจะฆ่าตัวตายทำไมกัน”
“แล้วขึ้นไปทำไมล่ะ”
“ก็มีคนบอกหอมว่าพี่เนลอยู่บนนั้น…”
คิ้วเข้มหนาดกเลิกสูง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่แคบข้องใจ “ใคร”
“ก็…” กำลังจะตอบ แต่พอคิดได้ก็หยุดปากลง
“หอมขึ้นไปเองค่ะ”
“ใคร?”
“ก็หอมบอกว่าขึ้นไปเองยังไงล่ะคะ”
“อย่ามาริอ่านโกหก ถึงหอมไม่ยอมตอบ กล้องวงจรปิดก็บอกได้อยู่ดี แต่ที่ถามก่อนเพราะไม่อยากไปรบกวนเวลาพักผ่อนของพนักงานตอนดึกดื่นเท่านั้นเอง”
หล่อนมองคนเผด็จการอย่างโมโห “มีอะไรในโลกนี้บ้างไหมคะที่พี่เนลอยากรู้แล้ว ไม่ได้รู้ในทันทีน่ะค่ะ”
“ไม่มี” น้ำเสียงของเขาทระนงจนน่าหมั่นไส้
“บอกก็ได้ค่ะ แต่พี่เนลอย่าไปทำอะไรเขานะคะ คือเขาอาจจะเข้าใจแบบนั้นจริงๆ ก็ได้ หอมโง่เองแหละที่ดันไปนั่งรอจนเผลอหลับไป ตื่นมาก็มืดค่ำ เลยเกิดอุบัติเหตุเข้า”
กรามแกร่งขบแน่น ไม่ได้ตอบ สายตายังคงจ้องมองคู่สนทนาตลอดเวลา
เข็มหอมรู้ดีว่าไม่มีทางซ่อนเร้นสิ่งใดจากผู้ชายตรงหน้าได้ เพราะถึงยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี
“คริสติน่าค่ะ”
แต่พอหล่อนพูดออกไปแล้ว กลับไม่ได้เห็นใบหน้าหล่อจัดแสดงอารมณ์ใดๆ ผิดแผกไปจากเดิมเลย
“หรือว่าพี่เนลรู้อยู่แล้วค่ะ”
“ไม่ใช่”
“แล้วทำไมไม่เห็นตกใจเลยล่ะคะ”
“คนเราไม่จำเป็นต้องแสดงทุกอารมณ์ออกมาทางใบหน้านี่ หัดเก็บไว้เป็นความลับบ้างก็ดี”
“ว่าหอมใช่ไหมคะเนี่ย”
เขาไม่ตอบแต่ยืดตัวตรง ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ประตูห้องเปิดกว้างออก ป้าสำอางยกถาดอาหารหอมกรุ่นเข้ามา ท้องไม่รักดีร้องจ๊อกเสียงดังก้อง จนทุกคนหันมามองหล่อนเป็นตาเดียว แล้วอมยิ้ม
“หอม… พึ่งหิวน่ะค่ะ”
เนโลคลิสรับถาดอาหารจากป้าสำอางมาถือเอาไว้ ก่อนจะบอกให้ป้าสำอางออกไปจากห้อง
“ป้าไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง”
“ค่ะ คุณเนล ฝากคุณหนูหอมด้วยนะคะ” ป้าสำอางยังอดเป็นห่วงไม่ได้
“ป้าคะ เดี๋ยวอีกสักครึ่งชั่วโมงกลับมาหาหอมนะ คือหอมต้องอาบน้ำน่ะค่ะ ถ้าไม่ได้อาบแล้ว หอมคงนอนไม่หลับ”
“ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องครับป้า เดี๋ยวผมจัดการแทนเอง” คำพูดเรียบๆ แต่จริงจังของเนโลคลิสทำให้แก้มนวลแดงก่ำ เข็มหอมร้อนผะผ่าวทั้งตัว รีบปฏิเสธเสียงสั่น
“ไม่… ไม่ต้องหรอกค่ะ หอมไม่รบกวนพี่เนลหรอก”
“ไม่รบกวนหรอก มันเป็นหน้าที่ของสามีอยู่แล้ว”
“แต่หอมอยากให้ป้าสำอางทำให้นี่คะ”
เนโลคลิสหรี่ตาแคบมองคนโวยวาย “แต่พี่จะเป็นคนเช็ดตัวให้กับหอมเอง ชัดเจนนะครับ”
“เอ่อ งั้นป้า… ป้าขอตัวก่อนนะคะ”
“ป้าคะ หอม…” เข็มหอมเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ พยายามฉุดรั้งป้าสำอางเอาไว้ แต่หญิงวัยกลางคนพอจะรู้หน้าที่ของตัวเองว่าควรจะทำยังไงในสถานการณ์แบบนี้
“ป้าคงขัดคำสั่งของคุณเนลไม่ได้หรอกค่ะคุณหนูหอม เห็นใจป้านะคะ”
“ไปพักผ่อนเถอะครับป้า”
“ฝันดีนะคะคุณหนูหอม”
ป้าสำอางกล่าวทิ้งท้ายและรีบออกไปจากห้อง เข็มหอมร้องเรียกเสียงหลง แต่ก็ได้ยินแต่เสียงปิดประตูตอบกลับมา
“ป้านะป้า ทิ้งกันได้”
คนตัวโตเลื่อนเก้าอี้มาตรงหน้าของหล่อน และทรุดนั่ง มือใหญ่ถือชามข้าวต้มร้อนๆ เอาไว้ “ใครทิ้ง พี่ก็อยู่นี่ไง อุตส่าห์จะป้อนข้าวให้เชียวนะ”
“ไม่ได้ต้องการนี่คะ หอมกินเองได้ค่ะ” ทำท่าจะแย่งชามข้าวต้มมือถือ แต่เขาขยับหนี
“แน่ะ หอมแค่เท้าเจ็บค่ะ มือยังใช้ได้ดี”
“แต่พี่อยากป้อน อย่าปฏิเสธน้ำใจของคนอื่นรู้ไหมมันไม่ดี”
“หอมก็แค่ไม่อยากรบกวนน่ะค่ะ”
“ถ้ารบกวนพี่จะพูดเอง” เขาพูดเสียงรำคาญ “อ้าว อ้าปากสิครับ พี่จะป้อน”
หล่อนยังคงเม้มปากสนิทเป็นเส้นตรง
“หรือว่าต้องให้ใช้ปากประกบ”
“อย่านะคะ” เข็มหอมตาโต รีบอ้าปาก เนโลคลิสหัวเราะขบขัน “งั้นก็อ้าให้กว้างๆ ข้าวต้มจะได้ไม่เปรอะปาก”
Comments