“โอเคครับ” เขาเมินหน้าหนี และพยายามจะจบบทสนทนาให้เร็วที่สุดหล่อนดูออก

“ทำท่าเหมือนรังเกียจฉันเลย ใช่สิ ฉันมันไม่สวยเหมือนแม่คริสติน่าของคุณนี่”

เข็มหอมควบคุมตัวเองไม่ได้ก็เริ่มหาเรื่องระรานเพราะนี่คือสิ่งที่ติดค้างอยู่ในหัวของหล่อนมาหลายชั่วโมงแล้ว

“ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร”

“ฉันไม่เชื่อหรอก ยายนั่นหุ่นดียังกับนางแบบชุดชั้นในวิกตอเรียซีเคร็ท แถมยังมีผมสีบลอนด์อีกต่างหาก อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าพวกผู้ชายชอบผู้หญิงแบบนี้กัน”

“แล้วเธอก็เหมาว่าฉันชอบไปด้วยอย่างนั้นหรือ”

“แล้วมันไม่จริงหรือไง อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นว่าคุณยิ้มแบบไหนให้ยายนั่นสิ รอยยิ้มที่คุณไม่เคยมอบให้ฉันเลย”

“เข็มหอม” เขาเรียกหล่อนเสียงเข้ม และอธิบาย “ฉันกับคริสติน่าเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น ไม่มีอะไรเกินเลย”

“แล้วยังจะเรื่องที่คุณเป็นเจ้าของโรงแรมนั่นอีก ทุกคนรู้เรื่องนี้ มีเพียงฉันคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรของคุณเลย” หล่อนโวยวายใหญ่ น้ำหูน้ำตาไหลพรากออกมา

“นั่นมันเรื่องส่วนตัวของฉัน”

“แต่ภรรยากับสามีก็เหมือนคนๆ เดียวกันไม่ใช่เหรอ ฉันควรจะรู้เรื่องของคุณบ้างสิ ไม่งั้นฉันคงจะถูกคนของคุณแสดงกริยาไม่ดีใส่ไปตลอดนั่นแหละ”

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มวาววับขึ้น “ใครแสดงกริยาไม่ดีใส่เธอ”

คนตัวเล็กเมินหน้าหนี กระบอกตาร้อนผ่าวปวดร้าว “ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากฟ้องคุณ”

“ตามใจ เอาเป็นว่าฉันจะไม่คิดมากเรื่องพวกนี้อีก พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันใหม่ ราตรีสวัสดิ์รอบที่สาม เข็มหอม” แล้วเขาก็หมุนตัวเดินลิ่วๆ ไปที่ประตูห้อง เปิดมันออก และก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

เข็มหอมน้ำตาไหล น้อยใจกับท่าทางเย็นชาของเนโลคลิสเป็นที่สุด“ฉันคงน่ารังเกียจมากใช่ไหม คุณถึงไม่คิดจะแตะต้องอีก”

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น และมันก็ช่วยเรียกสติให้กับ เนโลคลิสได้ดีเลยทีเดียว ชายหนุ่มดึงตัวเองจนหลุดจากภวังค์ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเจ้าอุปกรณ์สื่อสารรุ่นบางเฉียบขึ้นมาแนบหู

“ว่าไงเจ้ามาร์ซ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากรู้ว่าพี่เนลจะกลับดาร์กอน คาสเทลโล เมื่อไหร่น่ะครับ” มาริออสน้องชายคนสุดท้องแห่งซาเวลลาส

“คงอีกสักพักน่ะ”

“อย่าบอกนะครับว่าพี่ยังไม่ได้หย่ากับยายเด็กนั่น”

“ยังไม่ได้หย่าเลย”

“ทำไมล่ะครับ” มาริออสรับรู้ได้ถึงความลังเลในน้ำเสียงของพี่ชายได้อย่างชัดเจน

“หรือว่าแท้จริงแล้วพี่เนลไม่ได้อยากหย่า”

คนเป็นพี่ชายนิ่งเงียบไม่ตอบ คนเป็นน้องที่ช่างพูดจึงสันนิฐานไม่หยุด

“งั้นแสดงว่าที่พี่เนลเปลี่ยนสถานที่สร้างโรงแรมไปเป็นที่อื่น แทนที่จะสร้างที่คฤหาสน์สวัสดิกุล ก็เพราะพี่ไม่อยากทำร้ายจิตใจของยายเด็กนั่นใช่ไหมครับ”

“มาร์ซ”

“ครับพี่เนล”

“พี่ไม่อยากหย่าน่ะ พี่… รู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่” ในที่สุดก็สารภาพออกไป “หวังว่านายจะเข้าใจพี่นะ”

มาริออสอึ้งไป ก่อนจะตอบออกมา “ก็ถ้าพี่เนลตัดสินใจดีแล้ว ผมจะไปว่าอะไรพี่ได้ล่ะครับ ที่โทรมาก็เพราะเป็นห่วง แล้วก็…”

วูบหนึ่งมาริออสก็อดนึกถึงพิมรักไม่ได้ หล่อนไปเมืองไทยป่านนี้ยังไม่เดินทางกลับกรีซสักที เขาแอบรอจนอ่อนอกอ่อนใจมาหลายวันแล้ว

“มีอะไรหรือ”

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับพี่เนล บายครับ”

น้องชายวางสายแล้ว ในขณะที่เนโลคลิสยังยืนถอนใจยาวเหยียดกับความรู้สึกอึดอัดภายในของตัวเองอยู่ที่เดิม