สายตาของกวินที่มองมาบงบอกเจตนาโจ่งแจ้งอย่างชัดเจน หล่อนผิดเองแหละที่วันนั้นปากดีบอกผู้ชายคนนี้ไปว่าตัวเองเป็นสาวโสด

“คือว่า… หอม…”

“หรือว่าคุณหอมรังเกียจผมล่ะครับ”

“เอ่อ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ แต่มัน…”

หล่อนเต็มไปด้วยความลำบากใจ และกำลังจะอธิบายเหตุผล แต่กวินไม่ยอมหยุดฟัง

“งั้นก็แสดงว่าผมอยู่ต่อได้ใช่ไหมครับ”

คงเป็นเพราะความดีใจ หรือเพราะเนื้อแท้แล้วกวินเป็นผู้ชายชอบฉวยโอกาส กวินจึงคว้ามือหล่อนไปกุมเอาไว้ และบีบเบาๆ หล่อนตกใจรีบชักมือออก แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะคนที่หล่อนไม่อยากให้เดินลงมาปรากฏตัวในห้องโถงเสียแล้ว

“พี่เนล…” เข็มหอมรีบสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของกวิน และพยายามจะอธิบาย แต่เนโลคลิสกลับทำหมางเมินใส่

“ตรงนี้คนเดินผ่านไปผ่านมาเยอะแยะ ไม่ควรจะทำอะไรประเจิดประเจ้อนะเข็มหอม”

“พี่เนลคะ คือว่า…”

“ฉันจะออกไปโรงแรม วันนี้ไม่ต้องรอกินข้าว” แล้วเขาก็ก้าวยาวๆ จากไปโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกจากหล่อนเลย เข็มหอมตาแดงก่ำรู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก

“ผู้ชายคนนี้เป็นใครเหรอครับ ญาติคุณหอมเหรอครับ” กวินเดินตามร่างของเข็มหอมมาหยุดที่ปากประตู และอดถามอย่างแคลงใจไม่ได้

“สามีหอมเองค่ะ”

หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองในอก ก่อนจะฝืนยิ้มให้กับคู่สนทนาหนุ่มอย่างไม่มีทางเลือก

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

เนโลคลิสนั่งหงุดหงิดอยู่หลังโต๊ะทำงานใหญ่ภายในโรงแรมที่ตัวเองตัวเองเป็นเจ้าของ ใบหน้าหล่อจัดบิดเบี้ยวเพราะถูกความหึงหวงเข้ามาครอบงำจนมืดดำ

“ผู้ชายในสต็อกเยอะเหลือเกินนะ เข็มหอม”

มือใหญ่กำปากกาในมือแน่นจนมันงอ จากนั้นก็ขว้างทิ้งลงกับพื้นด้วยโทสะที่สุดจะควบคุม ปฐพีเปิดประตูเข้ามาพอดีถึงกับตกใจ รีบขยับหลบ

“เอ่อ มีโทรศัพท์ถึงคุณเนลครับ”

“โอนเข้ามา” เขาตอบเสียงเรียบเย็นชา และลืมถามว่าเป็นใคร

“ครับ”

“พี่เนล หอมเองนะคะ” เสียงหวานที่จำได้ดีไม่เคยลืมยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด “โทรมาทำไม ฉันจะทำงาน”

“พี่เนลอย่าเข้าใจหอมผิดนะคะ หอม…”

“ถ้าเป็นเรื่องไอ้หน้าจืดนั่นไม่ต้องมาอธิบาย เพราะฉันไม่ได้ใส่ใจ หมดธุระแล้วใช่ไหม”

“เดี๋ยวค่ะพี่เนล”

เพราะหึงหวงจนหน้ามืดจึงตัดสายทิ้งทันที ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือที่ปิดเสียงเอาไว้ขึ้นมากดเปิดดู

“สิบสองมิสคอล” กรามแกร่งขบแน่นจนเป็นสันนูน “ก็ใครใช้ให้เสน่ห์แรงนักล่ะ”

เนโลคลิสลุกขึ้นยืน และเดินออกไปนอกห้องทำงาน มุ่งหน้าขึ้นไปสู่ชั้นดาดฟ้าเพียงลำพัง