ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน 52
วันเวลาหมุนผ่านไปเร็วเหลือเกิน เพราะแค่นอนร้องไห้ไม่กี่คืนก็ผ่านมาเกือบจะครึ่งเดือนแล้ว แต่ทำไมนะหัวใจของหล่อนยังหมุนวนอยู่ที่เดิม หมุนวนอยู่กับความเจ็บปวดปางตายนั้นไม่ยอมเคลื่อนผ่านไปไหน
เขา… เนโลคลิสยังคงเป็นปัญหาใหญ่ในหัวใจของหล่อนเช่นเดิม ทุกค่ำคืนยังคงมีแต่ภาพความทรงจำเกี่ยวกับเขา สัมผัสของเขาที่คุกคามให้หล่อนร่ำไห้เสมอมา หล่อนไม่เคยลืมเขา
ลืมไม่ได้… ลืมเขาไม่ได้จริงๆ
หยาดน้ำตาร่วงหล่นออกมาจากดวงตา จนแก้มนวลเปื้อน มือเล็กจำต้องรีบยกขึ้นป้ายทิ้ง และพยายามตั้งสติให้มากที่สุด
ตอนนี้หล่อนกำลังทำงาน… ในเวลาทำงานไม่อาจจะแสดงความอ่อนแอโหยหาออกไปได้ เพราะไม่อย่างนั้นหล่อนอาจจะถูกไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ผ่านการทดลองงานก็เป็นได้
เข็มหอมสูดลมหายใจลึกลงไปในปอด ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนมันออกมาช้าๆ เพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทุกเวลาที่หล่อนเกิดนึกถึงเนโลคลิส
แม้จะพยายามสร้างรอยยิ้มขึ้นมามากมายแค่ไหน แต่ความเศร้าหมองก็ยังคงกัดกินหัวใจไม่เสื่อมคลาย หล่อนใช้ชีวิตที่จมอยู่กับความเจ็บปวดตลอดมา และมันก็คงฝังแน่นอยู่ในหัวใจตลอดไป
ดวงตากลมโตที่ตกแต่งด้วยอายแชโดว์และมาสคาร่าเพียงเล็กน้อย ผินมองออกไปนอกหน้าต่างๆ ที่อยู่ใกล้กับโต๊ะทำงานของตัวเอง ใบไม้สีเขียวชะอุ่มสดใสนัก แต่มันกลับไม่ได้สร้างความสดชื่นใดๆ ให้กับหัวใจของหล่อนเลย
หล่อนยังคงเจ็บปวด… เจ็บจนไม่อาจจะลืมเลือนมันออกไปได้
นับครั้งไม่ถ้วนกับการถอดถอนลมหายใจออกมา นับครั้งไม่ถ้วนกับความปวดร้าวที่เต้นระริกอยู่ภายในอก
หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีถึงจะสามารถหยุดคิดถึงเนโลคลิส ซาเวลลาสได้
ไม่ว่าจะถามตัวเองสักกี่ครั้ง แต่กลับไม่มีคำตอบใดๆ ผุดขึ้นมาในสมองเลย นอกจากความมืดมนที่ไร้ทางออก
“พี่เนล… เมื่อไหร่หอมจะหยุดรักพี่ได้สักทีคะ”
“หอม หัวหน้าเรียก”
เสียงเรียกจากเพื่อนร่วมงานดังขึ้นข้างตัว และนั่นก็ช่วยกระชากให้หล่อนหลุดจากภวังค์ความโหยหาได้ชั่วขณะ
“พี่นัน… ว่าอะไรนะคะ”
“ใจลอยไปถึงไหนเนี่ย หอม”
เข็มหอมยิ้มหน้าเจื่อนรู้สึกละอายใจที่ตัวเองเอาเวลาทำงานมานั่งนึกถึงแต่เรื่องส่วนตัว
“หอมขอโทษค่ะ”
นันทิยาเพื่อนร่วมงานส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง
“หัวหน้าเรียกน่ะ รีบไปสิ”
“อ้อ ขอบคุณค่ะพี่นัน”
เข็มหอมกระวีกระวาดลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน และมุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานของหัวหน้าใหญ่ด้วยความรีบร้อน
ประตูกระจกถูกผลักให้กว้างออก ก่อนที่เข็มหอมจะก้าวเข้าไปภายในห้องด้วยกิริยาอ่อนน้อม
“หัวหน้าเรียกหอม มีอะไรให้หอมทำเหรอคะ”
หัวหน้าเป็นผู้ชายวัยกลางคน รูปร่างอ้วนท้วม ศีรษะล้าน แต่ใบหน้ายิ้มแย้มเสมอ
“ก็อย่างที่คุณรู้นั่นแหละ โรงแรมของเราเป็นโรงแรมขนาดเล็ก และก็ไม่ค่อยเป็นที่สนใจมากเท่าไหร่นัก ดังนั้นเราจึงต้องหาพันธมิตรที่จะเอื้อประโยชน์กับโรงแรมของเราให้ได้”
ใช่ หล่อนรู้เพราะหากเทียบกับโรงแรมของเนโลคลิสมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว
“ค่ะ หัวหน้า” เข็มหอมรับคำ แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าการสร้างพันธมิตรของหัวหน้าคืออะไร
“ถ้าเรามีพันธมิตรที่ยิ่งใหญ่ เราก็จะสามารถใช้ปีกที่แกร่งกล้าของพันธมิตรต่อแขนต่อขาให้กับเราได้”
“หัวหน้า… หมายถึง…”
“ผมแค่จะบอกว่า ผมกำลังขายหุ้นของโรงแรม”
เข็มหอมเบิกตากว้างตกใจ
“ที่ผมเรียกคุณเข้ามาหา ก็เพราะต้องการให้คุณช่วยดูแลพันธมิตรของผมให้หน่อย”
“ให้… ให้หอมดูแลเหรอคะ”
“ใช่ครับ คุณเข็มหอมหน้าตาสะสวย ผมว่าคุณน่าจะทำให้พันธมิตรที่กำลังจะเดินทางมาเซ็นสัญญาซื้อหุ้นของโรงแรมเราไม่เปลี่ยนใจได้”
“แต่หอม…”
“ถือว่าทำเพื่อโรงแรมของเรายังไงล่ะ เพราะถ้าหากผมขายหุ้นไม่ได้ โรงแรมอาจจะต้องปิด และทุกคนที่นี่ก็จะต้องตกงาน”
เข็มหอมลำบากใจนัก แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปาก
“หอม… หอมเกรงว่าตัวเองจะทำได้ไม่ดี”
“ถึงคุณจะยังไม่ผ่านทดลองงาน แต่เท่าที่ผมสังเกตคุณมาสิบกว่าวัน คุณทำงานที่นี่ได้ดีนะครับ แล้วภาษาอังกฤษก็อยู่ในขั้นที่เรียกว่าเก่งมากเลยทีเดียว เพราะอย่างนี้ไงผมถึงเลือกคุณ”
ยิ่งหัวหน้าแสดงออกว่าตั้งความหวังเอาไว้กับหล่อนมากเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจมากขึ้นเท่านั้น แต่หล่อนก็ไม่อาจจะปริปากปฏิเสธออกไปได้
“หอม… หอมจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”
หัวหน้ายิ้มกว้าง จนตีกาที่หางตาผุดขึ้นมามากมาย
เข็มหอมถอนใจแผ่วเบา สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นที่ปิดไม่มิด
“แล้วหอม… หอมจะต้องทำอะไรบ้างคะ”
“ต้อนรับพันธมิตรที่จะมาให้ดีที่สุดครับ แค่นี้แหละคือหน้าที่ที่คุณต้องทำ”
“ค่ะ หอมจะทำให้ดีที่สุดค่ะ” หล่อนรับปากด้วยประโยคเดิมอีกครั้ง ก่อนจะโค้งศีรษะให้ และหมุนตัวจะเดินออกไป แต่เสียงเรียกของหัวหน้าใหญ่ดังขึ้นเสียก่อน
“คะหัวหน้า” หญิงสาวหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง
“ผมลืมบอกคุณไปว่า พันธมิตรของเราจะเดินทางมาถึงที่โรงแรมวันนี้ ตอนประมาณสิบเอ็ดโมงเช้า คุณเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน”
“เอ่อ ค่ะหัวหน้า”
หัวหน้ายกนาฬิกาขึ้นมาจ้องมอง ก่อนจะเอ่ยเตือน“ไปเตรียมตัวเถอะ นี่เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง”
“งั้นหอมขอตัวก่อนนะคะ” เข็มหอมโค้งให้หัวหน้าอีกครั้ง ก่อนจะรีบก้าวออกไปนอกห้องทำงานที่เป็นกระจกล้วน ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความกังวล
หล่อนไม่รู้เรื่องราวกับเกี่ยวธุรกิจนัก แล้วจะสามารถต้อนรับขับสู้พันธมิตรของหัวหน้าได้ดีเยี่ยมอย่างที่เขาคาดหวังเอาไว้ได้ยังไงกัน และที่สำคัญหล่อนยังไม่รู้แม้แต่ชื่อของคนๆ นี้เลย
“หน้าเครียดเชียว มีอะไรหรือเปล่าหอม”
พี่นันทิยาคนเดิมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงระคนสงสัยเมื่อเห็นหล่อนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“เอ่อ… มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ” นันทิยาอยากรู้
“คือ… ตอนสิบเอ็ดโมงจะมีแขกมาที่โรงแรมของเรา และหัวหน้าก็ให้หอมเป็นคนไปต้อนรับด้วยน่ะสิคะ”
“อ๋อ คนที่จะมาซื้อหุ้นที่โรงแรมของเราใช่ไหม”
“พี่นันรู้ด้วยเหรอคะ”
นันทิยาพยักหน้ารับ “คนอื่นก็รู้กันทั้งนั้นแหละจ้ะ”
“โห งั้นคงมีหอมคนเดียวที่พึ่งรู้” หญิงสาวพูดเสียงอ่อย
นันทิยาหัวเราะเบาๆ “ก็คุณเธอเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทำแต่งานนี่น่า แล้วเวลาคนอื่นซุบซิบกันก็ไม่ยอมมาร่วมวง ตกข่าวก็ไม่แปลกหรอกจ้ะน้องเข็มหอมคนงาม”
เข็มหอมยิ้มหน้าเจื่อน ก่อนจะถามต่อ “แล้ว… พี่นันรู้ไหมคะว่าทำไมหัวหน้าถึงให้หอมไปต้อนรับ ทั้งๆ ที่หอมก็พึ่งมาทำงานได้ไม่นาน” แม้หัวหน้าจะบอกเหตุผลมาแล้ว แต่หล่อนกลับรู้สึกว่ามันไม่น่าใช่
นันทิยาหันซ้ายแลขวา พอเห็นว่าปลอดคนก็รีบกระซิบกระซาบ “ก็คนที่จะมาซื้อหุ้นของโรงแรมเขารีเควสมาน่ะสิว่าต้องเป็นหอมเท่านั้น”
“รีเควสว่าต้องเป็นหอมเหรอคะ” เข็มหอมตกใจ ไม่เข้าใจ และแปลกใจยิ่งนัก
“ใช่น่ะสิ พวกพี่ๆ ก็ยังแปลกใจเลย และก็แอบคิดว่าเขาจะต้องรู้จักหอมมาก่อนแน่ๆ”
เข็มหอมส่ายหน้าน้อยๆ งงงวยไม่ต่างกัน “หอม… หอมไม่เคยรู้จักหรอกค่ะ ว่าแต่… คนที่จะมาซื้อหุ้นชื่ออะไรเหรอคะ”
นันทิยาส่ายหน้าไปมา “หัวหน้าไม่ยอมบอก รู้แค่ว่าเป็นผู้ชายต่างชาติ”
คำว่า ‘ต่างชาติ’ ทำให้เข็มหอมนิ่งไป แต่สักพักก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“หอมกลัวทำพลาดจังเลยค่ะพี่นัน”
“เอาน่า ยังไงซะก็หนีไม่ได้แล้ว หอมก็สู้ๆ แล้วกัน พี่จะเป็นกำลังใจให้ และถ้าพี่คาดการณ์ไม่ผิดนะ ถ้างานนี้สำเร็จ หัวหน้าคงให้หอมผ่านโปรทันทีแน่นอน เชื่อพี่สิ”
แม้จะกังวลแต่ก็รู้ดีว่าเลี่ยงไม่ได้แล้ว “หอมจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง”
“อืม พี่เป็นกำลังใจให้”
เข็มหอมขอบคุณนันทิยา ก่อนจะนั่งจมอยู่กับความคิดที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของตัวเองเงียบๆ
-
1
Chapter 1 มกราคม 7, 2022 -
2
Chapter 1 มกราคม 7, 2022 -
3
Chapter 2 มกราคม 7, 2022 -
4
Chapter 2 มกราคม 7, 2022 -
5
Chapter 3 มกราคม 7, 2022 -
6
Chapter 3 มกราคม 7, 2022 -
7
Chapter 4 มกราคม 7, 2022 -
8
Chapter 4 มกราคม 7, 2022 -
9
Chapter 5 มกราคม 7, 2022 -
10
Chapter 5 มกราคม 7, 2022 -
11
Chapter 6 มกราคม 7, 2022 -
12
Chapter 6 มกราคม 7, 2022 -
13
Chapter 7 มกราคม 7, 2022 -
14
Chapter 7 มกราคม 7, 2022 -
15
Chapter 8 มกราคม 7, 2022 -
16
Chapter 8 มกราคม 7, 2022 -
17
Chapter 9 มกราคม 7, 2022 -
18
Chapter 9 มกราคม 7, 2022 -
19
Chapter 10 มกราคม 7, 2022 -
20
Chapter 10 มกราคม 7, 2022 -
21
Chapter 11 มกราคม 8, 2022 -
22
Chapter 11 มกราคม 8, 2022 -
23
Chapter 12 มกราคม 8, 2022 -
24
Chapter 12 มกราคม 8, 2022 -
25
Chapter 13 มกราคม 8, 2022 -
26
Chapter 13 มกราคม 8, 2022 -
27
Chapter 14 มกราคม 8, 2022 -
28
Chapter 14 มกราคม 8, 2022 -
29
Chapter 15 มกราคม 8, 2022 -
30
Chapter 15 มกราคม 8, 2022 -
31
Chapter 16 มกราคม 10, 2022 -
32
Chapter 16 มกราคม 10, 2022 -
33
Chapter 17 มกราคม 10, 2022 -
34
Chapter 17 มกราคม 10, 2022 -
35
Chapter 18 มกราคม 10, 2022 -
36
Chapter 18 มกราคม 10, 2022 -
37
Chapter 19 มกราคม 10, 2022 -
38
Chapter 19 มกราคม 10, 2022 -
39
Chapter 20 มกราคม 10, 2022 -
40
Chapter 20 มกราคม 10, 2022 -
41
Chapter 21 มกราคม 10, 2022 -
42
Chapter 21 มกราคม 10, 2022 -
43
Chapter 22 มกราคม 10, 2022 -
44
Chapter 22 มกราคม 10, 2022 -
45
Chapter 23 มกราคม 10, 2022 -
46
Chapter 23 มกราคม 10, 2022 -
47
Chapter 24 มกราคม 10, 2022 -
48
Chapter 24 มกราคม 10, 2022 -
49
Chapter 25 มกราคม 10, 2022 -
50
Chapter 25 มกราคม 10, 2022 -
51
Chapter 26 มกราคม 11, 2022 -
52
Chapter 26 มกราคม 11, 2022 -
53
Chapter 27 มกราคม 11, 2022 -
54
Chapter 27 มกราคม 11, 2022 -
55
Chapter 28 มกราคม 11, 2022 -
56
Chapter 28 มกราคม 11, 2022 -
57
Chapter 29 มกราคม 11, 2022 -
58
Chapter 29 มกราคม 11, 2022 -
59
Chapter 30 มกราคม 11, 2022 -
60
Chapter 30 มกราคม 11, 2022 -
61
Chapter 31 มกราคม 13, 2022 -
62
Chapter 31 มกราคม 13, 2022 -
63
Chapter 32 มกราคม 13, 2022 -
64
Chapter 32 มกราคม 13, 2022 -
65
Chapter 33 มกราคม 13, 2022 -
66
Chapter 33 มกราคม 13, 2022 -
67
Chapter 34 มกราคม 13, 2022 -
68
Chapter 34 มกราคม 13, 2022 -
69
Chapter 35 มกราคม 13, 2022 -
70
Chapter 35 มกราคม 13, 2022 -
71
Chapter 36 มกราคม 13, 2022 -
72
Chapter 36 มกราคม 13, 2022 -
73
Chapter 37 มกราคม 13, 2022 -
74
Chapter 37 มกราคม 13, 2022 -
75
Chapter 38 มกราคม 13, 2022 -
76
Chapter 38 มกราคม 13, 2022 -
77
Chapter 39 มกราคม 13, 2022 -
78
Chapter 39 มกราคม 13, 2022 -
79
Chapter 40 มกราคม 13, 2022 -
80
Chapter 40 มกราคม 13, 2022 -
81
Chapter 41 มกราคม 14, 2022 -
82
Chapter 41 มกราคม 14, 2022 -
83
Chapter 42 มกราคม 14, 2022 -
84
Chapter 42 มกราคม 14, 2022 -
85
Chapter 43 มกราคม 14, 2022 -
86
Chapter 43 มกราคม 14, 2022 -
87
Chapter 44 มกราคม 14, 2022 -
88
Chapter 44 มกราคม 14, 2022 -
89
Chapter 45 มกราคม 14, 2022 -
90
Chapter 45 มกราคม 14, 2022 -
91
Chapter 46 มกราคม 15, 2022 -
92
Chapter 46 มกราคม 15, 2022 -
93
Chapter 47 มกราคม 15, 2022 -
94
Chapter 47 มกราคม 15, 2022 -
95
Chapter 48 มกราคม 15, 2022 -
96
Chapter 48 มกราคม 15, 2022 -
97
Chapter 49 มกราคม 15, 2022 -
98
Chapter 49 มกราคม 15, 2022 -
99
Chapter 50 มกราคม 15, 2022 -
100
Chapter 50 มกราคม 15, 2022 -
101
Chapter 51 มกราคม 16, 2022 -
102
Chapter 51 มกราคม 16, 2022 -
103
Chapter 52 มกราคม 16, 2022 -
104
Chapter 52 มกราคม 16, 2022 -
105
Chapter 53 มกราคม 16, 2022 -
106
Chapter 53 มกราคม 16, 2022 -
107
Chapter 54 มกราคม 16, 2022 -
108
Chapter 54 มกราคม 16, 2022 -
109
Chapter 55 มกราคม 16, 2022 -
110
Chapter 55 มกราคม 16, 2022 -
111
Chapter 56 มกราคม 17, 2022 -
112
Chapter 56 มกราคม 17, 2022 -
113
Chapter 57 ตอนอวสาน มกราคม 17, 2022 -
114
Chapter 57 ตอนอวสาน มกราคม 17, 2022
Comments
ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน 52
วันเวลาหมุนผ่านไปเร็วเหลือเกิน เพราะแค่นอนร้องไห้ไม่กี่คืนก็ผ่านมาเกือบจะครึ่งเดือนแล้ว แต่ทำไมนะหัวใจของหล่อนยังหมุนวนอยู่ที่เดิม หมุนวนอยู่กับความเจ็บปวดปางตายนั้นไม่ยอมเคลื่อนผ่านไปไหน
เขา… เนโลคลิสยังคงเป็นปัญหาใหญ่ในหัวใจของหล่อนเช่นเดิม ทุกค่ำคืนยังคงมีแต่ภาพความทรงจำเกี่ยวกับเขา สัมผัสของเขาที่คุกคามให้หล่อนร่ำไห้เสมอมา หล่อนไม่เคยลืมเขา
ลืมไม่ได้… ลืมเขาไม่ได้จริงๆ
หยาดน้ำตาร่วงหล่นออกมาจากดวงตา จนแก้มนวลเปื้อน มือเล็กจำต้องรีบยกขึ้นป้ายทิ้ง และพยายามตั้งสติให้มากที่สุด
ตอนนี้หล่อนกำลังทำงาน… ในเวลาทำงานไม่อาจจะแสดงความอ่อนแอโหยหาออกไปได้ เพราะไม่อย่างนั้นหล่อนอาจจะถูกไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ผ่านการทดลองงานก็เป็นได้
เข็มหอมสูดลมหายใจลึกลงไปในปอด ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนมันออกมาช้าๆ เพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทุกเวลาที่หล่อนเกิดนึกถึงเนโลคลิส
แม้จะพยายามสร้างรอยยิ้มขึ้นมามากมายแค่ไหน แต่ความเศร้าหมองก็ยังคงกัดกินหัวใจไม่เสื่อมคลาย หล่อนใช้ชีวิตที่จมอยู่กับความเจ็บปวดตลอดมา และมันก็คงฝังแน่นอยู่ในหัวใจตลอดไป
ดวงตากลมโตที่ตกแต่งด้วยอายแชโดว์และมาสคาร่าเพียงเล็กน้อย ผินมองออกไปนอกหน้าต่างๆ ที่อยู่ใกล้กับโต๊ะทำงานของตัวเอง ใบไม้สีเขียวชะอุ่มสดใสนัก แต่มันกลับไม่ได้สร้างความสดชื่นใดๆ ให้กับหัวใจของหล่อนเลย
หล่อนยังคงเจ็บปวด… เจ็บจนไม่อาจจะลืมเลือนมันออกไปได้
นับครั้งไม่ถ้วนกับการถอดถอนลมหายใจออกมา นับครั้งไม่ถ้วนกับความปวดร้าวที่เต้นระริกอยู่ภายในอก
หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีถึงจะสามารถหยุดคิดถึงเนโลคลิส ซาเวลลาสได้
ไม่ว่าจะถามตัวเองสักกี่ครั้ง แต่กลับไม่มีคำตอบใดๆ ผุดขึ้นมาในสมองเลย นอกจากความมืดมนที่ไร้ทางออก
“พี่เนล… เมื่อไหร่หอมจะหยุดรักพี่ได้สักทีคะ”
“หอม หัวหน้าเรียก”
เสียงเรียกจากเพื่อนร่วมงานดังขึ้นข้างตัว และนั่นก็ช่วยกระชากให้หล่อนหลุดจากภวังค์ความโหยหาได้ชั่วขณะ
“พี่นัน… ว่าอะไรนะคะ”
“ใจลอยไปถึงไหนเนี่ย หอม”
เข็มหอมยิ้มหน้าเจื่อนรู้สึกละอายใจที่ตัวเองเอาเวลาทำงานมานั่งนึกถึงแต่เรื่องส่วนตัว
“หอมขอโทษค่ะ”
นันทิยาเพื่อนร่วมงานส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง
“หัวหน้าเรียกน่ะ รีบไปสิ”
“อ้อ ขอบคุณค่ะพี่นัน”
เข็มหอมกระวีกระวาดลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน และมุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานของหัวหน้าใหญ่ด้วยความรีบร้อน
ประตูกระจกถูกผลักให้กว้างออก ก่อนที่เข็มหอมจะก้าวเข้าไปภายในห้องด้วยกิริยาอ่อนน้อม
“หัวหน้าเรียกหอม มีอะไรให้หอมทำเหรอคะ”
หัวหน้าเป็นผู้ชายวัยกลางคน รูปร่างอ้วนท้วม ศีรษะล้าน แต่ใบหน้ายิ้มแย้มเสมอ
“ก็อย่างที่คุณรู้นั่นแหละ โรงแรมของเราเป็นโรงแรมขนาดเล็ก และก็ไม่ค่อยเป็นที่สนใจมากเท่าไหร่นัก ดังนั้นเราจึงต้องหาพันธมิตรที่จะเอื้อประโยชน์กับโรงแรมของเราให้ได้”
ใช่ หล่อนรู้เพราะหากเทียบกับโรงแรมของเนโลคลิสมันต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยทีเดียว
“ค่ะ หัวหน้า” เข็มหอมรับคำ แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าการสร้างพันธมิตรของหัวหน้าคืออะไร
“ถ้าเรามีพันธมิตรที่ยิ่งใหญ่ เราก็จะสามารถใช้ปีกที่แกร่งกล้าของพันธมิตรต่อแขนต่อขาให้กับเราได้”
“หัวหน้า… หมายถึง…”
“ผมแค่จะบอกว่า ผมกำลังขายหุ้นของโรงแรม”
เข็มหอมเบิกตากว้างตกใจ
“ที่ผมเรียกคุณเข้ามาหา ก็เพราะต้องการให้คุณช่วยดูแลพันธมิตรของผมให้หน่อย”
“ให้… ให้หอมดูแลเหรอคะ”
“ใช่ครับ คุณเข็มหอมหน้าตาสะสวย ผมว่าคุณน่าจะทำให้พันธมิตรที่กำลังจะเดินทางมาเซ็นสัญญาซื้อหุ้นของโรงแรมเราไม่เปลี่ยนใจได้”
“แต่หอม…”
“ถือว่าทำเพื่อโรงแรมของเรายังไงล่ะ เพราะถ้าหากผมขายหุ้นไม่ได้ โรงแรมอาจจะต้องปิด และทุกคนที่นี่ก็จะต้องตกงาน”
เข็มหอมลำบากใจนัก แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปาก
“หอม… หอมเกรงว่าตัวเองจะทำได้ไม่ดี”
“ถึงคุณจะยังไม่ผ่านทดลองงาน แต่เท่าที่ผมสังเกตคุณมาสิบกว่าวัน คุณทำงานที่นี่ได้ดีนะครับ แล้วภาษาอังกฤษก็อยู่ในขั้นที่เรียกว่าเก่งมากเลยทีเดียว เพราะอย่างนี้ไงผมถึงเลือกคุณ”
ยิ่งหัวหน้าแสดงออกว่าตั้งความหวังเอาไว้กับหล่อนมากเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจมากขึ้นเท่านั้น แต่หล่อนก็ไม่อาจจะปริปากปฏิเสธออกไปได้
“หอม… หอมจะทำให้ดีที่สุดค่ะ”
หัวหน้ายิ้มกว้าง จนตีกาที่หางตาผุดขึ้นมามากมาย
เข็มหอมถอนใจแผ่วเบา สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นที่ปิดไม่มิด
“แล้วหอม… หอมจะต้องทำอะไรบ้างคะ”
“ต้อนรับพันธมิตรที่จะมาให้ดีที่สุดครับ แค่นี้แหละคือหน้าที่ที่คุณต้องทำ”
“ค่ะ หอมจะทำให้ดีที่สุดค่ะ” หล่อนรับปากด้วยประโยคเดิมอีกครั้ง ก่อนจะโค้งศีรษะให้ และหมุนตัวจะเดินออกไป แต่เสียงเรียกของหัวหน้าใหญ่ดังขึ้นเสียก่อน
“คะหัวหน้า” หญิงสาวหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง
“ผมลืมบอกคุณไปว่า พันธมิตรของเราจะเดินทางมาถึงที่โรงแรมวันนี้ ตอนประมาณสิบเอ็ดโมงเช้า คุณเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน”
“เอ่อ ค่ะหัวหน้า”
หัวหน้ายกนาฬิกาขึ้นมาจ้องมอง ก่อนจะเอ่ยเตือน“ไปเตรียมตัวเถอะ นี่เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง”
“งั้นหอมขอตัวก่อนนะคะ” เข็มหอมโค้งให้หัวหน้าอีกครั้ง ก่อนจะรีบก้าวออกไปนอกห้องทำงานที่เป็นกระจกล้วน ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความกังวล
หล่อนไม่รู้เรื่องราวกับเกี่ยวธุรกิจนัก แล้วจะสามารถต้อนรับขับสู้พันธมิตรของหัวหน้าได้ดีเยี่ยมอย่างที่เขาคาดหวังเอาไว้ได้ยังไงกัน และที่สำคัญหล่อนยังไม่รู้แม้แต่ชื่อของคนๆ นี้เลย
“หน้าเครียดเชียว มีอะไรหรือเปล่าหอม”
พี่นันทิยาคนเดิมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงระคนสงสัยเมื่อเห็นหล่อนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“เอ่อ… มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ” นันทิยาอยากรู้
“คือ… ตอนสิบเอ็ดโมงจะมีแขกมาที่โรงแรมของเรา และหัวหน้าก็ให้หอมเป็นคนไปต้อนรับด้วยน่ะสิคะ”
“อ๋อ คนที่จะมาซื้อหุ้นที่โรงแรมของเราใช่ไหม”
“พี่นันรู้ด้วยเหรอคะ”
นันทิยาพยักหน้ารับ “คนอื่นก็รู้กันทั้งนั้นแหละจ้ะ”
“โห งั้นคงมีหอมคนเดียวที่พึ่งรู้” หญิงสาวพูดเสียงอ่อย
นันทิยาหัวเราะเบาๆ “ก็คุณเธอเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทำแต่งานนี่น่า แล้วเวลาคนอื่นซุบซิบกันก็ไม่ยอมมาร่วมวง ตกข่าวก็ไม่แปลกหรอกจ้ะน้องเข็มหอมคนงาม”
เข็มหอมยิ้มหน้าเจื่อน ก่อนจะถามต่อ “แล้ว… พี่นันรู้ไหมคะว่าทำไมหัวหน้าถึงให้หอมไปต้อนรับ ทั้งๆ ที่หอมก็พึ่งมาทำงานได้ไม่นาน” แม้หัวหน้าจะบอกเหตุผลมาแล้ว แต่หล่อนกลับรู้สึกว่ามันไม่น่าใช่
นันทิยาหันซ้ายแลขวา พอเห็นว่าปลอดคนก็รีบกระซิบกระซาบ “ก็คนที่จะมาซื้อหุ้นของโรงแรมเขารีเควสมาน่ะสิว่าต้องเป็นหอมเท่านั้น”
“รีเควสว่าต้องเป็นหอมเหรอคะ” เข็มหอมตกใจ ไม่เข้าใจ และแปลกใจยิ่งนัก
“ใช่น่ะสิ พวกพี่ๆ ก็ยังแปลกใจเลย และก็แอบคิดว่าเขาจะต้องรู้จักหอมมาก่อนแน่ๆ”
เข็มหอมส่ายหน้าน้อยๆ งงงวยไม่ต่างกัน “หอม… หอมไม่เคยรู้จักหรอกค่ะ ว่าแต่… คนที่จะมาซื้อหุ้นชื่ออะไรเหรอคะ”
นันทิยาส่ายหน้าไปมา “หัวหน้าไม่ยอมบอก รู้แค่ว่าเป็นผู้ชายต่างชาติ”
คำว่า ‘ต่างชาติ’ ทำให้เข็มหอมนิ่งไป แต่สักพักก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“หอมกลัวทำพลาดจังเลยค่ะพี่นัน”
“เอาน่า ยังไงซะก็หนีไม่ได้แล้ว หอมก็สู้ๆ แล้วกัน พี่จะเป็นกำลังใจให้ และถ้าพี่คาดการณ์ไม่ผิดนะ ถ้างานนี้สำเร็จ หัวหน้าคงให้หอมผ่านโปรทันทีแน่นอน เชื่อพี่สิ”
แม้จะกังวลแต่ก็รู้ดีว่าเลี่ยงไม่ได้แล้ว “หอมจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง”
“อืม พี่เป็นกำลังใจให้”
เข็มหอมขอบคุณนันทิยา ก่อนจะนั่งจมอยู่กับความคิดที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของตัวเองเงียบๆ
Comments