“จะบ้าเหรอแก หนีออกจากบ้าน แล้วเมื่อไหร่จะได้หย่าล่ะ” สองสาวเพื่อนรักแทบจะประสานเสียงกันเลยทีเดียว

“แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ” เข็มหอมถามเสียงหมดหวัง “นี่ขนาดแกบอกว่าออกมาหาผู้ชาย ตาบ้านั่นยังทำหน้าระรื่นกินข้าวนิ่งๆ ทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย สงสัยฉันจะไม่ใช่คนที่เขาต้องการจริงๆ นั่นแหละ”

“แกใจเย็นๆ ค่อยๆ คิด” รมิดากุมมือเพื่อนเอาไว้ บีบให้กำลังใจ “ฉันว่าแกจะต้องผ่านมันไปได้ เชื่อฉันแบบนั้น”

“ฉันก็เชื่อว่าแกจะผ่านไปได้ หอม”

อังสนาวางมือทับลงมาอีกคน ก่อนจะเลิกคิ้วสูง มองเลยไปทางด้านหลังของเข็มหอม

“พวกแก…. ผู้ชายหล่อๆ คนนั้นเหมือนกำลังจะเดินตรงมาที่โต๊ะของพวกเราเลยนะ”

“อะไรของแก ยายอัง” รมิดาหันไปมองบ้าง และก็พูดแบบเดียวกัน “นั่นสิ เดินตรงเข้ามาแล้วด้วย”

เข็มหอมจึงหันไปมองบ้าง ก่อนจะรีบหันกลับมาด้วยท่าทางตื่นตระหนก อ้าปากพะงาบ

“เป็นอะไรไปแก” รมิดาอดถามเข็มหอมไม่ได้ เพราะหน้าตาดูตกใจจนน่าสงสัย

“นั่นสิ เป็นอะไรไป ทำไมแกหน้าตาตื่นแบบนั้นล่ะ หอม”

“คือว่า…”

“คืออะไร”

“ผู้ชายคนนั้น”

รมิดากับอังสนาหันไปมองผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมๆ กันอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยถาม

“ทำไมล่ะ มีอะไรเหรอ หรือว่าเธอรู้จัก”

ทั้งรมิดาและอังสนาไม่เคยเห็นหน้าเนโลคลิสมาก่อน เพราะตอนที่เข็มหอมจดทะเบียนสมรสกับชายหนุ่มก็มีแค่คุณอรณีเท่านั้นที่รับรู้

“เขาคือสามีฉัน เนโลคลิส ซาเวลลาส”

คำตอบของเข็มหอมทำให้สองสาวหันไปมองซ้ำอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ชายหนุ่มเดินมาประชิดตัวพอดี สองสาวอ้าปากค้าง จ้องมองเนโลคลิสอย่างตะลึง

“ผัวแกหล่อจังเลย หอม”

“นั่นสิ หล่อแบบนี้ ไม่ต้องหย่านะ ปล้ำให้ได้อย่างเดียวพอ” อังสนากระซิบข้างหูเพื่อนเบาๆ จ้องมองเนโลคลิสไม่วางตา

“คุณ… คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ”

เนโลคลิสโน้มตัวลงมาหา ใบหน้าของเขาอยู่ที่ซอกคอ ทำให้ขนของหล่อนลุกเกรียวซู่

“มาหาเธอไง”

“เปล่าสักหน่อย ไม่ได้หึง”

“ไม่ได้หึงก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหึงก็อยากจะอธิบายว่าฉันน่ะไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนเลยตลอด 8 ปีที่ผ่านมา เพราะฉันตระหนักดีว่าตัวเองมีเธอเป็นภรรยาอยู่แล้ว”

วินาทีแรกที่ได้ฟังก็ชะงักไป แต่สักพักก็ย่นหน้าไม่เชื่อถือ “ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหน เชอะ แล้วไอ้ที่คุณลากขึ้นเตียงจนมีข่าวขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ไม่เรียกกว่ามองหรือไง หรือว่าก่อนจะมีอะไรด้วยคุณไม่มอง ใส่อย่างเดียว”

“เข็มหอม” เขาดุ แต่หล่อนไม่กลัว

“พอพูดแทงใจดำหน่อยก็ทำเป็นไม่พอใจ นี่ปล่อยฉันนะ”

“ไม่ใช่ไม่พอใจ แต่ไม่ชอบใจ เพราะเธอควรจะเข้าใจว่าฉันแค่ปลดปล่อยกับผู้หญิงพวกนั้นเท่านั้น ไม่ได้สานต่อความสัมพันธ์ใดๆ ทั้งสิ้น ซึ่งเธอจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ”

“ฉันไม่เชื่อ”

หล่อนเชิดหน้าและยังคงบิดข้อมือเพื่อให้หลุด แต่ก็ไม่หลุดเช่นเคย แถมยังถูกลากไปยังรถหรูอีกต่างหาก

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไปกลับคุณหรอก”

“กลับบ้านด้วยกัน เพราะฉันไม่อยากให้เธอไปรบกวนเพื่อนสองคนของเธออีก” เขาผลักหล่อนเข้ารถอย่างเผด็จการ

“นั่งหน้าบูดหน้าบึ้งบ่อยๆ ระวังหน้าเหี่ยวเร็วนะจะบอกให้”

“คนบ้า” มือเล็กรีบยกขึ้นลูบคลำหน้าตัวเองทันที

เนโลคลิสหัวเราะขบขัน เขาปิดประตูรถให้ ก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้าง

เข็มหอมมองตาขุ่น “ก็ดี ไหนๆ เราก็ออกมาด้วยกันแล้ว ไปหย่ากันเลยจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราว”

“ไม่หย่า”

“นี่คุณจะทู้ซี้ต่อไปทำไมนักหนาคะ รักฉันก็ไม่ได้รัก แถมยังไม่ได้ต้องการฉันอีก แบบนี้จะรั้งฉันไว้ทำไม”

คนที่ขับรถอยู่หันมาหา จ้องหน้านวลนิ่ง “เรื่องเมื่อคืนยังยืนยันความต้องการของฉันไม่ได้อีกหรือ”

คนตัวเล็กชะงักค้าง พวงแก้มนวลแดงก่ำเมื่อคำพูดของคนตัวโตทำให้เหตุการณ์ที่พยายามจะลืมชัดเจนในหัวมากขึ้น

“ที่… ที่คุณทำแบบนั้น… เรียกว่าต้องการเหรอคะ”

“ถ้าไม่เรียกว่าต้องการ แล้วให้เรียกว่าอะไร เข็มหอม”

คนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ รอยจูบของเขาที่แนบตราตรึงไปทั่วทั้งตัวไม่เว้นแม้แต่ในจุดเร้นลับยังคงสร้างความร้อนฉ่าให้กับหล่อนไม่หยุด ลิ้นแกร่งของเขานุ่มและฉ่ำยามที่มันตวัดละเลงเลียไปมากับทุกส่วนของกายสาว หล่อนจำได้ว่าตัวเองคล้ายกับถูกสูบจนหมดลมหายใจไปหลายครั้ง

“เลิก… เลิกพูดถึงมันเถอะ”

“ถ้าไม่อยากให้พูดถึงก็เลิกจุดประเด็นสิครับ”

หล่อนหันหน้าแดงก่ำหนีสายตาคมกริบ และก็นั่งเงียบๆ ไปตลอดทาง

เนโลคลิสขยับตัวเพื่อคลายความอึดอัดในบางส่วนของร่างกายสองสามครั้ง นี่เจ้าหล่อนจะรู้บ้างไหมว่า ตอนนี้เขากำลังทรมานเพราะความอยากครอบครองหล่อนมากแค่ไหน

บ้าจริง ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตน เขายังไม่เคยต้องต่อสู้กับอารมณ์ที่เต็มไปด้วยตัณหาราคะแบบนี้มาก่อนเลย เขาไม่เคยเดือดร้อนเลยเรื่องปลดปล่อยความใคร่ แต่ตอนนี้เขากำลังทรมานอย่างถึงที่สุดกับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้

เข็มหอม สวัสดิกุล ไม่ใช่สิ… เข็มหอม ซาเวลลาสต่างหาก..