ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน 53

Now you are reading ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน Chapter 53 at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

รถลีมูซีนแล่นเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมตามเวลานัดหมายพอดิบพอดี

ผู้ชายในชุดสูทสีดำที่นั่งมาในรถอีกคันซึ่งวิ่งนำหน้ารถลีมูซีนคันงามมารีบกระโจนลงจากรถของตัวเอง และรีบวิ่งไปเปิดประตูให้กับผู้ชายคนหนึ่งให้ก้าวลงมา

ช่วงขากำยำตวัดลงมาเหยียบพื้นพรมที่ทางโรงแรมจัดเตรียมเอาไว้ต้อนรับ ท่ามกลางผู้ชายจำนวนห้าคนในชุดสูทแบบเดียวกัน แต่มีคนๆ หนึ่งที่สูงสง่าและโดดเด่นกว่ามากใครเดินอยู่ในนั้น

ลมหายใจของเข็มหอมสะดุด ก่อนที่มันจะถูกสูบออกไปจากปอด เมื่อมือใหญ่ที่คุ้นตาดันแว่นตากันแดดขึ้นไปไว้เหนือหน้าผาก เผยแววตาที่คุ้นตาคุ้นใจชัดเจนมากยิ่งขึ้น

“พี่เนล…”

แข้งขาหล่อนอ่อนแรงจนแทบทรุด แต่หัวใจกลับอ่อนแรงและทรมานมากยิ่งกว่า เมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองจะต้องออกไปต้อนรับนั้นเป็นใคร

เข็มหอมรู้สึกราวกับถูกจับเหวี่ยงขึ้นไปบนท้องฟ้า หกคะเมนตีลังกาจนมึนเมา ท้องไส้ของหล่อนปั่นป่วน ร่างกายไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้ มีแต่หัวใจเท่านั้นที่เต้นแรงระรัวราวกับจะร่วงออกมานอกอก

เป็นเขาไปได้ยังไงกัน?

หล่อนควรจะวิ่งหนี วิ่งไปให้พ้นจากสายตาคมกริบที่จ้องมองมา แต่ขาไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน หล่อนทำได้แค่ยืน… ยืนมองเขาด้วยสายตาเบิกค้าง ปากเผยออ้า ราวกับผู้หญิงบ้าเท่านั้น

คนตัวโตขยับเข้ามาใกล้ ท่ามกลางความตื่นตะลึงตกใจของหล่อน เพราะคิดว่าเขาจะทักทายตัวเองต่อหน้าคนอื่น หล่อนกังวลว่าถ้าเป็นแบบนั้น หล่อนจะสามารถหยุดยั้งตัวเองไม่ให้โผกอดเขาได้ไหม แน่นอนว่าไม่ได้ เพราะหล่อน… คิดถึงเขาเหลือเกิน

เข็มหอมยืนตัวสั่น ความคาดหวังทำให้หล่อนสั่นเทาไปทั้งตัว

เนโลคลิสใกล้เข้ามาแล้ว เข้ามาใกล้จนหล่อนสัมผัสได้ถึงไอร้อนแสนคุ้นเคยจากเรือนกายทรงพลังของเขา

“พี่เนล…”

หล่อนครางแผ่วเบาในลำคอราวกับคนบ้า แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าไม่ควรจะรื้อฟื้นใดๆ อีก แต่หล่อนกลับ… กลับโหยหาหิวกระหายในตัวของผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน

“พี่เนล…”

หล่อนเผลอเรียกเขาอีกครั้ง ขณะช้อนตาขึ้นมองผู้ชายที่ตัวสูงกว่ามากด้วยความโหยหาสุดใจ เคราสีเขียวที่ถูกโกนจนเกลี้ยงเกลาทำให้หล่อนเผลอใจยกมือสูงขึ้น และแน่นอนว่ากำลังจะลืมตัวไล้ปลายนิ้วบนสันกรามของผู้ชายตรงหน้า ปลายนิ้วกำลังจะแตะลงไปอยู่แล้ว หากน้ำเสียงกระด้างถือตัวแสนคุ้นหูจะไม่หยุดยั้งเอาไว้เสียก่อน

“เราเคยรู้จักกันมาก่อนด้วยหรือครับ”

ใบหน้าหล่อจัด ตอนนี้ดูกระด้างเย่อหยิ่งจนน่าตกใจ มือเล็กรีบลดต่ำลงไปตกอยู่ข้างลำตัว และหล่อนก็รีบสูดลมเข้าปอดแรงๆ เพื่อเรียกสติที่หลุดหายไปให้กลับคืนมาโดยเร็วที่สุด

“ฉัน…”

“ผมได้ยินว่าคุณเรียกชื่อเล่นของผม”

เขายิ้มร้ายกาจ ก่อนจะมองเลยหล่อนไปหยุดที่หัวหน้า และนั่นก็ยิ่งทำให้ความมั่นใจของหล่อนลดฮวบลงจนถึงขั้นติดลบเลยทีเดียว

“สวัสดีครับ คุณอลงกรณ์”

“สวัสดีครับ คุณเนโลคลิส เชิญเข้าห้องรับรองก่อนครับ”

ร่างสูงใหญ่สง่างามเดินผ่านหล่อนไปอย่างไม่ไยดีเพื่อเข้าไปด้านใน เข็มหอมรู้สึกราวกับถูกชกจนเมาหมัด

นี่มันอะไรกัน?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของหล่อนกันแน่?

ไม่มีคำตอบใดดังกลับมาให้ได้ยินอีก มีเพียงแค่ความรู้สึกอ่อนแอที่ทวีความรุนแรงขึ้นเท่านั้นที่ดังเปรี้ยงปร้างกังวานก้องอยู่ภายในใจ

หล่อนจะทำยังไงดี จะรับมือกับความเย็นชาของผู้ชายที่ตัวเองไม่เคยหยุดรักได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ยังไงดี?!

เข็มหอมเดินขาสั่นกลับเข้ามานั่งหมดแรงที่โต๊ะทำงาน นันทิยาเห็นก็รีบวิ่งเข้ามาหา

“หอม… หุ้นส่วนของหัวหน้าหล่อมากกกกก”

นันทิยาเน้นก.เพิ่มอีกหลายตัวเพื่อให้คนฟังรู้ซึ่งถึงความหล่อเหลาของคนที่ตัวเองพูดถึง

เข็มหอมพยักหน้ารับน้อยๆ รู้สึกว่าหัวใจกำลังอ่อนแรง และเต้นช้าลงทุกขณะ

“หอม… เป็นอะไรไปน่ะ หน้าซี๊ดซีด”

“เปล่า… เปล่าหรอกค่ะพี่นัน หอมสบายดี”

นันทิยายังไม่หายแคลงใจ เพราะสีหน้าของคู่สนทนาแทบไม่มีสีของเลือดผสมอยู่เลย

“แต่หน้าของหอมซีดมากเลยนะ จะเป็นลมหรือเปล่า พี่จะไปเอายาดมมาให้”

“หอมไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ”

“แน่นะ ถ้าเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา หัวหน้าช็อกตายกันพอดี”

เข็มหอมพยายามจะฝืนยิ้ม แต่กลับยิ้มไม่ออก ความเย็นชาที่เนโลคลิสแสดงออกมานั้นมันทำให้หล่อนทรมานเหลือเกิน

อย่างน้อยๆ เขาก็ควรจะยิ้มทักทายหล่อนบ้างก็ยังดี หรือกลัวว่าใครจะรู้ว่าหล่อนเคยเป็นภรรยาของเขา

หญิงสาวเต็มไปด้วยความน้อยใจ และแน่นอนว่าเจ้าน้ำใสๆ ในดวงตาก็เริ่มเอ่อล้นขึ้นมาเช่นกัน

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

ภายในห้องประชุมที่ถูกจัดขึ้นหลังจากที่เนโลคลิสเดินทางมาถึงได้ประมาณยี่สิบนาทีกำลังอยู่ในสถานการณ์ชื่นมื่น เพราะทุกข้อเสนอของเนโลคลิสที่หยิบยื่นให้กับหัวหน้า ล้วนแต่เป็นข้อเสนอที่เต็มไปด้วยน้ำใจทั้งนั้น ทุกคนกำลังมีความสุข แต่หล่อนกลับยิ้มไม่ออก เพราะหล่อนรู้สึกทรมานเหลือเกิน รู้สึกราวกับกำลังนั่งอยู่บนกองไฟไม่มีผิด

บ่อยครั้งหล่อนแอบชำเลืองมองเขา… เนโลคลิส

ชายหนุ่มจริงจังและเฉลียวฉลาดนักเวลาทำงาน แต่กระนั้นก็ไม่เคยแสดงทีท่าว่าจะเอาเปรียบผู้ที่อ่อนแอกว่า เนโลคลิสยังเป็นผู้ชายที่น่าชื่นชมเช่นเดิม

ยิ่งมอง ยิ่งได้เห็นเขาในทุกๆ มุม หล่อนก็ยิ่งลุ่มหลงและตัดใจไม่ลง แต่… หล่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะครอบครองผู้ชายคนนี้ได้ เพราะหัวใจของเขา ไม่มีทางเป็นของหล่อน

หยาดน้ำตาอุ่นๆ เอ่อล้นและไหลออกมาจากดวงตาจนหล่นลงบนแก้มนวล หลังมือเล็กรีบป้ายทิ้งทันที ก่อนจะกัดฟันละสายตาจากเนโลคลิสด้วยความยากลำบาก

หล่อนไม่มีค่าใดๆ ที่คู่ควรกับเนโลคลิสเลย…

สุดท้ายแล้วหล่อนไม่อาจจะทนนั่งอยู่ภายในห้องประชุมได้อีก เข็มหอมกลั้นใจกล่าวขอตัวเข้าห้องน้ำด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ

เนโลคลิสละสายตาจากตัวอักษรบนกระดาษ หันมองร่างเล็กที่เดินออกไปด้วยสายตาห่วงใย มองจนหล่อนลับตาไปไปแล้วนั่นแหละ จึงหันมาพูดกับคู่สนทนาอีกครั้ง

“ผมจะให้คำตอบวันพรุ่งนี้ครับ”

“ขอบคุณมากครับคุณเนโลคลิสที่ให้ความสนใจโรงแรมของเรา ผมหวังว่าพรุ่งนี้คำตอบที่ได้จะเป็นข่าวดีนะครับ” อลงกรณ์ลุกขึ้นยืน ยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อสัมผัสกับเนโลคลิส

“นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าลูกน้องของคุณจะดูแลผมดีขนาดไหน”

อลงกรณ์เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมา

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เข็มหอมเป็นพนักงานดีเด่นของที่นี่ครับ เธอทำงานดีเสมอต้นเสมอปลาย และเธอก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อโรงแรมครับ”

“ผมก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นครับ” เนโลคลิสกล่าวเสียงเรียบ และระบายยิ้มเล็กน้อย “ผมจะขึ้นไปพักผ่อนบนห้องที่คุณอลงกรณ์จัดไว้ให้ ส่วนมื้อค่ำผมหวังว่าลูกน้องของคุณจะไม่เบี้ยวนัดนะครับ”

“ไม่มีทางเบี้ยวแน่นอนครับคุณเนโลคลิส”

อลงกรณ์ยืนยันเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปหาเข็มหอม แต่หญิงสาวยังไม่กลับเข้ามา เขาก็เลยหน้าเสียรีบแก้ตัวพัลวัน

“ผมจะให้พนักงานคนอื่นพาคุณเนโลคลิสขึ้นไปที่ห้องพักนะครับ เพราะเข็มหอมน่าจะเข้าห้องน้ำอยู่น่ะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้”

เนโลคลิสยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้องประชุม

อลงกรณ์ถอนใจยาวเหยียดอย่างโล่งอก “เกือบไปแล้วเชียว เข็มหอมนะเข็มหอม ไปนอนในห้องน้ำหรือไงเนี่ย”

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด