หล่อนเดินมองไปรอบๆ จนทั่วก็ไม่เห็นเขา “ไหนคริสติน่าบอกว่าอยู่บนนี้ยังไงล่ะ”

หญิงสาวเดินหาจนเหนื่อยก็ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวริมสระน้ำ ถอนใจเบาๆ หลายต่อหลายครั้ง

“งอนอะไรกันนักหนานะ มันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”

มือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาเขาอีกรอบ แต่ผลก็เหมือนเดิมคือไม่มีการตอบรอบจากเนโลคลิส

“คิดว่างอนเป็นคนเดียวหรือไง คนบ้า เราทำอะไรผิดนักหนา ถึงได้ทำหมางเมินแบบนี้”

แม้จะรู้สึกผิด แต่ก็อดที่จะน้อยอกน้อยใจบ้างไม่ได้ สุดท้ายก็นั่งนิ่งซ่อนตัวอยู่บนชั้นดาดฟ้าจนเผลอหลับไปในที่สุด

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

เนโลคลิสก้าวลงจากรถเมื่อขับมาจอดที่ลานหน้าคฤหาสน์หลังงาม ป้าสำอางรีบวิ่งออกมาต้อนรับเพราะคิดว่าเข็มหอมกลับมาด้วย

“อ้าว คุณหนูหอมไม่ได้กลับมาด้วยเหรอคะ”

ชายหนุ่มทำหน้ายุ่งหงิดหงิด เนื้อตัวของเขายังคงเครียดเขม็งอยู่กับความหึงหวงไม่จาง

“คุณหนูหอมคนดีของป้าออกไปเที่ยวอีกแล้วสินะครับ”

“ไม่ได้ออกไปเที่ยวค่ะ แต่ออกไปหาคุณเนลที่โรงแรมต่างหาก”

คนตัวโตเบ้หน้าบอกให้รู้ว่าไม่เชื่อ

“จริงๆ นะคะ ถ้าคุณเนลไม่เชื่อถามตาน็อตได้เลยค่ะ”

“จริงครับคุณเนล ผมเป็นคนไปส่งด้วยตัวเองเลยครับ”

คนที่จะเดินหนีชะงักเท้า หมุนตัวกลับมามองคนพูด “ตอนไหน ทำไมผมไม่เจอล่ะ”

“น่าจะสักเกือบๆ บ่ายสองน่ะครับ”

เนโลคลิสถอนใจออกมาแรงๆ “ผมออกมาจากโรงแรมตั้งแต่บ่ายโมงครึ่ง คงสวนกัน” เขาพูดจบก็หมุนตัวจะเดินเข้าบ้าน แต่ป้าสำอางเรียกเอาไว้ด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ

“แต่ตอนนี้คุณหนูหอมยังไม่กลับมาเลยนะคะคุณเนล”

“คงนัดผู้ชายไปเที่ยวต่อมั้งครับ”

“แล้วเธอไปที่ไหนล่ะ”

“ผมไม่ทราบแน่ชัดนะครับ แต่คาดเดาว่าพอคุณเข็มหอมรู้ว่าคุณเนลไม่อยู่ที่โรงแรม เธอก็คงจะกลับออกไป”

คำสันนิฐานของปฐพีน่าเป็นไปได้ที่สุด

“โอเค งั้นผมไม่กวนเวลาคุณแล้ว” เนโลคลิสตัดสายไปทันที ก่อนจะเดินกลับไปกลับมาราวกับเสือติดจั่น

“แล้วเธอหายหัวไปไหนนะ เข็มหอม”

สุดท้ายก็ต้องกดโทรออกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เบอร์ปลายทางคือเบอร์ของเข็มหอมนั่นเอง

“บ้าจริง นี่คิดจะไม่รับสายเลียนแบบกันหรือไงนะ”

ชายหนุ่มสบถด้วยความโมโห ก่อนจะกดโทรย้ำอีกเกือบสิบรอบ และในที่สุดก็มีเสียงตอบรับ

“ค่ะ…”

“นี่เธออยู่ที่ไหนน่ะ ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง”

คนที่พึ่งงัวเงียรู้สึกตัวตื่นตกใจกับน้ำเสียงดุดันจากปลายสาย

“คุณเนล…”

“ยังจำชื่อผัวได้อีกหรือ”

“คือหอม…”

“ถ้าอยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข อยากจะไปไหนก็เชิญตามสบายเลยนะแม่คุณ เที่ยวให้ฉ่ำใจไปเลย”

นี่เขายังไม่ทันได้ฟังคำอธิบายอะไรจากหล่อนเลย แต่กลับตำหนิไม่ลืมหูลืมตา เข็มหอมน้ำตาไหล

“ฉันอยู่ที่ดาดฟ้าบนโรงแรมของคุณ แต่ไม่ต้องมาหานะคะ เพราะฉันกำลังจะไปเที่ยวเดี๋ยวนี้แล้ว” หล่อนตอบเสียงสะอื้น ก่อนจะตัดสายทิ้งทันที หยาดน้ำตาทะลักอาบแก้ม

“อุตส่าห์มานอนรอตั้งนาน แต่ก็ทิ้งกันกลับบ้านไปก่อน คนใจร้าย ไม่งงไม่ง้อแล้ว” มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนอย่างน่าเวทนา

เนโลคลิสยืนกำโทรศัพท์มือถือแน่น ความรู้สึกตอนนี้มึนงงไปหมด คล้ายกับถูกต่อยด้วยหมัดหนาหนักของนักมวยอาชีพ

“แล้วเธอขึ้นไปทำอะไรบนดาดฟ้านะ เข็มหอม”

เร็วเท่าความคิด ชายหนุ่มแทบจะกระโจนออกจากห้องนอนเสียให้ได้ พอถึงชั้นล่างก็ตะโกนโหวกเหวกเรียกหากุญแจรถจากลุงน็อต

“คุณเนลจะออกไปไหนค่ำๆ มืดๆ หรือครับ”

“ผมมีธุระครับ” เขาคว้ากุญแจรถ และรีบตะบึ่งเจ้าซุปเปอร์คาร์ราคาแพงระยับให้มุ่งหน้าตรงไปที่โรงแรมด้วยความเร็วสูงสุด