“ก็ไปแต่งเนื้อแต่งตัวใหม่ยังไงล่ะครับ แต่งให้สวยเลยนะ เพราะผมคาดว่าคุณเนโลคลิสคงอยากจะนั่งรับประทานอาหารค่ำกับผู้หญิงที่แต่งตัวสวยงาม มากกว่าผู้หญิงที่อยู่ในชุดฟอร์มทำงานแน่นอน”

“เอ่อ…”

“ตามนั้นครับ”

แล้วหัวหน้าใหญ่ก็หมุนตัวหายไป ทิ้งให้หล่อนยืนเซ่ออยู่ที่หน้าลิฟต์ตามลำพัง

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

ทำไมหล่อนจะต้องแต่งตัวให้สวยแบบนี้ด้วย?

คำถามนี้ดังก้องอยู่ภายในใจ เมื่อภาพจากกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้าสะท้อนเรือนร่างอรชรสมส่วนของผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในสายตา ผู้หญิงที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสแสนสวยสั้นเหนือเข่าสีขาวสะอาดตา ช่วงไหล่เปิดกว้างจนเห็นหัวไหล่เนียนละเอียด เส้นผมสีดำขลับถูกมัดม้วนขึ้นไว้กลางศีรษะอย่างปราณีต ปอยผมจำนวนหนึ่งถูกปล่อยลงมาให้คลอเคลียอยู่บริเวณลำคอระหงทั้งสองด้านใบหน้าเรียวสวยขาวเนียนถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางเข้มกว่าในทุกครั้งที่เคยทำ

เพราะอยากสวยในสายตาของเขา… ใช่ เพราะหล่อนต้องการงดงามที่สุดในสายตาของเนโลคลิส

หัวใจสาวสั่นไหว สองขาคล้ายกำลังจะหมดแรงลงดื้อๆ หล่อนต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แรงๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตัวเอง แต่กระนั้นก็ไม่อาจจะสลัดความทรมานที่เกิดขึ้นจากความโหยหาเอาไว้ได้มิด

เนื้อตัวของหล่อนยัง… ยังคงรวดร้าวด้วยความต้องการ… ต้องการเนโลคลิส ซาเวลลาส เหลือเกิน

ใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว กว่าหล่อนจะสามารถกล้ำกลืนความประหม่าหิวกระหายที่มีต่อเนโลคลิสลงไปในอกได้ หล่อนกัดฟันเดินออกมานอกบ้านเช่า ซึ่งรถของโรงแรมมาจอดรออยู่สักพักแล้ว

หล่อนพร้อมแล้วใช่ไหม พร้อมแล้วใช่ไหมกับการเผชิญหน้ากับ เนโลคลิส ซาเวลลาส ในสถานะอื่นที่ไม่ใช่ภรรยา

หญิงสาวถอนใจแผ่วเบา ไม่มีทางเลือกอื่นอีก หล่อนก้าวขึ้นรถ และนั่งเงียบงันไปตลอดทาง

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

เมื่อหล่อนเดินทางมาถึงโรงแรม หัวหน้าก็เรียกหล่อนเข้าพบเพื่อเช็คความเรียบร้อย ก่อนจะส่งตัวหล่อนให้ขึ้นไปยังห้องอาหารของโรงแรมที่จัดเตรียมเอาไว้เพื่อต้อนรับเนโลคลิสโดยเฉพาะ

“ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำให้แขกของผมผิดหวังนะครับ เข็มหอม”

“หอมจะทำให้เต็มที่ค่ะ หัวหน้า” หล่อนรับคำ แต่หัวใจกลับกำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว หล่อนกำลังจะเผชิญหน้ากับเขา… เขาที่หล่อนรักจนหมดใจอีกครั้ง และตามลำพัง

“ผมเชื่อว่าคุณทำได้”

หล่อนจำได้ว่าตัวเองฝืนยิ้มให้กับอลงกรณ์ ก่อนจะหมุนตัวเดินใจล่องลอยไปที่ลิฟต์ เพียงแค่ปลายนิ้วแตะลงไป ประตูก็เปิดกว้างออก สองขาพาร่างอรชรเข้าไปภายใน ก่อนที่ลิฟต์กว้างจะนำพาหล่อนลอยขึ้นสูง ลอยขึ้นไปหาเขาด้วยความเร็วสูง

บางทีช่วงเวลาสิบกว่าวันที่ผ่านมา เนโลคลิส ซาเวลลาส คงจะลืมเลือนหล่อนหมดสิ้นเสียแล้ว

เข็มหอมเจ็บช้ำจนน้ำตาทะลักทลายล้นอก แต่กระนั้นก็พยายามจะซ่อนความทรมานเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

“ดิฉันทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาค่ะ”

เขายิ้มบางๆ นัยน์ตาไม่แสดงความรู้สึกเช่นเคย

เข็มหอมกล้ำกลืนทุกความทรมานลงไปในอก และพยายามนึกถึงหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา

“คุณเนโลคลิสชอบรับประทานอาหารอะไรเป็นพิเศษเหรอคะ ดิฉันจะได้สั่งให้ถูกใจค่ะ”

เขาละสายตาจากเมนูในมือ ขึ้นจ้องหน้าหล่อน ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงติดกระด้างเล็กๆ

“ผมว่าคุณรู้ดีนะ คุณเข็มหอม”

หล่อนชะงักค้าง หัวใจเหมือนถูกกดให้จมน้ำไม่มีผิด “เอ่อ… ดิฉัน… ไม่ทราบหรอกค่ะ”

หล่อนสังเกตเห็นไหล่กว้างที่อยู่ใต้ชุดสูทสีน้ำตาลเข้มไหวน้อยๆ ก่อนที่เขาจะยุติการสนทนา

ความเงียบกลืนกินบรรยากาศรอบตัวจนหมดสิ้น หล่อนอึดอัดและรู้สึกทรมานเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก จึงจำเป็นต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบน่ากลัวนั้นขึ้นเสียเอง

“คุณเนโลคลิสสนใจโรงแรมของเราจริงๆ หรือคะ”

เขาไม่มองหล่อน แต่ตอบออกมาด้วยสุ่มเสียงเดิม “ก็ไม่เท่าไหร่ครับ ว่าแต่คุณถามทำไมหรือ”

“เอ่อ… ดิฉันก็แค่อยากรู้ว่าคุณจะซื้อหุ้นของโรงแรมจริงหรือเปล่าน่ะค่ะ”

คราวนี้ใบหน้าหล่อจัดเงยขึ้น และสบประสานสายตากับหล่อนนิ่งนาน และคราวนี้ก็เป็นหล่อนเองที่ต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบตา

“แล้วถ้าผมไม่ซื้อล่ะ คุณจะรู้สึกยังไง”

เข็มหอมนิ่งเงียบ ก่อนจะตอบออกไป “คงรู้สึกเหมือนถูกหลอกอีกครั้งมั้งคะ”

เสียงหัวเราะดังจากลำคอแกร่ง ก่อนที่เขาจะพูดออกมา “พูดเหมือนคุณเคยถูกหลอกมาก่อนหน้านี้เลยนะครับ”

“ค่ะ” หล่อนเผลอตัวกระแทกเสียงตอบ “ฉันเคยถูกหลอกค่ะ แต่ฉันลืมมันไปหมดแล้ว”

ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ โน้มเข้ามาหา จนหล่อนเห็นผิวเนียนบนใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

“ใครกันนะที่กล้าหลอกลวงผู้หญิงสวยๆ อย่างคุณเข็มหอมได้ลงคอ”

“ซาตานค่ะ”