เขายอมรับว่าไม่เคยยินดี หรือพอใจกับเหตุการณ์มัดมือชกที่ไม่อาจปฏิเสธได้นั่นเลย เขาถึงขั้นเกลียดชังเลยต่างหาก แต่เพราะต้องการที่ดินผืนนั้น ทำให้เขายอมสละแม้กระทั่งอิสรภาพชั่วชีวิตของตนเอง

จริงๆ หรือ? ที่เขายอมเดินตามเกมของหญิงชราที่ใบหน้าถูกล้อมกรอบเอาไว้ด้วยเส้นผมสีดอกเลา ก็ด้วยเหตุผลเพราะที่ดินย่านทำเลทองนั้นแน่หรือ

มันคือคำถามที่ดังก้องอยู่ภายในหัวตลอด 8 ปีที่ผ่านมา แต่ถึงมันจะยาวนานแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยได้คำตอบเลยแม้แต่ครั้งเดียว

น้ำลายเหนียวถูกบังคับให้ไหลผ่านลำคอแกร่งลงไปภายใน เสียงลมหายใจที่ถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากหยักสวยทวีความหนักหน่วงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

เขาควรจะหยุดคิดถึงเรื่องบ้าบอพวกนี้เสียที และก็หยุดคิดถึงดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของเข็มหอม ยามที่เขาตัดสินใจทอดทิ้งหล่อนเอาไว้ที่คฤหาสน์หลังนั้นเพียงลำพัง หลังจากช่วยจัดงานศพให้กับคุณอรณีเสร็จสิ้นแล้ว

“หอมไม่เหลือใครแล้ว ได้โปรดอย่าทอดทิ้งหอมไปอีกคนเลยนะคะ หอมไม่อยากอยู่คนเดียว”

คำวิงวอนพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเด็กสาวไม่สามารถหยุดรั้งให้เขาอยู่กับหล่อน หรือรับหล่อนไปอยู่ด้วยได้ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ทอดทิ้งเข็มหอมมา

ทอดทิ้งมานานถึง 8 ปีเต็ม…

และวันนี้เขาก็จะได้เผชิญหน้ากับหล่อนอีกครั้ง เด็กสาววัยกระเตาะวัยสิบหกในวันนั้นคงจะเติบโตเป็นสาวสะพรั่งแล้ว และหล่อนก็คงจะเข้มแข็งมากขึ้นแล้วด้วย เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าโทรตามให้เขากลับมาหย่าให้หรอก

เนโลคลิสถอนใจอีกครั้ง เมื่อนึกถึงเสียงหวานแต่ขุ่นคลั่กด้วยแรงอารมณ์ของเข็มหอมเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

หล่อนต้องการหย่า แล้วเขาล่ะ ต้องการหย่าหรือเปล่า?

“แต่คนที่จะดีใจมากกว่าผมหลายสิบเท่าก็คือคุณหนูหอมครับ”

“บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่ลุงน็อตคิดก็ได้นะ”

“เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้หรอกครับคุณเนล ในเมื่อพวกเราที่คฤหาสน์สวัสดิกุลต่างเห็นเหมือนกัน ตลอด 8 ปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีวันไหนเลยที่คุณหนูหอมไม่ออกมานั่งที่สนามหญ้าหน้าบ้าน และไม่ร้องไห้คิดถึงคุณเนลเลยครับ”

ทำไมหัวใจของเขาจะต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วย เนโลคลิสถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ จำต้องกัดฟันกรอดเพื่อข่มความผิดปกตินั้นเอาไว้ เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ไม่ชอบเลยจริงๆ

“เข็มหอมร้องไห้คิดถึงคุณอรณีมากกว่ามั้ง”

“แรกๆ ที่คุณอรณีเสียก็อาจจะใช่ครับ แต่หลังจากนั้นผมมั่นใจว่าคุณหนูหอมร้องไห้คิดถึงคุณเนลครับ”

เนโลคลิสกล้ำกลืนก้อนแข็งๆ ผ่านลำคอไปอย่างยากลำบาก นี่เขาใจดำกับเด็กสาวอย่างเข็มหอมมากขนาดนี้เชียวหรือ เขาทอดทิ้งหล่อนไปอย่างไม่ไยดี โดยทิ้งหล่อนให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวภายในวงล้อมของคนรับใช้ที่ตัวเองเป็นคนจัดหามาให้

เขาไม่ผิดใช่ไหมที่ทำแบบนี้ เพราะเขากับหล่อนไม่ได้รักกัน

เสียงหนึ่งคัดค้าน และมันก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

เนโลคลิสสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ และเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมามากที่สุด

“เราไปที่รถกันเถอะครับ”

“เอ่อ เชิญทางนี้ครับ” ลุงน็อตรับกระเป๋าเดินทางใบเล็กของ เนโลคลิสมาถือเอาไว้ ก่อนจะเดินนำไปยังสถานที่จอดรถ

เนโลคลิสเดินตามไปช้าๆ รับรู้ได้ถึงสงครามโลกครั้งที่สามที่กำลังจะอุบัติขึ้นได้เต็มความรู้สึก