ป้าสำอางดีใจมาก รีบหันไปบอกลุงน็อตให้ยกกระเป๋าของเข็มหอมไปขึ้นรถ ส่วนตัวเองก็กุมมือของหญิงสาวเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“คุณหนูหอม… เปลี่ยนใจยังทันนะคะ”

“ไม่ค่ะป้า หอมไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ” คำยืนยันหนักแน่นของเข็มหอมดังขึ้น ขณะที่หญิงสาวหมุนมองไปรอบๆ ตัวด้วยความอาลัย หัวใจปวดร้าวทรมาน

หล่อนต้องไปแล้วจริงๆ ต้องเดินออกไปจากสถานที่ที่มันไม่ใช่ของตัวเอง ต้องจากไปตลอดกาล

‘คุณย่าขา… หอม… หอมต้องไปแล้วนะคะ ช่วยอวยพรให้หอม… ลืมเขาให้ได้ด้วยเถอะค่ะ’

คำวิงวอนไร้เสียงแต่มันกลับดังกระหึ่มในโสตประสาท หญิงสาวหลับตา ก่อนจะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่อย่างตัดใจ

“หอมไปแล้วนะคะทุกคน ลาก่อนค่ะ” เข็มหอมหันไปลาสาวใช้ทุกๆ คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก่อนจะเดินจากมา

เพราะถ้าช้า… ช้ากว่านี้ หล่อนคงใจไม่แข็งพอ ที่จะเดินออกมาก็เป็นได้ หล่อนต้องรีบไป… ไปให้ไกลก่อนที่จะไม่สามารถไปไหนได้อีกเลย

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

ตลอดทั้งเส้นทางที่นั่งรถผ่านมา เข็มหอมนั่งเงียบ และแอบร้องไห้มาตลอด ดวงตากลมโตแดงก่ำจ้องมองออกไปนอกกระจกรถอย่างไร้จุดหมาย หัวใจปวดร้าวทรมานปริ่มจะขาดใจ

ทำไมถึงรู้สึกทรมานแบบนี้นะ ก็แค่… แค่เดินจากมาจากสิ่งที่ตัวเองรักเท่านั้นเอง

หญิงสาวยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาอุ่นๆ ที่เปื้อนอยู่บนพวงแก้มนวลออกช้าๆ ริมฝีปากอิ่มเต็มเม้มแน่นตลอดเวลาเพื่อกั้นเสียงสะอื้นไห้เอาไว้ข้างใน

ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าต่อให้เลือกที่จะไม่เดินจากมา ตัวเองก็ต้องเจ็บอยู่ดี แต่หัวใจไม่รักดีมันก็ยังอยาก… อยากจะโบยบินกลับไปให้เนโลคลิสคล้องตรวนร้ายผูกมัดชีวิตหล่อนเอาไว้อีกครั้ง

หล่อนทำถูกแล้ว… ทำถูกแล้วที่เลือกเดินจากมา เพราะการเดินออกมาเอง มันเจ็บน้อยกว่าการถูกจับโยนออกมาด้วยน้ำมือของผู้ชายอันเป็นที่รักแน่นอน

“ก็ดีค่ะ แต่ป้าว่ามันค่อนข้างเปลี่ยว”

ป้าสำอางบอกเต็มไปด้วยความกังวลใจ พลางแตะแขนกลมกลึงของเข็มหอมและวิงวอนให้เปลี่ยนใจอีกครั้ง

“ป้าว่ากลับบ้านเรากันเถอะค่ะ นะคะคุณหนูหอมของป้า”

เข็มหอมส่ายหน้า พยายามเข้มแข็ง “หอมไม่เปลี่ยนใจแล้วล่ะค่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวป้ากับลุงน็อตกลับไปเถอะนะคะ หอมจะได้เข้าไปจัดของภายในบ้าน”

“ให้ป้าไปช่วยจัดดีไหมคะ ป้า…”

“ให้หอมทำเองเถอะค่ะป้า หอมจะได้พึ่งตัวเองได้ยังไงล่ะคะ”

ป้าสำอางหันไปมองลุงน็อตที่หิ้วกระเป๋าของเข็มหอมเอาไว้อย่างจนใจที่สุดพูดอะไรออกมาอีก

“ตาน็อต แกลากกระเป๋าขึ้นไปไว้ชั้นบนให้คุณหนูหอม เร็วสิ”

“หอมทำเองได้ค่ะ”

“กระเป๋าใบตั้งใหญ่ คุณหนูหอมลากไม่ไหวหรอกค่ะ ให้ตาน็อตทำให้นั่นแหละดีแล้วค่ะ” ป้าสำอางพูดจบก็คว้ามือนุ่มของเข็มหอมมากุมเอาไว้ บีบเบาๆ

“ถ้าเดือดร้อนอะไร โทรหาป้าได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”

“ขอบคุณมากค่ะป้า หอมรักป้านะคะ”

สองสาวต่างวัยสวมกอดกัน เข็มหอมสะอื้นไห้ออกมาอย่างอาลัยอาวรณ์

“แล้วหอมจะโทรหาเรื่อยๆ นะคะ”

“ไปเยี่ยมป้าบ้างล่ะ อย่าให้ป้านั่งรอเก้อนะคะ”

เข็มหอมพยักหน้ารับทั้งน้ำตา โบกมือลาให้กับป้าสำอางและลุงน็อตที่ขับรถออกไปแล้วอย่างเสียใจเป็นที่สุด

ต่อจากนี้เป็นต้นไป หล่อนคงต้องยืน… ยืนให้มั่นบนลำแข้งของตัวเองให้ได้แล้วสินะ