เสียงที่ถูกตะวาดมาจาก หยุนเปียว ศิษย์เอกอันดับหนึ่งของนิกายเสือขาว ผู้ดำรงตำแหน่งศิษย์เอกมากว่า 3 ปี ระดับ ราชาลมปราณขั้นปลาย เพียงก้าวเดียวจะข้ามไปยังดินแดนราชันแล้ว

วันนี้หยุนเปียวนำพาผู้ใช้อักขระที่เชิญมาจากเมืองเชิ่งเสี่ยที่อยู่สุดเขตแดนเสือขาว สำนักอักขระสวรรค์ ที่น่าเกรงขาม แต่ภาพที่เห็นคือกลุ่มศิษย์ชั้นในที่มีสัญญาลักษณ์ตระกูลลู่ และรถม้าของตระกูลเต้าแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์

เพียงไม่นาน หยุนเปียวสามารถตัดต่อภาพที่เห็นร้อยเรียงให้เป็นไปในแนวทางเดียวได้ นั่นคือ ไอ้คนพวกนี้คือศิษย์ทรยศกำลังนำพาคนนอกเข้ามาแย่งชิงของลำค่าของตน

เพียงความหวังเดียวที่จะนำอสูรลมปราณเสือขาวไม่มอบแก่ ศิษย์น้องหญิงไป๋ลี่เหยียน บุตรสาวคนเดียวของจ้าวนิกายคนปัจจุบัน เพื่อช่วงชิงดวงใจที่เฝ้าถวิลหามานาน ดังนั้นว่าที่บุตรเขยของจ้าวนิกายมีหรือจะไม่ทุ่มสุดตัว

“เจ้าพวกบัดซบ”

เพียงโทสะที่ระเบิดออกมา กลับทำให้สมาชิกตระกูลลู่ต้องรีบขยำยันต์หยกสื่อสาร เพื่อเตือนให้ด้านในรู้ว่า ด้านนอกกำลังเกิดเรื่องร้ายแรง

ณ ด้านสุสาน

“แย่แล้ว”  หยุนเปียว ต้องเป็นมัน หยุนเปียวคนนั้น

“อะไรแย่ เกิดสิ่งใดด้านนอก?”

คำถามที่เต้าเหล่ยได้ถามออกไป และเป็นลู่จวิ้นที่รีบอธิบายออกไป เมื่อเต้าเหล่ยรับรู้ระดับของศิษย์เอกนิกายเสือขาวจึงยิ้มออกมา เพราะตัวของเต้าเหล่ย อัจฉริยะของตระกูลรองแห่งแดนศักดิ์สิทธิ์ หรือนครศักดิ์สิทธิ์ แม้จะเป็นเพียงบ้านรองแต่ความสามารถก็ทัดเทียมกับ เต้าอิงเฉิง ผู้ครอบครองดวงตาพลังธาตุเลยทีเดียว

“ฮ่าๆๆๆ สหายลู่เรานึกว่าท่านกังวลใจอันใด  ท่านจงนำธงสามสีนี้ไปใช้และเปิดใช้ค่ายกลนี้ไว้ ใครก็ตามที่จะเข้ามาคงต้องใช้เวลาหน่อย ข้าจะใช้โอกาสนี้ จัดการกับอักขระด้านหน้านี้ก่อน”

เมื่อถึงคราวจำเป็นเต้าเหล่ยก็จำเป็นต้องพึ่ง ลู่จวิ้นให้ถ่วงเวลาให้เพราะเดิมทีคิดว่า อักขระป้องกันนี้จะเป็นของที่จัดการได้ง่ายๆ สิ่งที่สำคัญเต้าเหล่ยก็คือ ผู้ใช้อักขระโบราณที่จัดได้ว่าเป็นอัจฉริยะคนหนึ่ง หากไม่นับสำนักอักขระสวรรค์แห่งแดนเสือขาวที่น่าเกรงขามเหล่านั้น

มือที่สะบัดธงสามสีออกไป ทิศที่ธงทั้งสามเคลื่อนไหวครอบคลุม ปากถ้ำและกลุ่มคนทั้ง 10 คนของหยุนเปียว เมื่อหยุนเปียวสัมผัสได้ว่ามีพลังกดดันที่รุนแรง เย็นวาบมาจากด้านบน เสียงรองตะโกนออกมาถึงการป้องกันของตัวมัน

“ระวัง นั่นมัน อาวุธระดับราชัน ค่ายกลธงสามทิศ”

เมื่อการเป็นศิษย์หลักย่อมรู้ถึงอาวุธระดับสูงที่เหล่าศิษย์นิกายใหญ่ๆใช้และนั่นก็คืออาวุธประจำตัวของเต้าเหล่ย เจ้าปีศาจนั่นมันกล้ามาแย่งอสูรเสือขาวถึงที่นี่

“คุ้มกันท่านอาวุโสเฉิง ที่เหลือตามข้ามา”

หยุนเปียวรีบนำอาวุธของตนเองออกมาต่อต้าน เพราะตัวหยุนเปียวผู้เป็นว่าที่ผู้นำตระกูลหยุนสมบัติระดับราชันย่อมต้องมีในครอบครองอยู่แล้ว

เมื่อหยุนเปียวนำกระจกชิ้นเล็กๆออกมา ทำให้อาณาเขตที่พลังลมปราณอันกล้าแกร่งของสมบัติชิ้นนี้ขยายตัวออกไปคุ้มกันทุกคนในระยะ 20 ก้าว

อีกด้านหนึ่งเป่าฮู่ที่นั่งมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นได้ถามเต่าอักขระผ่านเสียงทางช่องวิญญาณ

“ท่านเทพเต่าผู้ยิ่งใหญ่ อาวุธเหล่านั้นท่านพอทราบไหมว่ามันคืออาวุธระดับใด?”

เมื่อการมีชีวิตในยุค 100 ปีก่อน เป็นได้เพียงศิษย์ชั้นในที่ยากจน และการที่ได้รับกระบี่ระดับราชามา 1ชิ้น ก็ได้พรจากสวรรค์แล้ว 1ครั้ง

“เจ้าโง่เอ๋ย ไปอยู่ที่ไหนมา อายุก็มาก อยู่มาก็ 100ปี นั่นนะมันเรียกว่าอาวุธที่ปลุกจิตวิญญาณแล้ว หนึ่งคือค่ายกลสังหารระดับราชัน อีกหนึ่งก็คือ กระจกจันทร์สะท้อน ระดับราชันเช่นกัน เอ๊ะ! ของเจ้าก็มีนะ อาวุธในวงแหวนสีม่วงชิ้นนั้น กระบี่เล่มงาม ระดับราชา ข้าสัมผัสได้ว่าด้านในมีจิตวิญญาณดวงหนึ่งอาศัยอยู่แต่ว่า ยังไม่อาจปลุกมันขึ้นมาได้ เพราะรับของเจ้ายังอ่อนด้อยนัก”

เมื่อระดับของเป่าฮู่ก้าวหน้ามาถึงเพียงนี้ กระบี่ระดับราชาเป่าฮู่กลับยังไม่อาจปลุกพลังของมันให้ตื่นขึ้นมาได้

“ท่านเต่าแล้วข้าต้องมีระดับเท่าใดถึงปลุกมันได้?”

ตัวเต่าอักขระก็กล่าวเพียงบางเบา และสั้นๆ แต่คำๆนั้นดังสะท้อนในหูของเป่าฮู่ไปอีกนาน

“ระดับเหรอ?…….ข้าไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆๆ”