ชายชราคนนั้นหาใช่ใครอื่นมันคือ หย่วนปง เฒ่านักพยากรณ์นั่นเอง เพียงแรกลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนเองมานอนหลับอยู่บนเนินเขานี้พอดี และประจวบเหมาะที่กลุ่มเดินทางของเป่าอู่เองก็ย้อนกลับมาทางนี้พอดี ภาพที่ได้เห็นคือหลานสาวตนกำลังนอนอยู่ในอาการเจ็บป่วยปางตาย

ชายชรุ่งทะยานลงมาอย่างบ้าคลั่งและสายตาจ้อมองไปทางเป่าฮู่ เพื่อขอคำตอยนี้

หลังจากร่างเงาที่พุ่งลงมาเป่าฮู่จำได้ว่กลิ่นอายเช่นนี้คือ เฒ่าพยากรณ์หย่วนปง และนั่นแววตาที่กำลังมองมาทางตน

“อ้าวนั่นท่านอาวุโส ! คาราวะท่านอาวุโสหย่วน ท่านมาได้เช่นไร?”

เมื่อเป่าฮู่ถามออกไปทุกคนก็มองมาทางชายลึกลับที่กำลังแผ่กลิ่นอายลมปราณที่หนาแน่นออกมา เป่าฮู่รับรู้ถึงอารมณ์ที่เห็นหลานสาวสุดที่รักกำลังป่วย เป่าฮู่ก็รีบกล่าวขอร้องให้หย่วนปงช่วยลดแรงกดดันของลมปราณลงมิเช่นนั้นคนที่ต้องตายคงเป็นหมอหนุ่มหลั่งจื่อเป็นแน่

“เรียนท่านอาวุโสหย่วนช่วยระงับโทสะ มิเช่นนั้นหมอหนุ่มคนนี้ได้ตกตายไปก่อนรักษาหลานสาวท่านเป็นแน่”

หย่วนปงได้มองไปทางเป่าฮู่และพยายามควบคุมอารมณ์ลงทันทีและฉุดคิดขึ้นมาถึงภาพของกลุ่มชายแปลกหน้าไม่กี่วันก่อน และชุดที่เจ้าหนุ่มตรงหน้าที่สวมใส่

“คุณชายเป่าฮู่ เจ้าหมอน่เป็นใคร แล้วทำไมมันถึงได้ใกล้ชิดลานสาวข้ามากเพียงนี้?”

อาการหวงหลานสาวก็เกิดขึ้น เมื่อหลั่วจื่อได้ฟังก็สะดุ้งทันทีเพราะชายชราคนนี้คือ ท่านปู่ของหญิงนางนี้ และหากตนเองต้องการที่จะ….ก็ต้องทำดีเพื่อซื้อคะแนน

เป่าฮู่ได้เห็นหย่วนปงจะทำบางสิ่ง ก็รีบกล่าวขึ้นมาทันทีเพราะอย่างไรหมอหลั่วจื่อก็คือคนที่ชั่วเจ้าม้าสุดรักของตัวเป่าฮู่เอาไว้ แม้ม้านั่นจะหายป่วยแต่ก็ต้องพักฟื้นเช่นกัน

“ท่านผู้เฒ่าหย่วน หมอหนุ่มผู้นั้นมีคุณต่อข้าเช่นกันหากว่าท่านคิดทำอะไรแล้วหละก็ ข้าคงต้อง”

หย่วนปงฟังสิ่งที่เป่าอู่กล่าวก็รู้ดีว่าคุณชายเป่าฮู่แห่งเมืองตระกูลหงคนนี้ เป็นคนดีและมีน้ำใจ แต่สำหรับคนที่สวมใส่ชุดเครื่องแบบเช่นนี้ตัวหย่วนปงต้องสงสัยมากเช่นกัน

“เรื่องนั้นคุณชายไม่ต้องห่วง หากไม่ผิดข้าหย่วนปงไม่คิดรังแกรุ่นเยาว์ ว่าแต่เจ้าหนุ่ม ชุดที่เจ้าสวมใส่คือชุดของสำนักถูกต้องหรือไม่?”

คำกล่าวนั้นทำให้หลั่วจื่อได้ฟังก็ตอบออกไปถึงชุดที่สวใส่เป็นชุดของศิษย์ระดับกลาง หรือก็คือศิษยชั้นในที่สามารถออกรักษาคนไข้เองได้ เพียงเท่านั้นหย่วนปงก็กล่าวถามถึงชุดแบบเดียวกันและเป็นสีม่วงอ่อนคือชุดของศิษย์ระดับใดและคำตอบที่ได้กลับมาก็คือ ชุดของศิษย์สำนักที่ก้าวผ่านไปเป็นอาวุโสขั้นต้นและกลางมีอำนาจปกครองศิษย์ชั้นในได้และแบงออกเป็นตำหนักต่างๆ 8 ตำหนัก

เมื่อหย่วนปงได้ฟังกหนไปทางเป่าฮู่ก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า

“คุณชายเป่าฮู่ หากเราตรวจสอบแน่ชัดแล้วว่าคนที่ทำร้ายหลานสาวข้าเป็นใคร ท่านจะช่วยข้าลงมือสังหารมันพวกนั้นทุกคน ต่อให้ขัดต่อหลักการของท่าน ท่านยินดีทำหรือไม่?”

เป่าฮู่ได้ฟังและมองลงไปที่ใบหน้าของหย่วนซิวหยูก่อนที่จะ ถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง และกล่าวสิ่งที่เป่าฮู่คิดออกมา

“สำหรับข้านางที่ลดเกียรติ์ตนเองมาเป็นเพียงผู้ติดตามของข้า ทั้งที่นางมีสิทธิ์เป็นได้ถึงเทพธิดาหงส์เพลิงของแดนใต้ ข้าเป่าฮู่สำหรับคนใกล้ชิดตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา นับว่านางคือสมาชิกครอบครัวคนหนึ่งของข้าไปแล้ว ข้าจะทำเพื่อช่วยนางไม่ว่าต้องสร้างความบาดหมางต่อใครในยุทธภพนี้”

เมื่อหมอหนุ่มหลั่วจื่อได้ฟังก็คิดว่าหากตนเองต้องการเทพธิดานางนี้มาเป็นคนรักต้องทำให้ทุกคนเชื่อใจและตนเองก็สงสัยถึงเรื่องชุดคลุมสีม่วงอ่อนของสำนัก หากพิษร้ายนี้เป็นสำนักของนเองทำลงไปจริง หลั่วจื่อพร้อมถอนตัวออกจากสำนักเทพโอสถและติดตามคนดีมีคุณธรรมเช่นชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ดีกว่า

“ท่านอาวุโส ข้ารู้ว่าท่านหเป็นห่วงหลานสาวท่าน และข้าเองก็สงสัยถึงเรื่องชุดที่ท่านถามและมองข้าอย่างคนไม่เชื่อใจ ข้าหลั่วจื่อเกิดมาเป็นชาย แม้ไม่ยิ่งใหญ่ดั่งบรรพชนของตระกูลหลั่ว แต่หากศิษย์ร่วมสำนักคนใด หรือเป็นคำสั่งของสำนักที่ข้าจากไปกว่า 2 ปีทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ ข้ายินดีถอนตัวออกจากสำนักและช่วยพวกท่านจัดการกับคนเลวของยุทธภพ”