แต่สำหรับคนที่เคยละทิ้งโอกาสที่ดีไปแล้วเป่าฮู่ไม่คิดจะเสียเวลาอีก ด้วยการตัดสินใจทำลายป้ายนั้นและก้าวออกไปจากตระกูลหย่วนที่มีสภาพไม่ต่างจากรอวันตายนี้ไป

(((เพล้ง!)))

เสียงแตกออกของป้ายสีดำที่เป็นก้อนน้ำแข็งจากพลังลมปราณของเป่าฮู่ เหล่าอาวุโสทุกคนที่ได้เห็นเศษของป้ายประจำตระกูลตกหล่นสู่พื้น สีหน้าของพวกมันกลับซีดเซียวลงทันที ด้วยความโง่ของพวกมันทำให้เด็กหนุ่มคนนี้ทำลายสิ่งที่พวกมันใช้เวลาทั้งชีวิตตามหา

ในขณะที่โทสะกำลังเดือดพล่านจากภาพที่เห็น หย่วนหลิงหญิงชราผู้ที่มีพลังลมปราณมากที่สุดก็ระเบิดพลังออกมาทันที

“เจ้า! เจ้าสารเลว ข้าบอกให้หยุด ทำไม ทำไม ไม่หยุด”

เมื่อแผนการที่เพียรพยายามมานานได้แหลกสลายไป พร้อมใบหน้าที่ซีดเผือดของเหล่าอาวุโสในตระกูลทั้งหมด

เป่าฮู่ได้ใช้หางตาเหลือบมองสังเกตท่าทางรุกรี้รุกรนของคนเหล่านั้น

“เป็นของจริง เป็นของจริง เจ้า! กล้ามากนัก?”

เพียงการได้พบเจออะไรที่ทำให้จิตใจที่มีบาดแผลเกิดเพลิงโหมกระหน่ำซ้ำเติมเข้าไปอีก

“ฮ่าๆๆๆ ก็ข้าบอกพวกท่านแล้วว่า ข้าพบเจอตาเฒ่าหยวนปง ก็ไม่เชื่อ

และนี่ข้ายังบอกว่าข้าได้รับบางสิ่งมาจากตาเฒ่านั่น  ฮึ! ข้าไม่รู้หรอกว่า ป้ายนั้นสำคัญอย่างไรแต่สำหรับข้ามันคือส่วนหนึ่งของชีวิตที่ผ่านพ้นเท่านั้น ในเมื่อพวกท่านไม่แม้แต่จะผูกมิตร ดังนั้น ข้าขอกล่าวนะที่แห่งนี้ตระกูลหย่วนจะไม่ได้รับไมตรีจากข้าอีก”

หลังจากกล่าวจบ สายลมที่พัดย้อนกลับมาทางเดิมทำให้กลิ่นอายของยอดฝีมือคละคลุ้งในบริเวณพื้นที่

“ระดับราชันลมปราณขั้นสูง”

หย่วนปงกลับเดินเข้ามาที่เบื้องหน้าเป่าฮู่

“พบกันอีกครั้งแล้วนะ พ่อหนุ่ม ข้าไม่คิดว่า เจ้าจะใช้วิธีนี้ทดสอบน้ำใจคนตระกูลของข้า ฮ่าๆๆๆๆ ข้าต้องขออภัยเจ้าด้วยที่คนในตระกูลข้า มันมีแต่พวกโง่ สมองกรวงที่มองไม่เห็นเช่นที่ข้าเห็น เอาหละข้าตัดสินใจแล้วจากนี้ข้าจะเฝ้ามองดูว่า คนในคำทำนายของข้า

จะก้าวไปด้านหน้าอย่างไรต่อไป”

จากนั้นเฒ่าหยวนปงก็หันไปทาง ภรรยาของตนเองก่อนที่จะทอดสายตาที่เหนื่อยหน่ายจิตใจแก่นางผู้เป็นภรรยา

“ส่วนเจ้า น้องหญิง กี่ปีเจ้าก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ที่ข้าจากตระกูลไปและปล่อยให้พวกเจ้าเผชิญทุกสิ่งอย่างกันเองเจ้ายัง ตอนนี้หมดเวลาของเจ้าแล้ว”

เมื่อเฒ่าหย่วนปงหวนคิดขึ้นได้ว่า เรื่องนี้ไม่น่าให้คนนอกได้ยินได้ฟังเรื่องเน่าเหม็นของตระกูล จึงหันไปสั่งหยวนจง อาวุโสที่นำพาคุณชายเป่าฮู่ เข้ามาที่ตระกูล

“ส่วนเจ้า จงพาคุณชายท่านนี้ ไปพักผ่อนที่ห้องรับรองของตระกูลใช้ทุกสิ่งอย่างที่มีรับรองคุณชายแห่งตระกูลหงคนนี้ซะ”

เป่าฮู่ได้ยินดังนั้น ก็ยกยิ้มและมองไปยังชายชราก่อนที่จะกล่าวสิ่งหนึ่งออกมา

“เมื่อท่านผู้เป็นเจ้าบ้าน ไม่ได้กลับมาบ้านของตนเองนานมากแล้ว ดังนั้น ข้าที่ตอนนี้เป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมที่นอกเมือง หากท่านจัดการทุกอย่างจบแล้ว ก็ไปเยี่ยมข้าได้ที่นั่น”

จากนั้นเป่าฮู่หันหลังเดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ทำให้หย่วนปงและเหล่าอาวุโสของตระกูลหย่วน มองตามเด็กหนุ่มคนนั้นด้วยหลากหลายความคิด

หลังจากเป่าฮู่จากไป หย่วนปงก็หันมาสั่งการคนในตระกูลทันที

“พวกโง่ ไร้สมอง ทั้งหลาย วันๆไม่เคยที่คิดจะช่วยกันยกระดับตระกูล กลับยอมขายศักดิ์ศรีให้แก่ตระกูลเร่อ เพียงเพราะของนอกกาย ใครเป็นผู้อาวุโสคุมกฎตระกูลในตอนนี้?”