กร้วม กร้วม กร้วม–

“หืม..? ไม่ค่อยมีสารอาหารเลยนะคะ”

เสียงกะโหลกซึ่งโดนเคี้ยวอย่างแรง และเนื้อหนังที่ถูกฉีกออกดังไปทั่วบริเวณ

อิสลาใช้แขนที่สองของเธอในการกินบางสิ่งที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์ ราวกับซอมเมอลิเยร์ที่กำลังชิมรสชาติของไวน์ชั้นเลิศ เธอกลั้วคอและรู้สึกผิดหวัง จากนั้นจึงโยนศพของเฟลมไนท์ทิ้งไป

“มีหลายรสชาติเกินไป แถมยังไม่เข้ากันอีก…ยิ่งกว่านั้น กระดูกแข็งชิ้นเล็กๆที่ทำให้ติดคอพวกนี้ก็ไม่ค่อยดีต่อสุขภาพเท่าไหร่” 

บนต้นไม้มีเส้นใยจำนวนมากที่แข็งแกร่งพอๆกับเหล็กอยู่ มอนสเตอร์หลายตัวที่สูญเสียแขนขาไปถูกนำไปแขวนเอาไว้ ที่ปลายสุดของต้นไม้ที่บิดเบี้ยวนั้น มีชิ้นส่วนร่างกายที่ถูกยึดไว้จำนวนมาก ดูราวกับเป็นลิ้นที่ห้อยออกมานับร้อยชิ้น เลือดนองไปทั่วดินแดนต้องสาป

ไม่เพียงเท่านั้น…ยังมีไข่ซึ่งปกคลุมไปด้วยเมือก วางเรียงรายอยู่บริเวณกิ่งไม้และพื้นดินเป็นจำนวนมาก ไข่พวกนั้นยังคงขยับราวกับมีชีวิตอยู่ภายใน

คนที่มีสติดีคงบอกว่าที่แห่งนี้คือนรก

คนบ้าจะกล่าวว่าที่แห่งนี้คือสวงสวรรค์

แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนก็คือ มอนสเตอร์จาก Brave Quest ที่อยู่ในนี้จะกลายเป็นอาหารของแมลง

“ตามที่ท่านทาคุโตะบอก มันมีศัตรูที่แข็งแกร่งอยู่ ฉันเลยมาตามหา อาจจะฟังดูหยาบคายสักหน่อยนะคะ แต่ฉันค่อนข้างผิดหวัง ไม่ว่าจะรสชาติ หรือท่าทีของพวกเขามันช่างน่าผิดหวังจริงๆเลยค่ะ”

เฮ้ออ…หลังจากถอนหายใจด้วยความผิดหวัง อิสลาค่อยๆ เช็ดเลือดที่หยดจากมุมปากด้วยท่าทางสง่างาม และหันไปอีกด้าน

ศัตรูผู้โง่เขลาตายหมดแล้ว และความทะเยอทะยานที่ไม่คู่ควรของพวกมันได้ถูกทำลายลง ณ ที่แห่งนี้ ชายผู้เพิ่งมาถึง เป็นเพียงคนเดียวที่รอดชีวิต เขาเดาะลิ้นด้วยความหงุดหงิด

“เป็นปีศาจที่เก่งแต่กับพวกมนุษย์อ่อนแองั้นรึ? ในฐานะอาหาร–คงจะสัก 30 แต้มได้”

มีชายยืนอยู่เบื้องหน้าดวงตาแมลงคู่นั้น

ดูจากรูปร่าง เขาน่าจะเป็นตัวละครจาก Brave Quest ถึงเขาจะดูสงบในนรกแห่งนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขากำลังหัวเสียอยู่

“พวกนี้คือลูกน้องของนายสินะ?”

ชายคนนี้คือปีศาจเพลิง เฟรไมน์

“โอ้ ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าสัตว์ประหลาด ดูเหมือนแกจะไม่ค่อยชอบลูกน้องของข้าสักเท่าไหร่นะ—คิฮิฮิ”

เขาแสดงท่าทีเย้ยหยันและหัวเราะออกมา

เขาดูผอมซูบราวกับคนที่กำลังจะตายจากการอดอาหาร และร่างกายของเขามีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่ตลอดเวลา

ดวงตาสีแดงฉานจับจ้องมาที่อิสลา

ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบงัน 

แซ่ก แซ่ก…

ที่เหลืออยู่มีเพียงเสียงของแมลงที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้เท่านั้น

“…………..”

แน่นอนว่าเหตุผลที่ทั้งคู่เงียบไป เพราะพวกเขากำลังประเมินความสามารถของศัตรูอยู่

เฟรไมน์สัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากศัตรูเบื้องหน้า และกองซากศพที่อยู่รอบๆ…

เขาสัมผัสได้ถึงแมลงที่อยู่รอบๆ และคิดว่าอิสลาน่าจะเป็นตัวละครประเภทบอส

….การเผชิญหน้านี้

ทั้งคู่เอาแต่จ้องมองกันเป็นเวลานานโดยไม่รู้ตัว พวกเขาสามารถประเมินความสามารถของคู่ต่อสู้ได้คร่าวๆ ต่อให้ไม่เห็นโดยตรงก็ตาม ทั้งคู่ตัดสินว่าไม่สามารถประมาทอีกฝ่ายได้

“เอ่ยนามของเจ้ามาซะ”

เฟรไมน์เรียกไฟออกมาสกิลของเขา และถามอย่างระมัดระวัง

ลูกน้องของเขาถูกกำจัด

เขาได้มอบกองทัพส่วนใหญ่ให้เฟลมไนท์ และเฟลมเมจรับผิดชอบ เพราะความสามารถในการจัดการของพวกนั้น ตอนนี้เขาและลูกน้องต่างตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่น่าอภิรมย์สักเท่าไหร่

เขาระวังตัวเพราะคิดว่าอาจจะมีการลอบโจมตี

ในขณะเดียวกัน อิสลาแสดงท่าทียินดี ราวกับว่าเธอไม่จำเป็นต้องเล่นลูกไม้อะไรแล้ว

“ไมน็อกกราห์ คือดินแดนที่ท่านอิระ ทาคุโตะผู้ยิ่งใหญ่เป็นผู้ปกครอง ข้าคือหนึ่งในฮีโร่ของนายท่าน มีนามว่าอิสลา ราชินีแห่งแมลงทั้งปวง”

“หนึ่งในสี่ราชาสวรรค์ ปีศาจเพลิง เฟรไมน์”

พวกเขาไม่รู้จักกันมาก่อน

และทั้งคู่ต่างก็มาจากคนละโลก

อิสลารู้ดีว่าอีกฝ่ายมาจากโลกของเกมอื่นเช่นเดียวกับพวกเขา

ถึงแม้ว่าเฟรไมน์จะยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับโลกใบนี้ แต่เขาก็มีความรู้สึกแปลกๆ และแน่ใจว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“ราชาสวรรค์! พอมาคิดดู ฉันจำได้ว่าเคยได้ยินในรายงานของอาโทวซังอยู่นะ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อ–ไอซ์ร็อค?”

“โฮ่ เจ้านั่นตายแล้วเรอะ? ก็นะ แค่ไอ้พวกบ้ากล้ามที่ไร้สมองเท่านั้นแหละ”

เธอพยายามหลีกเลี่ยงข้อมูลดังกล่าว แต่เฟรไมน์รับรู้ได้ว่าสหายของเขาถูกมอนสเตอร์ที่ไม่รู้จักพวกนี้สังหารลงแล้ว ทำให้เขากัดฟันด้วยความเข่นเขี้ยว

มันรวดเร็วและง่ายดายเกินไป

เฟรไมน์ไม่คาดคิดว่าศัตรูของเขาจะเป็นพวกตัวปัญหา

ถึงแม้ว่าเหล่าราชาสวรรค์จะมีตำแหน่งเท่าเทียมกัน แต่มันมีการจัดลำดับความแข็งแกร่งในหมู่พวกเขาอยู่

ไอซ์ร็อคนั้นอ่อนแอที่สุดในสี่ราชาสวรรค์

เมื่อเทียบกับตัวเขาถือว่ายังห่างชั้นกันอยู่

อย่างไรก็ตาม พวกเขาคือกองทัพจอมมาร

พวกเขาคือปีศาจ ซึ่งเป็นตัวตนสิ่งมีชีวิตในโลกหวาดกลัว

พวกเขาคือจอมทำลายล้างที่มีแต่ผู้กล้าจึงจะสามารถต่อกร

และพวกเขาพ่ายแพ้อย่างง่ายดาย

(น่าจะยังเหลืออยู่พอสมควร…ข้าไม่คิดว่าพวกมันจะโดนกำจัดไปทั้งหมดหรอก…บัดซบ ตรวจสอบสถานการณ์ไม่ได้เลย)

ปีศาจมากมายที่อยู่ภายใต้บัญชาของไอซ์ร็อค รวมไปถึงเหล่ามอนสเตอร์ที่ถูกอัญเชิญออกมา ได้เข้าโจมตีเมืองมังกร

จำนวนของพวกมันเยอะยิ่งกว่าทหารที่เฟรไมน์แอบเคลื่อนพลลับหลังจอมมารเสียอีก

แม้ว่าสำหรับราชาสวรรค์แล้ว พวกมันเป็นได้แค่มอนสเตอร์อ่อนแอเท่านั้น แต่พวกมันก็ถือเป็นฝันร้ายของเหล่ามนุษย์ที่คอยต่อสู้กับพวกมันมาตลอด

ด้วยจำนวนที่มากขนาดนั้น น่าจะเพียงพอในการถล่มเมือง

กองทัพจอมมารอันเกรียงไกร และราชาสวรรค์ซึ่งบัญชาการต่างก็พ่ายแพ้ไปง่ายๆ…ต่อให้เป็นคนฉลาดอย่างเฟรไมน์เองก็ต้องใช้เวลาในการยอมรับความจริง

(นั่นสินะ ไม่ว่าพวกมันจะไปได้ไกลแค่ไหน พวกสวะก็ยังเป็นสวะอยู่ดี)

แต่ต่อให้สถานการณ์จะร้ายแรงขนาดที่พรรคพวกของเขาถูกกำจัดไปหมด เฟรไมน์ก็ยังคงมั่นใจว่าด้วยความสามารถของเขา จะทำให้เขาสามารถเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้

…สุดท้ายแล้ว กองทัพจอมมารใน Brave Quest ก็เป็นได้แค่หมากเท่านั้น

ไม่ใช่ว่าพวกนั้นไร้ความสามารถ แต่พวกมันไม่คุ้นเคยกับการจัดกระบวนทัพ

สุดท้ายแล้ว ไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะนำทัพใหญ่ขนาดไหน เขาก็สามารถพลิกสถานการณ์ได้ด้วยกำลังของตนเองอยู่ดี

ตัวอย่างที่ดีที่สุดเลยก็คือ ผู้กล้า และจอมมาร

สงครามเป็นเพียงแค่การต่อสู้เพื่อยุติข้อพิพาทระหว่างคนสองคน

ในโลกของพวกเขา การใช้ทหารเป็นเพียงองค์ประกอบส่วนที่สอง

เหมือนเป็นแค่มินิเกม หรือเกมที่ไว้เล่นฆ่าเวลาเท่านั้น

ดังนั้น เฟรไมน์จึงยังอยู่ที่นี่

เพราะเขาคิดว่า เพียงแค่เขาจัดการศัตรูตรงหน้าลง ก็จะสามารถเปลี่ยนผลลัพธ์ของการต่อสู้ก่อนหน้านี้ได้

ที่จริงแล้ว ในเกม Brave Quest เมื่อค่าพลังที่ใช้ในการอัญเชิญมอนสเตอร์หมดลง การใช้วิธีนี้ก็ไม่ได้ผิดพลาดอะไร

“เจ้านั่นอ่อนแอที่สุดในสี่ราชาสวรรค์เลยล่ะ เทียบกับข้าแล้วยังห่างกันอีกเยอะ…หากเจ้าคิดว่ามันอยู่ในระดับเดียวกัน เจ้าจะต้องเสียใจเอาแน่ คิฮิฮิ”

“โอ๊ะ นายดูมั่นใจจังเลยนะ…?”

“เป็นความคิดที่ดีออก สังหารเจ้าแล้วก็ลากนายท่านอะไรนั่นลงมาจากหลังเก้าอี้นั่นซะ ชื่ออะไรนะ? –ท่านทาคุโตะงั้นเรอะ? ฮ่าฮ่าฮ่า”

มันเป็นการยั่วยุห่วยๆ

อย่างไรก็ตาม ต่อให้เป็นแค่การยั่วยุ แต่มันคือคำต้องห้ามของชาวไมน็อกกราห์

โดยเฉพาะฮีโร่ของไมน็อกกราห์

“อาระ….ดูหมิ่นนายท่านผู้ยิ่งใหญ่ -เห่าเก่งเหลือเกินนะ ไอ้สวะ”

เธอกัดเขี้ยวอย่างหงุดหงิด และแรงกดดันที่ไร้รูปร่างก็เพิ่มขึ้น

ความโกรธที่พุ่งพล่านเกินจินตนาการจากหญิงสาวผู้สง่าสงาม ในขณะเดียวกัน แมลงเด็กจำนวนมากได้รับผลกระทบจากความโกรธเกรี้ยวของราชินี และพุ่งเข้าใส่เฟรไมน์

ร่างผอมๆของเขาถูกปกคลุมไปด้วยฝูงแมลง

ทันใดนั้น วัตถุสีดำที่มีรูปร่างคล้ายคนพร้อมกับเสียงอันน่าขนลุกได้ก่อตัวขึ้น

“………”

อิสลาเงียบให้กับสถานการณ์ตรงนี้

ทันใดนั้น เปลวเพลิงที่รุนแรงได้ระเบิดออกมาจากใจกลางจุดนั้น

สิ่งที่ปรากฎขึ้นคือเฟรไมน์

เพลิงบนร่างของเขาขยายใหญ่ขึ้น และเผาแมลงที่พุ่งเข้าใส่

เฟรไมน์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะ ขณะมองดูแมลงกรีดร้องเมื่องโดนเผาเป็นขี้เถ้า

“ด้วยความยินดี ข้าไม่ได้เกลียดความรุนแรงหรอกนะ ยังไงก็ตาม ข้าเองก็ชมชอบการรับมือกับสตรีเช่นกัน ช่วยอ่อนโยนกับข้าหน่อยล่ะ”

อิสลาเองก็ส่งเสียงออกมาเช่นกัน

การเต้นรำระหว่างสัตว์ประหลาดที่มีพลังสูงสุดกำลังจะเริ่มขึ้น

………

……

…

“ฝ่าบาท…กำลังคิดอะไรอยู่?”

“มีอะไรให้พวกเราช่วยไหมคะ?” 

“ไม่มีอะไรหรอก….แค่เรื่องเล็กน้อยน่ะ”

ภายในไมน็อกกราห์ ทาคุโตะนั่งอยู่บนเก้าอี้ของจัตุรัสเมืองซึ่งโอบล้มไปด้วยต้นไม้

เด็กหญิงทั้งสองมองไปยังใบหน้าของเขา และทำการขัดจังหวะ

ทั้งคู่คือ ซีเรีย และ มีเรีย

พวกเธอคือเอลฟ์พี่น้องที่ได้รับการเลือกให้มาดูแลทาคุโตะโดยเฉพาะ

โดยทั่วไปแล้ว ประชาชนที่ไม่มีส่วนร่วมกับการต่อสู้จะได้รับการอพยพ แต่ทั้งคู่ปฏิเสธ และต้องการอยู่กับทาคุโตะ

พวกเธอบอกว่าจะต้องทำหน้าที่ของเมดให้สมบูรณ์

เนื่องจากคนอื่นๆเองก็ยุ่งอยู่กับการอพยพ จึงไม่มีใครมีเวลามาโน้มน้าวพวกเธอ ในที่สุดพวกเธอก็ได้รับอนุญาตให้อยู่ โดยมีทหารคอยคุ้มกัน

“ตัวละครจากเกม SLG เหนือกว่าตัวละครจากเกม RPG โดยเฉพาะใน Eternal Nations โดยอิงจากการตั้งค่าในเกม ถ้าทั้งสองเกมมารวมกัน การที่ความแข็งแกร่งต่างกันขนาดนี้ก็สมเหตุสมผลอยู่…”

ขณะที่ไปยังใบหน้าของทั้งคู่ ทาคุโตะก็เงยหน้าขึ้นฟ้าและส่งเสียงพึมพำในลำคอ

ฝาแฝดทั้งสองต่างเอียงศรีษะด้วยความงุนงงให้กับท่าทางของทาคุโตะ

“หืม?!…”

ทาคุโตะจมอยู่กับความคิด ข้อสงสัยที่ทำให้เขาส่งเสียงออกมา

เหมือนมองข้ามอะไรบางอย่าง

ความรู้สึกกังวลเล็กๆผุดขึ้นมาในอก

ความแข็งแกร่งที่ห่างชั้นกัน…

ในการตั้งค่าของ Eternal Nations แต่ละชาติสามารถใช้อาวุธขนาดใหญ่เพื่อเจาะทะลุฟากฟ้า ครอบครองทหารเป็นหมื่นๆยูนิต และสามารถสร้างภัยพิบัติธรรมชาติได้

สิ่งที่แตกต่างกันใน Brave Quest ก็คือ มันเป็นเกมผจญภัยและสามารถใช้เวทมนตร์ในระดับบุคคลได้เท่านั้น

ทาคุโตะระมัดระวังอย่างถีงที่สุด เพราะศัตรูมาจากเกม RPG แต่หลังจากการต่อสู้ได้เปิดม่านขึ้น ดูเหมือนพวกเขาจะรับมือได้อย่างไม่มีปัญหา

จากความสามารถในการต่อสู้ของไอซ์ร็อค เขาใช้มันในการอ้างอิงความสามารถของจอมมาร และราชาสวรรค์ตนอื่นๆ

ด้วยสถานะปัจจุบันของไมน็อกกราห์ พวกเขาสามารถจัดการกับพวกนั้นได้ ตราบใดทำการที่เคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง

ปัญหาเดียวที่ต้องพิจารณาก็คือ จะทำยังไงกับพวกคนเถื่อนที่สามารถปรากฎขึ้นมาโดยไร้ซึ่งวี่แววได้ ถ้ามันเป็นมอนสเตอร์ของเกม RPG ที่ถูกอัญเชิญมา เขาก็มีมาตรการรับมือแล้ว

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกไม่สบายใจนี้ยังไม่หายไป

เหมือนกับก้างปลาที่ติดอยู่ในคอ

ความรู้สึกคุ้นเคยที่คอยสั่นกระดิ่งเตือนภัยในอกของเขา

เขาตรวจสอบข้อมูล และสถานะการปฏิบัติการอีกครั้ง

อาโทวและผู้เฒ๋ามอลทาร์จัดการกับกองทัพศัตรูเรียบร้อย ตอนนี้พวกเขากำลังทำการกวาดล้างมันอยู่

หน่วยของไกอาคอยประจำการณ์อยู่ในไมน็อกกราห์ คอยอพยพประชาชน และรับมือกับยูนิตศัตรูที่บุกเข้ามาได้

อิสลาและเหล่ายูนิตแมลงของเธอกำลังรับมือกับยูนิตศัตรูที่บุกเข้ามา ต่อให้เขาประเมินสถานการณ์ซ้ำอีกครั้ง ความเป็นไปได้ที่จะแพ้ให้กับราชาสวววรค์ก็ยังเป็นศูนย์อยู่ดี

เขาไม่คิดว่าตัวเองพลาดอะไรง่ายๆ

แต่ไม่ว่าเขาจะคิดอีกกี่ครั้ง ก็หาสาเหตุของความกังวลนั้นไม่เจอ

“หรือเป็นแค่ข้อผิดพลาดของระบบ? พวกเธอมีอะไรรึเปล่า?”

เขาจมอยู่กับความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ได้หันหน้ากลับมาถามฝาแฝดทั้งสองที่อยู่ข้างกาย

ซีเรีย และมีเรีย ทั้งคู่มองหน้ากัน จากนั้นจึงส่ายหัวไปมาพร้อมกัน

= สารานุกรม ＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝＝

 《การล่า》

-ฟื้นฟูพลังชีวิตของยูนิต 10% ในแต่ละครั้งที่สามารถกำจัดศัตรูได้

《ไข่ปรสิต》

-ทุกครั้งที่โจมตีใส่ยูนิตที่มีชีวิต มีโอกาสเล็กน้อยที่ยูนิตนั้นได้รับผลของสกิล ‘ปรสิต’

ยูนิตที่ได้รับผลของสกิลนี้จะไม่สามารถควบคุมได้ และหลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง มันจะผลิดแมลงเด็กออกมา และหายไป

* สกิลเฉพาะตัวของ “อิสลา ราชินีแห่งแมลงทั้งปวง”