“ข้าพูดจริงๆนะ…เจ้าไม่ต้องตามมาก็ได้”

พละกำลังที่ขาของเธอมีแรงมากจนทำให้พื้นถึงกับยุบ และเธอสามารถร่นระยะทางได้เป็นจำนวนมากจากการก้าวเพียงครั้งเดียว

แม้ว่าดาร์คเอลฟ์จะได้รับพรจากไมน็อกกราห์และกลายเป็นเผ่าปีศาจ แต่ค่าสถานะต่างๆก็ยังถือว่าไม่เกินคน

ยิ่งกว่านั้น ที่พวกเขาสามารถรวมกลุ่มกับอาโทวได้ เพราะว่าเธอมุ่งตรงไปข้างหน้าและสังหารปีศาจจาก Brave Quest ทุกตนที่พบเห็น

รยางค์ของเธอปลดปล่อยการโจมตีเป็นวงกว้างในระยะที่ไกลกว่าดวงตาจะเห็น

กล่าวเพิ่มเติมคือ รยางค์พวกนี้สามารถโจมตีได้หลายเป้าหมายพร้อมกัน… มอนสเตอร์จำนวนมากแยกเป็นชิ้นๆด้วยการเหวี่ยงเพียงครั้งเดียว กะโหลกของพวกมันหลายตัวกลายเป็นรูพรุนด้วยการแทงเพียงหนึ่งครั้ง

เธอกวาดล้างมอนสเตอร์ทุกตัวที่พบราวกับเป็นการระบายอารมณ์ ต่อให้พวกมันจะเป็นศัตรู แต่ก็ทำให้ผู้เฒ่ามอลทาร์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนาพวกมันเล็กน้อย

“–ฟังอยู่รึเปล่า?”

เห็นได้ชัดเลยว่าเธอกำลังไม่สบอารมณ์

สายตาที่จ้องกลับมาราวกับต้องการโจมตีใส่สิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่พบเห็น ทุกคนต่างสะพรึง ราวกับหากพวกเขาผิดพลาดแม้เพียงนิดก็จะโดนรยางค์พวกนั้นจู่โจมเข้าใส่จากด้านหลัง

แรงกดดันอันหนักหน่วงที่ปล่อยออกมาจากสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ นั่นคือการดำรงอยู่ของตัวตนที่ถูกเรียกว่าฮีโร่

พร้อมกับเหงื่อเย็นๆที่ไหลออกมา ผู้เฒ่ามอลทาร์ตอบคำถามอย่างนุ่มนวลเพื่อไม้ให้อีกฝ่ายขุ่นเคือง

“ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าไปพร้อมกับท่านขอรับ ถึงตัวข้าจะช่วยอะไรไม่ได้มากนัก แต่รับสั่งของฝ่าบาทที่เป็นที่สุดขอรับ”

“หืม ถ้างั้นก็ตามมาให้ทัน”

“ขอรับ!”

เป็นเพราะอาโทวหมดเรื่องที่จะคุยกับเขาแล้ว? หรือเธออาจจะพบเหยื่อรายใหม่ เธอหันหน้าออกไป และเริ่มออกเดินตามคำแนะนำที่ได้รับอีกครั้ง 

เสียงกรีดร้องของมอนสเตอร์ลอยมาเบาๆ เห็นได้ชัดว่าเธอคงระบายความโกรธเกรี้ยวใส่พวกมันอยู่

“ท่านมอลทาร์…”

“ไม่ต้องพูด ข้ารู้แล้ว”

นักเวทย์ผู้เป็นลูกศิษย์ของมอลทาร์เรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ

มอลทาร์รู้ดีว่าเขากำลังจะพูดอะไร แต่เขาทำการขัดไม่ให้นักเวทย์คนนั้นพูดอะไรที่ไม่จำเป็นออกมา

ไม่ว่าเขาจะพยายามพูดเบาแค่ไหน เธอก็จะได้ยิน

ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตของพวกเขาไปเสี่ยงกับความโกรธซึ่งไร้ที่ระบาย

(แต่…ความโกรธขนาดนี้ แค่อยู่ใกล้ๆก็แทบจะโดนเผาเป็นจุลแล้ว…)

เป็นข่าวที่น่าตกตะลึงสำหรับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น และในขณะเดียวกันก็ก่อให้เกิดความรู้สึกถึงวิกฤตที่เกิดขึ้น

ไมน็อกกราห์ยังไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ กล่าวก็คือ การแยกกองทัพของพวกเขาไปยังเมืองมังกรครั้งนี้ทำให้ความแข็งแกร่งของพวกเขาลดลง

ถึงแม้ว่าการป้องกันเมืองจะถูกมอบหมายให้เป็นหน้าที่ของอิสลา ผู้ที่เป็นถึงฮีโร่ แต่ก็ไม่มีอะไรมารับประกันว่าจะไม่เกิดเหตุร้ายขึ้น

อีกอย่างคือ มันมีประชากรจำนวนมากอยู่บนแผ่นดินนี้

หากพวกเขาโดนจู่โจมด้วยทหารที่มีจำนวนมากกว่า และแนวป้องกันโดนเจาะได้ ไม่เพียงแต่ประชาชนทั่วไปจะได้รับบาดเจ็บ ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด แม่แต้กษัตริย์อย่างทาคุโตะก็อาจตกอยู่ในอันตรายได้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับจะเย้ยหยัยความจงรักภักดีของพวกเขา ทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นส่งผลให้พวกเขาต่างรู้สึกโมโห

“ฉันจะต้องไปอยู่เคียงข้างท่านทาคุโตะให้เร็วที่สุด….ไอ้ขยะ!”

บางทีมันอาจจะรู้ว่าตัวเองไม่มีทางหนีพ้น ยักษ์ภูเขาจึงพุ่งเข้ามาหาอาโทวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย และแน่นอนว่าเธอจัดการมันอย่างง่ายดาย

ความสามารถในการต่อสู้ของเธอยกระดับขึ้น ยักษ์ภูเขาในตอนนี้ไม่อาจนับเป็นอะไรได้

มอนสเตอร์ต่างมอบพลังให้เธอในรูปแบบของค่าประสบการณ์จำนวนมาก

เหตุผลที่เธอโมโหขนาดนี้ก็คือมอนสเตอร์ที่เกะกะขวางทางเธออยู่

เมื่ออาโทวติดต่อกับทาคุโตะ และได้ยินข่าวเรื่องที่ไมน็อกกราห์ถูกลอบโจมตี

เธอเสนอให้ตัวเองกลับไปยังไมน็อกกราห์เพื่อป้องกันเมือง และทำลายศัตรูพร้อมกับอิสลาทันที แต่โดนทาคุโตะปฏิเสธ

เธอได้รับคำสั่งให้ทำการไล่ล่าศัตรูลงไปทางใต้ของเมืองมังกร ติดตามกองทัพของศัตรูที่หนีไป บุกลึกเข้าไปในจุดที่เชื่อว่าเป็นตำแหน่งที่กองทัพจอมมารตั้งอยู่ และจัดการกับจอมมารซะ

ที่ทาคุโตะมอบคำสั่งแบบนี้เพราะเขาที่เคยเล่นเกม Brave Quest คิดว่าพวกเขาจะสามารถกวาดล้างกองทัพจอมมารได้อย่างสิ้นเชิง โดยพิจารณาจากความแข็งแกร่งของสี่ราชาสวรรค์และอาโทว

กล่าวอีกอย่างคือ เขาต้องการที่จะแก้ไขสถานการณ์ทั้งหมดอย่าวรวดเร็วดีกว่ามัวเสียเวลาหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น

ปล่อยให้การป้องกันเมืองเป็นหน้าที่ของอิสลา

เธอต้องรู้สึกยังไงเมื่อถูกบอกแบบนั้น….?

แน่นอนว่าอาโทวไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง

หลังจากได้รับคำอธิบายแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งของอิสลาเธอคิดว่านั่นไม่ใช่ปัญหา

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าอาโทวจะเข้าใจเจตนาของทาคุโตะดี แต่การยอมรับได้หรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่อง

ก่อนอื่นเลย ในฐานะฮีโร่แล้ว เธอนั้นเชื่อฟังทาคุโตะมากที่สุด

เนื่องจากสำหรับเธอแล้ว ทาคุโตะเหนือสิ่งอื่นใด เธอจึงปฏิเสธทุกการกระทำที่จะปล่อยให้เจ้านายของเธอตกอยู่ในอันตรายเพียงลำพัง

แม้ว่านั่นจะเป็นคำสั่งของทาคุโตะก็ตาม…

และตอนนี้ เธอต้องการที่จะกลับไปหาราชาผู้เป็นที่รัก ปกป้องคุ้มครองเขา และบดขยี้ศัตรูด้วยมือของตนเอง

เธอต้องการทำหน้าที่ในฐานะฮีโร่ของไมน็อกกราห์ร่วมกับสหายอย่างอิสลา

ความหงุดหงิดและความรู้สึกขัดแย้งได้กลายเป็นความโกรธเกรี้ยว เธอสังหารเหล่าปีศาจผู้น่าสงสารอย่างไร้ความปราณี พวกมันกลายเป็นที่ระบายความโกรธของเธอ

อย่างไรก็ตาม ความจริงนั้นต่างออกไป เขาเลือกกลยุทธ์อื่น

–แต่ในประวัติศาสตร์ไม่มีความว่า ‘ถ้าหาก’

เกมที่เล่นไปแล้วสามารถเริ่มใหม่ได้ แต่ในความเป็นจริงไม่มีของแบบนั้น

ดังนั้น มันจึงไร้ประโยชน์ที่จะพูดอะไรออกไป

หากช่วงเวลานั้น ถ้าทาคุโตะตัดสินใจสั่งให้อาโทวย้อนกลับไปที่ไมน็อกกราห์ ผลลัพธ์แบบนี้คงไม่เกิดขึ้น…

“อึก เป็นไปไม่ได้….”

มันกะทันหันเกินไป

อาโทวที่กำลังโกรธเกรี้ยวอยู่ก่อนหน้านี้ หยุดฝีเท้าและตัวสั่นอย่างรุนแรง

“ท่านอาโทว? เกิดอะไรขึ้นขอรับ?”

ผู้เฒ่ามอลทาร์สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลง

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงรักษาระยะห่างเพื่อหลบเลี่ยงโทสะของอาโทว แต่เขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

ดวงตะวันเริ่มตกดิน และเข้าสู่ช่วงหัวค่ำ

แสงสีส้มของดวงอาทิตย์ส่องกระทบร่างกายของอาโทว แสงที่ปกคลุมร่างของหญิงสาวดูแดงฉานราวกับโดนโอบล้อมด้วยโลหิต

ผู้เฒ่ามอลทาร์ก้าวเข้าไปหาอาโทว และพยายามถามเธออีกครั้ง…

“ไม่นะ! ทุกคนหมอบลง! หาที่หลบซะ!”

ทันใดนั้น เขาก็สัมผัสได้ภัยพิบัติที่กำลังจะเกิดขึ้น

“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง!?”

ผืนดินระเบิดออก

รยางค์ของอาโทวสั่นไหวออกไปทั่วทุกทางราวกับจะแสดงถึงโทสะที่พุ่งขึ้นของเธอ

ราวกับเด็กที่กวัดแกว่งเชือกไปมา รยางค์ของเธอสร้างเสียงดังสนั่นขณะที่ทำลายทุกสิ่งรอบๆตัว

“ฮีโร่ของไมน็อกกราห์!? ทำไมกัน?! ในที่แบบนี้เนี่ยนะ!?”

พวกเขาต่างรู้สึกโชคที่สามารถหาที่หลบหลังก้อนหินได้ทัน

พวกเขารู้สึกราวกับตนเองได้รับคำอวยพรจากพระเจ้าที่มีก้อนหินให้แบบนี้

ขณะที่เศษหินปลิวออกมาราวกับดงกระสุน ผู้เฒ่ามอลทาร์ใช้โชคทั้งหมดที่มีและตะโกนใส่อาโทวที่กำลังโกรธเกรี้ยว

หากไม่ทำแบบนั้นล่ะก็ ก้อนหิวที่ปกป้องพวกเขาอยู่คงไม่เหลือ และพวกเขาคงจะบาดเจ็บเป็นแน่

“ท่านอาโทวขอรับ! โปรดระงับโทสะของท่านด้วย! ท่านไม่ควรใช้พลังอย่างสิ้นเปลืองแบบนี้ ท่านควรจะใช้มันเพื่อไมน็อกกราห์และฝ่าบาททาคุโตะมากกว่านะขอรับ!”

ความโกรธของอาโทวระเบิดออกมาราวกับต้องการทำลายทุกสิ่งที่อยู่ตรงนั้น

หากเธอพลาดไป อย่าว่าแต่ผู้เฒ่ามอลทาร์เลย พวกดาร์คเอลฟ์ทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้นต้องหายไปจากโลกนี้อย่างแน่นอน

คำเดียวที่สามารถหยุดฮีโร่ผู้เกรี้ยวกราดลงได้

อิระ ทาคุโตะ

นามของผู้ปกครองเพียงหนึ่งเดียว ผู้ที่มอบทุกสิ่งอย่างให้แก่เขา ทำให้เธอได้สติจากความโกรธและกลับมาเยือกเย็นอีกครั้ง

“….ข้าใจลอยไปหน่อย”

เธอพูดออกมาราวกับโทสะก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น

รยางค์ที่กวัดแกว่งอย่างบ้าคลั่ง ค่อยๆสงบลง และถูกเก็บกลับเข้าไปด้านหลังเธอ

ผู้เฒ่ามอลทาร์ลอบสังเกตท่าทีของอาโทวที่กำลังเหม่ออย่างระมัดระวัง ในที่สุดเขาก็ยืนยันว่าเธอระงับอารมณ์ได้แล้ว เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก และส่งสัญญาณให้ลูกน้องขยับเข้ามา

ความสงบได้กลับคืนสู่ดวงตาของเธอ

ผู้เฒ่ามอลทาร์มั่นใจว่าเธอที่เป็นฮีโร่ของไมน็อกกราห์ไม่มีความตั้งใจที่จะใช้พลังทำร้ายพวกเดียวกันแน่นอน

ถึงอย่างนั้น ฉากที่พวกเขาพบเจอเมื่อสักครู่ไม่ใช่อะไรที่ลืมได้ง่ายๆเช่นกัน…

ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันมีบรรยากาศแปลกๆออกมา เมื่อดาร์คเอลฟ์รวมตัวกันและจ้องมองไปยังอาโทวด้วยความกังวล ในที่สุดผู้เฒ่ามอลทาร์ก็เอ่ยปากถาม

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่รึขอรับ?”

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอาโทวเหม่อลอยและซึมแบบนี้

เห็นได้ชัดว่าเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้น เมื่อดูจากคำพูดและท่าทีของเธอก่อนหน้านี้

ถึงอย่างนั้น ต่อให้เขาคาดเดาสาเหตุได้ แต่ในใจของเขายังคงไม่เชื่อมัน

นั่นคือเหตุผลที่เขาต้องการได้ยินมันจากปากของอาโทว

“อิสลา…”

ชื่อของฮีโร่ที่ทุกคน ณ ที่แห่งนั้นรู้จัก

พร้อมกันนั้น เขาก็ทราบถึงสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อไปได้

“อิสลาตายแล้ว”

คำพูดเหล่านั้นถูกส่งออกมา ด้วยท่าทีขมปร่า

ความตายของอิสลา ผู้เป็นฮีโร่ของไมน็อกกราห์

ความพ่ายแพ้ของฮีโร่ ดาบของอาณาจักร และสัญลักษณ์แห่งพลังของอิระ ทาคุโตะ ราชาแห่งความพินาศ

ทุกคนตรงนั้นไม่อาจยอมรับความจริงได้ 

　◇◇◇

“………… เอ๋?”

ณ ตอนนั้น ทาคุโตะส่งเสียงออกมาอย่างประหลาดใจ

สถานที่ที่เขาอยู่ ภายในเมืองไมน็อกกราห์ ในมุมหนึ่งของอาคารที่เป็นของทางการ

เขามาที่อาคารซึ่งอยู่ใกล้กับสถานที่อพยพแห่งนี้ เพราะมันยากที่จะทำการป้องกันพระราชวังที่เขาอาศัยอยู่

โชคดีที่ไม่มีใครได้ยินคำพูดของเขา

“ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้”

สถานการณ์พลิกผันอย่างรวดเร็ว

ทาคุโตะกำลังสังเกตการณ์อยู่กับฝาแฝดทั้งสอง

เพื่อแสดงความสามารถอย่างเต็มที่ในฐานะอดีตผู้เล่นเกม RPG เขาตรวจสอบสถานการณ์การต่อสู้ทีละคน มอบคำสั่งให้กับทหาร บอกข้อมูลของสกิลและลักษณะนิสัยศัตรูให้แก่อิสลา และสอนกลยุทธ์ต่างๆให้เธอ

การต่อสู้ดำเนินไปแบบที่เขาคิดไว้ การกระทำต่างๆเป็นไปราวกับจิ๊กซอว์ที่ค่อยๆเรียงเข้าด้วยกัน ก่อตัวเป็นชัยชนะของอิสลา

ในที่สุด อย่างที่คาดไว้ ชนะได้โดยปลอดภัยตามปกติโดยไร้ซึ่งปัญหา เขากำลังจะเตรียมการประชุมหลังการต่อสู้นี้

จู่ๆการติดต่อกับอิสลาก็ขาดหาย และฝาแฝดทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆได้หายตัวไป…

ทุกอย่างจบลงเมื่อเขาตระหนักได้ถึงบางอย่างที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น

“อิสลา ตอบหน่อย…”

การสื่อสารถูกขัดขวาง

การแบ่งปันมุมมองที่ปกติได้ผลเองก็ไม่สามารถใช้งานได้เช่นกัน

ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือฝาแฝดทั้งสองถูกอัญเชิญไปที่นั่น เขารับรู้ถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้น

ผู้นำแห่งไมน็อกกราห์ อิระ ทาคุโตะ สามารถมองเห็นภาพที่คนเขามองอยู่ได้

แน่นอนว่าเขาสามารถแบ่งปันมุมมองของฝาแฝดทั้งสองที่เป็นเมดของเขาได้…

เขาเชื่อมต่อมุมมองอย่างเร่งรีบ

แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ต่อมา เขาพยายามติดต่อพี่น้องคู่นั้น

แต่ไม่ได้รับการตอบกลับ

“ผมจะรีบใช้การผลิตฉุกเฉินสร้างหน่วยแพทย์และส่งไปที่นั่นทันที ทุกคน รอก่อนนะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไป ปะ-เป็นไปไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น”

เสียงของเขาสั่นเครือ เชื่อว่ามันเป็นแค่ความผิดพลาดบางอย่าง เขาหวังให้มันเป็นเช่นนั้น

เขาพยายามติดต่ออิสลาด้วยกระแสจิตอีกครั้ง

เขาพยายามติดต่อฝาแฝดด้วยกระแสจิตอีกรอบเช่นกัน

มันจะต้องไม่เป็นอะไร พวกเขาต้องไม่ตาย

อย่างแรก เขาต้องทำการตรวจสอบพวกเขา เขาต้องขอโทษที่ทำร้ายพวกเธอด้วยความประมาทเลินเล่อที่ขาดความรอบคอบของเขา

เขาจะต้องส่งหน่วยช่วยเหลือไปหาพวกเธอให้เร็วที่สุด

= ข้อความ =============

<! >การสื่อสารขัดข้อง

ไม่มียูนิตนี้

―――――――――――――――――

“เป็น-เป็นไปไม่ได้……”

แต่อดีตไม่เคยย้อนกลับ

ผลลัพธ์ของการตัดสินใจได้ย้อนกลับมาหาเขา

“อิสลา ซีเรีย มีเรีย…”

ช่างน่าสงสาร

โลกนี้ไม่ใช่เกม ไม่ใช่โลกของ Eternal Nations

มันไม่มีปุ่มโหลดเกม หรือรีเซ็ตใหม่ทั้งนั้น

หากคุณตาย นั่นคือการตายอย่างแท้จริง

นี่คือความจริงที่ทาคุโตะต้องแบกรับ

ความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง

—นับตั้งแต่นี้ไป ตัวตนที่ทาคุโตะรักได้หายไปจากโลกใบนี้แล้ว

= ข้อความ =============

“อิสลา ราชินีแห่งแมลงทั้งปวง” ถูกทำลาย

-หนึ่งในภัยพิบัติได้รับการกำจัด