บทที่ 3 ตอนที่ 16

ในตอนที่ผมรู้ตัวนั้นก็ไม่มีใครอยู่ที่แผนกต้อนรับแล้ว ชั้นที่ 1 นั้นไร้ผู้คน ผมอาจจะสามารถหาคนที่ทำงานในชั้นนี้เจอที่ประตูหลังเคาน์เตอร์ก็ได้ แต่พวกเขาดูจะกำลังซ่อนตัวกันอยู่

ในความเงียบสงัดอันน่าขนลุกนี้นั้น ได้มีชาวเลฟร่างอ้วนคนหนึ่งเข้ามาผ่านประตูทางเข้า

มิมิโนะซังยืนขึ้นอย่างรีบร้อน ทว่าผมก็ได้ยืนขวางหน้าเธอเอาไว้ เตรียมพร้อมที่จะชักมีดของผมทุกเมื่อ

「หืมมม พวกเจ้าเป็นสมาชิกของซิวเวอร์บาลานซ์สินะ?」

ผิวสีเหลืองเข้มของชาวเลฟคนนั้นเปียกด้วยเหตุผลบางอย่าง และร่างกายที่อ้วยตุ้ยนุ้ยขนาดนั้นก็ทำให้ผมนึกถึงคางคก (toad) เลย – คางคกญี่ปุ่นด้วย (น่าจะหมายถึงกุมป้าในมาริโอ้มั้ง?)

เสื้อของเขานั้นไม่ได้จดกระดุมและยังไม่ได้สวมฮูดด้วย เขาหอบหายใจหนักๆ แถมยังมีแท่งไม้ที่เหมือนกับตะเกียบคาปากด้วย แต่จากนั้นเขาก็นำมันออกมาแล้วจุ่มลงในโถโลหะที่ห้อยอยู่ตรงเอวของเขาและนำอะไรบางอย่างเหนียวๆ – ตามที่【World Ruler】บอก มันคือ “น้ำเชื่อม” – ออกมาดูดเข้าปาก

「ชุปะ ข้าคืออับบา (Abba) รองผู้บริหารของสำนักการต่างประเทศ ข้าต้องการจะสอบถามเรื่องของหัวหน้าลูลูช่าหน่อย ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากับพวกของเจ้าหลอกลวงบริษัทโรโรโระที่เป็นของลูกพี่ลูกน้องข้า ดังนั้น ถ้ามีอะไรจะแก้ตัวละก็ พูดออกมา ชุปะ」

「ดูเหมือนจะมีเรื่องเข้าใจผิดหลายเรื่องนะครับ ดังนั้นผมก็เลยไม่แน่ใจว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี ก่อนอื่นเลยก็ มาแก้ไขความเข้าใจผิดนี้ก่อนแล้วกันนะครับ พวกเราไม่ได้หลอกลวงใครทั้งนั้นครับ」

「แต่ประธานบริษัทบอกว่าพวกเขาถูกหลอกเอาเงิน 1,000 เหรียญทองนะ? ชุปะ」

「หะ…? เป็นทางบริษัทเองไม่ใช่หรอครับที่บอกว่าพวกเขาจะซื้อออโตมาตรอนที่พวกเราจัดการได้ด้วยเงินจำนวนนั้นหน่ะ」

「ชุปะ งั้นรึ? งั้นนี้ก็ค่อนข้างจะมีปัญหาแล้วละ คดีความงั้นรึ」

ถึงชาวเลฟที่เหมือนกับคางคกนี้จะพูดเหมือนกับว่าเป็นเรื่องของคนอื่น แต่สำหรับพวกเรานั้นมันไม่ตลกเลย กลับกันผมเป็นห่วงมูเกะซังที่ไปยังบริษัทโรโรโระตัวคนเดียว เขาจะเป็นอะไรไหมนะ?

「และ เหตุผลที่พวกเราถูกล้อมด้วยคนขนาดนี้นั้น เกี่ยวข้องกับลูลูช่าซังสินะครับ?」

「ชุปะ」

เขาดึงไม้ออกแล้วจิ้มน้ำเชื่อมกินอีกแล้ว

「ใช่ เหตุผลหลักเลยละ เธอนั้นถูกสงสัยว่าจะทรยศชาติ พวกเราเลยอยากจะพูดคุยกับพวกเจ้าเรื่องนั้นแหล่ะ ดังนั้นขอให้ตามพวกเรามาโดยไม่ขัดขืนด้วย」อับบาพูดและดูดน้ำเชื่อมจากแท่งไม้อีกครั้งพร้อมกับกับเสียง “ชุปะ”

ถึงผมจะเป็นห่วงมูเกะซังก็เถอะ แต่การปฏิเสธไม่ตามไปก็รังแต่จะสร้างความน่าสงสัยมากขึ้น ดังนั้นพวกเราเลยตามเขาแล้วมุ่งหน้าสู่สำนักการต่างประเทศที่อยู่ห่างออกไป 2 บล็อก

แน่นอนว่า มีคนคุ้มกันติดอาวุธมากกว่า 100 นายอยู่ด้านนอกอาคาร มีคนมุงดูอยู่ห่างๆ ดูจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันราวกับว่าพวกเราเป็นผู้ก่อการร้ายจริงๆเลย

ต่างจากสำนักจัดการเขาวงกต ตัวสำนักการต่างประเทศนั้นมีสไตล์ด้วยกระเบื้องที่พนัง, ที่นั่งตรงระเบียง, และประติมากรรมบนเสาที่ค้ำยันเพดานเอาไว้

บางทีคงเพราะพวกเราไม่ได้พูดอะไร อับบาก็เลยไม่พูดอะไรตลอดทางมาที่สำนักการต่างประเทศนี้

คนคุ้มกันไม่ได้ตามพวกเราเข้ามาข้างใน พวกเราผ่านล็อบบี้กว่างขวางและเข้ามายังห้องที่ดูเหมือนกับห้องรับแขก

พวกเรานั่งลงบนโซฟาหวาย และอับบาก้นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม

「พวกเจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกับลูลูช่ารึ?」

「ผมรู้จักกับแม่ของลูลูช่าซังครับ」ผมพูด

「แต่เจ้าค่อนข้างหนุมเลยนะ?」

「สายใยระหว่างผู้รอดชีวิตของราชอาณาจักรฟอร์ชานั้นเหนียวแน่นนะครับ」

สัญชาตญาณของผมบอกผมว่าไม่ควรเปิดเผยความสัมพันธ์ของผมกับตาแก่จะเป็นการดีกว้า เขาได้พูดอะไรบางอย่างประมาณว่าเขาทำบาปเอาไว้เลยต้องมาที่เหมืองที่ 6… และนักบวชเอลเองก็อธิบายตาแก่แค่ว่าเป็น “นักวิจัยที่ยอดเยี่อม” เท่านั้นเอง

「ยิ่งไปกว่านั้นนะครับ ทำไมลูลูช่าซังถึงถูกตั้งข้อหาทรยศชาติหรอครับ? แล้วทำไมสำนักการต่างประเทศ – แผนกที่มีไว้ต่อรองกับต่างประเทศที่ผมเดาเอาจากชื่อ ถึงจับพวกเราเอาไว้ที่นี่ละครับ?」

「เห้ย ระวังปากหน่อย พวกเจ้าหน่ะ ชุปะ ถ้าไม่ได้ข้าช่วยต่อรองละก็ พวกเจ้าคงถูกจับโดยหน่อยรักษาความปลอดภัยไปแล้ว รู้ไหม?」

「ครับ ต้องขอบคุณจริงๆครับ」

ถึงผมจะไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกจับได้ง่ายๆก็เถอะ

「ดังนั้นแล้วทำไมคุณถึงตัดสินใจช่วยละครับ?」

ผมถามออกไปอย่างสงสัย เขาเกี่ยวข้องกับบริษัทโรโรโระที่มีความเป็นไปได้สูงที่พยายามจะวางกับดักมูเกะซังนี้นา

「ชุปะ เธอถูกตั้งข้อหาในการใช้ทีมยึดครองที่ถูกจัดตั้งโดยประเทศเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน หลังจากที่เข้าไปในเขาวงกตแล้ว เธอไม่คอยส่งรายงานผลประจำเลยสักครั้ง แถมยังสูญเสียคนไปมากมายด้วย」

「เธอดูไม่เหมือนคนที่จะทำอะไรอย่างนั้นเลยนะครับ」

「แค่เพราะว่าเจ้ารู้จักเธอ ใช่ไหมละ?」

「…………」

「ถ้าเจ้าได้รับกองทหารมาแล้ว แต่กลับไม่รายงานสถานการณ์เลย มันก็แน่อยู่แล้วที่มันจะสร้างข้อสงสัยขึ้นมา」

ผมรู้สึกไม่ดีเลย

ในที่สุดผมก็ได้พบกับลูลูช่าซัง—แน่นอนว่า มีเรื่องที่เธอเป็นหลานสาวของตาแก่ฮินกาอยู่ แต่ว่า ลูลูช่าซังนั้นพยายามยึดครองเขาวงกตอย่างจริงจัง และมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยที่เธอจะเข้าไปในเขาวงกตเพื่อก่อกบฏต่อประเทศแบบนี้ แถมเธอยังให้ความสำคัญกับการรักษาลูกน้องของเธอสูงสุดด้วย

(การยึดครองครั้งนี้เป็นอุบายเพื่อกำจัดลูลูช่าซังตั้งแต่แรกแล้วงั้นหรอ? ไม่สิ แบบนั้นมันก็ลำบากเกินไป… งั้นมีใครสักคนวางแผนที่จะใส่ร้ายเธองั้นหรอ?)

อย่างหลังมีความเป็นไปได้สูง ทว่า นี้ไม่ใช่เวลามามัวคิดทฤษฎีอะไรแบบนั้นแล้ว ผมจะต้องช่วยลูลูช่า

「อับบาซัง… สินะครับ? มีอะไรที่พอจะช่วยลูลูช่าซังให้หลุดพ้นข้อสงสัยได้บ้างครับ?」

「ฮึมมมม…… ชุปะ」

เขาดีงไม้ออกจากปาก

「เธอบอกว่าเธอไม่เคยพลาดส่งรายงานประจำสักครั้ง ทว่าคนที่ได้รับมอบหมายให้นำรายงานไปส่งกลับหายตัวไป ไม่ใช่แค่ 1 แต่ถึง 7 คนเลยด้วย ถ้ามีใครสักคนพบพวกเขาละก็ สถานการณ์อาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ แต่ว่า… มีเวลาเหลือไม่มากแล้ว คือเคสทรยศชาติหน่ะจะถูกส่งตัดสินเร็ว สั้นสุดก็ 5 วัน และคำตัดสินจะแล้วเสร็จมากสุด 10 วัน」

ไม่มีน้ำเชื่อมเหลืออยู่ที่แท่งไม้อีกแล้ว

「โทษประหารหน่ะ」

ลิ้นสั้นๆของอับบาที่เขาเลียริมฝีปากนั้นช่างน่าขนลุก

========================================================

TL: ขออภัยที่หายไปนานครับ