บทที่ 2 ตอนที่ 53

ผมบอกให้คุณหนูถอยไปก่อนจะก้าวไปข้างหน้า เลเลนอร์ซังจับไปที่ดาบของเธออย่างระมัดระวัง

「…เรย์จิคุง ชั้นถูกสั่งจากนายท่านให้มาที่นี่ในฐานะที่เรารู้จักกัน ถูกบอกแค่ให้มาพาตัวนายไป ดังนั้นชั้นจึงไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น แต่ถ้านายเลือกที่จะขัดขืนละก็ ชั้นก็คงต้องใช้กำลังแล้วละ」

「ถึงพวกเราจะรู้จักกัน แต่ผมก็ไม่ออกมือหรอกนะครับถ้าคุณหันดาบใส่ผม」

เลเลนอร์ซังขมวดคิ้ว

「ถ้านายดูถูกตระกูลเอเบนละก็ ชั้นก็จะเป็นคนเปลี่ยนความคิดนายเอง! เพื่อปกป้องตระกูลเอเบนในเมืองศักดิ์สิทธิ์นี้ ชั้นหน่ะ–」

「ผมเตือนคุณแล้วนะครับ」

「อะไรน่ะ!?」

จังหวะที่ผมก้าวออกมาจากประตู เลเลนอร์ซังก็ถูกส่งลอยขึ้นฟ้าไปทันที จะมีสักกี่คนกันนะที่รู้ว่าผมยิงเธอด้วย【เวทย์ลม】หน่ะ?

「แล้วสำเนียงของคุณมันทำให้ผมนึกถึงเพื่อนอันแสนล้ำค่าของผม ดังนั้นผมเลยไม่อยากลากยาวไปมากกว่านี้ครับ」

อีกฝ่ายนั้นเป็นหญิงสาวฮาร์ฟลิง และมันก็ยากสำหรับผมเพราะวิธีพูดของเธอเหมือนกับมิมิโนะซังเลย ดังนั้นผมเลยจัดการกับเธอก่อน เธอน่าจะสลบไปแล้วและคงไม่ตื่นขึ้นมาในอีกสักพัก

เหล่าทหารติดอาวุธนั้นประหลาดใจในตอนที่ถูกโจมตีกระทันหัน

(ทำไมพวกนายถึงยืนเปิดโล่งขนาดนั้นหล่ะ? ในตอนที่ผมกำลังคุ้มกันคุณหนูอยู่หน่ะ ผมไม่เคยเสียสมาธิเลยนะ รู้ไหม!)

ผมเริ่มวิ่งฝ่าไปยังกองทหารติดอาวุธด้วย【ทักษะการวิ่ง】แล้วยิง【เวทย์ลม】อย่างต่อเนื่อง

「อุ๊ก!」

「อั๊ก!?」

「อ๊ากกก!!」

ประมาณ 7 คนถูกผลักกระเด็นออกไป และคนที่ 8 ก็ใช้โล่หยุดเวทมนตร์ของผม โล่ได้เปล่งแสงในตอนที่หยุดเวทมนตร์ของผมเอาไว้ สงสัยจังว่านั่นคือโล่เวทมนตร์หรือเปล่านะ?

「เห้ย เตรียมอาวุธของพวกแกซะ! จัดกระบวนทัพ! พวกเรากำลังถูกโจมตี!」

「ไอ้คนขี้ขลาด!」

เอาคนจำนวนมากมาเผชิญหน้ากับคนๆเดียวแบบนี้ ยังเรียกผมว่า “ขี้ขลาด” อีกเหรอเนี้ย กองทหารติดอาวุธได้ล้อมผมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

(พวกนายจะเว้นระยะห่างโดยไม่บุกเข้ามาหรอ? ต่างกันด้านจำนวนขนาดนี้เนี้ยนะ? เอางั้นก็ได้ จะให้ผมแสดงวิธีต่อสู้ที่ขี้ขลาดกว่านี้ให้ดูก็ได้นะ?)

เมื่อผมใช้งาน【เวทย์มืด】กระสุนความมืด 10 นัดก็ได้ปรากฏขึ้น 5 นัดที่มือขวา อีก 5 นัดที่มือซ้าย

「พลโล่! หยุดเวทมนตร์เอาไว้! มันกำลังมาแล้ว!」

เหล่าพลโล่ได้สลับตำแหน่งกับทหารติดอาวุธขึ้นมาข้างหน้า ทว่ามันก็ไม่ได้สำคัญอะไรเลยสักนิด ผมได้ยิงกระสุนทั้ง 10 นัดออกไป

「กันเอาไว้!… ห่ะ!?」

ผมไม่ได้เล็งไปที่ทหาร สิ่งที่ผมเล็กหน่ะ–

「หว่า!? อะไรกันเนี้ย!!」

「มืดไปหมดเลย!」

คือตะเกียงเวทมนตร์ ผมยิงกระสุนความมืดนัดแล้วนัดเล่าแล้วคลุมมันเอาไว้รอบๆตะเกียง มันไม่สามารถทำความเสียหายอะไรได้หรอก มันก็แค่เวทมนตร์ที่ใช้บล็อกแสงเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ถึงจะถูกดาบฟันหรือมือทุบ มันก็จะไม่หายไปจนกว่าจะผ่านไปสักพักด้วย

ทันทีทันใด บริเวณรอบๆก็ถูกบดบังด้วยความมืดยามค่ำคืน

ผมวิ่งไปยังพลโล่ก่อนจะผ่านเข้าไป ผมเหยียบไปที่หัวของพวกเขาแล้วกระโดดข้ามโล่ออกมา

ผมสามารถมองเห็นในความมืดได้ด้วยสกิล【Night Vision】ของผม ดูเหมือนว่าจะมีทหารประมาณ 1, 2, 3… 3คนที่มี【Night Vision】อยู่ แต่มันก็ไม่พอหรอกนะ

「อุ๊ก!」

「อั๊ก!」

「หว่า!?」

ผมยิง【เวทย์ลม】ออกไปมั่วๆรอบตัวผม ก่อนจะชกและเตะไปที่คนที่ไม่ได้สวมชุดเกราะ【เวทย์ลม】นี้สุดยอดไปเลย ไม่มีทั้งล่องลอย, ไม่ส่องสว่าง, แถมถ้าลมแรงมากพอก็จะทำความเสียหายได้แม้จะใส่ชุดเกราะอยู่

「ยิงไปที่ตรงนั้น! ไม่ต้องสนพวกที่อยู่ใกล้ๆ!」

ทหารที่มี【Night Vision】ตะโกนสั่งการให้กับคนที่ดูเหมือนกับนักเวทย์

เปลวเพลิงปรากฏขึ้นที่มือที่ยกขึ้นของนักเวทย์คนนั้น ส่งผลให้บริเวณรอบๆส่องสว่างขึ้นมาทันที

「ยิงได้!!!」

ผมรีบสัมผัสกับพื้นแล้วใช้งาน【เวทย์ดิน】กำแพงดินเหนียวก็ได้ปรากฏขึ้น ทะลุพิ้นหินแล้วส่งทหาร 2 นายลอยขึ้นไปบนฟ้า มันได้หยุดกระสุนเพลิงที่ยิงออกมาได้

「หา!? 【เวทย์ดิน】ก็ด้วยงั้นเรอะ!?」

「เจ้าหมอนั่นมันใช้ได้กี่อย่างกันแน่?!」

กำแพงดินเหนียวนั้นเป็นตัวล่อที่ดีเลย ในจังหวะนั้น ผมก็พุ่งเข้าหากองทหารด้วย【Night Vision】และทำให้พวกเขาสลบไปด้วย【เวทย์ลม】ก่อนจะชกไปที่นักเวทย์

ในตอนที่ผมจัดการพวกนักเวทย์หมดแล้ว พวกทหารก็เริ่มโจมตีกันเองจากความมืด พวกนายนี้นะ ไปคิดวิธีต่อสู้โดยความต่างด้านจำนวนมาอีกสักนิดเถอะ

「บ้าเอ้ย! เจ้านั่นมันยิงเวทมนตร์ได้กี่นัดกันวะเนี้ย!?」

「ปล่อยให้มันยิงไป! มันน่าจะมานาหมดในเร็วๆ— อั๊ก!」

ผมรู้สึกแย่ที่ไม่ปล่อยให้เขาพูดจนจบประโยคด้วย【เวทย์ลม】แบบนี้

「หืมม คิดว่าคงจัดการไปได้สักครึ่งนึงแล้วละนะ」

【เวทย์มืด】ที่คลุมตะเกียงอยู่ได้คลายออก — ตะเกียงแทบทั้งหมดถูกโยนทิ้งพื้น ดังนั้นมันจึงเริ่มสว่างขึ้นจากพื้น

เหล่าทหารติดอาวุธต่างนอนกองอยู่รอบๆตัวผมอย่างกับศพเลย เนื่องจากผมยิงเวทมนตร์เพื่อทำให้สลบไม่ได้ฆ่า มันจึงไม่ได้กินมานามากเท่าไหร่ หืม ดูเหมือนผมจะได้เรียนสกิล【ควบคุมมานา】4 ดาวของคุณหนูมาด้วยนะ ผมรู้สึกเหมือนกับผมสามารถควบคุมมานาที่ไหล่เวียนอยู่ในร่างกายได้อย่างสมบูรณ์เลย

ผมเอาผ้าเช็ดมือออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากของผม

「ถึงคนที่ยังยืนได้อยู่!」ผมพูด

หลังจากที่ผมเก็บผ้าเช็ดหน้า ผมก็ใช้งาน【เวทย์มืด】สร้างกระสุนความมืดขึ้นมา 10 นัด

「หวังว่าพวกคุณคงจะร่วมเต้นรำกับผมจนกว่าจะจบนะครับ?」

ขณะที่ผมก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม เหล่าทหารติดอาวุธก็เริ่มตัวสั่นแล้วถอยออกไป แทบทั้งหมดนั้นหน้าถอดสี มือที่กำอาวุธอยู่สั่นสะท้าน

「—หยุดเดี๋ยวนี้!」

และผมก็ได้ยินเสียงเกือกม้ากระทบกับพื้นหิน จังหวะที่【เสริมการได้ยิน】ของผมได้ยินเสียงเกือกม้าจากไกลๆ เสียงตะโกนก็ได้ดังลั่นมาถึงตรงนี้แล้ว เสียงตะโกนนั่นมันต้องดังขนาดไหนกันถึงดังมาถึงตรงนี้ได้เนี้ย

ม้าที่ตัวใหญ่กว่าปกติที่เห็นได้บ่อยๆก็เข้ามาในระยะสายตา มันเป็นม้ากล้ามบึกขนสีฟ้า ทว่าชายที่ขี่มันนั้นเด่นยิ่งกว่าตัวม้าซะอีก

ชายร่างยักษ์สวมหนังหมีกริซลี่ สะพายขวานสองมือที่หนักกว่า 100 กิโลกรัมเอาไว้ที่หลัง

「เอิร์ลชายแดน…」

ตัวปัญหาโผล่มาแล้ว เอิร์ลชายแดนนั้นแน่นอนว่าแข็งแกร่งมาก, มาก, มากยิ่งกว่าทหารพวกนี้รวมกันซะอีก

เมื่อผมจ้องมองไปที่เขา เขาก็ลงมาจากม้าห่างจากกองทหารไปประมาณ 10 เมตร

「หยุดต่อสู้กันเดี๋ยวนี้ ข้าคือเอิร์ลประจำชายแดนมิวล์ พวกแกเข้าใจใช่ไหมว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร?」

เอิร์ลชายแดนนำบางอย่างที่ดูเหมือนกับอัญมณี*มากาทามะส่องแสงสีฟ้าที่ห้อยอยู่ตรงข้อมือของเขาออกมา

「ตะ-ตราผู้แทนของฝ่าบาท!?」

เหล่าทหารต่างฮือฮา ดูเหมือนว่าเอิร์ลชายแดนจะมาที่นี่ในฐานะตัวแทนของราชันศักดิ์สิทธิ์—หรืออะไรแบบนั้นนะ

「ถ้าพวกแกเข้าใจแล้วละก็ วางอาวุธลงเดี๋ยวนี้!! เด็กคนนั้นไม่ใช่ใครที่คนอย่างพวกแกจะจัดการได้ตั้งแต่แรกแล้ว! เมื่อพวกแกกลับไป ไปบอกไอ้เตี้ยเอเบนว่าการกระทำเล็กๆน้อยๆนี้จะไม่ถูกมองข้ามอย่างเด็ดขาด!」

========================================================

*มากาทามะ เครื่องรางโบราณของญี่ปุ่น มีลักษณะคล้ายหยินหยางที่มีซีกเดียว