บทที่ 2 ตอนที่ 52 ส่วนที่ 2

รุ่งอรุณของหญิงสาว

คุณหนูนั้นรออยู่ที่ทางเข้าโถงในตอนที่ผมกลับมาที่คฤหาสน์ เธอได้ให้คนใช้นำโต๊ะเก้าอี้มาตั้งที่ทางเข้า พร้อมกับอ่านหนังสือและดื่มชาไปด้วยเลย เดี๋ยวสิครับ จะทำยังไงถ้ามีแขกมากระทันหันกันละครับ?

「เรย์จิ! นายกลับมาแล้ว!」เธอร้องขึ้นมาทันทีที่เห็นผม

ผทได้รับการต้อนรับกลับอย่างอบอุ่นเลยทีเดียว แทบจะเหมือนกับลูกสุนัขที่วิ่งเข้ามาหาเจ้าของเลย ท่านเอิร์ลจะต้องโกรธมากแน่ๆถ้ารู้เข้า เขาคงจะพูดประมาณว่า “ไม่เหมาะสม” แล้วตามด้วย “ลูกสาวของข้าดูจะชอบเจ้ามากเลยนะ (เป็นครั้งที่2)” อย่างไม่ต้องสงสัยเลยละ

ยังไงก็ตาม พวกเราก็ได้ย้ายไปยังห้องของคุณหนู – แน่นอนว่าหลังจากเคลื่อนย้ายโต๊ะเก้าอี้ออกจากทางเข้าแล้วหน่ะนะ

「แล้ว… เกิดอะไรขึ้นที่พระราชวังศักดิ์สิทธิ์งั้นหรอ?」

「อยากจะรู้หรอครับ?」

「แน่นอนสิ! เรย์จิหน่ะเป็น…」

คุณหนูพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดแล้วเบนสายตาออกไป

「…พะ-เพราะนายเป็นคนคุ้มกันคนสำคัญของชั้น」

…คุณหนูครับ คำพูดนั้นมันฟังดูน่าอายอยู่เหมือนกันนะครับ แต่ก็ยังดีกว่าถูกปฏิบัติเหมือนสิ่งของละนะ

「อืม มันก็ไม่ได้ผ่านไปนานนักหลังจากที่ทุกอย่างเกิดขึ้นครับ และผมก็ไม่ได้ถูกถามอะไรถึงงูยักษ์นั่นเลยด้วย โอ๊ะ แต่ผมก็ได้รับรางวัลเป็น 1 เหรียญทองศักดิ์สิทธิ์จากผลงานเมื่อวานด้วยครับ แต่ตอนนี้ฝ่าบาทดูจะสนใจในเรื่องของตระกูลริเวียร์มากกว่าครับ」

ถ้าท่านเอิร์ลคิดว่ามันจำเป็นละก็ เขาก็จะเป็นคนบอกคุณหนูถึงเรื่อง “พันธสัญญา” กับ “โลกอื่น” เอง ผมเองก็ต้องพูดกับเขาเกี่ยวกับเรื่องตาแก่ฮินกากับลูลูช่าซังด้วยเหมือนกัน แต่บางทีผมยังไม่ควรเอาเรื่องนั้นมาพูดในทันทีหลังจากเกิดเรื่องเมื่อวานขึ้น ผมควรจะรออีกสักพัก

「ตระกูลริเวียร์งั้นหรอ…?」

「ครับ」

มันน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ดังนั้นผมเลยบอกทุกอย่างให้กับคุณหนูฟัง

「…………」

หลังจากที่ได้ฟัง คุณหนูก็ขมวดคิ้วน่ารักของเธอพร้อมกับครุ่นคิด「เรย์จิ… นายจะช่วยรับฟังชั้นหน่อยได้ไหม?」คุณหนูถามขึ้นหลังจากผ่านไปสักพัก

สีหน้าของคุณหนูนั้นซีดเผือก – ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็รู้สาเหตุ

คุณหนูนั้นยังคงเป็นเด็กสาวอยู่

เธอมีสายเลือดขุนนาง – ถึงเธอจะไม่ชอบก็เถอะ – เธอนั้นเกิดมาพร้อมกับมัน, เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้, และเหนือยิ่งไปกว่านั้น เธอมีหัวใจอันเที่ยงธรรม แม้ว่ามันอาจจะทำร้ายพ่อของเธอได้

ในตอนกลางวัน ผมได้ตรวจดูรอบๆจากบนหลังคาบ่อยครั้ง ทว่าอะไรอย่างรัฐประหารก็ไม่ได้เกิดขึ้น กลับกัน ผมคิดว่ามันเงียบจนน่าขนลุกเกินไปด้วยซ้ำ

เอิร์ลนั้นกลับมาบ้านดึกมาก ไม่ใช่แค่ผม แต่คุณหนูเองก็กำลังเฝ้ารอเขาด้วยเหมือนกัน ท่านเอิร์ลหรี่ตาลงในตอนที่เขาเห็นพวกเรา

「…นี้มันหมายความว่ายังไงกัน?」

「ก่อนอื่นก็ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ ท่านพ่อ」

「ขอบใจนะ อีวา พ่อไม่ค่อยได้นอนเลยวันนี้ แถมยังเครียดนิดหน่อยด้วย ดังนั้นพ่อขอเข้านอนก่อน… แต่ดูเหมือนว่าจะทำไม่ได้นะ」

「หนูรู้ว่าท่านพ่อเหนื่อย แต่มีบางอย่างที่หนูอยากจะยืนยันให้แน่ใจน่ะค่ะ」

「เข้าใจแล้ว เซบาส ทนรออยู่กับข้าอีกสักนิดนะ」

「ขอรับ」

หัวหน้าพ่อบ้านจ้องมองมาที่ผม ชายคนนี้จะไม่ยกโทษให้ใครก็ตามที่ทำให้สุขภาพของเอิร์ลเสื่อมเสีย แม้จะเป็นพรรคพวกก็ตาม

เหล่าเมดและพ่อบ้านคนอื่นๆในโถงทางเข้าต่างก็มีสีหน้ากังวล พวกเขาตกใจจากบรรยากาศตึงเครียดเพราะพวกเราไม่ได้บอกอะไรพวกเขาเลย

「และหนูก็ขอให้กัปตันแม็กซิมมาด้วยเช่นกันค่ะ」คุณหนูพูด

「ครับ」

กัปตันแม็กซิมผู้ที่เป็นคนคุ้มกันของท่านเอิร์ลได้ก้าวออกมาข้างหน้า

ห้องส่วนตัวของท่านเอิร์ลนั้นแคบเกินไปสำหรับพวกเราทุกคน ดังนั้นพวกเราจึงมุ่งหน้าไปยังห้องรับรองแทน

ท่านเอิร์ลกับคุณหนูนั้นนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกัน หัวหน้าพ่อบ้านกับกัปตันแม็กซิมนั้นยืนอยู่ข้างหลังท่านเอิร์ล ส่วนผมนั้นยืนอยู่ข้างหลังคุณหนู

…เข้าใจละ ท่านเอิร์ลดูเหนื่อยมากจริงๆ – ทว่าเขาไม่คิดว่าพวกเราจะเลื่อนการพูดคุยกันในครั้งนี้ไปไว้วันอื่นได้ เพราะใครจะรู้ละว่าพรุ่งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น

「ท่านพ่อคะ เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลริเวียร์อย่างนั้นหรือคะ?」

「…………」

ท่านเอิร์ลมองไปที่ด้านหลังของคุณหนู จ้องมองมาที่ผม

(ใช่แล้ว ผมเป็นคนบอกเธอเอง แต่คุณหนูรู้เรื่องนี้ไปก็ไม่เป็นไรไม่ใช่หรอ?)

ท่านเอิร์ลมองมาแปปนึงก่อนจะพูดออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

「ตระกูลริเวียร์จะอยู่ภายใต้การควบคุมของฝ่าบาทเพราะข้อกล่าวหาในการพยายามลอบสังหารท่านคลูฟชราทและการติดสินบนนักบวชแห่งแท่นบูชาที่ 1 แล้วลักลอบขายหินสกิลสู่ตลาดมืด หัวหน้าตระกูลยืนยันความบริสุทธิ์ตัวเองจนถึงท้ายที่สุดและพยายามร้องขอการหนุนหลังจากดยุคคนอื่นๆ ทว่าจากการดำเนินการค้นคฤหาสน์ของเขาพบหลังฐานถึงการติดสินบนนักบวช พวกเขาเลยหนีไม่รอด การค้นหานั้นเป็นผลพวงมาจากการโจมตีของงูยักษ์ ถึงแม้ ถ้าภาคีอัศวินจัดการกับงูนั่นไม่ทันเวลา ตระกูลริเวียร์ก็อาจจะไม่มีเหลืออยู่จนถึงวันนี้เลยก็เถอะ」

「…ภาคีอัศวินเป็นคนจัดการมัน?」

ประโยคนั้นดึงความสนใจของผม

「ใช่ นั่นเป็นสิ่งที่ข้าได้ยินมา ภาคีอัศวินนั้นถือครองซากของงูยักษ์อยู่จริงๆ」

งั้นหรอ? งั้นก็หมายความว่ากิลด์นักผจญภัยแพ้ให้กับภาคีอัศวินหรือเนี้ย?

「…มีอะไรสะกิตใจเจ้าหรือไง เรย์จิซัง?」

ผมสายหัวเป็นการตอบกลับ อูโรโบรอสนั้นไม่ใช่ปัญหาแล้ว

จากนั้น คุณหนูก็ได้พูดต่อ

「ท่านพ่อคะ “การพยายามลอบสังหารท่านคลูฟชราท” กับ “ลักลอบขายหินสกิลในตลาดมืด” นั้นเป็นคนละกรณีกันค่ะ」

「…ก็คงอย่างนั้น แต่แล้วมันทำไมรึ?」

「นั่นหมายความว่าผู้อยู่เบื่องหลังเองก็เป็นคนละคนกันค่ะ ท่านพ่อคะ ท่านใช้คำต่างกันโดยไม่รู้ตัวนะคะ ระหว่าง “ข้อกล่าวหาพยายามลอบสังหาร” กับ “อาชญากรรมในการลักลอบขายหินสกิล”」

ในครั้งนี้ — เป็นครั้งแรก ที่ใบหน้าของท่านเอิร์ลแสดงความไม่สบายใจออกมา ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้น

「ถ้าฟังผ่านๆก็อาจจะคิดว่าพวกมันเป็นสิ่งที่ก่อโดยตระกูลริเวียร์ค่ะ คนร้ายที่วางยาจานอาหารของท่านคลูฟชราทนั้นถูกพบเป็นศพภายในคฤหาสน์ของตระกูลริเวียร์ และผลลัพธ์ก็คือการค้นพบหลักฐานการติดสินบนนักบวช ทว่า หนูคิดว่าทั้งสองเรื่องนี้มันต่างกันและไม่เกี่ยวกันค่ะ」

คุณหนูพูดอย่างตรงไปตรงมา ดูเหมือนว่าเธอพยายามที่จะไม่นำอารมณ์ใส่ลงไปในคำพูดของเธอ

「ท่านพ่อคะ ท่านคงจะรู้ว่าการพยายามลอบสังหารท่านคลูฟชราทนั้นไม่ใช่ฝีมือของตระกูลริเวียร์ จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมท่านถึงใช้คำว่า “ข้อกล่าวหา” โดยไม่รู้ตัวค่ะ เหตุผลก็คือ… ท่านเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการวางยาพิษค่ะ」

========================================================

TL: ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!!!