“ไม่มีวิธีการอื่นหรือ”แน่นอนว่าอ๋องเว่ยย่อมไม่ยินดีจะทิ้งชีวิตของทหารไม่ว่าใครก็ตามอย่างเด็ดขาด โดยเฉพาะการปฏิบัติงานในครั้งนี้เป็นการช่วยเหลือคนโดยเป็นส่วนตัว

แม่นมฉินกล่าวว่า “ที่จริงคำสาปที่เลวทรามที่สุด ก็ย่อมมีโอกาสให้มีชีวิตรอด โอกาสนั้นก็คือการใช้ชีวิตแลกชีวิต”

“ชีวิตแลกด้วยชีวิต เช่นนั้นก็ยังต้องเสียสละชีวิตของคนหนึ่งคนอยู่ดี ”

“ใช่ แต่ความแปลกประหลาดของเวทมนตร์ ก็อยู่ที่ความตายเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน โอกาสรอดสามารถหาได้ทุกที คนทั่วไปทำไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ข้าก็จะไม่อธิบายอย่างละเอียด แม้จะเป็นการเอาชีวิตแลกด้วยชีวิตก็ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น ในช่วงเวลาคับขันนั้นทำไม่ได้ ฉะนั้นถ้าหากมีคนถูกควบคุม จำเป็นต้องทิ้งไว้ทันที จะได้ไม่ทำร้ายอีกหลายชีวิต”

ในเมื่อแม่นมฉินก็พูดเช่นนี้แล้ว คนอื่นที่เหลือไม่กังวลกับเรื่องนี้ เพราะครั้งนี้ก็นับว่าออกรบเช่นกัน แต่อ๋องเว่ยเป็นคนที่ทำงานอย่างสามารถพึ่งพิงได้ ต้องเข้าใจทุกเรื่อง ด้วยเหตุนี้จึงถามปัญหานี้กับแม่นมฉินตลอด

แม่นมฉินรู้สึกว่าความคิดของอ๋องเว่ยมีความอันตรายอยู่บ้าง เพราะการพยายามเข้าไปช่วยคนที่ถูกควบคุม อาจเป็นไปได้ว่าจะให้คนอีกมากต้องเดือดร้อน ฉะนั้น เอ่ยเตือนด้วยเสียงดุว่า “ท่านอ๋อง ท่านเป็นแม่ทัพในการปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ จะทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนเพียงเพราะความใจอ่อนชั่วขณะไม่ได้อย่างเด็ดขาด”

แม่นมฉินพูดจาค่อนข้างอ่อนโยนตลอดมา แต่เสียงเข้มขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนต่างก็หันมามอง

อ๋องเว่ยกวาดมองด้วยสีหน้าเรียบๆแวบหนึ่ง ลากตัวแม่นมฉินออกไปอีกฟาก กดเสียงต่ำลงและพูดว่า “ข้ามีน้องชายสองคนอยู่ที่นี่ เพื่อเป็นการป้องกันที่ไม่อาจคาดคิดได้ อย่างไรเสียก็ต้องถามอย่างละเอียดอยู่บ้าง ถ้าหากพวกเขาเกิดอะไรขึ้นมา ข้าคงไม่อาจนิ่งดูดายได้ แต่เจ้าวางใจ ข้าจะชั่งใจระหว่างผลดีกับผลเสีย ไม่ให้กระทบต่อทุกคน”

ในห้องเดิมทีก็มีเนื้อที่แค่นี้ แม้จะกดเสียงลงต่ำมากแล้ว แต่ก็ยังทำให้หยู่เหวินเทียนกับอ๋องอันได้ยินอยู่ดี หยู่เหวินเทียนรู้อยู่แล้วว่าพี่สามนั้นมีความรับผิดชอบในเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้สึกอะไร แต่อ๋องอันกลับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ และหันหน้าออกไปข้างนอก แววตาลึกล้ำขึ้น การช่วยเหลือคนที่ขาดสตินั้นต้องใช้ชีวิตแลกด้วยชีวิต ใช้เลือดของคนกรอกเข้าไปในปาก ใช้เลือดปลุกเขาให้ตื่น

ตอนที่หมันเอ๋อเริ่มขึ้นไปบนเขา พบว่าตัวเองผิดปกติเป็นอย่างยิ่ง ในสมองมีเสียงบางอย่างเกิดขึ้นอยู่ไม่ขาด สายตาก็มีภาพลวงตาเกิดขึ้นมาบ้าง ทำให้นางรู้สึกราวกับหลงทางอยู่ในม่านหมอกตลอดเวลา

แรกเริ่มนั้นนางยังสามารถฝืนทนได้ แต่ว่า เมื่อถึงเวลาพลบค่ำ ปีนขึ้นไปยืนอยู่บนยอดเขามองไปยังเทือกเขาที่มีความสูงต่ำทอดยาวต่อๆกันไป ตรงหน้าได้ปรากฏเหตุการณ์ขึ้นมาทีละภาพ เหตุการณ์เหล่านั้นก่อนหน้านี้นางไม่เคยเห็นมาก่อน

คนมากมายเดินอยู่ตรงหน้านาง ใบหน้าของผู้คนเหล่านั้นราวกับถูกย้อมไปด้วยเลือดเต็มไปหมด ยื่นมือมาทางนาง ร้องเรียกชื่อของนาง นอกจากนั้นยังมีผู้คนบางส่วนที่สีหน้าเย็นชา พยายามจะยื่นมือออกมาจับนาง และกำลังร้องเรียกชื่อนางเช่นกัน คนเหล่านั้นราวกับโคมม้าวิ่งทำให้นางรู้สึกเวียนหัวมาก เวียนหัวจนเกือบจะยืนไม่อยู่

“หมันเอ๋อ”หยู่เหวินเทียนประคองตัวนางไว้ได้ทัน “เหนื่อยมากเกินไปใช่หรือไม่ ”

สีหน้าของหมันเอ๋อขาวซีด พยายามรวบรวมสติเพ่งมองหยู่เหวินเทียน ค่อยๆส่ายหน้า “อาจเป็นเพราะว่าเหนื่อยอยู่บ้าง”

“ฉวยโอกาสที่ทุกคนพักผ่อน เจ้าก็พักผ่อนก่อนสักครู่”หยู่เหวินเทียนประคองนางให้นั่งลง เห็นสีหน้านางขาวซีดอย่างน่ากลัว ในดวงตายังมีความแดงก่ำขึ้นมา ช่างผิดปกติจริงๆ

แม่นมฉินได้พูดถึงทางเข้าไปยังภูเขาให้กับอ๋องเว่ยและอ๋องอันรู้ แล้วก็เดินเข้ามา นางยื่นมือไปจับที่หน้าผากของหมันเอ๋อชั่วครู่ เอ่ยอย่างเป็นกังวลว่า

“หมันเอ๋อ เจ้ากำลังตัวร้อน”

“นางไม่สบายหรือ ”หยู่เหวินเทียนขมวดคิ้ว “ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะตามไปไม่ได้แล้ว เจ้าต้องกลับไป ข้าจะให้คนสองคนส่งเจ้ากลับไป”

หมันเอ๋อดึงตัวเขาเอาไว้ทันที ใบหน้ามีความดื้อดัน “ไม่ ไม่ ข้าไม่กลับไป ข้าจะไปเจียงเป่ย พวกเขากำลังเรียกข้า”

หยู่เหวินเทียนนิ่งอึ้ง “ใครกำลังเรียกเจ้า”