เรื่องราวถูกปรึกษาหารือและกำหนดเช่นนี้เอง วันรุ่งขึ้นเริ่มออกเดินทาง

จิ้งถิงได้คัดเลือกแม่ทัพฝีมือฉกาจหลายนายและทหารอีกหลายร้อยออกเดินทางพร้อมกัน จิ่นหนิงกลับพาองครักษ์และสาวใช้เข่อหลิง เข่อลี่เดินทางไปยังเป่ยถังพร้อมกัน แต่แล้ว ขบวนรถม้าเพิ่งจะออกจากเมืองหลวง เข่อหลิงที่มีหน้าที่รับผิดชอบในการลาดตระเวนอยู่ด้านหลังได้ขึ้นมารายงานข้างหน้าว่า “จวิ้นจู่ พระชายารัชทายาท อ๋องชินหงเย่ติดตามอยู่ทางด้านหลัง”

จนแทบจะลืมคนคนนี้ไปแล้ว หลังจากเข้ามาแคว้นต้าโจวก็ไร้ซึ่งข่าวคราว ตอนนี้ก็ยังจะตามกลับไป ช่างทำให้หัวใจรู้สึกไม่สบายยิ่งนัก

จิ่นหนิงเกือบจะเคยเสียเปรียบเขาแล้ว ฉะนั้นกับคนคนนี้จึงค่อนข้างระแวงมาก

หยวนชิงหลิงนึกถึงคำพูดของฟางหวูขึ้นมา ฟางหวูรับประกันอย่างหนักแน่น หงเย่ไม่มีเจตนาร้าย แต่มาเพื่อยาเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้ไม่มียาแล้ว เขาจะพาลโกรธหรือไม่

คิดถึงลิงที่อยู่ในห้องทดลองมาสามปีมาอยู่กับหงเย่และพึ่งพาอาศัยกันและกันเพื่อให้มีชีวิตรอดสองปี หัวใจของหยวนชิงหลิงก็ยังคงรู้สึกทอดถอนใจ

ลิงนับว่าเป็นเพื่อนเก่าแก่ของนาง เช่นนั้นระหว่างนางกับหงเย่ใช่มีที่มาหรือไม่

ด้วยเหตุนี้ พลบค่ำตอนที่เข้าพักในศาลาพักม้า หงเย่ก็เข้าพักด้วย หยวนชิงหลิงจึงเชิญให้เขามาร่วมกินอาหารด้วยกัน

หงเย่ยังคงสวมชุดสีแดงทั้งตัว พาอะโฉ่วมาด้วย ม้าสองตัวไม่ได้ดูเหน็ดเหนื่อยมาก ตลอดเส้นทางนี้เขาคิดแล้วว่าจะตามอย่างเชื่องช้าเช่นนี้

“ซาบซึ้งมากที่เชื้อเชิญ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง”หงเย่ยังคงมีท่าทีเจียมเนื้อเจียมตัวมีมารยาท ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มอบอุ่น

หลังจากนั่งที่แล้ว จิ่นหนิงก็ถามขึ้นก่อนว่า “ท่านชายจะกลับไปลงหลักปักฐานที่เป่ยถังหรือ”

“ใช่แล้ว เป่ยถังทิวทัศน์สวยงาม มีสิ่งจำเป็นในการดำรงชีวิต”หงเย่มองจิ่นหนิงด้วยสายตาเรียบเฉยแวบหนึ่ง สายตาไม่ได้ปิดบังแววชื่นชมที่มีต่อจิ่นหนิงแม้แต่น้อย

“ใช่ ”หงเย่หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วก็วางลงไปเช่นเดิมมองหยวนชิงหลิงและถามว่า “ท่านเข้าวังไปพบไทเฮา หายไปเป็นเวลาสามวัน สามวันนี้ไปที่ใด สามารถบอกให้ข้าน้อยรู้ได้หรือไม่ ”

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา “ท่านชาย ข้าไม่อยากจะพูดจาอ้อมค้อมกับท่าน ท่านให้ฟางหวูวิจัยยาให้ท่าน เป็นไปไม่ได้ ข้อมูลทั้งหมดข้าได้ทำลายทิ้งหมดแล้ว ”

สีหน้าของหงเย่เย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย น้ำเสียงก็เย็นชาตามไปด้วย “ทำไม ท่านต้องใช้มิใช่หรือ”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ข้าไม่ต้องการ ยานี้เดิมก็ไม่ควรออกมาสู่โลกภายนอก ”

คิ้วของหงเย่ถูกย้อมไปด้วยสีแดงสายหนึ่ง “ทำร้ายผู้อื่นแล้วยังไม่มีประโยชน์ต่อตนเอง ไม่เหมือนเป็นเรื่องที่ท่านจะทำได้”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ไม่ทำร้ายผู้อื่นยิ่งไม่มีผลประโยชน์ต่อตนเอง ยานี้เดิมทีข้าเป็นคนวิจัยออกมา ข้ามีอำนาจที่จะจัดการทำลาย ถ้าหากท่านชายต้องการจะระบายความโกรธ ก็เชิญระบายให้เต็มที่ แต่จะทำร้ายข้าระหว่างทางกลับเมืองหลวงนั้นเป็นไปไม่ได้ ”

“ข้าไม่มีทางทำร้ายท่าน เพียงแต่ไม่เข้าใจ”เห็นได้ชัดว่าหงเย่ผิดหวังมาก ราวกับว่าได้ยินข่าวร้ายก็ไม่ปาน นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ สายตามีแววขุ่นมัว เอ่ยอย่างเสียดายว่า

“เดิมข้าคิดว่าที่ท่านมาแคว้นต้าโจว ช่างเป็นโอกาสที่ดียิ่งนัก ท่านต้องรักษาโอกาสนี้ไว้แน่ เจ้าอาวาสเคยบอก ท่านต้องการยาชนิดนี้มาก ข้าคิดมาตลอดว่าเราเป็นเพื่อนร่วมทางกัน ”

หยวนชิงหลิงมองเขา นี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางเห็นใบหน้าเรียบเฉยของเขาปรากฏสีหน้าอื่นนอกเหนือจากนั้นออกมา ราวกับเสื้อผ้าที่เสแสร้งปกปิดร่างเอาไว้ถูกถอดออกไปจนหมด ค่อยๆมองทะลุเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

“ขอโทษเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้ท่านผิดหวัง ฟางหวูบอกข้า เรื่องราวก่อนหน้านี้ของท่านกับลิง ท่านต้องการยาชนิดนี้ก็เพื่อจะช่วยลิง แต่ยานี้จะออกมาสู่โลกภายนอกไม่ได้ หวังว่าท่านจะเข้าใจ”

“ความรู้สึกของท่านต่อความตายของลิง ไม่รู้สึกเสียดายสักนิดเลยหรือ เพราะพวกท่านอยู่ด้วยกันทุกเช้าค่ำเป็นเวลาพันกว่าวัน ข้าเห็นท่านก็ปฏิบัติอย่างดีกับสุนัขในจวนอ๋องฉู่ แต่ทำไมจึงไม่มีจิตใจคิดสงสารลิงเลยแม้แต่น้อย บางทีที่จริงท่านก็แค่เอามันมาเพื่อทดลองเท่านั้น ไม่มีความผูกพันให้พูดถึง ”

คำพูดสุดท้าย น้ำเสียงของเขาแหลมคมขึ้นมาอย่างกะทันหัน สายตาก็ถูกย้อมเป็นสีแดงก่ำไปด้วย จ้องมองหยวนชิงหลิงเขม็ง

หยวนชิงหลิงประสานสายตากับเขา พูดว่า “ข้ารู้ว่าการตายของหลิงกระทบจิตใจของท่านมาก แต่ถ้าท่านจะถามถึงความผูกพันระหว่างข้ากับลิง ตอนที่มันอยู่ในโลกที่ข้าอยู่ เคยตายไปครั้งหนึ่งแล้ว ข้าย่อมรู้สึกเศร้าใจ เสียใจต่อการตายของมัน แต่ความตายนั้นไม่อาจต่อต้านได้……”

หงเย่ตัดบทนางด้วยเสียงเย็นชา “ความตายไม่อาจต่อต้านได้ แล้วทำไมท่านยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ และลิงได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่งในโลกของท่านแต่กลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งที่นี่ ความตายสามารถต่อต้านได้ ขอเพียงท่านยินดี ท่านสามารถทำได้”