คำพูดที่เป็นผู้ใหญ่เช่นนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะออกมา นางอุ้มทังหยวนขึ้นมาหอมไปที่แก้มของเขาหนึ่งที พูดว่า “เอาล่ะ นอนเถอะ”

ลูกเชื่อฟัง ปีนขึ้นไปนอนอย่างรู้ตัวด้วยตนเอง พอเชื่อฟังขึ้นมาแล้ว ช่างทำให้รู้สึกน่าสงสารจริงๆ

สองฝาแฝดก็นอนแล้ว สองฝาแฝดนั้นไม่ต้องกล่อม ไม่ว่าจะถึงเวลานอนหรือไม่ ง่วงก็หลับ สำหรับพวกเขาแล้ว ชีวิตไม่มีอะไรมากไปกว่าการกินดื่มขับถ่ายและนอนหลับ

หยวนชิงหลิงนอนลงไปทั้งชุดเสื้อผ้า ในห้องก่อไฟเอาไว้ อบอุ่นมาก แต่ว่าหัวใจนางมีความเย็นอยู่บ้างเล็กน้อย ที่จริงนางเย็นชาไม่แยแสต่อลิงมาก

ไม่ว่าจะชาติที่แล้วหรือชาตินี้ ก็ล้วนไม่แยแส

นางจะทำอะไรเพื่อลิงได้ มันตายไปแล้ว

พลิกตัวไปมาอยู่พักใหญ่ นอนไม่หลับ นางสวมเสื้อคลุมออกไปเดินเล่น คืนที่เงียบสงัด และยังเป็นฤดูหนาวที่เยือกเย็น แม้แต่เสียงร้องของแมลงก็ไม่มี

นางยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาวอย่างเงียบๆ ลมยิ่งพัดก็ยิ่งทำให้อารมณ์วุ่นวาย กลับไปที่ห้องก็นอนไม่หลับ จึงพาหมาป่าหิมะวิ่งอยู่ข้างนอกหลายรอบ วิ่งจนเหนื่อยแล้ว กลับไปทิ้งศีรษะลงก็หลับ

วันรุ่งขึ้นตื่นมาแต่เช้า เข่อหลิงเข้ามารายงานให้ทราบว่า หงเย่กับอะโฉ่วได้จากไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ทิ้งจดหมายไว้ให้หยวนชิงหลิงฉบับหนึ่ง

หยวนชิงหลิงเปิดจดหมายออก ข้างในเขียนข้อความไว้ประโยคเดียวว่า ，“หวังว่าจะเห็นแก่ความผูกพันที่อยู่เป็นเพื่อนกันกว่าหนึ่งพันวัน เมตตาเปิดโอกาสให้มันสักครั้ง”

หัวใจของหยวนชิงหลิงยิ่งรู้สึกหนักอึ้ง เมตตาเปิดโอกาสให้สักครั้งแฝงความหมายว่าให้ทำการวิจัยอีกครั้ง

เอาจดหมายซ่อนเอาไว้ในแขนเสื้อ กินข้าวเช้าแล้ว ก็เริ่มออกเดินทาง

หยู่เหวินเห้ากับจิ้งถิงพากองทัพเดินทางได้รวดเร็วเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาไม่หยุดพักเลยทั้งวันทั้งคืน หลังจากเปลี่ยนม้าที่ศาลาพักม้าแล้วก็เร่งเดินทางต่อ หวังว่าก่อนจะเข้าสู่เขตหมอผี สามารถพบกับทุกคนได้ จากนั้นก็ให้คนส่วนหนึ่งเข้าไปยังเขตหมอผี  หมันเอ๋อได้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกผลักไสไล่ส่ง หลังจากอะซี่ให้นางกินยาแล้ว รับประกันกับอ๋องเว่ยและอ๋องอัน นางจะไม่มีทางกลายเป็นสาวหมอผีของเจียงเป่ย แต่เพราะเหตุการณ์คลุ้มคลั่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ยังมีคนอีกจำนวนมากที่ไม่เชื่อใจนาง อะซี่โมโหมาก ใช้ชื่อเสียงของการเป็นคนตระกูลหยวนสาบาน ถ้าหากหมันเอ๋อทำเรื่องที่เป็นผลเสียต่อกองทัพ คนตระกูลหยวนจะขอเป็นผู้รับผิดชอบ

“ไม่ได้ จะเข้าไปข้างในต้องเข้าจากเขตหมอผีเท่านั้น”แม่นมฉินส่ายหน้าและเอ่ยขึ้น

“สามารถเข้าไปได้จากตรงนี้เท่านั้น ถ้าเช่นนั้นบุกเข้าไปได้หรือไม่”อ๋องเว่ยถามขึ้นอีก

“ไม่สามารถบุกเข้าไปได้อย่างเด็ดขาด จำเป็นต้องหาทางที่ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นจะหลงทางอยู่ข้างใน”แม่นมฉินพูด

เช่นนั้นก็น่าเป็นกังวลแล้ว หัวใจของอ๋องเว่ยร้อนรุ่ม แทบอยากจะบินขึ้นไปช่วยจิ้งเหอออกมา

เขาหันกลับไปสั่งการ สั่งให้ทหารอ้อมภูเขาสังเกตดูว่ามีทางเข้าหรือไม่

หาอยู่ครึ่งค่อนวัน รายงานกลับมาล้วนเป็นหน้าผา ไม่มีทางเข้า และมีหลายจุดที่มีเมฆหมอกปกคลุมอยู่ ไม่ได้เข้าไปสำรวจอย่างถี่ถ้วน ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้

ระหว่างที่ทุกคนอยู่ในอาการอับจนหนทาง ก็เห็นหมันเอ๋อกับอะซี่ก็เดินอ้อมภูเขากลับมาหนึ่งรอบ หมันเอ๋อเดินไปตรงหน้าอ๋องเว่ย เอ่ยอย่างขลาดกลัวว่า

“นี่คือค่ายกลสวรรค์ จำเป็นต้องเข้าไปอย่างรวดเร็วดุจขี่เมฆหมอก ทั่วทุกทิศเต็มไปด้วยเมฆหมอก มีหนึ่งทิศเท่านั้นที่เป็นทางเข้า ”

แม่นมฉินนิ่งอึ้ง “ค่ายกลสวรรค์ หมันเอ๋อเจ้ารู้ได้อย่างไร”

“ข้าเคยเห็นแผนที่ค่ายกลที่เจียงเป่ย ”ตอนนี้ความทรงจำส่วนใหญ่ของหมันเอ๋อได้กลับมาแล้ว พูดอธิบายว่า “ตอนที่ข้ายังเด็กเคยถูกจับตัวมาที่นี่ เคยเห็นแผนที่ค่ายกลหลังเทวรูป มีทั้งหมดเจ็ดค่ายกล เดิมที่ใช้ค่ายกลดิน ตอนนี้เปลี่ยนเป็นค่ายกลสวรรค์”

อ๋องเว่ยดีใจมาก “เจ้าเคยเห็นค่ายกล ถ้าเช่นนั้นเจ้ารู้ว่าเข้าไปอย่างไรหรือไม่ ”

“รู้”หมันเอ๋อพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ไม่ถูกต้อง หมันเอ๋อ แผนที่ค่ายกลข้าก็เคยเห็น แต่ถ้าหากไม่ได้อ่านหลายปีก็ไม่มีทางมองออกอย่างทะลุปรุโปร่งได้แน่นอน เจ้าดูอยู่นานแค่ไหน”แม่นมฉินถามขึ้น

“ดูแค่ครั้งเดียว”หมันเอ๋อกลับมีความมั่นใจมาก “ข้าจำได้หมด วางใจได้ ข้ารู้ว่าจะต้องไปอย่างไร”

คำพูดของหมันเอ๋อ ทำให้คนบางส่วนที่หามาครึ่งค่อนวันจนรู้สึกท้อใจ เกิดฮึดสู้ขึ้นมาในทันที

แต่คำพูดต่อมาของหมันเอ๋อ กลับทำให้ความกระตือรือร้นของทุกคนดับมอดลง