การเดินทางไกลที่ยากลำบากครั้งนี้ สำหรับหยวนชิงหลิงแล้วยากลำบากมาก เพิ่งจะคลอดสองฝาแฝดได้ไม่กี่เดือนเท่านั้น และใช้เวลาส่วนมากเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อยอยู่ข้างนอก

ด้วยเหตุนี้สุขภาพจึงนับว่าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ โคลงเคลงอยู่บนหลังมากก็ลำบากมิน้อย แต่ตลอดทั้งทางนางก็ไม่เคยบ่นสักคำ จิ่นหนิงวิ่งเร็วแค่ไหน นางก็ควบม้าไล่ตามเร็วเท่านั้น แม้แต่จิ่นหนิงยังบอกว่านางยอดเยี่ยมมาก

ขณะที่ใกล้จะไปถึงหนานเจียงแล้ว ก็พบเข้ากับคนที่เสี้ยวหงเฉิงส่งมา รู้ว่าพวกหยู่เหวินเห้าจะรออยู่ที่รอบนอกของเขตหมอผี พวกนางก็วางใจ ตามทั้งสองคนเดินทางต่อไปข้างหน้า และนับว่าเป็นการนำทางด้วย

และกองทัพใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าหลังจากมีการจัดระเบียบแล้ว เก็บข้าวของเริ่มเดินทางเข้าสู่วงแหวนพิภพในเขตหมอผี

เข้าสู่วงแหวนพิภพ ก็เห็นได้ทันทีว่าไม่เหมือนกับวงแหวนรอบนอก ที่นี่เป็นแหล่งหินประหลาด ต้นไม้มีไม่มาก และล้วนต้นเล็กเตี้ย เห็นต้นไม้ใหญ่บ้างเป็นบางครั้ง กิ่งก้านและใบไม้ไม่ได้ดกหนามาก ขึ้นเขาไปส่วนมากเป็นที่โล่งเตียน แม้แต่หญ้าก็ไม่ขึ้น ทำให้คนรู้สึกว่าที่นี่มีพลังแห่งความตายหนักอึ้ง

เมฆหมอกในวงแหวนพิภพหนาทึบมาก ระยะที่สายตามองเห็นได้อยู่ในระยะแปดเก้าจั้งเท่านั้น ไร้ลม ที่เวิ้งว้างเช่นนี้ทำให้คนรู้สึกราวกับจะหายใจไม่ออกอย่างไรอย่างนั้น

อ๋องอันหอบหายใจหลายเฮือก เอ่ยอย่างประหลาดใจว่า “ตามหลักแล้วที่นี่ก็ไม่ใช่ภูเขาสูงชันอะไร ทำไมจึงหายใจไม่ออกนะ”

“เป็นไปได้ว่า เมฆหมอกนี้มีพิษ ”สวีอีก็รู้สึกหายใจลำบากอยู่บ้าง

อ๋องเว่ยมองไปยังแม่นมฉินที่นำทางอยู่ข้างหน้าแวบหนึ่ง วิ่งตามไปถามขึ้นว่า “เมฆหมอกนี้มีพิษหรือไม่”

แม่นมฉินหันหน้ากลับมา ก็ไม่พบว่าผิดปกติอะไร ยังคงหายใจได้อย่างสงบ นางเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้พวกเราอยู่ในวงแหวนพิภพ วงแหวนพิภพที่ว่านี้ ถูกโอบล้อมไปด้วยภูเขาสูงใหญ่หลายลูก เขตหมอผีมองดูจากภายนอกเป็นภูเขาใหญ่ลูกหนึ่ง

แต่ว่าที่จริงแล้วมีความคดเคี้ยวลดเลี้ยวมาก มีภูเขาอยู่สิบกว่าลูก ต้องเตือนทุกคนประโยคหนึ่ง

ถ้าหากรู้สึกหายใจลำบาก และไม่สามารถเดินต่อไปได้ จำเป็นต้องจัดระเบียบกันที่เดิม ไม่เช่นนั้นถ้าหากหายใจไม่ได้เป็นเวลานานๆจะทำให้เกิดภาพหลอน จะทำให้ตกขบวนหลงทางได้ ชาตินี้อย่าได้คิดว่าจะเดินออกไปได้”

อ๋องอันขมวดคิ้วขึ้นมา “ที่นี่เพิ่งจะเป็นวงแหวนพิภพ ถ้าหากเข้าไปยังวงแหวนสวรรค์ จะไม่ยิ่งเลวร้ายกว่านี้หรือ”

และตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่ปล่อยให้หมันเอ๋อเป็นคนนำทาง

ก็เป็นเช่นนี้เอง หมันเอ๋อแทนที่ตำแหน่งในการนำทางของแม่นมฉิน เดินอยู่ข้างหน้าตลอดทาง อะซี่เดินตามหลังนางไปด้วยก้าวเล็กๆแต่เร็ว ถามว่า

“หมันเอ๋อ วงแหวนพิภพนี้ต้องเดินอีกนานเท่าไหร่จึงจะออกไปได้”

หมันเอ๋อหันหน้ากลับมาพูดว่า “ไม่ต้องใช้เวลานาน เดินต่อไปข้างหน้าอีกสามชั่วยามก็เข้าสู่วงแหวนสวรรค์แล้ว”

“เจ้าแน่ใจจริงๆหรือว่าพวกเราจะปลอดภัย”อะซี่ก็รู้สึกหายใจไม่ค่อยออกอยู่บ้าง ริมฝีปากก็ซีดขาวแล้ว

หมันเอ๋อหยุดลงมองอะซี่ มีความเสียใจอยู่บ้าง น้ำเสียงแฝงแววสะอื้นและน้อยใจ “เจ้าก็ไม่เชื่อข้าหรือ”

อะซี่เห็นใบหน้านางที่ราวกับจะร้องไห้ แล้วก็นึกถึงทุกคนที่ต่างก็มีความระแวงในตัวหมันเอ๋ออยู่ส่วนหนึ่ง นางลำบากมาตลอดทางแล้ว จึงพูดว่า

“ไม่ใช่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้ ข้าเชื่อเจ้า”

หมันเอ๋อค่อยเปลี่ยนจากหน้าจะร้องไห้เป็นยิ้มออกมา “ขอบคุณเจ้ามาก ทุกคนต่างก็ไม่เชื่อข้า มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ยอมเชื่อข้า เจ้าวางใจได้ พวกเราจะสามารถเดินออกจากวงแหวนพิภพอย่างปลอดภัยแน่นอน”

“ดี”อะซี่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาบ้างแล้ว หายใจไม่ออก ร่างกายไม่มีพลัง

ทุกคนเดินทางต่อไปข้างหน้า การนำทางของหมันเอ๋อเรียบง่ายชัดเจนจริงๆ แทบจะไม่ได้พบกับอันตรายอะไรหรือสิ่งที่ทำให้รู้สึกตระหนกตกใจเลย แค่พบเจอสัตว์ป่าบ้างเป็นบางครั้ง และสามารถหลบหลีกได้อย่างราบรื่น ในวงแหวนพิภพ ไม่มีอุบัติเหตุใดๆเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ทางก็ค่อนข้างจะเดินได้สะดวกมาก

เดินมาถึงที่ราบลุ่มระหว่างภูเขา ฟ้าก็มืดแล้ว หมันเอ๋อหันหน้ากลับมาพูดกับอ๋องเว่ยว่า “พวกเราได้เดินออกจากวงแหวนพิภพแล้ว พรุ่งนี้ก็สามารถเข้าวงแหวนสวรรค์ วงแหวนสวรรค์จะลำบากและอันตรายอยู่บ้าง แต่ว่าข้าสามารถนำทุกคนเดินออกไปได้”

เมื่อได้ยินว่าเดินออกจากวงแหวนพิภพแล้ว ทุกคนก็ผ่อนลมหายใจออกมาหนึ่งเฮือก วงแหวนพิภพช่างง่ายดายเกินไปกระมัง นอกจากจะมีอาการหายใจไม่ค่อยสะดวกแล้ว อื่นๆก็ไม่มีเหตุการณ์อันตรายอะไรเกิดขึ้น สบายกว่าการนำทางของแม่นมฉินอยู่บ้าง

ท่าทีที่ทุกคนมีต่อหมันเอ๋อ เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่อ๋องเว่ยก็เชื่อนาง

หยู่เหวินเทียนยังกล่าวขอโทษต่อหมันเอ๋อ บอกว่าก่อนหน้านี้ยังพูดว่านางไม่รู้อะไร เคยตำหนินาง หมันเอ๋อยิ้มไม่ถือสาเอาความเขา ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความใจกว้างเรียบง่าย