หมันเอ๋ออมยิ้มขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ไม่ได้ก็ไม่มีหนทางแล้ว เดินย้อนกลับเป็นวงแหวนพิภพ ท่านไม่อยากช่วยจวิ้นจู่แล้วหรือ?”

รอยยิ้มนี้ปรากฏในสายตาอ๋องเว่ย ดูผิดปกติอย่างไม่สบายใจ โดยเฉพาะเป็นการหลบซ่อนอยู่ในหมู่หมอกเมฆ ยิ่งทำให้รู้สึกแปลกประหลาด แต่ประโยคที่ว่า “ท่านไม่ช่วยจวิ้นจู่แล้วหรือ?” ประโยคนี้ยังคงทำให้อ๋องเว่ยรวบเก็บความสงสัย สั่งกองกำลังใหญ่เดินหน้าต่อไป

ยิ่งเดินไปข้างหน้า หมอกเมฆก็ยิ่งหนาแน่น คนที่อยู่ใกล้ชิดกันก็แทบมองเห็นไม่ชัดเจน เห็นเพียงสีแดงโบกลอยอยู่ข้างหน้าอย่างสลัว ทุกคนต่างก็ไม่กล้าเดินช้า เดินไล่ติดตามไป กลับยิ่งอยู่ก็ยิ่งหายใจลำบาก แล้วก็มีคนล้มลงอีกบางส่วน

เพราะหายใจลำบาก ตนเองก็เดินอย่างทุกข์ยากแล้ว ยังต้องแบกคนอีก เท่ากับเป็นการเพิ่มภาระเท่าตัว ไม่ช้า คนที่แบกคนก็เป็นลมไปหลายคน ความตื่นตระหนกหวาดกลัวเริ่มลามไปสู่เหล่าทหาร

ในใจแม่นมฉินก็ยิ่งอยู่ยิ่งบสน ดึงหยู่เหวิยเทียนไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ผิดปกติ เจ้าไปเดินติดตามใกล้ชิดหมันเอ๋อ จะต้องติดตามอย่างใกล้ชิดที่สุด หากท่านก็พบว่าผิดปกติ ก็ให้จับตัวนางไว้ อย่าให้นางหนีไป”

หยู่เหวิยเทียนปักดาบไว้บนพื้น หายใจเข้าหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่างไรถึงถือว่าผิดปกติ? ตอนนี้ข้าก็รู้สึกว่าผิดปกติอย่างมาก อีกอย่าง เดิมที่เจ้าพูดถึงสัตว์หายากและแปลกใหม่เหล่านั้น วัชพืชดอกไม้ป่ามีพิษ ไม่เห็นมีอะไรสักอย่าง มีแต่หมอกเมฆพวกนี้”

นี่เป็นสถานที่อะไรกันแน่? ทำไมแม้แต่หายใจก็ลำบากขนาดนี้

แม่นมฉินเพราะรู้สึกว่าแปลกตรงนี้ วงแหวนพิภพกับวงแหวนสวรรค์ของเขตหมอผี ล้วนมีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่ และข้างทางก็มีวัชพืชดอกไม้ป่ามีพิษ ดอกไม้กินคนก็มี แต่ก็เดินมาถึงวงแหวนสวรรค์แล้ว นอกจากวงแหวนรอบนอกที่บรรจบกับวงแหวนพิภพจะเห็นงูพิษและแมลงมีพิษแล้ว ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก

อีกอย่าง แม้แต่นางเองก็รู้สึกหายใจค่อนข้างลำบาก

อย่างที่สองจะไม่มีอาการหายใจลำบาก นางไม่ถือว่าอาการหนัก ถือว่ายังสามารถหายใจได้ปกติ แต่คนอื่นอาการหนักมาก หากพูดถึงความแข็งแกร่งของร่างกาย ถึงแม้นางจะมีศิลปะการต่อสู้ แต่ก็ละเลยการฝึกฝนมาเป็นปีแล้ว เทียบกับทหารหนุ่มไม่ได้ แต่อาการของพวกเขาสาหัสกว่านางอย่างมาก แม้แต่อ๋องชุนก็ดูแย่กว่านางมาก

“หมันเอ๋อ เจ้า…..” เขากุมท้องไว้ มีความรู้สึกเหมือนอยู่ในห้วงความฝัน ไม่แท้จริง จนเมื่อมือทั้งคู่สัมผัสถึงเลือด รู้สึกเจ็บปวดบริเวณท้อง ค่อยรู้สึกถึงความจริงขึ้นมา

หมันเอ๋อหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ล่วงเกินแล้ว”

“ทำไม?” หยู่เหวิยเทียนมองดูนางอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมเจ้าต้องลงมือทำร้ายข้า? ข้าเคยช่วยชีวิตเจ้า”

“ท่านอ๋องไม่ควรที่จะไล่ตามมา” หมันเอ๋อเงยหน้าขึ้น มองดูเขาด้วยท่าทีแลดูพอใจ ถอนหายใจเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเขตหมอผีนี้เข้ามาไม่ง่าย คนที่บุกรุกเข้ามาในเขตหมอผี ล้วนต้องตายทั้งหมด”

หยู่เหวิยเทียนพูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “พวกเขา…พวกเขาล่ะ?”

หมันเอ๋อหัวเราะอย่างหม่นหมอง พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขาจะเดินวนอยู่ที่นี่ เดินวนตลอดจนตาย แต่ว่าไม่นาน พวกเขาก็จะหายใจไม่ออก ไม่ต้องรอจนหิวตาย วางใจได้ พวกเขาจะไม่ทุกข์ทรมานอย่างมาก”

หยู่เหวิยเทียนมองดูใบหน้าของนาง ที่เปลี่ยนกลายเป็นน่ากลัวอย่างแปลกประหลาดขึ้นมาในทันใด พร้อมพูดขึ้นอย่างตกตลึงสงสัยว่า “เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าไม่ใช่หมันเอ๋อ”

หมันเอ๋อหัวเราะเสียงดังขึ้นมาในทันใด หัวเราะเสร็จ แล้วก็มองดูหยู่เหวิยเทียน พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ใช่หมันเอ๋อแล้วจะเป็นใคร? ข้าก็คือหมันเอ๋อ ยังไม่ได้ขอบคุนท่านอ๋องที่ช่วยชีวิตไว้เลย”

หยู่เหวิยเทียนจ้องมองนางอยู่สักพัก จู่ๆก็ปล่อยมือที่กุมท้องไว้ รีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วบีบคอของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า “เจ้าไม่ใช่ เจ้าเป็นใครกันแน่?”

หมันเอ๋อถูกบีบคอไว้ เท้าทั้งคู่ลอยขึ้น กลับไม่หวาดกลัว ใบหน้าที่แดงก่ำ เผยรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมาอย่างช้าๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยลมหายใจเย็นยะเยือก

“พูดมา พวกเขาล่ะ? เจ้ารีบพาพวกเขาออกมา” หยู่เหวิยเทียนร้อนใจ และก็ไม่กล้าฆ่านางจริงๆ ทำได้เพียงโยนลงบนพื้น พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโห