หยู่เหวิยเทียนอยากที่จะฆ่านางจริงๆ แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมหมันเอ๋อถึงกลายเป็นเช่นนี้?

“เจ้าจำเรื่องที่ผ่านมาได้แล้วไม่ใช่หรือ? ครอบครัวของเจ้าล้วนถูกหมอผีฆ่า เจ้าไม่เกลียดพวกเขากลับทำงานให้พวกเขา เจ้ากล้าสู้หน้าพ่อของเจ้าหรือ?”

หมันเอ๋อหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “แก้แค้นกันไปมาแล้วจะจบสิ้นเมื่อไหร่? ตั้งแต่นี้ต่อไป หนานเจียงรวมเป็นหนึ่ง เป็นสิ่งที่คนหนานเจียงล้วนอยากเห็น”

“เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ” หยู่เหวิยเทียนพูดขึ้นอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ได้บ้า ข้ากำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง” หมันเอ๋อสะบัดออกจากเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าจะอยู่ที่นี่ต่อ หรือตามข้าไป ข้าสามารถพาเจ้าออกจากเขตแดนหมอผีได้”

พูดเสร็จ นางก็ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า

หยู่เหวิยเทียนไปได้ที่ไหน? และก็ไม่ให้นางไป เดินไปคว้าจับมือของนางไว้ ใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล เขาจึงยอมพูดขอร้องว่า “เห็นแก่ที่ข้าเคยช่วยชีวิตเจ้า เจ้าปล่อยพวกเขาออกมา ข้ารู้ว่าเจ้าสามารถพาพวกเขาออกมาได้”

หมันเอ๋อส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขามีแต่จะนำภัยพิบัติมาให้หนานเจียง หนานเจียงไม่ต้องการสงคราม หนานเจียงก็ไม่สามารถที่จะแตกสลายอีก”

“พวกเขาแค่ต้องการช่วยคน ช่วยจวิ้นจู่จิ้งเหอได้แล้ว พวกเราก็จะไป ขอเพียงพวกเขายอมปล่อยจวิ้นจู่ พวกเรารับประกันว่าจะไม่ทำร้ายใคร” หยู่เหวิยเทียนพูดขึ้น

หมันเอ๋อหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้ารับประกันว่าจะไม่ทำร้ายใคร? จะเสี่ยงทำไม? พวกเจ้าล้วนตายอยู่ที่นี่ ก็จะไม่สามารถทำร้ายใคร จวิ้นจู่จิ้งเหอสมควรตาย นางฆ่าสาวหมอผีเจียงเป่ยของเรา ตอนนี้รอเพียงถึงวันมงคล ก็จะสามารถเอาศีรษะของนางเซ่นไหว้กู้จือกับสาวหมอผีมู่ เช่นนี้ เจียงเป่ยของข้าก็จะได้รับความสงบสุขกลับมาอีกครั้ง”

“เจียงเป่ยของข้า?” หยู่เหวิยเทียนฟังประโยคนี้ แล้วก็จ้องมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ดังนั้น เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าไม่ใช่หมันเอ๋อแน่นอน”

อ๋องเว่ยโกรธจนชักดาบฟันตันไม้หักไปหนึ่งต้น พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “สามารถเดินออกมาจากวงแหวนพิภพได้อย่างราบรื่น ยังคิดว่านางน่าไว้ใจ คิดไม่ถึงว่าเป็นการหลงกลแล้วตั้งแต่ตอนนั้น”

อ๋องอานมองดูแม่นมฉิน พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามีวิธีพาพวกเราออกไปจากวงแหวนสวรรค์ไหม?”

แม่นมฉินเช็ดเหงื่อบนหน้าผากตนเอง สีหน้าแลดูขาวซีดกว่าปกติ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าสงสัยว่าที่นี่ไม่ใช่วงแหวนสวรรค์ วงแหวนสวรรค์ไม่เป็นเช่นนี้”

“ไม่ใช่วงแหวนสวรรค์? งั้นเป็นที่ไหน? พวกเราออกมาจากวงแหวนพิภพแล้วไม่ใช่หรือ?” อ๋องอานอึ้งไปสักพักแล้วถามขึ้น

แม่นมฉินหลับตา หวนคิดถึงเส้นทางที่ผ่านมาอย่างละเอียด พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเราเดินออกมาจากวงแหวนพิภพอย่างง่ายดาย แต่ตามหลักแล้วไม่น่าที่จะง่ายขนาดนี้ จากวงแหวนรอบนอกเข้าไปในวงแหวนพิภพ แต่ภายในวงแหวนพิภพเพราะมีการเปลี่ยนค่ายกล ค่ะก็ไม่รู้ว่าเดินออกมาได้อย่างถูกต้องไหม”

“ความหมายของเจ้าก็คือ พวกเราอาจจะหลงอยู่ในนี้หรือ?” ในใจอ๋องเว่ยหนักอึ้ง คนหลายพันคนหากหลงอยู่ในนี้ ไม่สามารถออกไปได้ เขตแดนหมอผี เป็นสถานที่แปลกประหลาดแห่งหนึ่ง

“เห็นทีว่าจะใช่ พวกเราถูกพาอ้อมเข้ามาในแดนหลงหายแล้ว” ”แม่นมฉินก็แลดูตื่นตระหนก มองดูสวีอีที่อยู่บนหลังสวีอี พร้อมพูดขึ้นว่า “หลังจากนางทานยาแล้ว บางทีอาจสามารถแก้อาถรรพ์หมอผีได้ แต่ในขณะเดียวกันก็อาจจะสามารถปลดมนต์เลือดอาถรรพ์ พระชายารัชทายาท เคยพูดถึงสถานการณ์นี้ไหม? ไทเฮาหลงได้สั่งไว้ไหม?”

อะซี่พูดขึ้นอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่มี”

“เลือดอาถรรพ์คืออะไร?” อ๋องเว่ยได้ยินคำศัพท์พวกนี้แล้วก็มึนหัว นี่ล้วนเป็นสิ่งของวุ่นวายอะไร เป็นสิ่งที่เขาไม่ชำนาญอย่างที่สุด

“เป็นคำสาปที่แลกด้วยชีวิตของหมอผี หลังจากถูกเลือดอาถรรพ์ ก็จะตกอยู่ในห้วงความคิดหนึ่ง นอกจากแก้เลือดอาถรรพ์ ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถได้สติกลับมาได้”

“อะไรคือห้วงความคิดหนึ่ง?” ”อ๋องอานโกรธอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดออกมาทีเดียวเลยได้ไหม? เดิมข้าก็ไม่เคยได้ยินเจ้าพูดถึงเลือดอาถรรพ์นี้”

ในใจแม่นมฉินก็กระวนกระวาย กลับยังคงอดกลั้นความตื่นตระหนกไว้แล้วก็พูดอธิบายให้เขาฟังว่า “ห้วงความคิดหนึ่งนี้ ก็ต้องดูว่าคนที่สาปนางในตอนนั้นพูดอะไรกับนาง หากสั่งเสียให้นางเห็นถึงผลประโยชน์ของเจียงเป่ยสำคัญที่สุด งั้นทุกอย่างที่นางทำ ก็จะเป็นการคิดถึงเจียงเป่ยเป็นหลัก โดยไม่สนใจที่จะฝังพวกเราไว้ที่นี่”

ทุกคนได้ยินเช่นนี้แล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปในทันใด