พูดจบ นางก็ลุกขึ้น

หยวนชิงหลิงรีบคว้าตัวนางไว้ทันที “เอาล่ะ ๆ ไม่ถามแล้ว เจ้าอยากอยู่ก็อยู่เถอะ เจ้านี่นะ ช่างเป็นคนปากแข็งบังคับไม่ได้เสียจริง ๆ เลย ถ้าเจ้าไม่อยากบอก ให้ข้าง้างปากเจ้าก็ยังไม่ได้อะไรเลยสักนิด จะอยู่ก็อยู่ไปเถอะ อยู่ไปจนกว่าเจ้าจะรู้สึกว่าพอแล้ว ไม่เอาแล้ว เช่นนี้ดีหรือไม่?”

ฮูหยินเหยาพูดติดตลกว่า “ได้ เช่นนั้นข้าจะอยู่ไปตลอดชีวิต”

“ข้าแทบจะรอไม่ไหวเลยเชียวล่ะ!” หยวนชิงหลิงพูดด้วยอารมณ์ไม่สู้ดี แต่เมื่อเห็นว่านางยังพูดจาหยอกล้อได้ จึงชี้ชัดได้ว่าไม่ใช่วิกฤตใหญ่อะไร น่ากลัวว่าเพราะอยู่คนเดียวแล้วคงจะเหงาจึงอยากมาร่วมสนุกที่นี่ ถึงอย่างไรตอนนี้จวนอ๋องฉู่ก็กำลังเตรียมงานแต่งของหมันเอ๋อ ก็เป็นอะไรที่สนุกสนานมีชีวิตชีวามากจริง ๆ นั่นแหล่ะ

เพื่อความรอบคอบ เมื่อหรงเยว่มาถึงในวันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงก็ยังคงเล่าเรื่องนี้ให้นางฟังเป็นการส่วนตัว แล้วขอให้หรงเยว่ไปถามฮุ่ยเทียน แต่ไปหยิบจับเศษกระเบื้องที่แตกอยู่ในบ้านของฮูหยินเหยา แล้วซ่อมแซมหลังคา หรงเยว่ใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไปถามว่า “จวนหลังนี้เพิ่งจะซ่อมแซมไปเองไม่ใช่รึ? ทำไมถึงพังอีกแล้วล่ะ?”

“ลมแรง กระเบื้องบางอันเลยโดนพัดปลิวน่ะ พอดีว่าข้าว่าง ก็เลยมาซ่อมให้นางเสียหน่อย จริงสิ เมื่อวานนางไม่ได้กลับมา เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?” ฮุ่ยเทียนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

หลังคานี้เป็นเพราะลมแรงมาก พัดถล่มจนกระจัดกระจายไปหมด ปกติเขาเป็นคนที่มักมีสีหน้าเย็นชา ! ตอนนี้มาถามหาฮูหยินเหยา ก็มีท่าทีราบเรียบมาก ราวกับถามไปตามมารยาทอะไรทำนองนั้น

หรงเยว่ตอบว่า “นางจะไปพักอยู่ที่จวนอ๋องฉู่สักสองสามวัน พระชายารัชทายาทให้ข้ามาถามว่า ช่วงนี้มีใครมาที่นี่บ้างหรือไม่? หรือว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหรือไม่? ทำไมอยู่ดี ๆ ก็ไปขอพักอยู่ที่จวนอ๋องฉู่โดยไม่มีเหตุผล?”

ฮุ่ยเทียนโยนกระเบื้องที่พังลงมาโดยไม่เงยหน้า พูดอย่างเฉยเมยว่า: “ไม่มีใครมาที่นี่อีก นอกจากหลินเซียวกับฉู่หมิงหยางในวันนั้น”

“ในวันนั้นมีเจ้าอยู่ด้วย แต่จะพูดไป นางไม่มีทางเสียเปรียบใครง่าย ๆ อยู่แล้ว ไม่มีทางเจอเรื่องที่ทำให้ต้องน้อยเนื้อต่ำใจแน่ ” หรงเย่พูด

ฮุ่ยเทียนไม่ได้พูดอะไร แต่มือหยุดชะงักไปชั่วขณะ การเคลื่อนไหวที่เล็กน้อยละเอียดอ่อนนี้ กลับตกอยู่ในสายตาของหรงเยว่ทันที หรงเยว่รู้จักฮุ่ยเทียนดี จึงถามว่า ” ทำไมรึ? วันนั้นเกิดอะไรขึ้น?”

สีหน้าของฮูหยินเหยาเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ไปเยี่ยมเขาทำไมรึ?”

“ ข้าคิดถึงเขาแล้วเจ้าค่ะ อยากให้เขาพาข้าบินอีก ” เมิ่งซิงพูดพลางหัวเราะชอบใจ

“เจ้าไปขอให้ท่านอาห้าพาเจ้าบินก็ได้ ท่านอาห้าก็มีวิชาตัวเบา”

“ วิชาตัวเบาของท่านอาห้า ยังห่างชั้นจากท่านอาฮุ่ยเทียนไกลโขเลยเจ้าค่ะ”

นี่คือความจริง หยู่เหวินเห้ามีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งไม่น้อย แต่ฮุ่ยเทียนมีศาสตร์วิชาตัวเบาที่เรียกว่าร้ายกาจอย่างหาได้ยาก ถ้าจะพูดว่าโดดเด่นไม่มีใครเทียบได้ก็อาจเกินไปสักหน่อย แต่ในความเป็นจริง ถ้ามองในมุมของชาวยุทธภพ น้อยคนนักที่จะสามารถเอาชนะวิชาตัวเบาของเขาได้

ฮูหยินเหยาดุอย่างโกรธเคือง “อย่าพูดจาเหลวไหล ทำไมถึงได้เอาคนอื่นมาทับถมท่านอาห้าแบบนี้ เสียแรงที่ท่านอาห้าดีต่อเจ้าขนาดนั้น เจ้าช่างเป็นเด็กที่ไร้หัวใจนัก เจ้าทำให้แม่ผิดหวังเหลือเกินแล้ว”

เมิ่งซิงคิดไม่ถึงว่าแม่ของนางจะตำหนินางอย่างรุนแรงขนาดนี้ นางถามตัวเองว่า ในหลายวันมานี้นางทำตัวเชื่อฟังว่าง่ายแท้ ๆ ทำไมถึงทำให้ท่านแม่ผิดหวังไปเสียแล้วล่ะ?

เด็กสาวหน้าบาง ชั่วขณะที่เกิดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

หยวนชิงหลิงที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงเมิ่งซิงร้องไห้ จึงเดินเข้ามาถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมถึงได้ร้องไห้ขึ้นมาล่ะ?”

ใบหน้าของเมิ่งซิงราวกับจานเงิน กลมเกลี้ยงผุดผาดน่ามอง การร้องไห้ครั้งนี้ทำให้นางดูน่าสงสารมาก หยวนชิงหลิงเห็นแล้วรู้สึกเห็นใจอย่างยิ่ง จึงคว้าตัวนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน “เอาล่ะ ๆ เมิ่งซิงเด็กดี หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ บอกท่านน้าห้ามาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

เมิ่งซิงซบลงไปในอ้อมแขนของหยวนชิงหลิง พลางร้องไห้โฮ: “ท่านแม่โกรธข้าแล้ว ท่านน้าห้า ข้าทำให้ท่านแม่โกรธแล้ว”

หยวนชิงหลิงตบ ๆ ที่หลังนางเบา ๆ แล้วพูดปลอบใจว่า: “เอาล่ะ ๆ เมิ่งซิงเด็กดี ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง ออกไปเล่นข้างนอกเถอะ เดี๋ยวน้าห้าจะคุยกับท่านแม่ของเจ้าให้ ว่านางโกรธอะไรเจ้า?”

เมิ่งซิงเช็ดน้ำตา แอบเหลือบมองแม่อย่างขลาด ๆ เมื่อเห็นว่าในแววตาลึก ๆ ของนางยังคงเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ จึงร้องไห้พลางวิ่งออกไปทันที

หยวนชิงหลิงหันไปมองฮูหยินเหยาอย่างจนใจ “เดิมทีข้าคิดว่าเจ้ามาพักอยู่ที่นี่ หากได้ใช้เวลากับลูกสาวก็คงจะดีที่สุดแล้ว ทำไมเจ้ากลับไปทำให้นางร้องไห้เสียแล้วล่ะ? เจ้าโกรธอะไรของเจ้า? นางเพิ่งจะมา ทำอะไรจนถึงขั้นหาเรื่องให้เจ้าโกรธได้ขนาดนี้อย่างนั้นรึ?”