รอจนสงบจิตใจลงมาได้ นางก็คิดว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็ควรจะต้องเอาเงินกลับคืนมาให้ได้เสียก่อน ดังนั้นจึงส่งคนไปหาฉู่หมิงหยางที่จวน แต่ช่วงนี้ฉู่หมิงหยางมักจะตัวติดอยู่กับหลินเซียวตลอด มักออกแต่เช้ากลับจนค่ำเช่นเดียวกับหยู่เหวินจุน หลังจากส่งคนไปเชิญจนสองสามวันผ่านไป ก็ยังไม่สามารถเชิญมาได้ นี่ทำให้ฮูหยินรองตระกูลกู้กังวลใจมาก คิดว่าฉู่หมิงหยางเจตนาหลบหน้านางแน่ ๆ จึงตัดสินใจไปที่นั่นด้วยตัวเอง

ตอนนี้หยู่เหวินจุนเริ่มทำการค้าแล้ว แต่ละวันจึงยุ่งมาก หลังจากตื่นนอนก็ออกไปทันที จนยามไฮ่ ( ช่วงเวลา 21.00 – 23.00 น.) ถึงจะกลับมา ในจวนจึงมีแค่คนรับใช้กับบรรดาสาวใช้ที่คอยดูแลเรื่องจิปาถะ

เพียงแต่หลังจากที่หยู่เหวินจุนออกไปวันนี้ ยามอู่ก็กลับมา (ประมาณเที่ยง) เขากินข้าวกับคนอื่นเมื่อตอนเที่ยง กินมากเกินไปหน่อย รู้สึกอึดอัดไม่สบายท้อง จึงอยากกลับมานอนพักสักหน่อย

กลับถึงบ้านไม่เจอฉู่หมิงหยาง จึงเรียกสาวใช้ให้ไปชงชากาเล็ก ๆ มาให้ดื่มสักกาเพื่อช่วยย่อย หลังจากดื่มไปจนเริ่มรู้สึกสบายตัวขึ้นบ้างเล็กน้อย  ชั่วขณะนั้นก็ได้ยินว่าฮูหยินรองตระกูลกู้มาขอพบ

คนของตระกูลกู้เป็นอะไรที่แต่ไหนแต่ไรมา เขาไม่ค่อยจะเห็นอยู่ในสายตาสักเท่าไหร่อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เป็นเพราะความเป็นอริกับกู้ซือ เขาก็ยิ่งไม่เต็มใจจะให้ความสนใจเข้าไปใหญ่เมื่อรู้ว่ามาหาฉู่หมิงหยาง จึงพูดแบ่งรับแบ่งสู้ไปสองสามคำอย่างขอไปที

ฮูหยินรองตระกูลกู้กลับมีท่าทีร้อนใจมาก ” นางจะกลับมาเมื่อไหร่รึ? ข้าส่งคนไปเชิญนางสามวันแล้ว ก็เอาแต่บอกว่านางไม่อยู่บ้าน ข้ามีเรื่องด่วนที่จะต้องพบนางให้ได้ ”

เมื่อหยู่เหวินจุนได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็เริ่มให้ความสนใจ เรียกสาวใช้ให้เข้ามาแล้วถามว่า “ช่วงนี้ มักจะออกไปข้างนอกบ่อย ๆ  “ใช่เพคะ ช่วงนี้ฮูหยินออกไปทุกวัน หลังจากที่ท่านออกไปแล้ว นางก็จะออกไปทันที จนค่ำ ๆ ถึงค่อยกลับมาเพคะ”

หยู่เหวินจุนหรี่ตาลง “ออกไปข้างนอกทุกวันรึ ? ไปไหน ? ทำไมไม่พาเจ้าไปด้วย ?”

เขารู้ว่าฉู่หมิงหยางเป็นคนกลัวเสียหน้า ถ้าออกไปเยี่ยมเยียนเพื่อน นางจะต้องพาสาวใช้ติดกายไปด้วยแน่นอน จะออกไปคนเดียวได้อย่างไรกัน?

“หลายแสนตำลึง?” หยู่เหวินจุนตกใจจนผุดลุกขึ้นยืนทันที

“ ใช่แล้ว สามแสนตำลึง!” เสียงของฮูหยินรองตระกูลกู้เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ ท่านไม่รู้เรื่องนี้หรอกรึ? เถ้าแก่ซุนคนนั้น ท่านก็ไม่รู้จักอย่างนั้นรึ?”

หยู่เหวินจุนคิดไม่ถึงว่าฉู่หมิงหยางจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ลับหลังเขาด้วย เอาเงินหลายแสนตำลึงไปปล่อยกู้ทำกำไร หนึ่งเดือนจะได้กำไรไปตั้งเท่าไหร่แล้ว ? นังแพศยานี่ถึงกับกล้าทำการค้าใหญ่โตโดยไม่บอกเขา

“เถ้าแก่ซุนข้าย่อมรู้จักดีอยู่แล้ว !” หยู่เหวินจุนรู้ว่าฉู่หมิงหยางจงใจปิดบังเรื่องนี้จากเขา นั่นก็เพราะไม่อยากแบ่งเงินให้เขาแน่ ๆ แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว เงินนั้นก็จะต้องแบ่งให้เท่า ๆ กัน “เรื่องปล่อยกู้นั่นข้าเองก็รู้ แต่ไม่รู้ว่านั่นเป็นเงินของฮูหยิน”

“ไม่ใช่แค่ของข้าหรอกนะ ยังมีของคนอื่นด้วย ข้าได้ยินมาว่ามีเป็นหลายล้านตำลึงทีเดียว ในเมื่อองค์ชายใหญ่รู้เรื่องนี้ก็ดีแล้ว ท่านช่วยถามเถ้าแก่ซุนให้ข้าหน่อยว่าจะคืนเงินส่วนนั้นมาให้ข้าก่อนได้หรือไม่? ข้ามีเรื่องต้องใช้ด่วนมาก ” ฮูหยินรองตระกูลกู้พูด

หยู่เหวินจุนแทบจะหลุดคำด่าหยาบออกมาเมื่อได้ยินประโยคนี้ นังผู้หญิงแพศยาคนนี้ช่างมีลูกไม้แพรวพราวเสียจริง เงินตั้งหลายล้านก็หามาได้ไม่ยากเย็น ถ้าไม่ได้เอาไปปล่อยกู้ แต่เอามาใช้ทำการค้าขายเอง ป่านนี้ก็คงร่ำรวยอู้ฟู่ไปนานแล้ว

หยู่เหวินจุนคิดว่า ในเมื่อมีเงินหลายล้านตำลึงที่สะพัดอยู่ข้างนอก จึงไม่สนใจเงินสามแสนตำลึงของฮูหยินรองตระกูลกู้ จึงพูดรับปากไปว่า “ได้ ถ้าเจ้าต้องรีบเอาคืนจริง ๆ ข้าจะไปพูดกับเถ้าแก่ซุนให้ ถึงอย่างไรเรื่องการยืมเงิน เดิมทีก็เป็นเรื่องที่ยินยอมร่วมกันทั้งสองฝ่ายล่ะนะ”

ฮูหยินรองตระกูลกู้ไม่คิดว่าเรื่องจะราบรื่นขนาดนี้ จึงรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง รีบกล่าวขอบคุณเป็นพัลวัน ท่าทางก็เปลี่ยนเป็นให้ความเคารพมากกว่าเมื่อครู่ขึ้นมาเล็กน้อย

หยู่เหวินจุนเห็นฮูหยินที่เป็นพวกชนชั้นสูงทำท่าไม่กล้าต่อต้าน ก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้กลับไปสู่อดีตที่ยังมีอำนาจ จึงอดแสดงท่าทางยโสออกมาไม่ได้ ยกมือขึ้นพลางพูดว่า : “เอาล่ะ หลังจากนี้ถ้าได้เงินคืนมา จะสั่งให้คนไปทักทายที่บ้านเจ้าสักหน่อยแล้วกัน เจ้าจะมารับด้วยตัวเองหรือจะให้ข้าสั่งคนนำไปส่งให้ก็ได้ทั้งนั้น”

“ ข้าจะส่งคนมารับเอง ไม่กล้ารบกวนองค์ชายใหญ่จะดีกว่า ” ฮูหยินรองตระกูลกู้เห็นแก่เรื่องของเงินส่วนที่จะได้คืน จึงไม่กล้าดูถูกเขา

หยู่เหวินจุนพอใจกับท่าทีของนางมาก ทั้งยังเชิญให้อยู่ดื่มชาก่อน ฮูหยินรองตระกูลกู้อ้างว่าที่จวนยังมีธุระต้องไปจัดการ จึงไม่รั้งอยู่นานก็กล่าวลากลับไปทันที