หยวนชิงหลิงยิ้ม นางรู้ว่าไม่ใช่ไม่มีคนมา แต่เสด็จพ่อไม่พบผู้ใด

หยวนชิงหลิงทักทาย “เสด็จพ่อรู้สึกว่าดีขึ้นเล็กน้อยหรือไม่เพคะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนผอมลงไปรอบหนึ่ง คางก็แหลมแล้ว ใต้ดวงตาก็มีรอยช้ำเป็นวง แทบจะเป็นสีดำแล้ว เห็นได้ชัดว่านอนหลับได้ไม่ดีเป็นที่สุด เขากล่าวอย่างเกียจคร้านว่า: “ดีขึ้นมากแล้ว เพียงแค่ยังคงไม่สามารถนอนหลับได้เท่านั้น”

“นอนไม่หลับตลอดเลยหรือเพคะ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

“ตอนกลางคืนไม่สามารถนอนได้ ตอนกลางก็นอนไม่ได้” ฮู่เฟยกล่าวเบาๆ บนหน้าฉาบไปด้วยความกังวลใจ

หยวนชิงหลิงกล่าว: “เช่นนั้นไม่ได้บอกให้หมอหลวงให้ชาที่ทำให้จิตใจสงบหรือเพคะ?”

“ให้ชาพุทราจีนรสเปรี้ยวมาแล้ว แต่ดื่มลงไปมีผลไม่มากนัก” ฮู่เฟยก็ตอบอธิบายแทน

หยวนชิงหลิงเปิดกล่องยา หยิบขวดยาออกมาจากด้านใน ยื่นให้ฮู่เฟย “นี่คือยานอนหลับเพคะ แต่ไม่สามารถกินเยอะได้ หากว่านอนไม่หลับจริงๆก็กินหนึ่งเม็ด!” เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้หมิงหยวนเหนื่อยมาก อยากจะนอน จะได้ทำให้สมองสงบลงมา

“เช่นนั้นก็กินตอนนี้สักเม็ดหนึ่ง” เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้หมิงหยวนเหนื่อยเป็นอย่างมาก อยากจะหลับไป ทำให้สมองได้สงบลง

ฮู่เฟยจึงเทให้เขาหนึ่งเม็ด เขากลืนลงไปโดยตรง ฮู่เฟยเพิ่งจะหยิบน้ำขึ้นมาไว้ในมือ ก็เห็นเขากินไปแล้ว จึงกล่าวว่า: “เช่นนั้นก็ดื่มน้ำอีกสักอึกหนึ่งนะเพคะ”

“ไม่ดื่มแล้ว วางไว้เถอะ!” ฮ่องเต้หมิงหยวนดูไม่มีชีวิตชีวาแม้แต่น้อย

ฮู่เฟยถอนหายใจเบาๆ “กินไม่ลง น้ำก็ไม่ดื่ม จะเป็นแบบนี้ได้อย่างล่ะเพคะ? นอกจากยาต้มแล้ว หลายวันมานี้ก็ไม่ได้แตะต้องของอย่างอื่นเลย”

“มิบังอาจเพคะ!” หยวนชิงหลิงก็อยากจะร้องทุกข์ขึ้นมาจริงๆ เจ้าหาหนึ่งคนแบ่งออกมาใช้เป็นหลายๆชิ้น ไม่ว่าตรงไหนก็ดูเหมือนจะหนีไม่พ้นเขา อันที่จริง ตั้งแต่หลังเรื่องงานศพของหยู่เหวินจุน ระหว่างพวกเขาสามีภรรยาก็ไม่ได้พูดคุยกันเท่าไหร่มาสองสามวันแล้ว ตอนที่เขากลับมานางก็หลับแล้ว ตอนเช้านางยังไม่ตื่น เขาก็ออกจากบ้านไปแล้ว ในบ้านก็กลายเป็นโรงแรมแล้ว ก็ไม่ต้องเอ่ยถึงไปที่ทะเลสาบจิ้ง แม้แต่เวลากินข้าวด้วยกันก็ไม่มี

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าว: “ข้ารู้ว่าทำให้เขาลำบาก แต่เพื่อแบ่งเบาความทุกข์ภาระของเสด็จพ่อ เขาต้องพยายามทำให้เต็มที่ด้วยตัวเองไม่สามารถให้คนอื่นทำแทนได้! และประเทศนี้ไม่ช้าไม่เร็วก็เป็นของเขา เขาลำบากล่วงหน้าสักหน่อย ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องมีวันที่ขึ้นครองราชย์วันนั้น”

ฮู่เฟยน้ำตาไหลพราก

คำพูดนี้สำหรับนางแล้วชั่งโหดร้ายเกินไป เพราะหากว่ารัชทายาทขึ้นครองราชย์ ก็หมายความว่าเขาเสียชีวิตแล้ว

“ร้องไห้อะไร? เพียงแค่พูดคุยสัพเพเหระกันเท่านั้น” ฮ่องเต้หมิงหยวนยังคงสงสารภรรยาตัวน้อย เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้นาง

ฮู่เฟยกัดฟัน ดวงตากลมรูปอัลมอนด์เพ่งมอง “หม่อมฉันเพียงแค่ขอร้องพระองค์ อย่าพูดวาจาเช่นนี้อีก วันเวลาเช่นนี้ก็ไม่ดีพอแล้ว ยังจะเอ่ยคำพูดเหล่านี้ทำให้คนเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่าอีก เกลียดข้าเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนหัวเราะขึ้นมาแล้ว แววตาอ่อนโยนลงมาในพริบตา “นี่ถึงจะเป็นเจ้า ไม่ต้องเป็นกังวลเพราะข้า ไม่ต้องพูดจาเล้าโลมให้ใจอ่อน ก็เป็นเช่นนี้”

หยวนชิงหลิงหยิบกล่องยาออกมา จ่ายยาอีกเล็กน้อย ความจริงโรคกระเพาะของเขาก็ค่อนข้างรุนแรง เป็นฮ่องเต้ทํางานลำบากตรากตรำจริงๆ หลายปีมานี้ก็ไม่ได้หยุด เมื่อพบเจอปัญหาใหญ่เกิดขึ้นภายในประเทศ ก็มักจะลืมกินลืมนอน นานๆเข้า กระเพาะลำไส้ก็ไม่ไหวแล้ว

รอจนหยวนชิงหลิงจ่ายยาเสร็จแล้ว เมื่อเดินออกไปดู ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับหลับไปแล้ว ฮู่เฟยค่อยๆห่มผ้าห่มให้เขาเบาๆ แล้วเรียกมู่หรูกงกงให้เข้ามาเฝ้าดูแล นางเดินย่องเข้าไปในตําหนัก ดึงมือของหยวนชิงหลิงให้นั่งลง

“พระชายารัชทายาท ท่านบอกข้ามาตามความจริง อาการของฝ่าบาทร้ายแรงใช่หรือไม่?” แม้ว่าฮู่เฟยจะคอยเฝ้าดูแลอยู่ข้างๆทุกวัน แต่ขณะที่พูดถึงอาการป่วย ก็มักจะหลบเลี่ยงนางเสมอ นางเป็นกังวลจนแทบไม่ไหวแล้ว

“ไม่ได้ร้ายแรงเป็นพิเศษเพคะ แต่ก็ยังต้องระวัง” หยวนชิงหลิงกล่าว

ใต้ดวงตาของฮู่เฟยแดงก่ำ กล่าวสะอึกสะอื้น: “พวกท่านอย่าคิดปิดบังข้า ทุกครั้งที่พูดถึงอาการป่วยล้วนปิดบังข้าไว้ อีกทั้งเขากินไม่ลง และนอนก็ไม่หลับ ทั้งคนผอมลงไปรอบหนึ่งแล้ว”

หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยความเป็นห่วง: เดิมทีอาการป่วยของเขาก็ไม่ได้รุนแรงมาก กล่าวปิดบังอาการป่วย ก็เพียงแค่ไม่ต้องการให้ผู้คนรู้ว่าอาการป่วยไม่ได้รุนแรง ไม่คิดว่าจะทำให้ฮู่เฟยเข้าใจผิดแล้ว

กำลังคิดอยากจะโน้มน้าวปลอบใจ แต่กลับได้ยินเสียงร้องไห้ของฮู่เฟย: “หากว่าเขามีเรื่องอะไร ข้าก็จะไม่อยู่แล้ว”