“ท่านแม่ วันนี้อาจารย์ปู่เข้ามายืมหมาป่าหิมะ ทั้งยังมอบกระดาษให้ข้าปึกหนึ่ง ข้าสามารถเอาได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ทังหยวนเอ่ยถาม

หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่าก่อนหน้านี้ที่ท่านชายสี่บอกว่าซาลาเปาพวกเขาเขียนอักษรพอใช้ได้ อาจจะหากระดาษเซวียนจื่อชั้นดีมาให้เขา จึงเอ่ยว่า: “ในเมื่ออาจารย์ปู่มอบให้เจ้า เจ้าใช้ให้ดีก็พอแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ทังหยวนพูดเสียงเรียบๆ มองไม่เห็นอารมณ์ใดๆโดยสิ้นเชิง

ซาลาเปากล่าว: “อาจารย์ปู่กลับให้กระบี่ข้าหนึ่งเล่ม สวยงามมากเชียวล่ะ”

“กระบี่? ให้เจ้าฝึกวิทยายุทธหรือ?” หยวนชิงหลิงพูดถึงการฝึกวิทยายุทธขึ้นมา ก็รู้สึกละอายใจเสมอ เพราะว่าท่านชายสี่เคยมีความคิดจะปั้นนางให้เป็นผู้มีฝีมือสูงส่งอยู่ในร้อยอันดับแรกของวงการยุทธภพ แต่จากพัฒนาการของนาง ทั้งชีวิตนี้ก็เป็นไปไม่ได้

“ฝึกวิทยายุทธ อนาคตเป็นจอมยุทธ!” ซาลาเปากล่าวอย่างมีอุดมการณ์เป็นอย่างมาก

ข้าวเหนียวยังคงบีบไหล่ของหยวนชิงหลิงด้วยความน่าเอ็นดู หยวนชิงหลิงจึงเอ่ยถาม: “อาจารย์ปู่มอบของอะไรให้เจ้า?”

ข้าวเหนียวส่ายหน้า มองดูหยวนชิงหลิงด้วยท่าทางน่าเอ็นดู “ให้แล้ว ข้าไม่เอา ข้าให้เขาพาข้าไปเที่ยวเล่นที่สำนักเหลิ่งหลังในวันข้างหน้า”

“รู้จักแต่เล่น!” หยวนชิงหลิงไม่สนใจดื่มด่ำกับความสนุกของเขา

ฉับพลันนั้นหยวนชิงหลิงก็อยากฟังการวางแผนสำหรับอนาคตของพวกเด็กๆ หรือจะบอกว่า อนาคตอยากเป็นคนอะไรยังไง จึงให้พวกเขานั่งเป็นแถว เอ่ยถาม: “บอกแม่ อนาคตพวกเจ้าโตแล้ว อยากทำอะไรล่ะ?”

แน่นอนว่าซาลาเปาก็ยังคงเป็นคำนั้น “เป็นจอมยุทธ ถือดาบเดินไปทั่วโลก ต่อสู้กับความอยุติธรรม”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้ว เด็กคนไหนไม่มีความฝันจะเป็นจอมยุทธกัน? เป็นธรรมดา แต่ความเป็นจริงจะตบหน้าเขาอย่างรุนแรงฉาดหนึ่ง เพราะว่าโลกใบนี้ความอยุติธรรมมากมาย ล้วนไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นจะสามารถแทรกแซงได้

และมีเพียงการได้เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แล้วเท่านั้นจึงรู้ว่า สถานการณ์ที่ดูเหมือนสงบของราชสำนักที่ผ่านมา ความเป็นจริงนั้นเป็นคลื่นใต้น้ำอยู่ทั่วทุกสารทิศ อาจจะไม่ได้มีความคิดที่แตกต่างกันทั้งหมด แต่ความเห็นทางการเมืองไม่ตรงกัน ก็ก่อให้เกิดความขุ่นเคืองได้ ทักษะของจวิ้นอ๋อง ก็คือทักษะการรักษาสมดุล ทันทีที่เสียความสมดุล เมื่อสถานการณ์เกิดขึ้นก็ไม่อาจจัดการได้

เขารู้สึกจากใจจริงว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เสด็จพ่อมีความยากลำเค็ญจริงๆ และเสด็จพ่อยังต้องเผชิญหน้ากับการแย่งชิงของลูกชายแท้ๆไม่กี่คนอีก เขายังไม่ได้จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับปัญหานี้ ก็เหน็ดเหนื่อยหมดแรงใจแล้ว

ทั้งสองคนจับมือกันเงียบๆ ไม่พูดจา เสพสุขกับความเงียบสงบยามค่ำคืน

แม่นมสี่ยกขนมเปี๊ยะเข้ามา หาได้ยากที่รัชทายาทจะกลับมาเร็วอย่างวันนี้ ดังนั้นนางและแม่นมฉีจึงได้ทำขนมเค้กและขนมเปี๊ยะขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความรวดเร็ว ไม่ประณีตแต่อร่อยมาก

หยวนชิงหลิงนึกถึงเรื่องราวของวันนี้ตอนอยู่ในพระราชวังได้เห็นเหล่าสามผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่สิ้นเปลืองแรงด้วยความเหนื่อยยากลำบากเพื่อการกลับมาของอ๋องผิงหนาน แม่นมสี่เป็นคนใกล้ชิดของไท่ซ่างหวงในตอนนั้น คิดว่าน่าจะรู้นิสัยของอ๋องผิงหนานผู้นี้ ครั้นแล้วก็ทักให้แม่นมสี่นั่งลงมา เอ่ยถาม: “แม่นม อ๋องผิงหนานท่านนี้เข้ากับคนได้ง่ายหรือไม่?”

แม่นมสี่ได้ยินว่าถามถึงอ๋องผิงหนาน จึงหัวเราะขึ้นมาอย่างช้าๆ นั่งลงข้างๆ แววตาก็มีความเนิ่นนานห่างไกลจากปัจจุบันเล็กน้อย “อ๋องผิงหนานเป็นคนที่เข้ากับคนได้อย่างง่ายดายที่สุดของทั้งหมดในหอจัยซิง เขาบริสุทธิ์ไร้พิษภัยที่สุด ในใจไม่มีความคิดต่างๆนาๆอื่นใด นอกจากเรื่องของชายาเฟิงอัน สำหรับเรื่องอื่นๆทั้งหมดเขาล้วนไม่ค่อยเป็นกังวลมากนัก”

“เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับชายาเฟิงอันเป็นอย่างมากสินะ?”

“ไม่เพียงแค่ดี ก็คือสนิทเหมือนแม่ลูกอย่างแท้จริง”

หยวนชิงหลิงแปลกใจ “พวกเขามีความเกี่ยวข้องเป็นน้องสามีและพี่สะใภ้สินะ? แต่ทำไมถึงได้ดีเช่นนี้ล่ะ?”

แม่นมสี่กล่าวอธิบาย: “ชีวิตของอ๋องผิงหนานก็เป็นชายาเฟิงอันช่วยเอาไว้เจ้าค่ะ ตอนนั้นหลังจากที่อ๋องผิงหนานถูกช่วยออกมาจากยอดเขาหมาป่าหิมะแล้ว สมองเลอะเลือน ใครก็จำไม่ได้ แต่จำชายาเฟิงอันได้ ตอนนั้นสถานการณ์ก็ค่อนข้างซับซ้อนเล็กน้อย ในตำหนักบูรพาไม่ปลอดภัย ชายาเฟิงอันจึงรับเขามาอาศัยอยู่ที่จวนอ๋องซู่ในตอนนั้น เป็นชายาเฟิงอันที่คอยดูแลเขา”

“เช่นนั้นหลังจากนั้นมาสมองของเขาดีแล้วหรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

แม่นมสี่กล่าว: “อันนี้……อันที่จริงข้าก็ไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่ขณะที่เขาออกจากเมืองหลวง จำเรื่องราวก่อนหน้าได้เล็กน้อย แต่ก็จำได้ไม่ทั้งหมด สมองก็ไม่ได้ชัดเจนนัก ดังนั้นตอนนั้นชายาเฟิงอันก็จากไปพร้อมกับเขา”

หยวนชิงหลิงมองดูหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง กล่าวว่า: “เช่นนั้นท่านกับอ๋องผิงหนานก็ได้พบกันไม่กี่ครั้งสินะ?”