กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ที่ตลอดทางนี้ไม่มีการลงมือใด ๆ ก็เพราะคนของสำนักเหมยแดงยังจัดการได้ไม่เรียบร้อยนั่นเอง

เสี้ยวหงเฉิงกัดฟันกรอด “สามคนไหน?”

เมี่ยตี้ให้รายชื่อมาชุดหนึ่ง แต่ไม่มีชื่อของเฉียวเฟิงทั้งสามคนนี้ล้วนเป็นคนเก่าแก่ที่อยู่ในสำนักเหมยแดงมานาน สามารถบงการชี้นำพวกนางได้

“แล้วเฉียวเฟิงล่ะ?” เสี้ยวหงเฉิงถาม

เมี่ยตี้ส่ายหัว “ไม่รู้ แต่พวกนั้นสารภาพว่าฆ่าผู้นำกลุ่มคนหนึ่งของสำนักเหมยแดงไป ไม่รู้ว่าเป็นเฉียวเฟิงคนที่เจ้าพูดถึงหรือไม่ หลังจากฆ่าคนผู้นี้แล้ว สำนักเหมยแดงก็ถูกสามคนนี้ควบคุมอย่างรวดเร็ว ทั้งยังกรุยทางกลับไปยังเมืองหลวงเรียบร้อยแล้วด้วย ซึ่งหลังจากนี้สำนักเหมยแดงจะค่อย ๆ ถูกคนเซียนเปยใช้งานอย่างเต็มตัวในที่สุด ”

เสี้ยวหงเฉิงคิดว่ามีโอกาสที่จะเป็นเฉียวเฟิงมากกว่าครึ่งแน่แล้ว นางสับสนเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าคนที่มีเจตนาเป็นอื่นคงไม่พ้นเฉียวเฟิงแน่ หลายวันมานี้เฉียวเฟิงพยายามบอกนางเสมอว่า นางไม่อาจติดตามทำงานให้รัชทายาทแบบนี้ไปตลอดได้ ยังบอกอีกว่าวันหนึ่งนางจะเป็นคนที่นำพาหายนะมาให้สำนักเหมยแดง ตอนที่นางออกมาครั้งนี้ ยังบอกด้วยว่าไม่ควรให้สำนักเหมยแดงต้องส่งคนทั้งหมดออกมาแบกรับ นางยังถึงกับตำหนิเฉียวเฟิงอย่างรุนแรงด้วยความโกรธเคืองว่า ถ้านางไม่เต็มใจทำงานให้รัชทายาท เช่นนั้นก็เชิญไสหัวไปตายซะ!

ในใจนางรู้สึกทุกข์ทรมานมาก นางข้ามผ่านความเป็นความตายกับเฉียวเฟิงมาหลายครั้งหลายหน นางนับว่าเป็นคนที่อยู่ข้างกายนางมาได้นานที่สุด การจากลาครั้งสุดท้ายของนางกับเฉียวเฟิง จะเป็นความทรงจำเรื่องที่นางโกรธเคืองและคำตำหนิติเตียนอันร้ายกาจ

นางกล่าวขอบคุณเมี่ยตี้ทื่อ ๆ นั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบ ๆ เป็นนานสองนาน หลายปีมานี้ต้องรบราฆ่าฟันไม่หยุดหย่อน จริง ๆ แล้วนางเหนื่อยล้ามาก แต่เพราะตอนแรกนางสาบานไว้แล้วว่าจะช่วยเหลือรัชทายาท ความสัมพันธ์ของพวกเขา นอกจากจะเป็นราชากับขุนนางแล้ว ยังเป็นเพื่อนกันอีกด้วย นางเป็นคนที่รักษาสัจจะ ไม่ว่าจะเหนื่อยยากหรือต้องลำบากอีกสักแค่ไหน นางก็จะทำมันให้สำเร็จ

แต่คนอื่น ๆ ในสำนักเหมยแดงล่ะ?

พูดจบ นางก็หันหลังเดินออกไป

หยู่เหวินเห้ามองตามเงาแผ่นหลังของนาง พลางถอนหายใจเบา ๆ แม้จะไม่รู้หัวใจของผู้หญิง แต่เจ้าหยวนเคยบอกว่า ผู้หญิงทุกคนต่างก็หวังอยู่เสมอว่าจะมีใครสักคนที่รู้ร้อนรู้หนาวคอยอยู่เคียงข้าง ตลอดหลายปีมานี้เสี้ยวหงเฉิงดูดีและมีเสน่ห์มาก แต่จริงๆ แล้วไม่มีใครรู้ว่านางต้องใช้ชีวิตอย่างทุลักทุเลขนาดไหน เขาหวังจากใจจริงว่านางจะแต่งงานกับลู่หยวน ออกจากวงการที่ต้องต่อสู้ฆ่าฟันกัน ได้ไปใช้ชีวิตอย่างมั่นคง

แต่เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ไว้รอให้กลับไปเมืองหลวงค่อยคุยก็แล้วกัน

หลังจากพักผ่อนช่วงสั้น ๆ ในตอนกลางคืน เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนก็ขี่ม้าไปยังสถานที่ที่เกิดการต่อสู้กันใหญ่โตเมื่อวานนี้

ร้านน้ำชาถูกคนของที่ทำการปกครองมาเก็บกวาดทำความสะอาดไปหมดแล้ว หยู่เหวินเห้าขี่ม้าวนดูอยู่พักหนึ่ง ไม่เห็นว่ามีเสือปลากับงูเหลือม แต่กลับมีซากของเสือปลาสองสามตัวเหลืออยู่ในที่เกิดเหตุ หยู่เหวินเห้าจึงลงไปขุดหลุมฝังศพฝังพวกมันให้

คำถามค่อยๆ ผุดขึ้นในใจของเขา ร้านน้ำชานี้ถูกเตรียมขึ้นโดยนักฆ่า และเพิ่งสร้างขึ้นใหม่จุดประสงค์หลักจะต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน เวลานั้น ในร้านน้ำชารวมเจ้าของร้านและภรรยาก็มีคนอยู่ทั้งหมดสิบคน ทุกคนต่างล่วงหน้ามาดักรอซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่

พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเขาจะมาที่นี่แน่ ๆ ? ถ้าเขาไม่มาที่นี่ การซุ่มโจมตีครั้งนี้จะไม่ถูกจัดฉากไว้อย่างสูญเปล่าหรอกหรือ?

ก่อนที่เขาจะมา เจ้าเมืองก็กำชับเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอย่าไปบนเส้นทางภูเขา มีงูเหลือมและสัตว์ร้ายออกอาละวาด พอนึกถึงคำพูดเหล่านี้แล้ว ก็สัมผัสได้ว่า แท้ที่จริง มันเป็นคำพูดที่ใช้บอกเขาเสียมากกว่า

บริเวณใกล้เคียงมีประชากรเบาบาง ถ้าต้องการจะดึงดูดนักฆ่า ที่นี่คือสถานที่ที่ดีที่สุด

หลังจากได้ยินคำพูดของเจ้าเมืองแล้ว เขาถึงได้ตัดสินใจที่จะไปเส้นทางนี้

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เจ้าเมืองแสร้งชี้นำให้พวกเขามาที่นี่อย่างลับ ๆ เพราะเจ้าเมือง รู้ว่านักฆ่าจะซุ่มโจมตีที่นี่ ตลอดทางที่มา พวกคนร้ายต่างก็จับจ้องมาที่เขา เขาเคยให้ความสนใจกับคนที่ผ่านไปมาระหว่างทาง แต่ก็ไม่เห็นว่าจะเหมือนกัน เมื่อมาคิดดูดี ๆ แล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นการใช้วิชาปลอมตัวหรือเปลี่ยนชุด หรือไม่ก็อาจเป็นการเปลี่ยนกลุ่มคนที่จะลงมือหลาย ๆ กลุ่ม หรือไม่ก็อาจมีนักฆ่าหลายร้อยคน แล้วก็ยังคนที่สะกดรอยตามมาระหว่างทางด้วย ดูเหมือนว่าครั้งนี้อีกฝ่ายจะอยากฆ่าเขาให้ได้จริง ๆ