หยู่เหวินเห้านึกขึ้นมาได้ทันทีว่า ตอนที่กระโดดร่มในยุคปัจจุบัน ในขณะที่เจ้าหยวนกำลังตกอยู่ในอันตราย เคยบอกว่าเจ้าแฝดใช้พลังจิตอะไรสักอย่างนี่ล่ะ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเจ้าแฝดสามารถรับรู้ได้ถึงอันตรายล่วงหน้า ดังนั้น จึงได้เรียกให้เจ้าเสือน้อยทั้งสองมาที่นี่?

แต่เสือกับแมว…มันเหมือนกันด้วยรึ? ถึงเสือจะสั่งแมวได้ แล้วงูเหลือมล่ะ?

หยู่เหวินเห้ารู้สึกร้อนใจจนอยากรีบกลับไปเมืองหลวงโดยเร็ว สั่งการเมี่ยตี้ไปสองสามประโยค ให้เขาส่งคนจำนวนหนึ่งไปที่เมืองหยุนฝู เพื่อคอยจับตามองว่าเจ้าเมืองมีการติดต่อกับใครบ้าง แล้วสืบสวนเรื่องของนักฆ่าเมื่อวาน ว่ามีบาดเจ็บล้มตายไปเท่าไหร่

เมี่ยตี้ไปเตรียมการก่อนล่วงหน้า แล้วให้รัชทายาทและคณะกลับไปเมืองหลวงก่อน

มีบาดแผลทั่วทั้งร่าง การเดินทางวันนี้เป็นอะไรที่ลำบากใจมากจริง ๆ แต่ในหัวใจกลับรู้สึกเหมือนดั่งลูกธนูที่พร้อมจะพุ่งออกจากแล่งได้ตลอดเวลา ไม่อาจสนใจอะไรอื่นได้มากมายนัก แผลดูแล้วค่อนข้างหนัก โชคดีที่อากาศยังไม่ร้อน พอจะใส่ยาผงเพื่อบรรเทาอาการไว้ก่อนได้ ทั้งไม่ต้องปิดแผลขึ้นหนองหรืออักเสบ

เจ้าเสือน้อยตามเขาไปตลอดทาง พวกมันทำราวกับว่าไม่เคยเห็นภูเขาหรือแม่น้ำอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้มาก่อน จึงทำท่าทางตื่นเต้นอย่างมาก วิ่งวุ่นวายไปมาไม่หยุด ถึงขั้นวิ่งออกไปหนึ่งถึงสองชั่วยามโดยไม่กลับมาให้เห็น หลายครั้งเข้าหยู่เหวินเห้าก็คิดว่าจะไปตามหาเสียหน่อย อากาศเริ่มค่อย ๆ แจ่มใสขึ้นบ้างแล้ว เมื่อคืนพักที่โรงเตี๊ยมอู่โจว เพราะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ดังนั้น วันนี้จึงวางแผนว่าจะเร่งเดินทางให้เร็วที่สุด

เพิ่งจะออกจากถนนสายหลัก ก็เห็นม้าเร็ววิ่งควบตะบึงเข้ามาเต็มที่ ที่ด้านหลังเต็มไปด้วยฝุ่นดินฟุ้งกระจาย สวีอีสายตาดีมาก เห็นเพียงแวบเดียวก็จำได้ทันที “นั่นคืออ๋องชุนไม่ใช่รึ?”

หยู่เหวินเห้าเพ่งมองอย่างตั้งใจ ปรากฏว่าเป็นเจ้าเก้าจริง ๆ จึงอดรู้สึกเอะใจไม่ได้

สวีอีตะโกนว่า  จึงรีบควบม้าตะบึงเข้ามา กระชับสายบังเหียนจนแน่นพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วจนมาถึง ม้ายังไม่ทันหยุดวิ่งดี เขาก็กระโดดลงจากหลังม้าแล้ววิ่งขึ้นมาข้างหน้า “พี่ห้า รีบกลับเมืองหลวงเร็วเข้า!”

นางฟังออกว่าเป็นเสียงเจ้าห้า หยวนชิงหลิงไม่สวมรองเท้าอะไรทั้งสิ้น ก็วิ่งตรงออกมาทันที ประตูเพิ่งจะเปิดออก ก็ถูกคนที่วิ่งเข้ามาราวกับลมหมุนดึงเข้าไปในอ้อมแขน แล้วกอดเอาไว้จนแน่น

แยกกันแค่สองสามวัน ต่างฝ่ายต่างก็พบกับการซุ่มโจมตีที่เป็นอันตรายถึงชีวิต แม้ว่าอันตรายจะกลับกลายเป็นความสงบสุขได้ในภายหลัง แต่ในชั่วขณะนี้ แค่ได้กอดกันและกันไว้ หัวใจที่แขวนค้างอยู่ก็กลับค่อย ๆ ผ่อนคลายเป็นสุขขึ้นมาได้

เมื่อได้กลิ่นเลือดบนร่างของเขา หยวนชิงหลิงก็ปล่อยเขา แล้วไปหยิบกล่องยาออกมารักษาบาดแผลให้อย่างเงียบ ๆ

ในระหว่างวันครึ่งที่เร่งเดินทาง เขาไม่ได้หยุดรักษาบาดแผลเลย ได้แต่ห่อรัดไว้ด้วยผ้าอย่างแน่นหนา จนเริ่มมีหนองจากการอักเสบบวมแดงขึ้นมาจริง ๆ หยวนชิงหลิงเทน้ำยาฆ่าเชื้อออกมาเพื่อทำความสะอาดก่อน ทำการล้างแผลให้เขา แล้วค่อยผ่าเอาเนื้อเยื่อที่เน่าเปื่อยออกจากแผลเปิด

เขาไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว เพียงจ้องมองท่าทางเอาจริงเอาจังของหยวนชิงหลิง เขาเกือบจะไม่มีโอกาสได้เห็นหน้านางอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกหวาดกลัวภายหลังเมื่อได้เห็นนางจู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

เขารู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่รอบคอบ และหุนหันพลันแล่นจนเกินไป

ใช้เวลาราว ๆ หนึ่งชั่วยามกว่า ๆ ในการจัดการกับบาดแผลต่าง ๆ บนร่างกาย ในที่สุดบาดแผลทั้งหมดก็ถูกจัดการอย่างเหมาะสม หลังจากเอายาแก้อักเสบออกมาให้เขากิน ก็ค่อยถอนหายใจออกมาได้ในที่สุด นั่งลงข้างเขา มองดูหน้าตาที่เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าแต่ก็ยังหล่อเหลาน่ามองของเขา แล้วพูดว่า “เจ้าห้า ทังหยางหายตัวไปแล้ว ทางด้านฮูหยินทังข้ายังไม่ได้จัดการอะไรรอให้เจ้ากลับมาตัดสินใจ”

การเปลี่ยนแปลงในสถานการณ์ปัจจุบัน หรือพวกแผนการสมรู้ร่วมคิด ไม่ใช่ความเชี่ยวชาญของนาง บวกกับที่ฮูหยินเหยาบอกว่านางไม่ควรทำอะไรแบบใช้อารมณ์เป็นใหญ่ เพราะถ้าหากฮูหยินทังจับตัวทังหยางไว้จริง ๆ นั่นเพราะต้องการเก็บไว้เป็นตัวประกันแน่ ตราบใดที่ฮูหยินทังปลอดภัย ใต้เท้าทังก็จะปลอดภัยเช่นกัน

“คนน่าจะถูกส่งออกไปแล้วแน่ ๆ เรือนของทังหยางมีประตู สามารถส่งออกได้ในชั่วข้ามคืน เจ้าอย่าร้อนใจไป พรุ่งนี้ให้ตอเป่าออกไปค้นหาดูก่อน ตอเป่าอยู่กับใต้เท้ามานานแล้ว รู้กลิ่นบนร่างกายของเขาดี แล้วเจ้าก็สามารถสื่อสารกับตอเป่าได้ ให้ตอเป่าออกไปค้นหาสักหน่อย”หยู่เหวินเห้าพูด

หยวนชิงหลิงพูดว่า: “ข้าให้ตอเป่าออกไปตามหาแล้วล่ะ รอบ ๆ บริเวณนี้ ตอเป่าล้วนไปตามหามาหมดแล้ว วันพรุ่งนี้จะให้มันไปไกลกว่านี้อีกหน่อย”

หยู่เหวินเห้าสวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็ถามขึ้นว่า “สองวันนี้มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเจ้าแฝดบ้างหรือไม่? ข้าถูกดักฆ่าโจมตีในเมืองหยุนฝู เรื่องนี้พูดไปแล้วก็แปลกนัก เดิมทีพวกเราทุกคนอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก แต่จู่ ๆ ก็มีแมวป่ากับงูเหลือมจำนวนมากออกมาจากภูเขา”

“แมวป่ากับงูเหลือม?” หยวนชิงหลิงตกใจจนผงะ รีบพูดว่า: “เจ้าแฝดร้องไห้ สองวันก่อนจู่ ๆ ก็ร้องไห้ไม่หยุด จะโอ๋อย่างไรก็โอ๋ไม่อยู่ เสียงร้องนั้นน่ากลัวและคมชัดมาก ทุกคนได้ยินว่าเป็นเสียงเด็กร้องไห้ แต่แค่ไม่รู้ว่าเสียงร้องนั้นดังมาจากที่ไหน”

“เสียงร้องไห้?” หยู่เหวินเห้าหวนนึกขึ้นมาได้ในทันทีว่า ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก เหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็ก ซึ่งเป็นเสียงที่แหลมบาดหูมาก ถึงขั้นทะลุทะลวงผ่านเข้าไปในพายุได้อย่างชัดเจน