ขอบตาของฮูหยินเหยาพลันร้อนผ่าว รู้สึกว่าวันนี้ต่อให้ต้องมาตายที่นี่ก็คุ้มค่าแล้ว อย่างน้อย ก็ยังมีคนที่เต็มใจยอมแลกด้วยชีวิตเพื่อนาง

เมื่อถูกคนแบกเกี้ยวลากตัวออกมา ท่ามกลางความตื่นตระหนก นางจึงหันกลับไปมองเขาแวบหนึ่ง ทันได้เห็นเขาเหินกายพลิ้วไหวอยู่ท่ามกลางเงากระบี่ ประกายแสงที่ฉวัดเฉวียน ดวงตาแดงก่ำด้วยไอสังหาร นางก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร จมูกของนางพลันแสบร้อน และแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น

ฮุ่ยเทียนกำลังต่อสู้ติดพัน เห็นว่านางถูกคนแบกเกี้ยวลากตัวไป ทั้งยังหันกลับมามองด้วยน้ำตานองหน้า จึงเข้าใจว่าถูกคนแบกเกี้ยวทำให้บาดเจ็บ ในใจพลันโกรธสุดขีด กระตุ้นปราณกระบี่อย่างรุนแรง พลังปราณพวยพุ่งออกมาอย่างดุร้ายเฉียบขาดน่าสะพรึง ทุ่มพลังทั้งหมดเข้าสู้อย่างไม่คิดชีวิต จนทำให้คนแบกเกี้ยวคนอื่นต่างตกใจกลัว ฝืนต้านเพื่อเปิดทางให้คนแบกเกี้ยวที่จับตัวฮูหยินเหยาไว้คนนั้นหนีไปให้จงได้

แต่เพลงกระบี่ของฮุ่ยเทียนนั้น มีความรุนแรงดุดันอย่างยิ่ง มีหรือที่สายลับอย่างพวกเขาจะต้านทานได้? หลังจากผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า พริบตาที่ทิ้งตัวลงกับพื้น กระบี่ก็ไปจ่ออยู่ที่คอของคนแบกเกี้ยว

เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า คนแบกเกี้ยวก็รู้แล้วว่าถ้าตกไปอยู่ในมือคนพวกนี้ ตัวเองก็คงไม่สามารถอยู่รอดปลอดภัยได้แน่อยู่แล้ว จึงแข็งใจตวัดกระบี่แล้วส่งตรงไปที่หน้าอกของฮูหยินเหยา มือของฮุ่ยเทียนพลันยื่นออกไปอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นอยู่ตรงส่วนหน้าอกของฮูหยินเหยา กำปลายดาบไว้แน่น เลือดสด ๆ พลันไหลอาบลงมาจากฝ่ามือของเขา ในเวลาเดียวกัน กระบี่ในมืออีกข้างของฮุ่ยเทียนก็วาดผ่านลำคอของคนแบกเกี้ยว เป็นการออกแรงเพียงเบา ๆ คนก็ล้มลงไปกับพื้นทันที

ฮูหยินเหยาแทบจะยืนไม่อยู่ ฮุ่ยเทียนช่วยพยุงนาง ฮูหยินเหยามองที่มือของเขา ในใจรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง “เจ้า… ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย?”

หลังจากที่ฮุ่ยเทียนช่วยพยุงนางให้นั่งลงแล้ว ก็ฉีกชายผ้าออกมาชิ้นหนึ่ง นำมาพันที่ฝ่ามือ รัดให้แน่นเพื่อหยุดเลือด สีหน้าของเขาดูเรียบสนิทไม่แยแส พูดว่า “ผิวหยาบหนังเหนียวอย่างข้าน่ะ ไม่เป็นไรหรอก เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ฮูหยินเหยาส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร แค่ไม่มีแรงเฉย ๆ”

ฮุ่ยเทียนนั่งลงข้าง ๆ นาง “ เช่นนั้นข้าจะพักผ่อนกับเจ้าที่นี่สักครู่ รอให้ฤทธิ์ยาของเจ้าบรรเทาลงแล้ว ค่อยกลับไปพร้อมเจ้า ”

เขาเคยสาบานไว้ว่า ถ้าหากนางไม่อนุญาต ก็จะไม่แตะต้องนางแม้แต่น้อยนิด เมื่อครู่ที่เขายื่นมือไปช่วยนาง เป็นเพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำเช่นนั้น

ที่แก้มของเขามีรอยฟกช้ำ กับมีรอยคราบเลือดสายหนึ่งเปื้อนอยู่เล็กน้อย คราบเลือดเริ่มจับตัวเป็นลิ่มอย่างรวดเร็ว พอเช็ดออก คราบเลือดนั้นดูเหมือนตะขอที่แขวนอยู่บนแก้มกับใต้ดวงตาของเขามากผมยุ่งเหยิงเล็กน้อย เสื้อผ้าตรงไหล่ก็ขาดเป็นรอยโหว่อีกจุดหนึ่งด้วย

เขาเห็นสายตาของนางจ้องมองมา จึงรีบอธิบายว่า: “ข้ากำลังฝึกวรยุทธ์อยู่บนยอดเขาหมาป่าหิมะ อะซี่ไปตามหาข้าที่นั่น ตอนที่ข้าลงจากภูเขามาไม่ทันระวัง ก็เลยล้มกลิ้งลงมานิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”

หยู่เหวินเห้าเองก็ตกตะลึงไปเหมือนกัน ทังหยางที่ท่านชายสี่พยุงมาดูมึนงงไม่ค่อยมีสติ ทั่วทั้งร่างไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่งตัวเรียบง่าย มีไฝที่คางเม็ดหนึ่ง นอกไปจากนั้น อวัยวะทุกส่วนบนใบหน้าล้วนเหมือนกันหมดทุกประการ

ทังหยางที่นอนอยู่บนพื้นสวมชุดสีเขียว เสื้อผ้าชุดนี้เป็นชุดที่ทังหยางมักสวมอยู่บ่อย ๆ แค่เห็นแวบแรกหยู่เหวินเห้าก็จำได้ทันที

และที่สำคัญ ทังหยางไม่มีไฝที่คาง

ท่านชายสี่กับหยู่เหวินเห้าหันมองหน้ากัน ท่านชายสี่ยื่นมือไปดึง ๆ ที่ใบหน้าของทังหยางคนที่อยู่ข้างเขา แต่กลับดึงอะไรออกมาไม่ได้เลย “เป็นผิวหน้าคนจริง ๆ!”

หยู่เหวินเห้าพยุงทังหยางบนพื้นขึ้นนั่ง ใช้มือจับ ๆ ที่ใบหน้าของเขาแล้วพูดด้วยความงงงันว่า: “นี่ก็เป็นผิวหน้าของคนจริง ๆ เหมือนกัน ไม่ใช่การปลอมตัว”

ทังหยางที่อยู่บนพื้นเอื้อมไปจับมือหยู่เหวินเห้า ส่งเสียงอึกอักในลำคอเบา ๆ แววตาของเขาดูจริงจัง ราวกับพยายามจะบอกหยู่เหวินเห้าว่าเขาคือทังหยางตัวจริง

ในทางกลับกัน คนที่ยืนอยู่ข้างท่านชายสี่ยังคงมีอาการมึนงงเหมือนคนสมองเสื่อม ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ทั้งสิ้น ราวกับว่าเขาไม่รู้จักหยู่เหวินเห้าเลยด้วยซ้ำ

นี่มันแปลกจริง ๆ

หยู่เหวินเห้าพูดว่า: “ต้องมีคนหนึ่งที่เป็นตัวปลอม พวกนั้นคงวางแผนไว้ว่าจะฆ่าทังหยางตัวจริง แล้วให้พวกเราช่วยตัวปลอมออกไป แต่เห็นได้ชัดว่ายังเตรียมการได้ไม่พร้อม พวกเราก็มาถึงกันก่อนแล้ว”

ท่านชายสี่ถามเขาว่า “เจ้าคลุกคลีอยู่กับทังหยางมาหลายปีแล้ว คนไหนคือตัวจริงล่ะ?”

เป็นธรรมดาที่หยู่เหวินเห้าย่อมให้ภาษีคนที่นอนอยู่บนพื้นมากกว่า แต่เพราะลิ้นของเขาถูกตัดขาดไปแล้ว ทั้งยังเห็นว่าสิบนิ้วของเขาถูกใช้เครื่องทรมานจนมันผิดรูป นิ้วจึงทั้งบวมและบิดเบี้ยวมากจนถ้าให้เขาเขียนหนังสือ เขาก็คงจะเขียนไม่ได้แล้วแน่ ๆ

เส้นผม ใบหน้า สีผิว ส่วนสูง คิ้ว ตา ไม่มีทางไหนที่จะค้นหาความแตกต่างได้เลยแม้แต่น้อย ยกเว้นเพียงอย่างเดียว ก็คือไฝใต้คางเม็ดนั้น

หยู่เหวินเห้าตกตะลึงอึ้งค้างไปครู่หนึ่ง ค่อยพูดกับท่านชายสี่ว่า : “อย่างที่ทุกคนรู้ ที่ใต้คางของทังหยางไม่มีไฝ”

ท่านชายสี่ย่อมรู้ดี เขายื่นมือออกไปหยิกไฝที่ใต้คางของทังหยางคนที่ยืนอยู่ข้างเขา ไฝนั้นไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย เขาโพล่งออกมาว่า “เป็นไฝจริงๆ!”