หยู่เหวินเห้าตกใจจนผงะ “แล้วทำไมเจ้าถึงไม่บอกหรงเยว่ล่ะ? เมื่อครู่นางร้อนใจแทบแย่แล้ว”

“ นางเริ่มรู้จักผลักความรับผิดชอบแล้ว ยังไม่ควรให้บทเรียนนางสักหน่อยหรือ? ให้นางร้อนใจนิด ๆ หน่อย ๆ จะเป็นไรไป ” ท่านชายสี่พูดด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่ยี่หระ

เมื่อหยู่เหวินเห้าได้ยินว่าฮูหยินเหยาจะปลอดภัย ก็รู้สึกโล่งอก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องของทังหยางที่มีถึงสองคน เขาปรายตามองทั้งสองแวบหนึ่งด้วยความปวดหัว ทำได้แค่พาทั้งสองคนกลับไปด้วย

ทุกคนที่ถูกจับได้ในเรือนนั้น ต่างก็ถูกนำตัวกลับไปด้วยเช่นกัน

นี่ไม่ใช่สำนักงานใหญ่ของพวกเขา มีคนไม่มาก ไม่อย่างนั้นมันคงจะไม่ถูกทำลาย ทั้งยังสามารถช่วยคนออกมาได้ง่ายดายขนาดนี้แน่

เมื่อทังหยางทั้งสองถูกพาตัวกลับไป หยวนชิงหลิงก็ยังรู้สึกว่า ไม่ว่าคนไหนจะเป็นตัวจริง นางก็รู้สึกทุกข์ทรมานใจไม่ต่างกัน

หมอหลวงเฉาเพิ่งจะกลับมาพร้อมกับฮูหยินใหญ่พอดี จึงรีบเข้ามาช่วยทำการรักษา

หมอหลวงเฉารับผิดชอบรักษาคนที่ลิ้นถูกตัด หยวนชิงหลิงตรวจสอบอาการของคนที่เหมือนจะมีอาการสมองเสื่อม หยวนชิงหลิงให้สวีอีลองตรวจสอบดูว่า มีบาดแผลบนร่างกายของเขาบ้างหรือไม่ หรือว่ามีร่องรอยการถูกทุบตีบ้างหรือไม่ หลังจากที่สวีอีตรวจสอบดูแล้ว  กับส่วนของมือ ล้วนไม่มีบาดแผล มีรอยแผลเป็นอยู่บ้าง สวีอีบอกว่าเป็นบาดแผลเมื่อสมัยก่อนตอนที่อยู่ในสนามรบ ทำศึกจึงได้รับบาดเจ็บ จากนั้นสวีอีก็ไปดูอีกคนที่อยู่ทางฝั่งหมอหลวงเฉา มีรอยแผลเป็นเหมือนกันทุกประการ แม้แต่ตำแหน่งก็ยังเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้มีแผลเป็นใหม่ ๆ ที่เละเทะกระดำกระด่างเพิ่มเข้ามามากขึ้น ทำให้ใครที่ได้เห็นต่างก็อดรู้สึกสงสารจับใจไม่ได้

คนที่ถูกตัดลิ้นขาดคนนั้นยังมีสติชัดเจนครบถ้วน ยังจำสวีอีกับหมดหลวงเฉาได้ เขามีท่าทีตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นสวีอีทำท่าเหมือนอยากจะยื่นมือออกไปจับมือสวีอีสักหน่อย แม้กระทั่งจะแตะมือสวีอีสักครั้งก็ยังทำไม่ได้

หยู่เหวินเห้ารู้สึกทรมานใจอย่างอธิบายไม่ถูก นั่งลงตรงหน้าระเบียง ใช้มือทั้งสองถูที่ใบหน้า ดวงตาแดงก่ำ “จากการอนุมานแบบคร่าว ๆ น่าจะเป็นทังหยางคนที่มีอาการสมองเสื่อม”

“โอ๋? ทำไมล่ะ? ตามการอนุมาน น่าจะเป็นคนที่โดนตัดลิ้นมากกว่าไม่ใช่รึ? ในเมื่อเขาทั้งถูกทุบตีอย่างรุนแรง ทั้งยังถูกตัดลิ้นขาด ดูเหมือนว่าจะถูกใช้ทัณฑ์ทรมานขั้นสุดเชียวนะ !” หงเย่พูด

“ ก็เพราะว่าลิ้นถูกตัดออกนี่ล่ะ ข้าถึงเดาว่าเขาคงไม่ใช่ทังหยาง นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นแผนการอย่างหนึ่ง ความตั้งใจเดิมคือต้องการให้ข้าช่วยทังหยางตัวปลอมออกไป จากนั้นทังหยางตัวปลอมก็จะแฝงตัวอยู่ในจวนอ๋องฉู่ของข้า ทันทีที่ทำได้สำเร็จ ทังหยางตัวจริงก็จะถูกฆ่า หรือไม่ก็ย้ายตัวไปที่อื่น แต่ก็เห็นได้ชัดอีกเช่นกันว่า แผนการของพวกนั้นยังไม่ทันสำเร็จ พวกเราก็พบที่นี่เสียก่อน ซึ่งสิ่งนี้ยังเป็นการทำลายแผนการทั้งหมดของพวกนั้น รูปร่างหน้าตาของคนเรายังสามารถเปลี่ยนแปลงได้ด้วยการตกแต่งปลอมแปลง หรือไม่ก็ใช้ยา แต่น้ำเสียงกลับไม่สามารถทำให้เหมือนกันได้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้น พวกมันจึงตัดลิ้นของคนผู้นี้ ทำให้เขาไม่มีโอกาสพูดได้อีก กำจัดจุดที่จะทำให้คนจำง่ายที่สุดลงก่อน จึงจะสามารถป้องกันความผิดพลาดได้ดีที่สุด ”

หงเย่ประหลาดใจอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าเขาจะวิเคราะห์ได้อย่างละเอียดถี่ถ้วนขนาดนี้ เขาพยักหน้าเห็นด้วย “อื้ม วิเคราะห์ได้มีเหตุผล”

“ที่ข้ามีการคาดเดาเช่นนี้ ก็เพราะหลินเซียว!” ดวงตาของหยู่เหวินเห้ามืดทะมึน คล้ายกับมีหมอกควันสายหนึ่งก่อตัวขึ้น “ตอนนั้นหลินเซียวแกล้งปลอมเป็นข้าไปตีสนิทกับฉู่หมิงหยาง ฉู่หมิงหยางก็ดูไม่ออก อีกทั้งตอนนี้หลินเซียวที่ข้ารู้จัก เรียกว่าเป็นหนึ่งในสายลับที่มีความเชี่ยวชาญมากกลุ่มหนึ่ง ซึ่งสายลับพวกนี้จะมีทักษะด้านการปลอมตัวศาสตร์หนึ่งที่ร้ายกาจมาก ”

หงเย่ก็นั่งลง พลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “การปลอมตัวแบบนี้เรียกว่าวิชาผีจำแลงหน้าเมื่อเทียบกับทักษะการปลอมตัวธรรมดาทั่วไป ข้อดีของวิชาหน้าผีนี้คือไม่ต้องทำหน้ากากปลอมขึ้นมา สามารถใช้การกินยาเพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ของบุคคลคนใดบุคคลหนึ่งได้ แต่หลังจากกินยาแก้พิษ หรือหยุดกินยาไปราว ๆ สองสามวัน ใบหน้าดั้งเดิมก็จะค่อย ๆ ฟื้นตัวกลับมา ดังนั้นการที่จะแยกแยะทังหยางตัวจริงออกจากตัวปลอมจึงไม่ใช่เรื่องยาก แค่อดทนรออีกสักสองสามวันก็ได้แล้ว”

หยู่เหวินเห้ามองเขาเขม็ง “เจ้ารู้จักวิชาผีจำแลงหน้าหรือ?”

หงเย่พูดอย่างเย็นชาว่า: “ตอนแรกข้าคิดว่า ข้ารู้กลอุบายทั้งหมดของเขาเป็นอย่างดี แต่ก็คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายเขาก็ยังมีลูกไม้ซ่อนไว้อีกชั้นจนได้ คนที่ตายไปในการต่อสู้ครั้งนั้นจะต้องไม่ใช่เขาแน่ แต่เป็นคนที่กินยา แล้วใช้ วิชาผีจำแลงหน้าปลอมตัวให้ดูเหมือนเขา ตัวเขาคงหนีไปนานแล้ว การที่วันนี้ข้ามาวิเคราะห์ตำแหน่งที่ซ่อนกับเจ้า แล้วเจ้าสามารถหาตัวเจอได้ตามตำแหน่งที่ข้าบอก เช่นนั้นก็มั่นใจได้เลยว่า เป็นเขาแน่นอน”

หยู่เหวินเห้ามองดูความโกรธเกรี้ยวที่เพิ่มขึ้นในดวงตาของเขา ชั่วขณะหนึ่งเกิดความรู้สึกผสมปนเปที่ยากจะเอ่ย ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี

แต่ความโกรธของหงเย่ก็ค่อย ๆ ถูกระงับลงอย่างช้า ๆ แต่กลับปรากฏสัมผัสบางอย่างที่ใกล้เคียงกับคำว่าน่าสยดสยองเข้ามาแทนที่ “ก็ดี! ก็ดีแล้ว! ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดอยู่ตลอดเลยล่ะ ว่าเขาตายสบายเกินไปจริง ๆ”

หลังจากการแก้แค้น วันเวลานับจากนั้นก็เหมือนจะสูญเสียทิศทางไป ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ต้องอย่างนี้สิถึงจะดี!