หยู่เหวินเห้าไม่ยอมอยู่แล้ว ในราชสำนักตลอดจนถึงในหมู่ประชาชนต่างก็ร่ำลือไปทั่ว ว่าอ๋องผิงหนานกลับมาเพื่ออ๋องชินเฟิงอัน ฆ่าโสวฝู่ก่อน แล้วค่อยยึดอำนาจ พูดว่าตอนนี้อ๋องชินเฟิงอันหลบอยู่ในที่ลับ รอเมื่อราชสำนักวุ่นวาย ก็จะนำทัพมายึดครองพระราชวัง

มีข่าวร่ำลือออกมาอย่างไม่ขาดสาย เดี๋ยวก็พูดว่าอ๋องชินเฟิงอัน รวบรวมกำลังทหารอยู่ที่ผิงหนานไว้แต่แรกแล้ว ขยายกำลังทหาร ขโมยอาวุธแผนที่ทางการทหารที่ส่งมาจากแคว้นต้าโจว แอบผลิตอาวุธเป็นการส่วนตัว

ในที่ว่าราชการเช้าวันนี้ ก็มีเหล่าขุนนางหลายคนเสนอพระราชฎีกา ขอให้องค์ชายรัชทายาทกับอ๋องชินลุ่ยมีคำสั่ง คุมตัวอ๋องผิงหนานเพื่อสืบสวน มีขุนนางเน่ย์เก๋อ(คณะรัฐมนตรี)สองคน ยืนกรานด้วยความตาย ดีที่กู้ซือว่องไว ไม่เช่นนั้น ทั้งสองคนคงจะใช้เลือดทำให้ท้องพระโรงปนเปื้อน

แต่คนพวกนี้ก็ไม่สามารถจะสงบลงได้ พูดว่าจะขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้หมิงหยวนอย่างเดียว

มู่หรูกงกงห้ามไว้ บอกว่าฮ่องเต้กำลังประชวรอยู่ จะต้องพักผ่อนพระวรกาย ไม่พบใครทั้งนั้น พวกเหล่าขุนนางจึงต่างคุกเข่าอยู่ด้านนอก จะรอเข้าเฝ้าฮ่องเต้หมิงหยวนให้ได้ถึงจะยอม

มู่หรูกงกงสั่งคนไปแจ้งองค์ชายรัชทายาทหยู่เหวินเห้า หลังจากหยู่เหวินเห้าฟังแล้ว ก็พูดเพียงว่า “ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา ให้พวกเขาคุกเข่าไปเถอะ”

เมื่อกลับไปพูดเช่นนี้ มีขุนนางบางคนผิดหวังในตัวหยู่เหวินเห้า บอกว่าองค์ชายรัชทายาทเลือดเย็น ไม่เห็นแก่ขุนนางเก่าแก่ หยู่เหวินเห้าต่างไม่สนใจ

เหล่าขุนนางเห็นว่าไม่สามารถได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้หมิงหยวน จึงไปที่พระตำหนักฉินคุนเพื่อขอเข้าเฝ้าไท่ซ่างหวง

ไท่ซ่างหวงไม่ให้พวกเขาเข้าเฝ้าอยู่แล้ว เขาจึงร้องให้คร่ำครวญอยู่ด้านนอกพระตำหนัก บัณฑิตผานยิ่งโคกหัวจนหัวแตก ร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “ไท่ซ่างหวง ท่านจะเลอะเลือนไม่ได้ อ๋องชินเฟิงอันกับอ๋องผิงหนานคิดกบฏ อยากที่จะครอบครองตำแหน่งฮ่องเต้มานานหลายปี ท่านจะเชื่อพวกเขาไม่ได้ โสวฝู่ถูกวางยาพิษแล้ว ท่านให้อ๋องผิงหนานอยู่ในวัง เท่ากับเป็นการให้ผู้ร้ายอยู่ใกล้ตัว จากกระทำการเลอะเลือนเช่นนี้ไม่ได้”

ไท่ซ่างหวงกับอ๋องผิงหนานนั่งดื่มชาอยู่ในพระตำหนัก ฉางกงกงก็นอนเอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย ทั้งสองพี่น้องไม่ได้เจอหน้ากันมานาน เพิ่งได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่สองสามวัน ก็เดือดร้อนวุ่นวายมาถึงหน้าประตูตำหนัก ไท่ซ่างหวงจะไม่โกรธได้อย่างไร?

เขาพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “น้องหก ไม่ต้องทำเช่นนั้น ในบรรดาพวกเขามีบางคนที่รักประเทศด้วยใจจริง เพียงแค่ถูกคนอื่นยั่วยุเท่านั้นเอง การกระทำเกิดจากความหวังดี”

เขาคุกเข่าลง ยื่นมือลูบหน้าผากของฝูเป่า ลูบขนของฝูเป่า พร้อมพูดขึ้นว่า “ว่าง่าย คืนนี้ข้าพาเจ้าไปเดินเล่น”

เขาเงยหน้าขึ้นมองดูไท่ซ่างหวง พร้อมคำถามขึ้นว่า “น้องหก เจ้าว่าดีไหม?”

แววตาไท่ซ่างหวง เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาในทันใด พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ดี เดี๋ยวทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว พวกเราพาฝูเป่าไปเดินเล่น”

อ๋องผิงหนานสะบัดอย่างดีใจ เหมือนอย่างกับเด็ก ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เคร่งขรึมเหมือนเมื่อกี้แล้ว

ไท่ซ่างหวงมองดูเขา แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ

“น้องหก ข้าง่วงแล้ว” อ๋องผิงหนานหาวพร้อมพูดขึ้น

ไท่ซ่างหวงสั่งคนส่งเขาไปพักผ่อน เขาหันกลับมาหัวเราะให้กับไท่ซ่างหวง พร้อมพูดว่า “รอข้าตื่นขึ้นมาแล้ว เราค่อยพาฝูเป่าไปเดินเล่นด้วยกัน”

“ได้” ไท่ซ่างหวงพยักหัว สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่รักใคร่

อ๋องผิงหนานเดินไปอย่างมีความสุข

ไท่ซ่างหวงมองดูแผ่นหลังของเขา นานสักพักกว่าจะหันกลับ

ฉางกงกงที่นอนเอนอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “พระราชนัดดาองค์ใหญ่ยังเหมือนเดิม เดี๋ยวมีสติ เดี๋ยวเลอะเลือน”

“แบบนี้ก็ดี อย่างน้อย ตอนที่เลอะเลือนคือตอนที่มีความสุข” ไท่ซ่างหวงเอนพิงเก้าอี้ยังอ่อนล้า ค่อยๆหลับตาลง หากบอกว่าคนโลกนี้ ต่างก็มีความทะเยอทะยานที่จะแย่งชิงตำแหน่งฮ่องเต้ เขาเชื่อมั่นว่ามีสองคนที่ไม่คิดเช่นนี้ นั่นก็คือพี่จี๋เอ๋อร์กับพี่เหว่ย

หลายปีมานี้พี่จี๋เอ๋อร์อยู่ในช่วงเวลาเลอะเลือนค่อนข้างมาก แล้วก็ช่วงที่แก่มากแล้ว ค่อยมีสติมากหน่อย อำนาจความร่ำรวยสำหรับเขา เท่ากลับเป็นปุยเมฆ ตลอดชีวิตนี้คนที่เขาให้ความสนใจที่สุดก็คือพี่สะใภ้ เป็นเช่นนี้มาตลอด ไม่มีสิ่งของอย่างอื่นสามารถทำให้เขาสนใจได้

เสียงร้องไห้คร่ำครวญด้านนอกยังดังมาให้ได้ยิน ไท่ซ่างหวงลืมตาขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ไล่พวกเขาไปให้หมด”