ครั้นหยู่เหวินเห้ารู้ว่าฮูหยินทังเสียแล้วก็เสียดายนัก กว่านางจะยอมปริปาก เดิมยังถามเรื่องวัตถุดิบยาได้อีก ตอนนี้เรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่งยวด

เรื่องงานศพของฮูหยินทัง เป็นทังหยางจัดการให้นางด้วยตนเอง เคลื่อนศพออกบ้านของพวกเขาแล้ว แต่เรื่องเลือกสุสานเขาให้สวีอีช่วย พอสวีอีให้ซินแซดูฮวงจุ้ยเลือกให้แล้วก็ถามเขา “จะให้คนสลักป้าย บนแผ่นป้ายจะเขียนว่าอะไร?”

ทังหยางนิ่งงันอยู่นานแล้วถึงส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ต้องตั้งแผ่นป้ายแล้ว”

สวีอีตะลึง ยืนนิ่ง

ทังหยางเงยหน้า “ทำไมล่ะ? ยังมีอะไรอีกหรือ?”

“ข้านึกว่า…เจ้าดูเสียใจขนาดนี้ คงจะตั้งแผ่นป้ายให้นาง” สวีอีก็ไม่ใช่คนที่เก็บคำพูดอยู่ ดังนั้นจึงโพล่งปากออกไป

ดวงตาทังหยางมีอารมณ์คลุมเครือปกคลุมอยู่ ความหนักอึ้งและเจ็บปวดค่อยๆ ทวีขึ้น “ข้าเคยตั้งแผ่นป้ายแล้ว จะไม่ตั้งให้ผู้หญิงอื่นอีก ที่ข้าเสียใจเพราะนางเป็นคนที่ข้ารู้จักมาแต่เด็ก อยู่กับข้ามาหลายปี แต่ถึงหลายปีมานี้เป็นเรื่องจอมปลอม เป็นคำโกหก แต่นางก็เป็นคนที่เคยอยู่ข้างกายข้าจริงๆ มีเพียงเท่านี้”

สวีอีฟังจนเหงื่อตก อะไรคือตั้งแผ่นป้ายแล้วจะไม่ตั้งให้หญิงอื่นอีก? และมิตรภาพอะไรเป็นสิ่งจอมปลอม? สวีอีคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ ช่างเถอะ เขาบอกไม่ตั้งแผ่นป้ายก็ไม่ตั้ง ผู้หญิงคนนี้ก็ทำจนพวกเขาแย่กันหมด หลายปีมานี้ก็ไม่รู้ว่าปล่อยข่าวออกไปมากน้อยแค่ไหนแล้ว แถมนางยังจับใต้เท้าทังไป ทำจนใต้เท้าทังซึมกะทือ ขืนยังตั้งแผ่นป้ายให้นางอีก มิต้องคิดว่าจวนอ๋องรังแกง่ายอย่างนั้นหรือ?

เมื่อจัดการงานศพของฮูหยินทังเสร็จ ในเมืองหลวงก็เริ่มเป็นหวัดกันหนักจริงๆ ในจวนอ๋องฉู่ก็มีหลายคนที่ไม่สบาย โดยเฉพาะอะซี่ สองสามวันนี้เอาแต่ไอ แถมยังตัวร้อนด้วย หยวนชิงหลิงตรวจอาการนางแล้ว ไม่เหมือนกับไข้หวัดธรรมดา สงสัยว่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่

หมอที่นี่ไม่แยกระหว่างไข้หวัดใหญ่กับไข้หวัดธรรมดา ในความเข้าใจของหยวนชิงหลิง ไข้หวัดหมายถึงหวัดธรรมดา ความเป็นเอกเทศค่อนข้างน้อย การแพร่กระจายไม่มาก คนที่ภูมิคุ้มกันดีต่อให้ไม่กินยาก็หายเองได้

แต่ไข้หวัดใหญ่เป็นการแพร่เชื้อของไวรัส เอ่ย “ช่วงนี้เจ้าไปไหนมา?”

พอหยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าฮูหยินเหยาซีดเซียว ริมฝีปากไร้สีแล้วก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “ยังไงกัน? ท่านป่วยก็ไม่ให้คนไปบอกข้า”

ฮูหยินเหยาหัวเราะใส่นาง แล้วยื่นมือจับหยวนชิงหลิงที่ทิ้งอยู่ข้างเตียง “รู้ว่าช่วงนี้พวกเจ้ายุ่งมาก ไม่อยากรบกวนพวกเจ้า”

หยวนชิงหลิงคับอก “พูดเสียห่างเหิน เห็นข้าเป็นคนอื่นแล้วหรือยังไง?”

ฮูหยินเหยาเฮ้อเสียงหนึ่ง คิ้วงามก็ขมวดตาม เอ่ยอย่างหงุดหงิด “ข้าแค่คิดว่าป่วยเล็กน้อยไม่เป็นไรหรอก คิดไม่ถึงว่าจะไม่เอาไหนแบบนี้ ตั้งแต่เจ้ารักษาโรคนั้นหายแล้ว ข้าก็ไม่เคยป่วยอีก คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะติดต่อกันหลายวันก็ไม่ดีขึ้น”

นางเห็นหยวนชิงหลิงสวมผ้าปิดปากอีกก็เริ่มกลัว “หรือข้าป่วยเป็นโรคนั้นอีก?”

หยวนชิงหลิงถลึงตาใส่นาง “ท่านเพ้อเจ้ออะไรน่ะ? แค่สงสัยว่าเป็นไข้หวัดใหญ่เท่านั้น”

นางสอบถามอาการ เริ่มแต่ตอนแรกแค่หมดแรง จากนั้นก็ไอ เจ็บคอ ตัวร้อน อาการพวกนี้เป็นขั้นตอนของไข้หวัดใหญ่ กอปรกับฮุ่ยเทียนให้ยาที่รักษาไข้หวัดจำนวนหนึ่งแล้วก็ไม่ได้ผล โดยรวมแน่ชัดว่าเป็นไข้หวัดใหญ่แล้ว นางเอ่ย “โรคท่านเนี่ย ไม่เหมือนกับไข้หวัดธรรมดา เรียกว่าไข้หวัดใหญ่ แพร่กระจายได้ แถมยังแพร่ได้เร็วด้วย ฮุ่ยเทียนก็คงถูกท่านแพร่เชื้อใส่แล้ว”

ฮูหยินเหยาหน้าซีด รีบยันมือขึ้น “อะไรนะ? ข้าแพร่เชื้อให้เขาหรือ?”

นางมองฮุ่ยเทียนแล้วถาม “เจ้าไม่สบายใช่ไหม?”

ฮุ่ยเทียนส่ายหน้า ยังคงพูดขึ้นด้วยหน้าเย็นชาสุดขั้ว “ไม่เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

“ช่วงนี้จวิ้นจู่ มาหรือเปล่า?” หยวนชิงหลิงถาม

“ช่วงก่อนเมิ่งเยว่มา” ฮูหยินเหยาสะดุ้งจนรีบลุกขึ้นนั่ง “งั้นเมิ่งเยว่ก็ถูกแพร่เชื้อด้วยหรือเปล่า? แต่ตอนที่นางมาข้ายังรู้สึกสบายดีอยู่เลย”

หยวนชิงหลิงนึกถึงคุณย่าที่บอกว่าโรงเรียนแพทย์ก็มีนักเรียนหลายคนที่มีอาการป่วย บางทีอาจเป็นเมิ่งเยว่แพร่เชื้อให้ฮูหยินเหยา จึงเอ่ย “งั้นถ้าตอนนั้นท่านสบายดี งั้นก็อาจหมายถึงยังไม่ป่วย ไม่แพร่เชื้อให้เมิ่งเยว่หรอก แต่ถึงจะแพร่เชื้อจริง เมิ่งเยว่ก็อยู่ที่โรงเรียนแพทย์ จะกลัวอะไร?”

หยวนชิงหลิงจงใจพูดว่าไม่มีอาการก็ไม่แพร่เชื้อ นางจะได้ไม่เป็นห่วงเมิ่งเยว่